The Warriors (1979)

De leden van de Warriors vechten op leven en dood in de asfalt jungle van NY
Schitterende actie film van de cineast Andrew Laszlo.

Inderdaad gedateerd, en de gangs (velen inter-raciaal?? volgens mij bestaan die nauwelijks) zagen er nogal ongevaarlijk uit, met malle hoedjes en geverfde gizichten. oo de Warriors trouwens: zo'n Rembrandt (die 1 x een lelijke W mocht spuiten), daar zou je toch zo de weg aan vragen in nachtelijk New York. Acteerwerk was niet geweldig en de meeste gevechten waren slecht in beeld gebracht. Dat gevecht met de Baseball Furies met name, ze wachten keurig op hun beurt tot ze een voor een worden neergehoekt. En jammer dat de laatste confrontatie tegen de Rogues wordt beëindigd voor die goed en wel begonnen is.

Maar toch: de lege metro-stations, de zwoele radio-stem, de bekende speech van Cyrus, de mega-irritante leider van de Rogues (Warriors, come out to pla-hay), de syntisizer score, en inderdaad ook wel een portie jeugd-sentiment, het is toch wel met recht een cult-klassieker.

Té cool

Heb me prima vermaakt die 90 minuten, zoals ik al had verwacht van dit type film. Ik heb echter wel veel beter gezien. Het verhaal is wat oppervlakkig en ook de casting snap ik niet helemaal. De meest interessante personages komen het minst in beeld en The Warriors zelf zijn vrij saai. Verder is de film vrij voorspelbaar, toch blijft het leuk om te zien zoals ik al zei.

Helaas geen The Outsiders / The Wanderers.

Best wel schandalig dat ik deze nog niet gezien had. Erg leuke film, en kan de cult status dan ook goed begrijpen. Toch vond ik ook dat de cast wat vreemd was, de lui met de beste koppen kwamen het kortst in beeld. Deborah van Valkenburgh kende ik al van een paar andere B-films, was wel leuk om haar hier terug te zien. Soundtrack is lekker en de speech van Cyrus is terecht een klassieke. Nu weet ik eindelijk waar die speech vandaan komt, want die zit in een hardcore nummer verwerkt waar ik vroeger naar luisterde.

Ik had niet echt verwacht dat dit zo'n brave film zou zijn. Nee zo omstreden als A Clockwork Orange had ik ook weer niet verwacht welke destijds toch wel wat stof deed opwaaien i.v.m. copy-cat-moorden, verkrachtingen en een mishandelde zwerver waarbij in alle gevallen de daders toegaven geïnspireerd te zijn door de film. Maar wat betreft The Warriors komt het qua geweld haast overeen met de gemiddelde The A-Team aflevering en dus voor alle leeftijden.

Toch had ik een leuke avond met The Warriors. Een plot is er niet, want wanneer Swan aan Luther vraagt waarom heb je het gedaan, dan zegt Luther omdat ik dat soort dingen gewoon doe wanneer ik daar zin in heb. Ja oké helder en meer dus niet. En ik heb maar 2 bekende acteurs gezien en dat zijn James Remar en David Patrick Kelly (Commando). Michael Beck die Swan speelt heeft absoluut een charismatisch hoofd, maar is nooit een beroemd acteur geworden en ik zou hem toch zeker wel herkennen aangezien hij tegenwoordig nog steeds hetzelfde kapsel heeft.

Leuke film wel, maar eigenlijk had ik deze film al als aankomende puber moeten kijken en dan had deze film ongetwijfeld een sentimentele waarde gekregen net als (voor mij) bijvoorbeeld films als The Lost Boys, Ghostbusters en nog wel een paar.

6,5/10

Ik leerde deze film een tijd terug kennen toen er een game van verschenen was. Die leek me wel interessant, maar ik nam me voor eerst de film een keer te kijken. Laatst werd ik nog eens aan herrinerd en toen heb ik hem gelijk op mijn watchlist gezet, om hem nu dan eindelijk eens echt te kijken.

