8½ (1963)

Otto e mezzo is misschien wel een stuk moeilijker, minder toegankelijk dan La Strada en Le Notti di Cabiria, maar heeft naar mijn smaak ook meer te bieden. Is misschien meer een film om opnieuw te bekijken, BBarbie...

Zelf ben ik eerlijk gezegd nog niet zo heel erg bekend met het werk van Fellini.
Dit zal uiteraard wel nog gebeuren.
Daarom is het ontzettend lastig om een mening over deze film te geven.
Ik zal hem zeker nog eens bekijken, en vervolgens een stem uitbrengen.

Wordt vervolgd.

Ik snap wat je bedoelt.

Fellini sluit aan bij een literaire stroming uit die tijd: magisch realisme. Hierin wordt een realistisch verhaal gecombineerd met bovennatuurlijke elementen en/of droomscènes. De droomscènes kun je herkennen doordat er onmogelijke dingen in gebeuren, zoals het opstijgen uit de file in de openingsscène. De symboliek hiervan ligt voor de hand: Guido wil ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Vliegdromen komen trouwens bij veel mensen voor.

Een magische scène is die met de geblinddoekte gedachtenlezeres. Ze is echt helderziend, en begrijpt zelf niet eens wat ze ziet: de raadselachtige formule "asa nisi masa". In een jeugdherinnering van Claudio komt deze spreuk voor als de magische formule die leidt naar een verborgen schat. De verklaring ligt in een oud taalspelletje voor kinderen: de p-taal, of in dit geval de s-taal. "Asa nisi masa" staat voor "a-ni-ma". De anima, een termuit de jungiaanse psychoanalyse, is de vrouwelijke kant van de man. Claudia (Claudia Cardinale) kan gezien worden als een projectie van Guido's anima, of als zijn fantastische voorstelling van de ideale vrouw. In elk geval bestaat ze enkel in zijn fantasie. Dit wordt duidelijk vanaf haar eerste verschijning, wanneer ze verandert in een lelijke verpleegster.

Guido worstelt met een patroon van aantrekking en afstoting tot de verschillende vrouwen in zijn leven, wat zich uit in de fantasiescène met de harem, waarin zijn vrouw Luisa met plezier het huishouden doet in aanwezigheid van zijn maitresses. Dit werkt echter verstikkend, dus slaat hij met een zweep in het rond.

Zijn eerste confrontatie met seksualiteit zien we in een jeugdherinnering aan de kloeke prostituee La Saraghina, die door de Kerk gelijkgesteld werd aan de Duivel.

Naast zijn amoureuze strubbelingen zijn er de professionele. Guido is een regisseur-scenarist met een writer's block. Fellini worstelde met het zoeken naar een waardige opvolger van La Dolce Vita. Hij brengt een satire op de bemoeienissen van critici en de Katholieke Kerk. De oplossing voor zijn writer's block vindt Guido in het vertellen van de waarheid. Dit wordt niet geapprecieerd door zijn vrouw, die zichzelf herkent in een van de personages.

Hij vergelijkt een filmregisseur met een magiër en met een circusdirecteur. (Fellini had als bijnaam De Magiër.) De muziek van Nino Rota onderstreept het circuskarakter van het leiden van een filmcrew, net als de slotscène.

Deze film moet je meer dan eens zien om hem te begrijpen. Het kan ook helpen om er wat over te lezen. Als je wat moeite doet om erin door te dringen, wordt hij heel erg de moeite waard.

Deze oude Fellini-liefhebber zegt : uitstekend stuk, Dievegge!

Dankjewel, Roger.


Guido i.p.v. Claudio.

Mijn eerste film van Fellini met een opener om u tegen te zeggen. Prachtige sfeer die me helemaal aan de 60's deed denken. (voor zover ik dat - geboren in 1978 - kan beoordelen natuurlijk). Maar Fellini toonde daar een talent van fantasie en mooie beelden. Helaas houdt hij dat niveau na de opening niet meer vol.

