Saturday Night Fever (1977)

Voor de zoveelste keer herzien sinds midden jaren negentig, voornamelijk omdat de wederhelft hem nog niet gezien had. Er waren een aantal grinnik momentjes, ook om dingen die fout zijn, maar toen de aftiteling begon te lopen realiseerde ik me wel meer dan ooit (dat de film onvriendelijke en donkere elementen heeft was als zestienjarige al duidelijk) wat een pot racisme en misogynie/seksisme afgebeeld wordt, gelardeerd met wat homofobie en andere narigheden.

Zoals Gauke zegt (en hij heeft het meegemaakt, ik moest nog geboren worden) was dit ook meer aanwezig in die tijd, en je kunt zeker een benadering hebben zoals Vanity Fair: Though Saturday Night Fever is remembered today as a feel-good disco movie, it’s actually a bracingly honest exploration of what it means to be young, horny, broke, and filled with intense feelings you can’t express and don’t understand. Ik kan er dat zeker in zien.

Maar anno 2019 (nu de tijden veranderd zijn, en wellicht meer in de afgelopen 2 jaar dan de 15 jaar ervoor) voelde het voor mij alsnog niet helemaal lekker. Het kwam niet over alsof louter getoond werd hoe dit specifieke groepje jongens leefde in dat tijdsgewricht, en hoe ze over gays of vrouwen (You are either a Nice Girl or a cunt) dachten; de film maakt er soms bijna een show van, zoals in de openingsscène waarin Travolta op straat een jonge vrouw de weg versperd. Ze gaat er niet op in, en weet uiteindelijk langs hem heen te lopen. Niet getreurd jongen, gewoon even met een breed gebaar je zaakje weer rechtleggen, in die strakke broek. Smile, rinse and repeat. Travolta heeft een jongensachtige, jeugdige charme die het hier wat als geile, puberale ondeugendheid laat overkomen, maar ik kan er niet meer zo naar kijken als vroeger. Vooral omdat noch de film, noch Tony Manero (Travolta’s leader of the gang) oordelen over zulk gedrag. Tony roept minder vaak het N-word, maar Spics floept er soepel uit en van gay bashing kijkt niemand op. Hij gebruikt zijn aanzien geen moment om er iets van te zeggen. Dit is hoe het is, lijkt het.

Na het verliezen van de danswedstrijden dringt hij zich zonder succes op aan zijn danspartner, wat ondanks het niet doorzetten behoorlijk naar verkrachting neigt. De arme Annet die Tony adoreert, wordt onder invloed van drugs (toegegeven, die ze zelf wil) wat losbandig, maar daarna wel terwijl ze huilt en aangeeft niet te willen op de achterbank verkracht onder toeziend oog van de hele groep. Manero vraagt verbitterd of ze nu haar zin heeft... ‘now, you are a cunt...’. Een kut die vervolgens in afgrijzen toe mag kijken hoe de genegeerde, door zorgen opgevroten vriend van de groep zich semi-per ongeluk van een brug gooit. Ik weet niet welke dramatische werking Badham met die aaneenschakeling, maar na deze culminatie voelt het feel-good einde in Manhattan met de let’s be friends wat onverdiend.

De soundtrack blijft iconisch, en de dansscènes eveneens. Ik snap zelfs dat The Library of Congress de film opneemt als zijnde een belangrijk onderdeel van de filmgeschiedenis dat bewaard moet blijven, al is het drama en het acteerwerk niet altijd even beklijvend. Zo rechtlijnig als deze criticus ben ik nog net niet, maar ik kan haar zeker geen ongelijk geven: het schuurt wel flink.

Een problematische klassieker dus.

3*

Spatte er ooit iemand meer van het scherm dan Travolta in deze film? De dansscènes zijn werkelijk geweldig, maar ook het sfeertje bij de ouders werkt goed. Hij speelt zijn tegenspeelster volledig in de schaduw (misschien hebben ze wel met opzet zo'n trees gecast, jeetje… die pakte dan weer to-taal NIET op beeld).

Het sfeertje in de dancing is ook super. Blitz en al wat je wil, maar ook met dat smoezelige kantje dat ze in in retropics nooit kunnen evenaren. Daar heb je alleen maar de glimmende overstylede seventies.

Soms ook wel gewoon grappig. Ik lag gewoon krom met toen die akelige dancehalleigenaar danspasje voordeed aan een rijtje dufferds waar eentje gewoon een pijp in zijn kop had.

