Punch-Drunk Love (2002)

Werkelijk een draak van een film! Ik was het na een paar minuten al beu en dan helpt het niet dat Adam Sandler de hoofdrol speelt. De omschrijving sprak me wel aan eigenlijk, maar de film vertelt uiteindelijk heel iets anders. PTA doet verder vooral zijn best om vreemd te zijn. Vreemd zonder enige reden wat mij betreft. Doordat het acteerwerk zo afstandelijk is, vraag ik me af of de acteurs er zelf wel zin in hadden. De dreunende soundtrack was ongelooflijk vervelend. Gelukkig niet meer te horen in de tweede helft. Het is allemaal maar lelijk geschoten en al die kloterige gebeurtenissen (en ultraslappe einde) hebben me alleen maar meer reikhalzend uit laten kijken.

Inderdaad een aparte film. Eerste half uur was echt uitzitten daarna keek de film gemakkelijker weg.

Leuk om Sandler op een andere manier te zien acteren! Dat doet die goed.

Blu ray review Criterion

Wow. Ziet er super uit. Ik kan niet wachten tot ie binnen is.

Jon Brion on the Rhythms of Punch-Drunk Love

Aparte en fijne film. Sandler speelt zijn rol heel erg goed, mooie balans met Watson's personage.

De eerste Anderson die me kan bekoren (There will be blood & The Master vond ik tegenvallen).

Geef dan Magnolia en Bogie Nights eens de kans. Zijn een stuk laagdrempeliger dan die andere twee.

Magnolia staat al een tijdje te wachten, na Punch-Drunk Love heb ik er meer vertrouwen in gekregen.

Geniaal drama dat op deb alans van komedie leeft. Sandlers is perfect gecast als licht autistische hoofdpersoon. Muziek en cinematografie staan volledig in dienst van zijn gevoelsleven. Geen wonder dat sommige kijkers hier moeite mee hebben. Het is geen pretje Egan's stornis te hebben.

Echt een pareltje dit!

4,5

Ondanks de toch wel behoorlijke score was het geen film die mij kon overtuigen.

Niet slecht, maar ook ver van bijzonder.

Audiovisueel is het genieten geblazen, maar dit kan sommige dode punten door gebrek aan enig verhaal en logica niet verbloemen. Richting het einde wordt het beter, maar dan kom ik alsnog maar op een schamele 6.

Had op meer gehoopt.

Ik sluit me hier bij aan. Vreselijke film.

Naar aanleiding van horizonss tip deze film gaan bekijken omdat deze wellicht de enige zou kunnen zijn waar ik hem in te pruimen zou kunnen vinden. En inderdaad, hoewel hij een vreemd figuur speelt, vind ik dat hij het inderdaad goed doet en geen storende factor in de film.

Voor mij is het na de eerste keer nog wat te weird om goed te kunnen waarderen, maar vermaakt hiermee heb ik me zeker wel. Ook ziet alles er tiptop verzorgd uit.

Nu nog een film waarin ik Owen Wilson en/of Will Ferrell eens een keertje geen vervelende druiloor vindt??

Flinke tegenvaller, normaal vind ik Anderson iets heel aparts hebben maar hier heb ik me enkel geërgerd aan Sandler en de verschrikkelijke muziek, ik snap wel wat hij hier wil doen denk ik maar bij mij werkte het echt niet.

Jaren geleden eens op het IFFR gezien en kon er toen ook al niets mee. PTA doet een soort Wes Anderson: een mindere Wes Anderson welteverstaan. Slechtste PTA die ik gezien heb. Muziek was behoorlijk irritant.

‘Punch-Drunk Love’: The Hilarity of Anxiety and Blossoming Love in Paul Thomas Anderson’s ‘art house Adam Sandler film’

Door de hoge score ben ik deze film gaan bekijken en ik moet eerlijk zeggen dat ik op basis daarvan iets heel anders had verwacht. De stijl deed me wat denken aan Moonrise Kingdom, waar ik geen fan van ben. Ik neem aan dat die stijl in combinatie met de naam Paul Thomas Anderson de hoge score verklaart. Maar ook van PTA ben ik helaas geen fan, alleen met Magnolia (1999) wist hij me te overtuigen.

