Million Dollar Baby (2004)

Ik zou MDB toch zeker niet zoet willen noemen, in tegenstelling tot Shawshank misschien. Eerder het tegenovergestelde: hard en confronterend op verschillende niveaus.

“Girlie, tough ain't enough.”

De eerste keer dat ik Million Dollar Baby zag (Camera bioscoop in Utrecht) was een verpletterende filmervaring. De film kwam als een mokerslag aan en ik weet nog wel dat ik dagen met de film in me hoofd heb rondgelopen. Nu is dat natuurlijk een stuk minder maar nog steeds maakt de film veel indruk. De film kabbelt in het begin rustig voort en de personages worden op mooie wijze geïntroduceerd. Frankie, Maggie en Eddie zijn personen die alle drie een krasje hebben opgelopen en Clint Eastwood, Morgan Freeman en Hilary Swank zijn fabelachtig.

Door de sterke personages, het interessante thema (oude vrouwelijke bokser die (te) laat wordt ontdekt) en natuurlijk de voice-over van Freeman voelt het trage tempo nergens stroperig aan en ik bleef en blijf nog steeds geboeid kijken. De film heeft een aantal thema's zoals tegenslag, doorzettingsvermogen, persoonlijk leed, compassie, menselijkheid en vriendschap en maakt er een indrukwekkende cocktail van. De film deelt op ongeveer de helft van de film een knock out uit die nog lang nadreunt maar toch behoudt de film daarna zijn eigen identiteit en een film over boksen en het overwinnen van obstakels, vloeit moeiteloos over in een film over waardigheid en de zin van het leven in een uitzichtloze situatie. Erg knap van de oude meester Eastwood. En natuurlijk van Swank die hartverscheurend goed is. Million Dollar Baby is een “One in a Million” film. Een intiem meesterwerk.

Wereldfilm......

Geen idee waar alle goede reacties vandaan komen. God ja, die plottwist waardoor het een totaal andere film wordt, en het adequate spel van Hillary Swank. Maar eigenlijk vond ik noch Swank, noch Eastwood verrassend en al helemaal Morgan Freeman niet die rollen als deze volgens mij blindelings kan spelen. Om maar te zwijgen van die verschrikkelijk irritante voice-over.

Ook eerder genoemd: waarom werd er niks gedaan met het feit dat Billy die klap nagaf en dus eigenlijk gediskwalificeerd zou moeten worden? Maggie had volgens mij die wedstrijd dan toch gewonnen?

Het hele boks-aspect deed me ook weinig - dan graag nog een keertje Raging Bull. Er valt wat voor te zeggen dat de boksscenes zowaar overzichtelijk zijn, maar spectaculair, indrukwekkend? Neuh.

Verhaaltjes in de bokshal deden me ook weinig, met dat constante opduiken van Danger, hoewel leuke rol van Jay Baruschkel.

Nee, dit was het niet voor mij. Evengoed 3,0*.

Eigenlijk had ik iets totaal anders verwacht, maar de abrupte switch in het verhaal besliste daar anders over. Het eerste deel heeft elementen van een rise & fall verhaaltje (en dat is het uiteindelijk ook), maar het einde is heel zwaar(moedig) en zwart. Dat was zeer pijnlijk om naar te kijken. Voor één of andere reden had ik in deze film desondanks het voorgevoel dat er iets fout zou gaan, dat ze gekwetst zou worden of dat ze die wereldtitel niet zou behalen. Iets gaf me dat voorgevoel, want ik werd er erg bang voor in de film. Ik heb met genot gekeken naar de wilskracht van de bokster. Al vond ik het begin in de bokszaal wat lullig, en heb ik me gedurende het hele verhaal afgevraagd wat het nut van Danger en in mindere mate Morgan Freeman was, buiten het element van de kijker choqueren en de herkenbaarheid/nastreven van de klassiekerstatus. Want met laatstgenoemde is het altijd makkelijk scoren, en hoewel ik hem zo graag aan het werk zie/hoor, vind ik dat zijn rol hier overbodig was en zelfs wat oneer aandoet aan eventueel realisme. Iets dat het boksaccident later (gelukkig) ook niet is.