Heerlijk tijdsdocument. Natuurlijk is het behoorlijk fout. Maar op zich klopt het wel dat ze racistisch zijn, dus daar stoorde ik me niet zo aan. Maar hoe ze met vrouwen omspringen (en ermee weg komen), is natuurlijk totaal onaanvaardbaar. Maar ja… in Rocco en suoi fratelli zit ook zo'n scène, moet je daarom heel de film afserveren?

Maar Travolta en de muziek zijn ZAAALIG.

PS: ik háátte deze film vroeger… zonder hem gezien te hebben. Maar disco was des duivels voor een (would be) punker als ik. Gelukkig heb ik dat dus rechtgezet.

Dit was een stuk anders dan wat ik ervan verwacht had zo rauw als de karakters in deze film zijn. Meer in de lijn van Grease, die ook niet geheel onschuldig is, maar toch stukken onschuldiger. Ik begrijp dat men in de tijd dat deze film uit kwam compleet idolaat van het hoofdpersonage Tony was; men moet onder eenzelfde soort hypnose geweest zijn als de vrouwen in deze film, want wat een ongelofelijke eikel is hij. De racistische en homofobe pejoratieven vliegen ons om de oren, Tony is zwaar onbeschoft naar zijn ouders, hij scheldt een Annette die net verkracht is door zijn vrienden (waar hij getuige van was) uit voor "cunt", hij doet zelf een poging tot verkrachting van zijn danspartner Stephanie, maar zij vergeeft hem als hij de volgende dag excuses komt aanbieden zonder ook maar gewag te maken van de dood van een vriend van hem die in een wanhoopssituatie zat, maar die volledig door hem genegeerd werd, en uiteindelijk in een situatie die tussen zelfmoord en een ongeluk inzit om het leven komt. Het is voor mij maar moeilijk te bevatten hoe idolaat men was. Blijkbaar kom je met goed uiterlijk en dansvaardigheden met een hoop weg.

Eigenlijk kent deze film maar weinig sympathieke karakters. Annette lijkt me een lief persoon, maar is zo in de ban van Tony dat het pathetisch wordt. Stephanie heeft een sterker karakter dan Annette, maar bezwijkt toch voor Tony's charmes en heeft verder ook haar onhebbelijkheden zoals het onophoudelijke opscheppen over de beroemdheden die ze ontmoet. Over de vrienden van Tony zullen we het helemaal maar niet hebben.

Verder gaat deze film natuurlijk over dansen, maar de manier waarop er gefilmd is, die niet zo dynamisch is als de dansen zelf, stelt toch wat teleur. Misschien erg sterk voor die tijd, maar dit wordt tegenwoordig toch beter gedaan. De laatste dansscene van Tony en Stephanie tijdens de wedstrijd is natuurlijk ook wat slapjes qua choreografie, waar ik een overtreffende trap van de dans van de Puerto Ricanen had verwacht. Het plot mag dan wel willen dat de Puerto Ricanen de eigenlijke winnaars van de wedstrijd zijn, maar ik geloof geen moment dat dit het beste was wat Tony en Stephanie konden presteren.

De muziek weet wel het een en ander te redden. Disco is zeker niet mijn favoriete genre, maar een aantal liedjes kan ik zeker wel als guilty pleasures omschrijven. Al met al verrassend vanwege de rauwheid van het plot, waarin Travolta die overigens prima speelt, en een film hoeft geen sympathieke (hoofd)personages te hebben om goed te zijn, maar ik heb toch het gevoel dat de film Tony te makkelijk laat wegkomen, het voelt voor mij niet realistisch aan. Ik ben natuurlijk geboren in een andere tijd, en gezien de idolatrie van Tony kwam het kennelijk wel realistisch over in de tijd dat de film uitkwam, dus misschien zit ik fout, maar ik heb helaas alleen maar de beschikking over mijn eigen referentiekader. 2*.

Het dansen van Travolta was erg leuk om te zien en de muziek van de Bee Gees vond ik ook goed, voor de rest allemaal redelijk.

mooie dansfilm, goeie oude muziek en jonge Travolta

Niet al te best.

De intro is uiteraard iconisch: een jonge John Travolta die op 's werelds bekendste discomuziek door het leven wandelt. Dat tijdsbeeld dat hier direct geschetst wordt, is het sterke aan de film: de typische seventies-kragen of de breed uitlopende broekspijpen, steeds weer voorzien van een (on)gezonde portie Bee Gees of andere disco-artiesten.

