The Wanderers (1979)

Weergaloze film!!! En ja, ik beschouw het wel degelijk als klassieker....cult wellicht (alleen krijgen mensen de kriebels bij de benaming). Bij de naam van de van Hollandse afkomst zijnde baldie Terror, Erland van Lidth de Jeude III, ga ik helemaal plat....we kennen hem ook nog van Stir crazy en Running man waar hij ook al potsierlijke snoodaards speelde, wat een lol.

Er zijn gewoon van die films die bij je onder de huid kruipen en dit is er zeker eentje die dat bij mij doet. Die losers van jochies die mannen moeten worden en opgroeien in de meest troosteloze omgevingen die je je maar voor kunt stellen. De meesten zullen er nooit weg komen, maar anderen kiezen een pad die hen wegvoert. Het achterliggende verhaal van de veranderende tijd daar overheen....opkomst hippie-tijdperk, een Bob Dylan die opgevoerd wordt, Kennedy die afgeknald wordt, de film geeft meteen ook een goed tijdsbeeld weer. Komisch genoeg, spannend genoeg, zeker wanneer de Ducky boys losgaan. Het hele bende-gebeuren is haast karikaturaal, maar toch ga je er in mee. De verbroedering die er toch is uiteindelijk en het einde op zich is mooi en triest tegelijk. Een film die aardig heen en weer slingert in emoties. En de muziek is fantastisch gewoon!!!! De openingsachtervolging met het instrumentale nummer....weergaloos!

Tony Ganios die Perry speelt (we kennen hem ook uit de Porky films) vond ik altijd een coole gast om te zien. Op de een of andere manier deed hij me altijd aan Stallone denken qua uitstraling en fysiek (als in Stallone's begintijd), alleen is hij bij lange na niet zo groot geworden.

Heerlijke film.

Net ff weer gekeken en wat een geweldige leuke film is dit.

Mooie recensie. 'Leave the kid alone'

YouTube - The Chantays - Pipeline

Een veelzijdig, fijngevoelig, romantisch, onheilspellend en authentiek drama, met lichtvoetige komedie-achtige delen, over een Amerikaans-Italiaanse jeugdgang, waarin het levensmotto van begin jaren zestig werd verwoord en meerdere subplots lopen. Een verhaal over vriendschap, liefde, loyaliteit, verraad en rivaliteit tussen groepen, vermengd met een portie geweld, groepsdwang en racisme. Vooral de soundtrack met de jaren zestig liedjes en -muziek was grandioos.

Heel aparte film. Raar allegaartje van comedy, drama en coming of age. Springt van de hak op de tak. Maar wel erg leuk: soms politiek incorrect (geschiedenisleraar die scheldwoorden als lesmateriaal gebruikt, loopt uiteraard de hand), vriendinnetjes, titty-elbowing, strip poker, de Baldies die door de Marines gedraft worden enzovoorts. Leuke sfeer, vrij luchtig maar soms wat harder. Zo ongepolijst zie je ze zelden en daarom krijgt deze film zeker een thumbs up van mij. Karen Allen was ook een plus. Realistisch maar toch strip-achtig en larger than life. Soundtrack was ook lekker.

Kortom: een film met ballen en karakter(s).

4,0* sec en + 0,5* voor de originaliteit

Goeie film over een bende jongeren die zich staande proberen te houden tegenover de andere bendes. De film speelt zich af in de Bronx van 1963 en geeft een mooi tijdsbeeld door de aankleding en vooral ook de fijne soundtrack. Leuke personage, leuke momenten en een fijne balans tussen komedie en drama.

Soms zie ik op MovieMeter nog films voorbij komen die ik vroeger als kind/tiener zijnde geweldig vond en waar ik helaas nog geen review over heb geschreven inclusief het verdiende punt.