Wat me toen al aansprak aan de game is ook het leukste punt uit de film. Namelijk de verschillende gangs die New York bezetten en zich onderschijden met aparte kleding en make-up. Dat maakt de hele stijl van de film en het lijkt me een feest te zijn om je daarmee bezig te mogen houden.

Het verhaal is blijkbaar gebaseerd op iets uit de Griekse oudheid en zorgt ervoor dat The Warriors zich door de terretoria van andere gangs heen moeten werken om thuis te komen. Een leuke manier om clashes met andere gangs te forceren.

Nu straalt er best wel wat B-kwaliteit vanaf qua acteren en de vechtscenes ogen ook niet erg indrukwekkend, maar dat mag de pret niet helemaal drukken. Het had allemaal echter wel iets minder braaf gemogen, want afgezien van het uiterlijk komen de gangs niet echt angstaanjagend over.
Al met al wel een vermakelijk filmpje dat vooral door de stijl geslaagd is.

The ultimate 80's flick. Alles klopt gewoon aan deze film.

Op zich wel een grappige film , het blijft wel allemaal behoorlijk braaf maar dat heeft ook wel iets
Verder zijn de karakters allemaal super cliche en over the top .
Viel me trouwens op dat die michel beck welwat weg heeft van heath ledger

Matig filmpje als je er niks nostalgisch mee hebt en de film voor het eerst in 2018 ziet.

De restauratie op Blu-ray is trouwens wel van hoge kwaliteit.

Je bent zelf een matig filmpje

Wat een sneue reactie Prudh
Kun je het niet hebben als iemand een film die jij goed vind maar matig noemt?

't Is maar een grapje kerel, ik zou er niet teveel waarde aan hechten

The Warriors. Deze film stond al lang op mijn verlanglijstje, en eindelijk heb ik hem op DVD gevonden, dus dan komt de grote vraag: valt hij mee of valt hij tegen?

Hij valt enorm mee. Sterker nog, het is een nieuwe favoriet van mij!
Het verhaal heeft weinig om het lijf, maar is juist daarom zo doeltreffend: in een dystopische toekomst komen diverse bendes bij elkaar voor een vergadering over de wapenstilstand. De grote leider Cyrus die van iedere bende respect geniet, wordt vermoordt. De Warriors worden als schuldigen aangewezen, en worden daarmee het doelwit van duizenden bendeleden en het hele politiekorps. Ze moeten letterlijk rennen voor hun leven.

Wat mij vooral opviel in deze film was de symboliek die de film vertoont met een prehistorische wereld. Het stedelijk landschap is een modern oerwoud, een grote gevaarlijke plek. Geen rijen bomen, maar rijen pilaren waar het gevaar achter kan schuilen. New York is verworden tot een immense jungle, een primitieve plek waar verschillende stammen vechten voor hun eigen grond, hun territorium. De grote leider is een verzoener tussen de bendes en als een ware sjamaan probeert hij de stammen samen te laten werken. Als hij wegvalt vervallen de bendes in primitief gedrag: doden of gedood worden. De uiteindelijke dood van Luther, is ook een typisch voorbeeld van het primitieve gedrag, waarbij een grote groep mensen de slechterik, de zwakste van de soort, doodt.

Opgejaagd als prooien, maar zich gedragend als beesten, vechten de hoofdpersonages zich door nachtelijk New York, wat spectaculaire achtervolgingen oplevert en een spannende stunt waarbij een Warrior vlak voor een aankomende trein op het spoor springt en vooruit moet rennen om weg te komen., want het gevaar komt niet alleen van de andere bendes, maar ook van de omgeving: de stad zelf. De gevechten tussen de verschillende bendes zijn bijzonder realistisch en rauw, wat een paar te gekke vechtscènes oplevert, zoals het park met de knuppels, en in de metro toiletten.

De grote stad is in deze film een gevaarlijk niemandland waar jonge groepen mannen met veel machtsvertoon rondstruinen op zoek naar hun kick en hun prooi. Vrouwen spelen een beduidend kleinere rol, worden gezien als lustobjecten en worden daarom denigrerend behandeld met veel spierballenvertoon. Desondanks staan de vrouwen in deze film vrijwel allemaal hun mannetje, zoals we zien in de scene met de Lizzies. Echter, de film draait vooral om het masculiene thema van vechten voor je grond, en voor je stam.

