The Night of the Hunter (1955)

Ik ben eigenlijk al vanaf de eerste keer dat ik deze film zag geen fan. Wat ik ook probeer en hoe vaker ik de film herzie. Iets ergerd me aan deze film. Zij het de te makkelijker Americana, de overmaat aan expositie of de te platte beelden. Ik zie er geen diepte in. Het is me te recht toe rechtaan. Te makkelijk, te smooth. Ik zie me zelf toch echt wel als een Noir Buff, maar deze nee, het wil me niet smaken. Cape Fear met Mitchum: whoohieee, yawsa! Maar daar hoor je dan weer weinigen over.

Wat een pareltje is dit toch. Meestal erger ik me kapot aan films van deze leeftijd. Tandglazuurafbrekend zoet, houterig acteerwerk, langdradig...

Hier heb ik dat totaal niet. De film bevat de prachtigste zwartwitbeelden die ik me kan heugen, een fijn kalm sfeertje vanwege onder andere die rustgevende liedjes, sterk acteerwerk, iconische elementen zoals die LOVE/HATE-knokkels en ook een verrassend zwaar, ongetwijfeld controversieel thema voor die tijd. Lekker zwaarmoedig, maar toch ook behapbaar.

Heerlijke film om eens in de zoveel jaar te herzien.

Ik doe er een half puntje bij na herziening. Wat een pracht.

Tja als je denkt een filmnoir te gaan zien snap ik dat het tegenvalt. Het lijkt er niet eens op.

Dank voor die link de grunt

She'll not be back. I reckon I'm safe in promising you that

Een tijd geleden was ik eens uit pure interesse gaan opzoeken welke bekende acteurs zich ooit aan het regisseren gewaagd hebben en één van de namen die in het oog sprong, was Charles Laughton. Misschien wel één van de meest legendarische figuren uit het oude Hollywood en bovendien eentje die met zijn eerste film meteen wist te scoren, al waren de initiële kritieken negatief. Het zou echter bij die ene film blijven, volgens Laughton zelf omdat hij liever toneelstukken regisseerde, en dat zou eeuwig zonde zijn.

Want hoewel het klopt dat je bij een toneelstuk veel meer de kans hebt om nog iets te wijzigen of aan te passen terwijl een film definitief is (of je moest George Lucas heten), is The Night of the Hunter een wel erg indrukwekkende film. Laughton komt hier en daar visueel erg mooi uit de hoek (wat een dreiging straalt er toch van Powel af. Zeker de scène waar je hem in de afstand op zijn paard ziet zitten is erg goed gelukt, grappig genoeg was het trouwens helemaal niet Robert Mitchum op een paard maar een dwerg op een pony!) maar de film is ook indrukwekkend in andere aspecten. Powel is een vandaag de dag vergeten iconische slechterik (die tattoos! dat verhaal dat er bijhoort!) en het is dan ook eeuwig zonde dat de film een tikkeltje lijkt in te zakken eenmaal Pearl en John bij Rachel zijn terecht gekomen. Zeker de fascinatie van Ruby voor onze eerwaarde voelt een beetje geforceerd aan, al moet ik wel toegeven dat die climax waar Rachel het tegen Powel opneemt wel een sterk einde is.

The Night of the Hunter is niet de eerste film die ik met Robert Mitchum zie, maar het wel de eerste keer dat hij zo'n enorme indruk weet achter te laten. Dat timbre in zijn stem, die gelaatsuitdrukking, dat zalven, ... Geen idee wat me zo intrigeert aan het personage (Richard Burton in The Night of the Iguana vond ik ook zo'n indrukwekkende geestelijke, hetzij op een compleet andere manier) maar Mitchum is de drijfveer in de film. Vraag me af of ik ooit nog iets ga zien van hem dat dit kan toppen.. Zijn performance is zelfs in die mate zo indrukwekkend dat de rest er maar wat bekaaid afkomt, maar toch mag ook Shelley Winters (die de abrupte evolutie naar extreme katholieke huisvrouw zo goed mogelijk probeert te brengen) niet vergeten worden. Billy Chapin is één van de weinige bewijzen dat kinderen in films soms wel de moeite waard kunnen zijn, zijn filmische zuster Sally Jane Bruce bewijst dan weer het tegenovergestelde.

Vooral visueel erg mooi, iets wat ik niet direct met Laughton had geassocieerd als ik eerlijk ben. Veel gespeel met schaduwen en licht maar ook op andere momenten erg indrukwekkend. Tel daar dan nog eens een fenomenale Mitchum bij op en je zit aan een film die in de hoogste regionen terecht kan komen. Daar geraakt hij echter (nog) niet doordat het hier en daar met haken en ogen aan elkaar hangt. Dat kan misschien echter met een herziening wel allemaal op zijn plaats vallen.

4*

“It's a hard world for little things.”

Schitterende klassieker. The Night of the Hunter ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en regisseur Laughton zorgt voor een donkere en ijzingwekkende sfeer. Het verhaal zit ook goed in elkaar, en het feit dat John en Pearl moeten opgroeien in een wereld vol met criminele vaders, gestoorde en moordlustige stiefvaders en een moeder die wordt vermoordt zorgt voor een indrukwekkend schouwspel. Je gunt ze op het laatst een onbezorgde jeugd onder de hoede van Rachel Cooper (de fantastische Lillian Gish). Mitchum is ijzersterk als de moordlustige godsdienstwaanzinnige Harry Powell.

Dit is zeker geen film noir maar ouderwets good vs evil bekeken door de ogen van een jongetje die het geheim van zijn vader koste wat het kost wil verdedigen .
Veel bijbelse verwijzingen die het zwart wit fundament onderstrepen .
Er zijn films waar dit gegeven vaak niet werkt maar in dit geval is het goed uitgevoerd en blijft het boeien .

Deze is me bij herziening een stuk beter bevallen. Het sterke aan deze film is niet enkel de erg sfeervolle zwart-wit cinematografie die het toch duistere thema nog verder onderstrepen zonder dat het daarbij een volbloed horror wordt. Anderzijds is het thema toch duisterder dan menig horrorfilm uit deze periode. Sterk acteerwerk van de gehele cast. Waren alle film noirs maar op deze manier dan zou ik ze wat meer kunnen waarderen.