Dat geldt ook voor dit fraaie drama, welke in 1979 samen uitkwam met een soortgelijke film "The Warriors (1979)" die ik persoonlijk misschien iets beter vond (rauwer en spannender). Deze film mocht er zeker ook wezen en is geregeld luchtig (o.a. de scene op de brug met het touw/steen om de ballen, de scene met de grote vrouw, de gladde werving man van het leger en de strippoker scene) maar ook geregeld dramatisch (en dan doel ik vooral op de gevechten tussen de verschillende bendes, waaronder een soort van skinheads genaamd "The Baldies" met de imponerende reusachtige Erland van Lidth in de rol van "Terror", die wel zachtaardig was en eigenlijk ook de rest van zijn bende), zeker als een dubieus bendelid "Turkey" wordt vermoordt door andere dubieuze bendes en ook de moord op president John F. Kennedy (begeleidt met mooie passende muziek) en natuurlijk het einde.

Het verhaal zit verder goed in elkaar en hetzelfde geldt voor de uitvoering inclusief de fraaie jaren 60 muziek (met natuurlijk ook de bekende titelsong "The Wanderer") waar het verhaal zich ook in afspeelt. Visueel mocht de film er ook wezen en en met name de felle kleuren spatten van het scherm en natuurlijk ook de beelden van het altijd prachtige New York (in dit geval het beruchte "The Bronx" welke natuurlijk uitermate geschikt was voor deze film). Ook de cast doet het meer dan verdienstelijk en vooral natuurlijk Ken Wahl die ik me vooral kan herinneren in zijn rol als "Vinnie Terranova" in de jaren 80 serie "Wiseguy". Karen Allen die na circa 40 minuten in beeld komt, deed het ook verdienstelijk en ze zag er destijds ook best leuk uit. Een echte grote rol heeft ze eigenlijk niet.

Het einde van de film mocht er best wezen en vooral het gedeelte op het American Football veld met alle bendes was fraai en mede ook omdat een gespierde ietwat aparte vader (gespeeld door William Andrews) van één van de Wanderers meedeed aan het harde gevecht welke daar ontstaat en welke prachtig in beeld werd gebracht. Al met al is dit gewoon een fraaie jaren 70 klassieker, welke zich heerlijk wegkijkt.

Ik houd niet zo van (massale) knokpartijen en machogedrag. Maar een verhaal over rivaliserende jeugdbendes kan natuurlijk niet zonder. Mede daardoor weet deze film op aardige wijze de jongerencultuur in The Bronx in de jaren ’60 te schetsen. De film is zeker niet vlekkeloos (b.v. waarom verdwijnt love interest Karen Allen geruisloos uit het verhaal?). De manco’s worden echter meer dan goed gemaakt door de geweldige muziekkeuze. Ik kreeg de indruk dat met Dion, The Chantays, Mr. Acker Bilk, The Champs, The Shirelles, The Four Seasons, Bob Dylan e.a. de hele hitparade van 1962/63 voorbijkwam. Op het gebied van soundtracks is dit dan ook zonder meer een klassieker.

De "Ducky Boys". Prachtig clubje. Laat de ideeën maar aan Kaufman over. Zijn handschrift in films blijft uniek.

Prachtige English friendly Limited Blu-ray edition van Subkultur nu voor €13 (i.p.v. normaliter €25).

Mooie sfeerschets over jong zijn in de jaren '60 en rivaliteit tussen jeugdbendes, met een lach en een traan en de vrolijke levendige muziek uit die tijd. Wat deden jongeren toen er nog geen IPad en internet bestond? Gewoon rondhangen in de buurt, een beetje keet schoppen, samen feesten en plezier maken, banden scheppen. De Baldies die zich dronken domweg in de Marine engageren en op het einde totaal uit het straatbeeld verdwenen zijn vond ik echt komisch . Dat met Turkey, die plots nergens meer bij hoorde was dan weer sterk dramatisch. Toch mist de film een boeiende rode draad en moest ik het stellen met een reeks aneengeplakte gebeurtenissen uit de levens van...

Aardige film, maar niet zo'n topper zoals die andere streetbandefilms uit die tijd.

