The Night of the Hunter (1955)

Ik ben eigenlijk al vanaf de eerste keer dat ik deze film zag geen fan. Wat ik ook probeer en hoe vaker ik de film herzie. Iets ergerd me aan deze film. Zij het de te makkelijker Americana, de overmaat aan expositie of de te platte beelden. Ik zie er geen diepte in. Het is me te recht toe rechtaan. Te makkelijk, te smooth. Ik zie me zelf toch echt wel als een Noir Buff, maar deze nee, het wil me niet smaken. Cape Fear met Mitchum: whoohieee, yawsa! Maar daar hoor je dan weer weinigen over.

Wat een pareltje is dit toch. Meestal erger ik me kapot aan films van deze leeftijd. Tandglazuurafbrekend zoet, houterig acteerwerk, langdradig...

Hier heb ik dat totaal niet. De film bevat de prachtigste zwartwitbeelden die ik me kan heugen, een fijn kalm sfeertje vanwege onder andere die rustgevende liedjes, sterk acteerwerk, iconische elementen zoals die LOVE/HATE-knokkels en ook een verrassend zwaar, ongetwijfeld controversieel thema voor die tijd. Lekker zwaarmoedig, maar toch ook behapbaar.

Heerlijke film om eens in de zoveel jaar te herzien.

Ik doe er een half puntje bij na herziening. Wat een pracht.

Tja als je denkt een filmnoir te gaan zien snap ik dat het tegenvalt. Het lijkt er niet eens op.

Guillermo del Toro presents 'The Night of the Hunter'

Dank voor die link de grunt

She'll not be back. I reckon I'm safe in promising you that

Een tijd geleden was ik eens uit pure interesse gaan opzoeken welke bekende acteurs zich ooit aan het regisseren gewaagd hebben en één van de namen die in het oog sprong, was Charles Laughton. Misschien wel één van de meest legendarische figuren uit het oude Hollywood en bovendien eentje die met zijn eerste film meteen wist te scoren, al waren de initiële kritieken negatief. Het zou echter bij die ene film blijven, volgens Laughton zelf omdat hij liever toneelstukken regisseerde, en dat zou eeuwig zonde zijn.

Want hoewel het klopt dat je bij een toneelstuk veel meer de kans hebt om nog iets te wijzigen of aan te passen terwijl een film definitief is (of je moest George Lucas heten), is The Night of the Hunter een wel erg indrukwekkende film. Laughton komt hier en daar visueel erg mooi uit de hoek (wat een dreiging straalt er toch van Powel af. Zeker de scène waar je hem in de afstand op zijn paard ziet zitten is erg goed gelukt, grappig genoeg was het trouwens helemaal niet Robert Mitchum op een paard maar een dwerg op een pony!) maar de film is ook indrukwekkend in andere aspecten. Powel is een vandaag de dag vergeten iconische slechterik (die tattoos! dat verhaal dat er bijhoort!) en het is dan ook eeuwig zonde dat de film een tikkeltje lijkt in te zakken eenmaal Pearl en John bij Rachel zijn terecht gekomen. Zeker de fascinatie van Ruby voor onze eerwaarde voelt een beetje geforceerd aan, al moet ik wel toegeven dat die climax waar Rachel het tegen Powel opneemt wel een sterk einde is.

The Night of the Hunter is niet de eerste film die ik met Robert Mitchum zie, maar het wel de eerste keer dat hij zo'n enorme indruk weet achter te laten. Dat timbre in zijn stem, die gelaatsuitdrukking, dat zalven, ... Geen idee wat me zo intrigeert aan het personage (Richard Burton in The Night of the Iguana vond ik ook zo'n indrukwekkende geestelijke, hetzij op een compleet andere manier) maar Mitchum is de drijfveer in de film. Vraag me af of ik ooit nog iets ga zien van hem dat dit kan toppen.. Zijn performance is zelfs in die mate zo indrukwekkend dat de rest er maar wat bekaaid afkomt, maar toch mag ook Shelley Winters (die de abrupte evolutie naar extreme katholieke huisvrouw zo goed mogelijk probeert te brengen) niet vergeten worden. Billy Chapin is één van de weinige bewijzen dat kinderen in films soms wel de moeite waard kunnen zijn, zijn filmische zuster Sally Jane Bruce bewijst dan weer het tegenovergestelde.

