La Stanza del Figlio (2001)

Mooi, innig, sereen, mooie cast... Misschien allemaal een beetje té mooi...

Niet aan mij besteed, dit ietwat basale drama. Visuele eisen kun je bij voorbaat al beter laten varen; als ik niet beter geweten zou hebben had dit zo een jaren 80' product kunnen zijn. Niet per se een vereiste natuurlijk, maar gezien de overige aspecten me nou ook niet bepaald van m'n stoel bliezen is het wel een beetje een gemis. De soundtrack lijkt het enkel te accentueren, ook jammer.

Voor de rest natuurlijk een zwaar onderwerp, maar kom op.. Zo bijzonder komt het in deze film echt niet tot uiting, mijns inziens althans. Het gesoigneerde gezinnetje wist me ook niet echt te pakken, vond de acteurs stuksgewijs niet overtuigend genoeg. Het pijnlijke lot dat zoonlief moet ondergaan zorgt er weliswaar voor dat het gezin in een lastig parket komt te zitten, maar door de matige cast en de verder onindrukwekkende uitwerking kweekte het gewoon geen spatje emotie bij me los. Derhalve liet mijn aandachtsboog het al na een klein uurtje afweten, en heb ik het resterende halfuur ook maar met gematigde interesse aan zitten gluren.

Zal wel niet mijn kopje thee zijn, of zo. Het feit dat deze film kennelijk een gouden palm in de wacht heeft gesleept doet me dan ook meer versteld staan dan de film an sich. Ach. 1,5*, voor het nummertje van Eno.

Een solide, menselijk, nauwgezet, respectvol en bij tijden hartverscheurend tragisch drama over een gezin dat een kind verloor en waarin de regisseur alle gevoelens tijd en ruimte gaf. De cast speelde fantastisch en de bijbehorende (of bijpassende) filmmuziek was schitterend.

Traag maar heel mooi en meeslepend drama, over hoe vader, moeder en zus - ieder voor zich, maar ook samen - omgaan met het plotse overlijden van hun zoon/broer.

Eens met veel van de commentaren hier: cast en muziek zijn close to perfection. Toch is er iets wat ontbreekt om er een écht goeie film van te maken: ik gebruikte al het adjectief 'meeslepend', maar de toenadering, de emotionele betrokkenheid, die was er geen moment. Ik zat voor tv en keek er naar, ik zat op geen enkel moment mee aan tafel met de personages.

Maar misschien wou Moretti hier ook helemaal geen tearjerker van maken ?

De film is toch licht verouderd en visueel niet bepaald sterk. Maar het blijft een interessant verhaal dat goed geacteerd is. De kracht licht in de eenvoud, maar helaas wordt het tegelijk daarmee niet enorm groot. Heerlijke film, meer niet.

Goed geacteerd, maar niet bijzonder origineel uitgewerkt drama over Giovanni [Nanni Moretti, die tevens tekende voor regie en scenario], een psycholoog die verveeld raakt door de eindeloze verhalen van zijn patiënten. Wanneer zijn zoon Andrea [Giuseppe Sanfelice] omkomt bij een duikongeluk komt Giovanni zelf voor morele vraagstukken te staan waar hij in zijn ééntje niet uit komt en waar hij niet over kan communiceren met zijn echtgenote [Laura Morante].

Moretti's regie zorgt ervoor dat heden en verleden naadloos in elkaar overlopen en behandelt het zware thema van rouwverwerking op een redelijk luchtige wijze, maar juist daardoor is de film dramatisch weinig effectief en mist het de diepgang van onder anderen de Nederlandse films Romeo (1990) en Blind Date (1996).

Peer Mascini, rust in vrede...

Kleine simpele film. Het verhaal is treurig en de Italiaanse sfeer wordt goed neergezet.

Wat een verschil alweer in tijd. Een film die zo'n 20 jaar oud is. Toch lijkt het wel een film uit de jaren 80.

De hoofdrol speler is een knappe en lieve man. Die draagt de film. Want de film kent veel saaie momenten. En toch heeft het iets.