De film toont een ietwat biografisch beeld van de man over een regisseur met een gebrek aan inspiratie, terwijl de mensen om hem wel op volle toeren draaien en er alles voor over hebben om geld te verdienen, om in de film mee te spelen, of om een interview los te krijgen voor de krant. Dat drukke gedoe vat ik wel, maar komt als kijker na een tijd wel vervelend over. Misschien is de missie van Fellini daarmee geslaagd, maar dat is niet meteen het gevoel dat ik als kijker wil overhouden na het kijken van een film. Het gestalk van de entourage wordt afgewisseld met enkele creatieve dromen/ideeën van de regisseur. Helaas komen die net te weinig voor en ook daar zijn ze niet altijd even geslaagd.

8 1/2 is een wat opvallende film, maar ik had nog meer aandacht aan de creativiteit verwacht. De fim begon dan nog wel zo goed, waarom ging Fellini op die manier niet verder? De film duurt veel te lang, waardoor het met momenten niet alleen vervelend, maar ook wat te druk wordt en je er eerder zenuwachtig van wordt. Hij raakt het publiek dus, maar om de verkeerde redenen.

Ik ben niet heel bekend met Fellini. Heb een stuk of 5 films van hem gezien en 8 1/2 had ik ook al gezien, lang geleden. Nu gisteravond weer. Ik beschouw mezelf niet als Fellini fan, want ik vind het vaak te druk, te circusachtig, te theatraal etc. Toch ben ik overdonderd door deze film. Ik vind het voor Fellini's doen nog best een ingetogen film. Zeker mensen zijn druk en soms felle dialogen, maar ik denk dat dat ook aan de Italiaanse aard ligt. Wat mij opviel is hoe sterk het mij deed denken aan het werk van Lynch (waarvan ik een groot bewonderaar ben). De verweving van fantasie en werkelijkheid is verbluffend. Soms wist ik niet waar ik nu was.

Zo zien we bijvoorbeeld Claudia Cardinale in een fantasie scene opdraven, die de kamer van Guido opruimt en zo structuur aanbrengt in zijn hoofd / fantasie. Later in de film komt zij opdraven in de bioscoopzaal en gaat zij met Guido op pad. Is dit nu werkelijkheid of fantasie? Zij lijkt mij een persoon die Guido aan het denken zet of de juiste richting probeert op te sturen. Zij zegt ook dat Guido een onsympathieke protagonist is (of iets van die strekking). Ik dacht: eindelijk iemand die daarop wijst, want ik vind Guido feitelijk erg onsympathiek. Op het einde lijkt hij toch op zijn leven te reflecteren en zijn vreemdgaan te betreuren. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat dit vreemdgaan voor doel heeft binnen het verhaal; of het een symbolische betekenis heeft. Het levert in elk geval wel een erg komische scene op wanneer Guido fantaseert dat zijn vrouw en zijn minnares het goed met elkaar kunnen vinden. Ik vond de film sowieso veel humor bevatten dit itt La Dolce Vita. Deze humor doet de film erg veel goed.

Ik vind het een interessant verhaal. De manier waarop het wordt verteld en uitgebeeld geeft juist meer diepgang aan de situatie waarin Guido zich bevind. Ik zie het als een uitbeelding van inderdaad een creative-block met daarbij vooral de elementen en gedachtenstroom die Guido er doorheen helpen. Het zegt iets over kunst en commercialiteit en vooral over de arrogantie van intellectuelen (die criticus was hilarisch!). Fellini was geen denker, maar een fantast. Een intuitief persoon. Evenals Lynch. Dat is waarschijnlijk een verklaring voor de overeenkomsten tussen hun films.

Ja, zeer aangenaam verrast door deze herziening. Geen meesterwerk, maar toch een uiters bijzondere, sfeervolle en boeiende film. Een 4 vind ik net te weinig, dus vooruit...4,5.

Geen meesterwerk??? Lynch moest het horen, erniesam ! En alle anderen...