Vooral visueel erg mooi, iets wat ik niet direct met Laughton had geassocieerd als ik eerlijk ben. Veel gespeel met schaduwen en licht maar ook op andere momenten erg indrukwekkend. Tel daar dan nog eens een fenomenale Mitchum bij op en je zit aan een film die in de hoogste regionen terecht kan komen. Daar geraakt hij echter (nog) niet doordat het hier en daar met haken en ogen aan elkaar hangt. Dat kan misschien echter met een herziening wel allemaal op zijn plaats vallen.

4*

“It's a hard world for little things.”

Schitterende klassieker. The Night of the Hunter ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en regisseur Laughton zorgt voor een donkere en ijzingwekkende sfeer. Het verhaal zit ook goed in elkaar, en het feit dat John en Pearl moeten opgroeien in een wereld vol met criminele vaders, gestoorde en moordlustige stiefvaders en een moeder die wordt vermoordt zorgt voor een indrukwekkend schouwspel. Je gunt ze op het laatst een onbezorgde jeugd onder de hoede van Rachel Cooper (de fantastische Lillian Gish). Mitchum is ijzersterk als de moordlustige godsdienstwaanzinnige Harry Powell.

Dit is zeker geen film noir maar ouderwets good vs evil bekeken door de ogen van een jongetje die het geheim van zijn vader koste wat het kost wil verdedigen .

Veel bijbelse verwijzingen die het zwart wit fundament onderstrepen .

Er zijn films waar dit gegeven vaak niet werkt maar in dit geval is het goed uitgevoerd en blijft het boeien .

Deze is me bij herziening een stuk beter bevallen. Het sterke aan deze film is niet enkel de erg sfeervolle zwart-wit cinematografie die het toch duistere thema nog verder onderstrepen zonder dat het daarbij een volbloed horror wordt. Anderzijds is het thema toch duisterder dan menig horrorfilm uit deze periode. Sterk acteerwerk van de gehele cast. Waren alle film noirs maar op deze manier dan zou ik ze wat meer kunnen waarderen.

Een film met veel potentieel: Interessant verhaal, creepy antagonist. De film is dan bovendien nog eens goed geschoten.

Helaas ligt de christelijke boodschap er net iets te dik op. Bovendien vind ik het einde nogal knullig. Het had gerust wat spectaculairder gemogen. Het voelde allemaal wat gedateerd aan.

[quote]Metalfist schreef:

Een tijd geleden was ik eens uit pure interesse gaan opzoeken welke bekende acteurs zich ooit aan het regisseren gewaagd hebben en één van de namen die in het oog sprong, was Charles Laughton

Mocht je nog steeds benieuwd zijn naar bekende acteurs die ooit eens in de regisseursstoel plaatsnamen: de western One-Eyed Jacks (1961) van Marlon Brando is ook zeer de moeite waard, evenals The Two Jakes (1990) van Jack Nicholson (het vervolg op Chinatown (1974)). Sean Penn heeft zelfs een hele trits aan interessante films gemaakt, waarbij The Indian Runner (1991) en The Pledge (2001) tot de sterkste behoren. Als ik zeg interessant, dan bedoel ik 'hit and miss'. Maar zelfs in zijn mindere films (zoals The Crossing Guard (1995)) valt er toch nog genoeg te genieten en over na te denken.

Voor de volledigheid noem ik hier ook nog The Brave (1997), geregisseerd door Johnny Depp. Niet echt memorabel maar off-beat genoeg om interessant te zijn. En met een niet onaardige rol van Marlon Brando, waarmee het bruggetje naar mijn eerste suggestie gemaakt is.