In Punch-Drunk Love vond ik humor en dialogen helaas kurkdroog, maar eigenlijk geldt dat wel voor alles in de film, slap acteerwerk, eentonig plot, een romance die verre van geloofwaardig is en humor die constant in herhaling valt en meestal niet verder komt dan het uitlachen van iemand met een 'afwijking' (?). Ik snap wel dat niet duidelijk wordt wat de hoofdpersonage mankeert, anders zou de film niet door de beugel kunnen.

Het lof wat Adam Sandler voor zijn acteerprestatie krijgt snap ik ook niet, vergelijk zijn rol met bijvoorbeeld Sean Penn in I Am Sam (2001) en dan blijft van Adam Sandler helemaal niets over. Uiteraard helpt het niet als je niet weet wat je aan het spelen bent, maar daar wordt zijn acteerprestatie niet beter van. Regie en cinematografie houden de film bekijkbaar, en heel soms genietbaar. Maar hoger dan 2* kom ik niet. Niet mijn type (zwarte) humor.

Het hoofdpersonage heeft bepaalde autistische trekjes, dat is een van de redenen dat zaken herhaald worden, of het geluidsniveau soms sterk toe of afneemt. Ook wordt er steeds gespeeld met kleurmotieven. We beleven de film deels vanuit zijn gemoedstoestant. Hij probeert de wereld constant te ordenen en af en toe ontploft het.

En ja, zo’n romance met een autist is natuurlijk ook ongewoon. Dat maakt de film juist zo bijzonder.

Ik vind het vooral heel liefdevol.

Bedankt, zo had ik het niet bekeken. Althans, ik had niet de indruk dat kleur/geluid veranderde afhankelijk van zijn gemoedstoestand, als je dat bedoelt (dat zou een meerwaarde zijn voor de film). Ik kan me voorstellen dat je het dan als liefdevol ervaart.

Hier een mooie analyse van de wijze waarop PTA zijn film construeerd.

Paul Thomas Anderson | Visual Literacy - YouTube - m.youtube.com

Een PTA is steeds een film om naar uit te kijken. Nu niet dat ik een fan ben van de eerste rij, maar wel omdat PTA steeds iets extra's tracht te brengen in zijn producties. Zijn films zijn ook niet zomaar hapklaar al vond ik deze Punch-Drunk Love toch vrij luchtig. Het is alvast geen Magnolia waar de kikkers uit de lucht komen gevallen.

Adam Sandler, niet de meest geliefde acteur, maar in Reign over me, The Meyerowitz Stories en hopelijk straks ook in Uncut gems overtuigde hij me wel van het feit dat hij meer kan dan alleen maar idiote pulpkomedies te vertolken. Ook hier een aardige rol van een alleenstaande man die het moeilijk heeft om te gaan met allerlei sociale contacten en emoties. Hij lijkt bipolair en heeft last van stemmingsstoornissen. Bij momenten onaangepast sociaal gedrag met zaken die hij wel erg letterlijk neemt. Zoiets moet "fun" opleveren wanneer hij een lief tegenkomt, maar deze Punch-Drunk Love zoekt de andere richting op. De film is integer en mooi.

Niet dat ik over the moon ben over deze film, maar heb er wel redelijk graag naar gekeken. Niet het "meesterwerk" dat sommige anderen er in zien, maar pure entertainment. Een fijne romcom met wat drama en vooral wat "PTA-magie" met hier en daar wat eigenaardigheden.

Ooit dacht ik dat Sandler een zeer matige acteur was. Blijkbaar zag ik steeds de verkeerde films. Evenals in Uncut Gems speelt hij een fantastische rol. Hoe hij in deze film een (lager begaafde?) autistische man speelt is ongekend. De film zelf is vermakelijk, rommelig en apart in zijn soort. Een leuke romantische komedie / drama die net niet ten onder gaat aan diezelfde rommeligheid maar juist bijdraagt aan de vertedering en je met een goed gevoel achterlaat. Genoten!