Ik vond dit een geweldige film, Enorm mee vermaakt. Tijdsbeeld spreekt mij aan, goed verhaal o.a. over volwassen worden en verantwoordelijkheid en een goeie soundtrack met classic hits.

The Wanderers is een film over New Yorkse streetgangs uit de jaren 60. New York in de 60's had veel gangs maar nog niet van het niveau zoals nu. Het waren meer groepen kwajongens van dezelfde etniciteit die vooral keet trappen en met andere groepen vechten. Dat ging meestal met vuisten, enkel The Ducky Boys staan bekend als messentrekkers. The Wanderers bestaat uit Italo- Amerikanen. Leider Richie(Ken Wahl) is een blufferige, hotshot die denkt het helemaal gemaakt te hebben omdat hij de leider van The Wanderers is. The Wanderers stellen als gang niet bijster veel voor want ze hebben het geregeld aan de stok met The Baldies, een gemixte gang die voornamelijk uit grote , sterke kale gasten bestaat. Meestal moeten ze dan rennen voor hun leven. Deze keer worden ze gered door de grote sterke Perry(Tony Ganios) die daarna meteen ingelijfd wordt. Op school krijgen ze het aan de stok met een zwarte gang The Dell Bombers en dat dreigt op een grote vechtpartij uit te lopen maar er wordt besloten tot een footballmatch. Het draait uiteindelijk toch uit op een grote Rumble maar niet zoals gepland en de uitkomst zal de verhoudingen tussen de gangs voor altijd zal veranderen. Dat gevecht is zeer spectaculair en prachtig in beeld gebracht. Het tragische lot van Richie op het eind begeleidt door Bob Dylans The times they are a changin' is ook zeer sterk. The Wanderers kwam in het zelfde jaar uit als The Warriors en daarom worden de films vaak met elkaar vergeleken maar de films kunnen niet meer van elkaar verschillen. The Warriors is een spannende actiefilm en The Wanderers meer een nostalgische dramafilm met een paar spectaculaire gevechten. Beide films zijn steengoed maar persoonlijk vind ik The Wanderers de betere film ook al loopt hij niet zo gesmeerd en is de spanning niet zo hoog als bij The Warriors. Het nostalgische karakter, de fijne soundtrack en de spectaculaire rumble op het eind zijn hierin voor mij doorslaggevend. De Nederlander Erland van Lidth de Jeude speelt ook een bijrol als Terror, leider van The Baldies.

Film die ik lange tijd verward heb met Coppola's The Outsiders, daarom had ik deze The Wanderers meegenomen toen ik de kans kreeg. De vraag blijft of ik deze dan daadwerkelijk ooit gezien heb, want delen leken me toch echt bekend voor te komen of er moeten veel parallellen zijn met The Outsiders.

Bendes, bendes, en nog eens bendes. Aan jeugdbendes niet te weinig in the Bronx met de Kalen en the Ducky Boys toch wel als gevaarlijkste. Behalve de rivaliteit tussen de bendes en een aanstaande football wedstrijd gebeurt er vrij weinig op de gebruikelijke beslommeringen van jong volwassenen na. Een strijd om te overleven die iets geromantiseerder is dan een Sleepers (Hell's Kitchen). Dominante vaders met losse handjes, hulpbehoevende moeders, weinig toekomst perspectief, een aardig tijdsbeeld en vooral liefdesperikelen.

Grappig is de werkwijze van de rekruteringsofficier, grsppig ook die dikke, Terror, die ik onlangs nog zag in The Running Man. Er wordt nog even gespeeld met een overloper om vervolgens naar een aardig einde en massale knokpartij toe te bouwen. Maar dat is het dan ook wel, ondanks een zalige Karen Allen, de charmante Ken Wahl, heel veel goede muziek en een aantal grappige momenten heeft The Wanderers niet zo heel veel te bieden behalve een redelijk doorsnee beeld.

Eindoordeel is dan ook aardig voor een keer, maar meer ook niet.