Dit karige Italiaanse drama over rouwverwerking begint wat saai maar intrigeerde me langzaam meer. De gesprekken met de psycholoog zijn aanvankelijk nietszeggend, maar worden langzaam wat interessanter. Dat de psycholoog zelf worstelt met een rouwproces is hier debet aan.

Tsja, mensen met weinig of geen inlevingsvermogen hebben bij een film als deze natuurlijk weinig te zoeken.

Maar om dan zo’n lage score te geven.....

Zal ik ook eens bij iedere domme actiefilm 0,5 punten uit gaan delen?

Beetje denigrerend om zo over anderen te praten. Je inlevingsvermogen kan goed zijn en dan toch niet geraakt worden. Ik had het ook, het blijft steriel en ontroert niet. Geen moment kreeg ik een brok in mijn keel. Het acteren was goed maar de teksten deden weinig. Slecht scenario.

Enkele heel sterke acteerprestaties. Een heel mooie hoofdrolspeelster. Een aangrijpend verhaal. Heel wat positieve punten maar het verhaal pakt niet echt voelt niet aan.

Neemt de cineast in het eerste gedeelte van de film rustig de tijd voor de kennismaking van het gezin, met aan het hoofd Giovanni, de psycholoog, rustig, kalm en onverstoorbaar en uiterst gehecht aan zijn familie, het tweede gedeelte brengt het relaas van de impact van een familiaal drama op de andere leden van het gezin, hun uiteenlopende manier van rouwverwerking, hun frustraties en trauma's met de barsten in hun onderlinge relaties, hun schuldgevoelens....

Er zijn wel meerdere films die dit thema behandelen. Deze echter valt wel stevig op door de natuurlijke eenvoud die van de personages uitgaat bij het ondergaan van het drama, overtuigend en gelovenswaardig en zonder overdrijving. Geen traan die niet gemeend is en het is aandoenlijk de ommekeer bij Giovanni te observeren, hoe ook hij ontspoort en kraakt.

Een goede regie en mooi uitgekiende montage. De scènes volgen elkaar op, zonder veel franje maar met betekenis en recht in de lijn van het verhaal.

Tegenvaller.

Met La Meglio Gioventù in het achterhoofd had ik gehoopt dat dit de tweede geslaagde Italiaanse film zou zijn en dat ze in een ketting hoge cijfers zouden krijgen. Helaas kwam La Stanza del Figlio enkel bij een normale voldoende. Jammer, want de verwachtingen waren er zeker.

Het voornaamste probleem dat ik heb met deze film is dat ik niet betrokken raak in het verhaal. Ik voelde op geen enkele wijze sympathie voor de personages. Terwijl Moretti alle personages zo humaan mogelijk probeert neer te zetten. Maar op 1 of andere manier wil het gewoon niet werken.

De film zet een zware focus op de drama. Alles voelt zwaar aan en van luchtigheid of frisheid is eigenlijk geen sprake. Dat is opzicht geen ramp bij een dramafilm, maar als het zware sentiment niet werkt begint het wel op te vallen uiteindelijk. Een beetje luchtigheid is uiteindelijk wel gewenst dan.

Het acteerwerk is best ok. Ik vond Moretti net wat te stoïcijns acteren, maar Morante en Trinca doen het goed. De psychiater-scenes waren intrigerend, maar schaars. Bovendien vond ik niet elke patiënt overtuigend acteren. Moretti slaagt erin de familie humaan neer te zetten, maar weet dit eigenlijk niet te doen bij de patiënten.

Film zit voor de rest wel solide in elkaar. Menselijke personages, een goed neergezette familie en een onverwacht twistje. Het had een hoop potentie om meeslepend te zijn, maar dat wil het maar niet worden. Ik weet niet of het probleem is dat Moretti zich op de verkeerde voorwerpen focust, of dat de karakters me qua personaliteit niet meekrijgen, maar het wilde maar geen impact hebben op mij.

Wel mooie beelden hier en daar, zeker de laatste minuten waren prachtige locaties. Doorgaans mocht Moretti wel wat meer gebruik maken van de Italiaanse landschappen, maar voor de rest zit het prima in elkaar. Genoeg detail, genoeg invulling. Maar het mist gewoon een impact.