Het is een film die het vooral van het verhaal moet hebben, alsook de filosofische boodschap erachter. Er zitten er zelfs meerdere in, en het is niet van mijn gewoonte om die te zien en juist te interpreteren, en ik kijk er ook geen films voor. Echter biedt deze een uitzondering. De trainer Frankie Dunn heeft volgens mij nooit echt bestaan en stelt hier de kracht voor die je krijgt, wanneer je maar blijft geloven in jezelf, God en hoop koestert. Eigenlijk stelt Dunn de kracht van het geloof voor, en hoever je ermee kan geraken. Dat moet daarvoor niet winst zijn, het gaat erom wat je presteert. Het feit dat het geloof er nog aan bod komt in de film, bewijst dit ook. In de film gebeurt er ook een niet-legale euthanasie, maar volgens mij was het gewoon de verbeelding van God die een einde aan je leven maakte, die besliste dat je tijd gekomen was, en dat je met trots kon terugkijken op je leven. Zeer filosofische film dus, die tegelijkertijd over een inhoudelijk goed verhaal beschikt. Iets dat niet vaak rijmt.

Goede film dus.

Oer-Amerikaanse, ouderwetse en clichématige boksfilm. Het rise-and-fallverhaal kondigt zich geruisloos aan en ontwikkelt zich binnen de verwachtingen (daar zijn de in elkaar overgaande shots van bloed, zweet en tranen om maanden van training samen te vatten - alleen "Eye of the Tiger" ontbreekt nog). Pogingen om geloof en ethiek aan het emotionele tweede deel toe te voegen komen wat te laat en verzanden daardoor in het niets. De guitigheid van Swank en de wisselwerking tussen Freeman en Eastwood houden de film recht.

Overduidelijk een Eastwood film.

De bekende oneliners, het nodige sentiment, en vooral best wel voorspelbaar. Het verhaal ontwikkelt zich precies zoals je zou verwachten. Tot een bepaald moment dan..

Voordeel is dat Swank gewoon in erg goede doen is. Ik vind haar vaak erg wisselvallig, maar hier steekt ze er met kop en schouders bovenuit. Ook de boxscènes zijn overzichtelijk, maar verder niet geweldig. Zoiets heeft bijvoorbeeld Howard dan toch beter in de vingers.

Niet geweldig, wel vermakelijk.

3*

Million Dollar Baby is één van de sterkere boksfilms die ik al zag. Het is een film die eenvoud en kwaliteit uitstraalt dankzij de strakke regie van Eastwood. MDB draait eigenlijk rond drie hoofdpersonages. Enerzijds heb je Scrap (vertolkt door de heerlijke Morgan freeman en wat een geweldige voice-over heeft die man). Scrap, een ex-bokser die reeds eeuwenlang de conciërge en toeverlaat is van de norse Frankie Dunn die het beste uit een bokser kan halen, maar tegelijk onzeker is om risico's te nemen. Hillary Swank en Eastwood spelen de pannen van het dak in deze dramafilm. Zeven nominaties voor de Oscars waarvan 4 verzilverd, sterk! En geheel verdiend zeker wanneer je de andere genomineerden ziet!

MDB levert enkele uitstekende gevechten op, maar het is vooral het werk buiten de ring die vonken geeft. Maggie wil zich een weg buiten de uitzichtloze armoede boksen door zich met haar koppige vastberadenheid en assertiviteit te laten trainen door Dunn. Dunn daarentegen is aanvankelijk onvermurwbaar, maar ziet gelijkenissen met zijn dochter die hij niet meer ziet. Hij wordt een soort vaderfiguur voor haar en zal later na het ongeval niet meer van haar zijde wijken. Zeer mooi uitgediept en eveneens niet te melodramatisch. Geen happy end show hier, ook geen cliché boksfilm waarbij een newbie de wereldtitel behaalt, neen, puur rauw realisme.

Het is een film die me geraakt heeft en tegelijk verrast, want dit zag ik niet in Eastwood. De uitstekende casting, regie en acteerprestaties zijn de grote kracht van de film. Ik vernam dat Mystic river ook een must see is. Die passeert binnenkort ook alvast de revue. Dikke 4,0* waard deze MDB!

