The Night of the Hunter (1955)

Ik ben eigenlijk al vanaf de eerste keer dat ik deze film zag geen fan. Wat ik ook probeer en hoe vaker ik de film herzie. Iets ergerd me aan deze film. Zij het de te makkelijker Americana, de overmaat aan expositie of de te platte beelden. Ik zie er geen diepte in. Het is me te recht toe rechtaan. Te makkelijk, te smooth. Ik zie me zelf toch echt wel als een Noir Buff, maar deze nee, het wil me niet smaken. Cape Fear met Mitchum: whoohieee, yawsa! Maar daar hoor je dan weer weinigen over.

Wat een pareltje is dit toch. Meestal erger ik me kapot aan films van deze leeftijd. Tandglazuurafbrekend zoet, houterig acteerwerk, langdradig...

Hier heb ik dat totaal niet. De film bevat de prachtigste zwartwitbeelden die ik me kan heugen, een fijn kalm sfeertje vanwege onder andere die rustgevende liedjes, sterk acteerwerk, iconische elementen zoals die LOVE/HATE-knokkels en ook een verrassend zwaar, ongetwijfeld controversieel thema voor die tijd. Lekker zwaarmoedig, maar toch ook behapbaar.

Heerlijke film om eens in de zoveel jaar te herzien.

Ik doe er een half puntje bij na herziening. Wat een pracht.

Tja als je denkt een filmnoir te gaan zien snap ik dat het tegenvalt. Het lijkt er niet eens op.