La Stanza del Figlio begint veelbelovend. We maken kennis met enkele fijne personages. Moretti, Morante, Trinca en Sanfelice acteren erg authentiek en ze hebben een sterke chemie.
Ondanks het zware thema vindt Moretti - naast hoofdrolspeler ook regisseur en scenarist - steeds de juiste toon... Althans, tot ergens voorbij halverwege, want naar het einde toe glijdt de film helaas weg richting melodrama. Het sympathieke, speelse slot maakt wel veel goed.

Niet groots. Wel erg warm en sfeervol. 3,5*

Film over rouwverwerking wanneer de zoon verongelukt. Ieder overgebleven familielid gaat op zijn eigen manier met het verdriet om. Dit alles in een setting van een familiale huiselijke sfeer. Weinig spectaculair en zo voelde het ook voor mij aan. Intens en ingetogen, maar ik raakte maar niet in de film.

De grote ALS-vraag wordt ook gesteld in een parallelle wereld, maar brengt weinig zoden aan een dijk. Het leven is wat het is en ieder probeert op zijn eigen manier het verdriet te verwerken. Miste misschien een beetje de balans tussen betrokkenheid en sentiment. Al bij al zeer degelijke film, prima geacteerd, vrij authentiek.

Zomer 2020 in Vlaanderen; Veel evenementen afgelast maar cinema canvas is op de afspraak. In dit 4 de seizoen alweer fijn bladeren doorheen de filmgeschiedenis met tal van meesterwerken zoals The breakfast club, Raise the red lantern, Twelve monkeys, Bin jip, Jackie Brown, ...) maar ook een paar interessant ogende films als Relatos salvajes, Der hauptman en vooral Amercan honey. La stanza del figlio heb ik ingedeeld onder de laatste categorie. Interessant omdat ik de film ongeveer 19 jaar geleden zag op aanraden van het filmblad Cahiers du cinema en teleurgesteld terugkwam uit de bioscoop. Interessant omdat ik nu ouder en als ouder misschien de film meer zou kunnen appreciëren. Helaas. De klik met het drama is wel onmiddellijk gemaakt en hakt er nu wel dieper in maar ik vond toen en nog steeds dat de film niet boeiend is verteld. De structuur van het verhaal is zeer klassiek. Elk lid van het gezin ondergaat het rouwproces op zijn manier, de schuldgevoelens komen boven, de spanningen tussen elkaar lopen op. De scenes met de psycho analyse/patiënten zijn bijzaak, het zijn losse fragmenten en gaan nergens naar toe. Nochtans wil Moretti iets vertellen. In de eerste act is het gezin een Utopia, iedereen gelukkig samen en te vree maar na het sterfgeval komen er barsten in de eenmaking van gezin. De mythe van een gelukkig (welvarend) gezin valt in diggelen. Daarom is het ongeval gebeurd wanneer alle vier leden van het gezin apart zijn. Moretti filmt dit in 4 aparte scenes na elkaar. Je kan niemand volledig beschermen. Wat moet gebeuren zal gebeuren. Hier is de film op zijn best. Er is geen schuldige, het leven kiest zijn weg maar de vader kan dit niet aanvaarden (cf zijn 'wat als' scenes én zijn reactie op de scene in de kerk. De derde act (met de komst van het vriendinnetje) is echter een mager gegeven. De keuze om een eind te maken waarop alles goed (zal) komen, is te verdedigen maar het mist diepgang. Neem nu het einde. Ik vind sowieso dat de eenmaking van het gezin te plots komt. Maar ik heb het idee dat ook Moretti dit vond. Waarom anders een (overigens mooi) melig song erop zetten om de hoop te laten voelen ? Het is de song die voor ¾ het gevoel van loutering geeft, niet de personages of verhaal. Gelukkig bezit de film een paar sterke momenten om net de 3 sterren te halen : de ontdekking van het drama door de ogen van de vader, het moment waarop de kist wordt dichtgelast (!) - door merg en been gaat dit – de crisissen van de gezinsleden zijn oprecht en emotioneel. Maar uiteindelijk is de film inhoudelijk middelmatig, loom en voorspelbaar. Alleen de song van Eno blijft hangen.

Ik vond deze ook wel mooi. Net geen 4 sterren.