Nadien volgt evenwel een film die ik niet verwacht had. Het is allemaal veel mistroostiger dan gedacht. Saturday Night Fever is vooral toch een sfeerschets over een hoop irritante jongelingen die een uitweg zoeken. Die premisse is hoe dan ook wel interessanter dan bijvoorbeeld één of ander romantisch plotje in de disco. Maar het levert evenwel geen sterke film af. Het is mij net wat te onevenwichtig, niet in het minst door de matig acterende cast. Als deze film een zekere cultstatus zou hebben, zou ik dat anderzijds wel kunnen begrijpen en ik sluit evenmin uit dat een tweede kijkbeurt in de toekomst misschien andere inzichten geeft.

2

Nooit gezien in m'n jonge jaren, want helemààl geen fan van disco.

Ruim 40 jaar later kan ik Bee Gees weliswaar waarderen, maar dat betekent nog niet dat ik er graag naar luister.

En het is nochtans de soundtrack die de film helemaal draagt. Het grote probleem is het verhaal dat nauwelijks wat voorstelt, op geen enkel nergens meeslepend of verrassend wordt, en geen diepgang kent. Alle personages zijn stereotiep, eenzijdig, én behoorlijk onsympathiek (wat natuurlijk wel mag); en bovendien is het acteerwerk, met uitzondering van de dansscenes, heel middelmatig.

Wie van de muziek en het dansen houdt, zal hier ongetwijfeld zijn/haar plezier aan beleven. Zo niet: geen aanrader.

“Would ya just watch the hair. Ya know, I work on my hair a long time and you hit it. He hits my hair.”

Onder het mom van “dan hebben we hem ook eens gezien” had ik deze film maar aangezet. Dit kwam onder andere ook wel door het feit dat ik dan een thema raakte in de nu gaande ‘De 70s challenge’ in het ‘filmgames’ forum. Dit is typisch een film die ik nu nooit zou opzetten uit mijzelf puur omdat het me totaal niet ligt, wellicht in de toekomst als ik niks meer te zien heb maar dan moet ik wel eerst mijn ‘wil ik zien’ lijst uit hebben gekeken die eigenlijk bijna dagelijks uitbreidt en uitdunt als ik een film kijk dan.

Ik had wel een beetje geluk dat deze film te vinden was via ‘Amazon Prime’ waardoor ik de film sneller heb gekeken dan dat ik van plan was. Misschien was dat wel het slimste want ik denk wel dat dit één van de mindere films gaat worden in mijn challenge avontuur en überhaupt films uit de jaren zeventig, dit is gewoon echt niks voor mij.

De cast is prima, daar niks over te zeggen echter dat ik ‘Travolta’ hier best slecht vond acteren, leuke danspasjes maken kan hij zeker maar acteerwerk liep flink achter wat op zich best zonde was want dan had ik wellicht wat meer van deze film kunnen genieten. Ook het verhaal vond ik niet heel boeiend en de script was redelijk. Wanneer men ging dansen was de film leuk om te volgen met soundtracks van onder andere de ‘Bee Gees’ zat ik daar best lekker in en vond ik het vermakelijk maar, alles daarbuiten was erg opgeblazen en niet bijzonder. Deze film viel daarom ook echt wel heel erg tegen.

1.5*

In mijn herinnering was dit weliswaar een discodansfilm maar met een serieuzere ondertoon en redelijk te pruimen. Maar na herziening blijft er weinig van over. Rommelig, klef, voorspelbaar. Als drama en als sociale aanklacht mislukt. Om nog maar te zwijgen over de bloedirritante soundtrack. Had het bij een herinnering moeten laten.

Goeie film over een jongeman die met een nieuwe danspartner wil winnen bij een danswedstrijd. Inhoudelijk niet altijd even sterk, maar het tijdsbeeld van het disco-tijdperk is perfect neergezet. De muziek van o.a. de Bee Gees is dan ook onlosmakelijk verbonden met de film. Een carrière-makende rol van John Travolta die duidelijk de ster van de film is en er lekker op los danst. Met gemak 3.5 sterren.

Het nummer ‘Night Fever’ van de Bee Gees kende ik al voordat ik deze film opzette (en enkele andere nummers uit de soundtrack trouwens ook). Ik verwachtte een lichte dansfilm, maar dat ligt toch wel wat anders. De film is een stuk donkerder van toon dan ik had verwacht. Travolta zet een goede rol neer als Tony. Zijn tegenspeelster, Karen Lynn Gorney, vond ik dan weer een stuk minder overtuigend. Tony en zijn vrienden zijn bepaald niet de meeste sympathieke personages. Maar goed, wel best overtuigend gebracht. Daarnaast een prima soundtrack. De nummers van de Bee Gees komen hier optimaal tot hun recht en ook enkele andere discoklassiekers komen langs. De dansscènes zijn goed. Al met al een zeer behoorlijke film.