Lastig te beoordelen na een eerste kijkbeurt. Geen gebrek aan schoonheid en poëzie, maar op mij komt het in eerste instantie wel erg gekunsteld en licht pretentieus over, en op bepaalde momenten best zware kost, maar dat zal ongetwijfeld zijn omdat voor mij niet meteen alles op zijn plek valt. Ik had hier torenhoge verwachtingen van, maar die worden wellicht ingelost na een tweede kijkbeurt. Voor nu een 3.5*

Na de openingsscene verwachtte ik heel veel van deze '8½'. Die is namelijk briljant. Eén van de beste openingen die ik in zeer lange tijd heb gezien in een film. Het moment dat Mastroianni aan het touwtje vastzit en naar beneden dondert is het perfecte einde van deze droom in het begin van de film. '8½' blijft interessant en goed, visueel erg mooi, maar na een dik uur / 1,5 uur begint het wat te slepen. Cardinale is prachtig! Vond 't gegeven best interessant - een film over het maken van een film (die niet afkomt), waar je naar zit te kijken. Leuk. Dromen en realiteit worden verweven. Mooi, maar had toch wat meer verwacht.

Wat had je dan verwacht, HarmJanStegenga?

Had verwacht dat de film me nét even wat meer zou pakken. Vooral na de prachtige openingsscene. Het geheel blijft nu nog wat op een afstandje.

Wel een film om vaker te zien deze '8½'. Een aantal scenes zullen me zeker bijblijven.

Ik denk wel dat ik je begrijp, HarmJanStegenga, maar vergeet niet dat deze film ondertussen meer dan 50 jaar oud is, en bovendien een typisch product van de toenmalige Italiaanse cinema. Ik bedoel dat je "klaar" moet zijn om je te verplaatsen in een wereld die in feite ver van ons ligt...

Eens. Ik schakel erg veel tussen soorten films en de Italiaanse cinema heeft de laatste tijd niet zoveel aandacht gehad - Fellini is sowieso lang geleden. Misschien dat het daarom qua aantrekkingskracht nogal op een afstand blijft. Wat ik wel vaak heb is dat dergelijke films bij een herziening, nadat ik precies weet wat ik kan verwachten, me meer pakken. Wie weet.

Ik heb eigenlijk nog geen slechte Fellini film gezien. Deze is ook apart en heeft een typische Fellini stijl.

8½ is de eerste film die ik van Fellini heb gezien. Het is niet meegevallen en het kostte mij moeite om de aandacht erbij te houden. Hoewel er wel een rode draad uit valt te halen is het toch nogal onsamenhangend wat er wordt voorgeschoteld. En, erger nog, niet al te boeiend. Veel personages, die veelal weinig functie in het geheel lijken te hebben, en de nodige drukdoenerij. Visueel is het nou ook niet echt heel bijzonder en de nasynchronisatie is slecht. Dat dit laatste kennelijk bewust zo gedaan is, maakt het voor de kijkervaring niet anders. Schaarse hoogtepunten zijn de scenes met Claudia Cardinale, zij is hier beeldschoon en haar scenes weten de aandacht wél goed vast te houden.

Federico Fellini zoekt de grenzen van de artistieke vrijheid op in het magistrale 'Otto e Mezzo'. Theo & Thea zouden vragen: "Waar gaat het eigenlijk over?" en het antwoord daarop is dat het er niet toe doet. De film zoekt de grens tussen droom en werkelijkheid en tussen fantasie en realiteit. De film speelt zich af in de filmwereld en creëert op die manier een Droste-effect. Verder is alles even geweldig: de personages, de decors, de kostuums en uiteraard de muziek van Nino Rota in topvorm.

Flauwe verzameling schetches die afwisselend cinematografishe waarde bieden. Luie filmmakerij dat Fellini later nog eens dunnetjes zou over doen in zijn jeugdkarikatuur Amarcord (1973), maar dan nog slechter.