Het nachtelijk New York heeft er nooit mooier uitgezien dan in deze film (oké, misschien op Taxi Driver na). Als een ware stadsjungle ontvouwt de stad zich voor onze ogen, met alle schoonheid van een dystopisch toekomstbeeld, waarin de verloedering enorm is toegeslagen. Felle neonlichten, zwaailichten en verkeerslichten, beschijnen de starre geometrie van de nachtelijke stad. Dat levert prachtige beelden op, zoals in de metrostations, met alle rijen pilaren en betegelde felgekleurde muren. De combinatie van het krachtige kleurenpalet en de geometrische rijm in de architectuur levert soms een bijna abstracte beeldtaal op.

Na al het geweld dat we te zien krijgen, is er een vraag die opkomt: waarom gaan deze jonge mensen 's nachts de straat op zoek naar geweld en sex? Waarom zou men zich in de moderne tijd als een primitef oermens gedragen? Mercy, het meisje dat wegloopt bij de zwakke bende Orphans, om mee te kunnen met een sterkere bende, laat iets doorschemeren van de reden. Haar angst om oud te worden en een uitzichtloos leven te leiden in deze onleefbare stad doet haar besluiten om helemaal voor het moment te leven, met al het feest en avontuur dat erbij hoort. Ook The Warriors beseffen net als elke bende in de stad dat ze niet veel hebben, en dat de toekomst ook niet veel goeds beloofd, en dat je dus moet pakken wat je pakken kunt.

De film vertelt ons dat een stad waarin de toekomst niets dan ellende voorspelt, ervoor zorgt dat mensen teruggaan naar hun oerinstinct, om dat klein beetje dat ze hebben met hand en tand te verdedigen.

Typisch zo’n film die ik allang vergeten was tot ik ‘m onlangs tegenkwam in een MovieMeter Contest van Zandadder. In vergelijking met mijn eerste kijkbeurt vele decennia geleden ben ik inmiddels dermate goed bekend met New York om het gegoochel van regisseur Walter Hill met locaties als storend te ervaren. Maar los daarvan is het binnen het genre van streetgang films een alleszins redelijk onderhoudende film.
Deborah van Valkenburgh schijnt nog steeds films te maken, maar eerlijk gezegd heb ik van haar ná deze film niets meer vernomen. Dat verwondert mij trouwens niet.

Blijft een fijn filmpje met een geweldige soundtrack! Nu te zien op Netflix in de originele versie.

4,5

Wat een heerlijke cultfilm.

De film heeft een bepaalde cultstatus. Toen de film uit kwam in Amerika, ontstonden er rellen en vechtpartijen in en voor de bioscopen tussen bendes. Sommige bioscopen haalden de film uit hun programmering. Ik heb toevallig een paar weken geleden The Warriors nog gekeken en er wederom weer van genoten. De vechtscenes zijn stuk voor stuk van goede kwaliteit. 93 minuten prima kijkplezier.

Dit film stond al lange tijd op mijn lijst vanwege de hoge scores...

Ik kan me voorstellen dat dit film voor echte Bendeleden of criminelen een ware marteling moet zijn geweest.
Ze worden hier geportretteerd als stelletje Kung fu nichten die rechtstreeks uit de gay pride komen.
Nu begrijp ik ook wel waarom Cyrus de hele tijd suckers zei bij zijn prachtige speech.

Dit film is één grote grap, casting is een nachtmerrie, acteerprestaties zijn om van te huilen (behalve Cyrus) laat staan de vechtscènes.

Enige positieve aan dit film is dat het niet te lang duurt en de prachtige speech van Cyrus, can you dig it, suckerssss.

Lastig te beoordelen. Het geheel oogt wat clownesk,
tegelijkertijd is de film bijna 40 jaar oud en kan ik me onmogelijk verplaatsen in de tijdsgeest van toen.
Technisch is de film goed gemaakt en de muziek/soundtrack is goed gekozen. En of de sfeer helemaal realistisch is? Dan laat ik even in het midden. *3,5