Krachtige boksfilm.

Ik ben niet de grootste Eastwood fan, al heeft hij me nog niet laten zien dat hij nou zo'n slechte regisseur / acteur is. Bij mij komt altijd de irritatie op als regisseurs zichzelf een grote rol geven in hun eigen film, maar omdat Eastwood meestal wel met enige overtuiging speelt is hij een uitzondering.

Hij speelt weer een beetje een nors mannetje, zoals in Gran Torino. Ik vond dit echter beter dan Gran Torino, de film grijpt je beter en vermaakt je beter. 132 minuten is een redelijke speeltijd, maar gelukkig is het niet saai.

Op emotie gebied faalt de film een beetje, maar de twist aan het einde was wel leuk. Goede Rise - Fall film.

Eastwood draait al lang mee in het vak en daar heeft hij dan ook de stiel van regisseur duidelijk geleerd. Het resultaat is een regisseur die duidelijk ervaring heeft en weet hoe hij een Hollywooddrama moet maken. Zelfs de muziek is van zijn hand en ook als acteur in zijn eigen film weet hij een interessant personage neer te zetten. Creatief is het niet, deze film volgt mooi het rise en fall van het hoofdpersonage. Dat levert wel een sterk drama op en mag ook nu, vele jaren later, nog steeds gezien worden.

Eastwood gaat door met zijn studie over schuld, boete en mannelijkheid. Gelijkenissen met Mystic River zijn dan ook : de nadruk van een sociaal milieu, de onzichtbare vrouw (hier de dochter van Frankie) en een traag tempo. Maar ook verschillen. In MDB gaat het uitsluitend over karakters en hun demonen. Hij verpakt dit in een eenvoudig en zeer herkenbaar verhaaltje dat de kijker een tijdlang op het verkeerde been zet. Eastwood weet formidabel goed te doseren tussen humor en lichtvoetigheid (de eerste helft) en drama (de tweede helft). Gaandeweg wordt de toon zwaarmoediger maar ik heb steeds het gevoel dat reeds vanaf minuut 1 (de zeer minimale weemoedige gitaar score + de voice over van Freeman én de introductie van Swank) doem en noodlot (de film wordt verteld als een herinnering van Freeman wat me een beetje doet denken aan film noir) aanwezig is. Uiteindelijk krijgt de kijker (net als de personages) geen verlossing maar wordt achtergelaten in een wereld zonder hoop. Fotografie balanceert (net als bij MR) op licht versus donker wat symbolisch is voor de toestand van de personages. Eastwood registreert zijn beelden op een quasi docu manier wat de authenticiteit vergroot. Een film om stil van te worden.

I do not train girls, zegt de knorrige Clint Eastwood als Frankie Dunn

Ontroerend van begin tot het eind

Geweldige boksfilm

met een indrukwekkende rol voor Hillary Swank

als Maggie Fitzgerald,

de manier hoe zij leert boksen jeetje

wat een soepele bewegingen.

Clint Eastwood heeft een geweldige

rol als nogal knorrige bokstrainer.

Clint Eastwood blijft een wereldacteur echt

een mega talent

en hij speelt hier in deze film weer geweldig

ook Morgan Freeman is zeker niet verkeerd.

Verrassend breed en genuanceerd drama van en met Clint die lekker wegkijkt. Lucia Rijker heeft ook een kleine, maar belangrijke rol en heeft tevens de bokstraining van Hillary Swank op zich genomen. Ook in de film blijft ze echter ongeslagen .

What 'd I do wrong?
Two things, first you asked me a question, then you asked another one.

Oscarwinnend drama dat al weer een tijdje op de nominatie stond voor een herkijk. Gebaseerd trouwens op een verhalenbundel van een echte 'cutman' uit de bokswereld die onder het pseudoniem F. X. O'Toole zijn werk uitbracht. Mede daardoor heeft de film toch een bepaalde realiteit en authenticiteit voor mijn gevoel.