Iedereen die Saturday Night Fever een dansfilm noemt, heeft niet op zitten letten. Zelden zo'n misselijke prent gezien!

Ten eerste zag John Travolta er smerig uit, met z'n iele lijf en vadsige buikje. Ten tweede is deze film in geen enkel opzicht een aanklacht tegen de misdragingen van Tony en z'n kompanen, te weten het ranzige racisme, nodeloze geweld, de aanrandingen en verkrachtingen, de nutteloze zelfdoding, etc.

En dan heb ik het nog niet eens over, onder andere, het ondermaatse acteerwerk en de absurd slechte cameravoering.

Waanzin.

Deze ook tientallen keren bekeken ,ook meerdere keren in de bioscoop,weet nog goed in '77 dat hij in de plaatselijke bioscoop uitkwam,6/7 weken 3 keer per dag de zaal vol(a550man),de 1e dag stond er een rij van dik 150m,zelfs de deur werd eruit gedrukt,mensen moesten gewoon weggestuurd worden,voor de volgende zitting.Zelf vind ik het een van de beste muziekmovies.

deze song van de Bee Gees was het topsucces van de groep,met natuurlijk een wereldnummer.

Blu-ray is goed met veel extra's wat net als de film een leuke terugblik biedt naar het 70's discotijdperk en totstandkoming film. De soundtrack blijft beter dan de film, dit zal wel nooit veranderen. Ik had hem slechter verwacht maar blijft toch aardig kijkvoer. Het wisselt per kijkbeurt, dit komt ook omdat hij wat te lang is voor het eigenlijke onderwerp.

Tony die een eikel is en vrienden die gewoon tuig zijn en naar de disco gaan en sex willen. Er wordt een danswedstrijd gehouden. Meer is er niet. Wel goed spel van Travolta en heleboel anderen. Camerawerk ook goed in disco/auto. Eerste gedeelte blijft vaak grappig, daarna wordt het serieuzer en soms heftig vechtpartij/brug. Toestand in winkel, met ouders, met broer, zijn vriendin, vrienden, dansen in de disco, straat- en modebeeld allemaal aardig om te zien. Scènes met zijn nieuwe vriendin/danspartner en later met de danswedstrijd blijven minder interessant. Toch grotendeels goede film.

(Hij was er uit maar kan weer terug in de favorietenlijst).

Komt binnenkort uit op 4k uhd

Ik snap ook niet helemaal waarom je de moeite hebt genomen om de film te zien en commentaar te leveren.

Een sfeervolle film die beter als tijdsdocument bekeken kan worden dan als dansfilm. Met name het escapisme wordt treffend in beeld gebracht. Deze jonge mannen en vrouwen hebben weinig om op terug te vallen en geen veelbelovende toekomst in het vooruitzicht. Wat hen rest is oppervlakkig plezier en kortstondige roem.

Elk personage maakt zich druk om wat anderen van hem of haar vinden. Travolta’s karakter richt zich op zijn vader en vrouwen, zijn ex richt zich op hem, en ook zijn vrienden lijken vooral zijn goedkeuring te vragen. Keer op keer komt naar voren dat deze personages gezien willen worden, erkenning willen van de mensen die zij op hun voetstuk geplaatst hebben. En dat is iets waar veel mensen (vooral jongeren) zich nog steeds in zullen herkennen.

De hele macho, misogyne en homofobe sfeer stoort mij geen moment. Deze film gaat over een achterbuurt in New York, en de personages verbeelden nu eenmaal deze straatcultuur. Ik vind het juist passend en het laat tevens hun beperkte kijk op de samenleving heel goed zien.

Het lijkt me vrij nutteloos om daar met een 2022-bril over te oordelen. Kunst moet je, vind ik, in de oorspronkelijke context beoordelen. Daarnaast, ik vermoed sterk dat de gemiddelde hangroep jongere er nog steeds dezelfde denkbeelden op na houdt, wat maar weer aantoont dat de makers het zo goed getroffen hebben. Nergens wordt overigens het gedrag van deze groep bewierookt, de film last het oordeel bij de kijker.

De film sleept wat naar het eind, maar al met recht een klassieker. En man, wat kan die Travolta dansen. De scene waarin hij in zijn eentje de vloer overneemt is werkelijk fantastisch.

3,5*