ZEKER de moeite waard: Reds (1981), geregisseerd door Warren Beatty. Een moedige, op ware feiten gebaseerde, pro-Russische film waarin Beatty als de links-radicale journalist John Reed verslag doet van de Russische revolutie van 1917, en tevens een belangrijke rol vervult in de oprichting van de Amerikaanse Arbeiderspartij. De film geeft een prachtig, diep menselijk tijdsbeeld, en een keur aan acteurs en actrices (o.a. Diane Keaton, Jack Nicholson en Maureen Stapleton) leveren allen top-prestaties. En dat Beatty erin slaagde dit tot stand te brengen tijdens de Reagan-jaren toont cojones van formidabel formaat, want in die tijd werd je al als staatsgevaarlijk gebrandmerkt als je aan de linkerkant van de straat liep.

OK, ik zal hier niet gaan zeuren over je gebrekkige grammatica. Maar je gebrekkige kennis van zaken vind ik wel ergerlijk.

Als je deze film afdoet als 'te smooth' rijst bij mij de vraag waar je tijdens het kijken precies in slaap gevallen bent, want deze film is in praktisch elk opzicht precies het tegenovergestelde van jouw beschrijving.

Overigens heeft The Night of the Hunter niets uit te staan met film noir, maar in plaats daarvan des te meer met expressionistische films zoals Der müde Tod (1921), Nosferatu (1922) en La Belle et La Bête (1946). In beide genres spelen schaduwen en chiaroscuro opnamen een belangrijke rol, maar verschilt de inzet hiervan vooral op symbolisch niveau.

Over smaak valt niet te twisten (hoewel), maar zorg in ieder geval dat je weet waar je over praat. Als je dat niet doet, zet je slechts jezelf voor joker.

Ik heb trouwens Cape Fear gezien, zowel J. Lee Thompson's versie uit 1962 als Scorsese's remake uit 1991.

Robert Mitchum is idd goed op dreef als Max Cady in de eerste film, hoewel ik moet zeggen dat ik Robert de Niro ook zeker memorabel vond in dezelfde rol in Scorsese's film. Robert Mitchum is als Max Cady zeker overtuigend, maar uiteindelijk eendimensionaal - een rechttoe-rechtaan plurk.

Voor mij excelleert Mitchum in The Night of the Hunter , omdat zowel hij als regisseur Charles Laughton subtiel suggereren dat de gefrustreerde, onnatuurlijke omgang met seksualiteit van zowel Harry Powell als de zeloten in het dorpje ten grondslag liggen aan zowel Powell's geweld als hun religieuze ijver.

Daarmee leveren Mitchum en Laughton milde kritiek op de hypocriete, ambivalente houding van Amerika tov seks: openlijk wordt het verguisd, terwijl veel aspecten van de Amerikaanse samenleving ervan doordrongen zijn: reclame, televisie, muziek, film, literatuur en lectuur, sport, kleding, de middelbare scholen (waar condoom-automaten verboden zijn, maar men verbaasd is over het stijgende aantal tienerzwangerschappen - alsof tieners onder elkaar alleen maar 'n kaartje leggen...)

Om nog maar te zwijgen over het grote aantal verkrachtingen van jonge studentes op universiteiten en vrouwelijke soldaten in de strijdkrachten - iets dat zijn oorsprong vindt in de objectivering van vrouwen die met name jonge mannen krijgen aangeleerd (in de VS zowel als daarbuiten).