De film begint met een mooi beeld van een licht verlopen maar veel bezochte trainingsaccommodatie waar de vaste bezoekers hun rondjes maken, de zaak gerund door Frank en Scrap die elkaar om het minste of geringste op sarcastische wijze afbekken, Frank gedumpt wordt door zijn vechter en dus uiteindelijk maar het uitzichtloze karwei aan gaat met Maggie. Mooi is de uitleg van de nodige techniek, filosofie en psychologie van het boksen maar tevens de verandering van Maggie zelf qua techniek. Waar ze in eerste instantie als een statische zoutzak wat uit staat te delen naar de bokszak krijgt ze gaande weg beter voetenwerk, fighting stance, leert ze combinatie, anticiperen en bobbing and weaving, ofwel constant op en neer gaan en onder stoten door duiken. Iets dat heel moeilijk aan te leren is samen met alle andere motoriek weet ik uit eigen ervaring. Lucia Rijker zelf schijnt de training gedaan te hebben. De transformatie is dan ook best wel impressive te noemen.

De opmars is kostelijk en opmerkelijk, kostelijk hoe Frank de pastoor iedere keer loopt te jennen, schrijnend de toestand met haar 'trailertrash' familie, en beide vinden in die zin iets dat ze al lang kwijt waren. Maggie een vader, Frank een dochter, de opdruk op de robe is ook niet anders dan een adoptie en acceptatie. Het ondenkbare gebeurt in het gevecht met Billy, van hemelbestormer naar kasplant. Een wel erg pijnlijk en contrasterend beeld volgt vanaf daar. In eerste instantie houd ze zich sterk maar diep van binnen weet je dat dit nooit lang goed kan gaan aangezien ze zo'n vechter is en hier weinig tegen te vechten valt. Andermaal verliest Frank zijn 'dochter' maar dit keer wel door een bewuste en goedbedoelde actie. De filosofie zal te maken hebben met schuldgevoel, boete, een nieuwe kans, bang voor hechting en uiteindelijk het ultieme offer zowel als daad als verlies.

Million Dollar Baby is aan het einde van de rit een behoorlijk emotionele en droevige film die je niet in de koude kleren gaat zitten, tevens gaat over de vergankelijkheid van het leven, en Eastwood levert hiermee een van zijn betere films af die het toch vooral moet hebben van de wisselwerking tussen Eastwood en Freeman die vaak ronduit humoristisch is. Op de soundtrack valt veel aan te merken die inwisselbaar lijkt voor die van Flags of our Fathers, in beide gevallen schreef hij het zelf en in beide gevallen doet het weinig tot niets.

Nooit eerder gezien. Kritische film van Eastwood, die de brutaliteit van de bokssport en de potentiële zware gevolgen onderlijnt. Het is na afloop niet echt een film die een grote liefde voor deze sport toont. De Rocky films zijn belachelijke karikaturen in vergelijking met Million Dollar Baby. Boksen blijft een risicovolle sport, en winnen en verliezen worden futiele begrippen die niet opwegen tegen de levensgevaarlijke letsels die kunnen optreden. Een oude veteraan traint een jonge vrouw, Maggie op tot kampioene, gemotiveerd door haar wilskracht om van haar hilliebillie roots af te raken en daarna door haar verborgen talent. Na anderhalf uur volgt dan een mokerslag voor de kijker. Vooral de dialogen zijn sterk, daarvoor mag je op de Clint rekenen. De chemie tussen Eastwood, Swank en Freeman is ijzersterk, al vond ik de voice-over nogal dominant.

Mooie film weer van Eastwood waarin de hartverwarmende gezinsdynamiek tussen Frankie, Maggie en Scrap het sterkste element vormt. Ook het rauwe realisme is weer aanwezig, een aspect van Eastwoodfilms dat ik erg waardeer. Ik vind de film iets minder dan Gran Torino en ook Richard Jewell, vooral doordat het einde me iets te traag is. Maar dat is een kniesooropmerking van een liefhebber van Eastwood (als regisseur) die daarom ook kritisch is. Goede film dus gewoon!

Lucia Rijker vs man