The Wanderers is de naam van een Italiaanse jeugdbende in het Amerika van de jaren 60. De film bemoeit zich met veel personages rondom de bende en vertelt van veel gebeurtenissen. De film is een wilde mix van personages en verhalen. Een mix met een authentieke uitstraling.

De film bestrijkt een bepaalde tijdspanne en dat betekent dat bijna geen gebeurtenis wordt afgerond. Net als in het echte leven, waar de dingen zich niets aantrekken van een tijdklok of luisteren naar de wens van een persoon, maar gewoon doorgaan tot ze waarschijnlijk ooit eens stoppen of van vorm veranderen.

De zweem van authenticiteit die de film uitstraalt wil overigens niet zeggen dat gebeurtenissen altijd realistisch zijn. Er passeert genoeg dat elke realiteitszin ontbeert en soms schurkt de film zelfs tegen het clichématige aan. Maar ook een heleboel keren gebeurt dat niet. De wilde mix gedoopt in een nostalgisch sausje met een verrukkelijke score, smaakt gewoonweg heerlijk.

Drama is er genoeg, maar de emotionele geladenheid van de film is niet heel hoog. Er is afstand tot de personages. Er is afstand tot de gebeurtenissen. Dat wil niet zeggen dat de kijker niet kan meeleven. Het wil alleen zeggen dat de kijker niet verdwijnt in empathische dwang, maar dat de film hem in staat stelt om gebeurtenissen en personages objectief te beschouwen terwijl de film hem tegelijkertijd in staat stelt een passend gevoel te ervaren.

En misschien is het juist dat wat The Wanderers tot zo’n prachtfilm maakt. De kijker verzamelt een hoop indrukken en verwerkt die indrukken op zijn eigen manier. Omdat de film enige afstand tot personages en gebeurtenissen in acht neemt, wordt de kijker niet noodgedwongen meegesleept in allerhande kitscherige banaliteiten. Hij blijft gefocust op de handelingen an sich zonder te worden afgeleid door een grote emotionele binding met iemand of iets.

En dat betekent dus niet dat de personages niet interessant zijn. Dat betekent niet dat de personages geen sympathieke of onsympathiek uitstraling hebben. Juist door de ingebrachte afstand tot de personages is het vrij gemakkelijk om iemand sympathiek of niet sympathiek te vinden. Het is vanwege de afstandelijkheid zelfs mogelijk om de dagelijkse onbenulligheden en beslommeringen die de personages overkomen als belangwekkend te gaan zien.

The Wanderers gaat om meer dan alleen rivaliteit tussen bendes. De film houdt zich met meer dingen bezig dan met thema's als rassenhaat en kansenongelijkheid. De film houdt zich ook met meer persoonlijke gewaarwordingen bezig. Zoals de constatering dat ouders soms liefdeloze wezens zijn. Zoals het verlammende probleem of je moet kiezen voor een ware liefde of voor een verstandige liefde. Of zoals de vraag of trouw aan de bende altijd boven alles moet gaan. Allemaal belangwekkende banaliteiten.

De film snijdt belangrijke en onbenullige issues aan. De film gaat over veel. De film verdiept niet, maar roert slechts aan. Regisseur Kaufman laat het aan de kijker om te oordelen. De kijker kan de film als een film over bendes zien. Of als een metafoor voor de samenleving.. Of als een genietbare brok nostalgie. Of als een dramatische coming of age. De wilde mix maakt alles mogelijk en dat kijkt bijzonder smakelijk.

Dit was zo’n titel die ik normaal gesproken al lang had gezien, want gang films zijn wel mijn ding. Maar jaren 60 gangs spreken me minder aan, te braaf.

Nu zijn de Wanderers zelf ook maar een vervelend clubje. Druktemakers die heel stoer doen, maar toch steeds klappen krijgen, of heel hard wegrennen. Net Ajax supporters.