Schitterende film. Er zijn films die na afloop in het geheugen doven als een nachtkaarsje en er zijn er die gloeien als flikkerende neonlamp. The night of the hunter is het laatste. Zo veel lagen. Bijbelse metafoor, expressionistische fotografie als uiting van zonden, verdrongen lusten en conformisme, onschuld versus diabolische instincten ... Laughton schildert (dit is zeker een juist woord) de Midwest als sprookjesachtig gecombineerd met een nachtmerrie. Er worden koekjes gebakken en chocolademelk gedronken op de picknick maar op de bodem van de rivier rust de verdwenen moeder/weduwe – wat een shot trouwens die dankzij de klasse van Stanley Cortez er een poëtische gloed van een macaber schouwspel aangeeft. Het einde (vanaf Lilian Gish) is misschien een beetje stijlbreuk wegens een confrontatie als een shootout (ik had liever als confrontatie verder die dreigende terreur op de achtergrond en de zoete sussende stem van Mitchum op de voorgrond) terwijl het nu meer standaard wordt afgesloten. Desalniettemin slaagt de film erin om mij te verassen met een groots visueel schouwspel in een grillig maar paradijselijk universum waarin liefde en haat op de handen van de priester getatoeëerd zijn zodat we gewaarschuwd zijn voor het wezen met twee gezichten. The night of the hunter is een film waarbij een grote kans bestaat dat de wolf in schaapskleren op de deur klopt om te vragen en lief vraagt of hij mee mag kijken.

Zeer aangenaam verrast door dit pareltje. Een erg boeiende insteek tussen de moraal van goed versus kwaad, gekruid met dat godsdienstige aspect. Het volledige plot wordt er aan opgehangen en draait rond de parasiterende dominee die geld geroken heeft. Hij gaat dan ook geen enkel obstakel uit de weg om zijn doel te bereiken.

Daarnaast ook een interessante weergave hoe werd (neer)gekeken naar (half)wezen, armoezaaiers en te meer gebroed van een crimineel. Paria's zijn het, die eerder afschuw dan medelijden opwekken. Gelukkig is niet iedereen zo.

Geweldig mooi geschoten film ook, zeker de vlucht op het water, of de prachtige zwarte contouren die boven de horizon uitsteken. Hier en daar ook een close-up van een beestje of de natuur of de sfeerschepping te vergroten. Deed me in dat opzicht wat aan een Terrance Malick denken. Prima plot, prima acteerwerk, zeker ook van de wolf Harry Powell (Robert Mitchum).

“Leaning... leaning... safe and secure from all alarms. Leaning... leaning... leaning on the everlasting arms”.

Aldus zingt de vrouwenhater die het woord Love op de vingers van zijn rechterhand heeft geschreven en het woord Hate op de vingers van zijn linkerhand. Aldus zingt de kille cynicus die Gods woord heeft aangenomen en Gods woord gebruikt om zijn geldzucht en moorden te legitimeren. Harry Powell is de naam. Het gepersonaliseerde kwaad in een priesterlijk omhulsel. Robert Mitchum speelt hem fantastisch. Hij is koud, eng en kwaadaardig.

We schrijven het Amerika van de jaren 20 of 30. De depressie heerst. Er is armoede. Willa Harper is een weduwe die met twee kinderen in een plattelandsstadje woont en zich met een baantje in de lokale diner net weet te redden. Haar man werd ter dood veroordeeld wegens de roofmoord op twee mensen waarbij hij 10.000 dollar buit maakte. Zijn zoon John weet waar het geld verstopt is, heeft zijn vader beloofd niets te zeggen en houdt angstvallig zijn mond. Harry Powell zat een tijdje met Harper in de cel, weet van het geld maar niet waar het verstopt is. Powell die zich als priester manifesteert en misbruik maakt van de diepe religieuze bewogenheid onder de mensen dringt zich heel geslepen op in de gemeenschap en in het gezin.

De film is geregisseerd door Charles Laughton die vooral bekendheid heeft als een fantastische acteur. The Night of the Hunter is de enige film die hij regisseerde. Dat is jammer, want het is simpelweg een erg goede film die naar meer smaakt. Laughton schetst met fascinerende beelden een soms onwerkelijk aandoende constellatie van landschappen, mensen en handelingen. Een mooi voorbeeld van die onwerkelijke weergave is een prachtige scène waarin de twee kinderen zich in een roeiboot in het (schemer)donker op de rivier begeven. Hij toont de kinderen in hun bootje spiedend achter een spinnenweb vanaf de oever. Hij toont dieren op de oever (een uil, een vos, een schildpad) die de kinderen lijken te observeren. Laughton creëert met dergelijke surrealistische voorstellingen een sfeer als in een duister sprookje. Dreigend, beklemmend en onheilspellend. Het is deze sfeer die overheerst, waarbij de film frequent wisselt van surrealisme en realisme.