Uitstekend.

Maar dat mag je ook wel gewend zijn van PTA, die wat mij betreft in zijn vroege jaren serieus zijn stempel op een film kon zetten. Van zijn latere, rustigere films heb ik nog niet veel gezien. Om dat verschil te zien of het verband te leggen moet ik ze natuurlijk eerst zien.

Uiteraard doet Sandler in de hoofdrol wat spanningen oplopen, maar PTA weet precies wat hij met Sandler aanmoet. Een erg geslaagde rol van Sandler dit, anders dan zijn wat minder subtiele rollen. Hij mag soms zichzelf zijn, maar slaagt er vooral in om een best uniek figuur te spelen. Zo hoort het in een romantische komedie.

Qua regie ook uitstekend. Ik had mijn verwachtingen wel iets te hoog opgeschroefd, en vooral in de verkeerde hoek geduwd. Ik verwachtte iets in het kader van Magnolia. Zo fris of goed als deze vond ik hem niet, deze heeft wat mij betreft iets minder snelheid en trucages. Maar dat maakt het niet perse veel slechter.

Enkele scenes springen er uit, vooral die waar Rajskub en Watson Sandler voor het eerst komen bezoeken. Om knetternerveus van te worden die scene. Uitstekend geregisseerd ook. Maar ook de beelden in de supermarkt vond ik bijna betoverend. Hier en daar vond ik de film wat snelheid missen. PTA trekt je er soms helemaal in en van sommige scenes wordt je behoorlijk nerveus, maar om het tempo daarna behoorlijk te laten vertragen heeft een verkeerd effect wat mij betreft.

De chemie tussen Sandler en Watson is wel geinig, maar ik kan niet zeggen dat het feel-good effect erg op me overkwam. Toch is het lekker apart en bij vlagen met leuke en aparte humor. De rol van Hoffman vond ik ook erg grappig. Toch is het Sandler zelf die hier alle aandacht naar zich toe trekt.

Het is vooral de snelheid die soms mist, voor de rest is dit een geslaagd product vanuit de kant van PTA. Duurt ook lekker kort, voor iets simpels als deze hoef je ook geen speelduur te hebben van 120 minuten. Lekker fris gefilmd hier en daar, en leuk geacteerd. Meer hoef ik eigenlijk niet over deze film te zeggen. Ik verkies alleen wel zijn periode tussen 1997 en 1999 tot nu toe.

Wat een heerlijke dramedy. Alles klopt in deze film, het camerawerk, de soundtrack, en de heerlijk ongemakkelijke Sandler. Hij kruipt onder je huid, zoals hij dat vaker doet. Natuurlijk heeft hij ook een aantal draken van films afgeleverd, maar in mijn beleving is het een ondergewaardeerde acteur. Hij weet bij mij vaak de gevoelige snaar te raken. De chemie tussen de hoofdrolspelers had misschien wat sterker gemogen, en ik miste een echte climax, daarom blijf ik steken op *3.5 sterren.

Ik snap niet dat deze film zo hoog scoort.

Wat een saaie bedoeling.

2/5

4/10

Vrij zwakke film van Anderson. De karakters hebben geen enkele diepgang. Sandler (wat een miscast) werkt non-stop op de zenuwen en Watson kan de boel ook niet redden. De scène waar Sandler en Seymour Hoffman met elkaar bellen toverde wel een glimlach op m’n gezicht . Maar het was voor mij allemaal veel te weinig voor een voldoende.

Wellicht ligt het aan mij, maar in de drie films van Anderson die ik heb gezien, stoorde ik me nogal aan de totaal over de top acteerprestaties. In deze film dus Sandler. In Magnolia (heb ik echt te lang geleden gezien, ik denk dat bij een herkijk de 3,5 echt niet blijft staan) kon ik Cruise niet uitstaan. En in There Will Be Blood heb je die vreselijke Paul Dano.

Binnenkort toch nog maar eens een poging wagen voor Boogie Nights. Wie weet kan Anderson mij daar wél overtuigen.