De andere gangs zijn eigenlijk veel gaver. De film kent zelfs nog twee sfeervolle apocalyptische scenes als onze Wanderers verdwaald raken in de verkeerde buurt. Dan is de film op zijn sterkst. Verder ook nog een leuke scene met de mariniers en Nancy Allen is erg sexy.

Zo heeft de film toch ook zeker z’n goede momenten, maar het zal geen favoriet van me worden.

3,5

Deze opmerking is onze Bassie ten voeten uit!

Het is toch Karen Allen die Nina vertolkt, niet Nancy? Verder ben ik het volkomen met je eens.

Nancy is de Brian de Palma protégé uit oa Carrie. Karen is uit oa Animal House en Raiders of the L.... en deze

Ik ken Nancy vooral als Officer Lewis uit de Robocop-reeks.

Ja, gek genoeg haal ik die soms door elkaar. Zijn ze nog familie?

Karen zit ook nog in Starman.. Geweldige film.

Ja allebei dochters van Woody.

Ik zie het nergens als genre aanduiding staan, maar ik vond het toch vooral een komedie. Geweldige film. Dreigt een keer of 2 een beetje in te kakken, maar dan komt er weer een geweldige scène. De discussie in de klas, de football wedstrijd, de moord op Kennedy, het nummer van Dylan, het strip poker, de brug scène, de draft, de bowling hustlers, die maffe wijk bij de duckies waar ze verzeild raken en natuurlijk het vrijgezellen feest. Maar in feite nog meer. Muziek en het tijdsbeeld vind ik sowieso fijn, dus dan heeft de film al een streepje voor. Vergelijkingen met The Warriors zijn voor de hand liggend, maar dat is qua feel een compleet andere film. 4 sterren, die Kaufman heeft in deze fase van zijn carrière wel echt geweldige films gemaakt.

Bob Dylan zong het treffend. The times they are a changing. Behoorlijke film over een groep vrienden in een snel veranderende tijd, richting midden jaren 60, uit een achterbuurt van New York, zou zo de buurt kunnen zijn van - het fenomenale - The West Side Story die samen een soort van gang hebben opgezet, en hun vetes uitvechten zonder dat het echt de spuigaten uitloopt, met andere jongeren met een andere etniciteit. The Boldies, Zwarten, Aziaten, Ieren Maar dat gaat redelijk gemoedelijk en is meer kift dan echte agressie. Dat wordt anders als ze te maken hebben met levensgevaarlijk schorem uit een nog slechtere buurt waar je letterlijk je leven niet veilig bent. The Ducky Boys . Daar had ik eigenlijk veel meer van willen weten, zeer goed maar vooral luguber neergezet, zonder ook maar een stom woord te zeggen. Zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest van de regisseur, maar toch.

Is eigenlijk een tragikomisch gebeuren. De vriendschap is niet zo hecht als het lijkt, als één van de 'gezworen' kameraden vreemd gaat, met de vriendin van de ander. Die in de wetenschap dat zijn gefrustreerde nihilistische macho vader vreemd gaat met de moeder van een andere kameraad, besluiten om samen hun geluk achter de horizon te zoeken. Goede sfeerprent van een behoorlijk kansloos bestaan, in een buurt waar je op z'n best bordenwasser kan worden in een louche maffia restaurant.

Nu voor de 3e keer gezien, en daar blijft het bij. Ik geef hem een 7,5.

Tijdgenoot The Warriors vind ik veel onheilspellender, en ging me veel meer onder mijn huid zitten. Die zal ik wel om de zoveel jaar blijven zien. Maar zoals gezegd, The Wanderers is een vermakelijke film, van komisch tot diep triest vanwege het totale gebrek aan perspectief. Wel mooi uitgebeeld, dat de verschillende gangs toch op het einde van de rit verbroederen.

Al geldt dat uiteraard niet voor de Ducky Boys, die echt bestaan hebben. Persoonlijk had ik die lui, en hun structuur en buurt wat meer uitgediept, om een meer unheimisch gevoel te krijgen wat The Warriors wél bij me oproept. Directors choice zullen we maar zeggen.