Het grootste aandeel in de nachtmerrieachtige uitstraling van de film heeft de figuur van William Powell. Een geweldige rol van Robert Mitchum. Zijn verschijning is op enig moment erg down to earth en op andere momenten zeer irreëel. Hij is een metafysisch fenomeen als hij gezeten op zijn paard door de nacht rijdt terwijl hij zijn christelijke hymne zingt en zijn aanwezigheid slechts zichtbaar is door de scherpe contouren van zijn schaduw. Leaning…leaning...

De film speelt zich af in een atmosfeer van beklemming. Een atmosfeer die door het indringende verhaal wordt opgeroepen en die met schaduwwerking, lichteffecten en met de nachtmerrieachtige landschappelijke decors nog eens wordt benadrukt. The Night of the Hunter vertelt een verhaal met lichte en donkere kanten. Love en hate. Een verhaal waarin de lichte kanten steeds weer worden verstoord door de vrouwenhater, de cynicus, de religieuze psychopaat die gelooft in opdracht van God te handelen en heel geraffineerd zijn toorn over de goede en goedgelovige mensen van het stadje uitstort. Steeds weer is daar de egocentrische Powell die doorlopend met Bijbelspreuken strooit en in de naam van God de levens van goede mensen tot een hel maakt.

The Night of the Hunter voegt elementen van de film noir, de thriller en het sprookje (Hans en Grietje, de Boze Wolf) heel mooi samen in een film die nachtmerrieachtig surrealisme afwisselt met nachtmerrieachtig realisme en in beide hoedanigheden voortdurend duister, spannend en gewoon erg goed is.

Toch wel een bijzondere en knappe film, ik snap de status van deze klassieker wel.

De nachtelijke tableaus die op het doek worden getoverd, zijn bij momenten prachtig. Ik las ergens vergelijkingen met de esthetiek van de vroege Lynch-films en dat zie ik er ook wel in.

De unieke mix tussen horror en een sprookje werkt ook prima, al wordt het aan het einde iets te veel een melige kerstfilm voor mij.

Mitchum vind ik magistraal als Grote Boze Wolf. Hij heeft zowel iets komisch als iets diep verontrustend. Prachtig ook, die gezangen van hem.

3,5* na een eerste visie.

Aardige film. Op momenten wel wat gedateerd en verouderd, vooral het acteerwerk is wat stijfjes en toneelmatig (hoewel niet theatraal gelukkig). Maar inhoudelijk wel boeiend, soms creepy en vooral op momenten schitterend gefotografeerd waar vooral uitstekend gebruik wordt gemaakt van zwart-wit. Denk aan dat marcherende paard over die gitzwarte dijk door het hele beeld heen, maar ook het licht dat op de gezichten en bladeren valt. Visueel soms echt smullen. Richting het einde kakt de film wel wat in. 3,5*.

The Night of the Hunter betekende het eerste en meteen het laatste regie-uitstapje van regisseur Charles Laughton, die hiermee een capabele en vermakelijke thrillerfilm aflevert met korte drama- en horrormomenten. De trekpleister van dit geheel is natuurlijk Robert Mitchum, overtuigend in de rol gekropen van de manipulerende crimineel. Hij levert daarmee één van de meest memorabele personages af binnen de film en zelfs het volledige tijdperk, al is hij vooral opvallend omdat Laughton de overige personages niet erg sterk vormgeeft. Het eerste uur bevat een aantal uitstekende visuele beelden (zeker de mistige huizen gedurende de avonduren komen sfeervol voor de dag), maar eenmaal de tweede helft aanbreekt en Lillian Gish haar intrede doet knalt het tempo uit de film. De finale is niet erg bevredigend door slecht acteerwerk van de protagonisten, het om de vinger winden van de moeder gaat wel erg snel en geregeld komen de dialogen ietwat gemaakt over, maar uiteindelijk verdient het gebeuren zonder twijfel de klassiekerstatus.