The Verdict (1982)

Toch alweer de zesde van Lumet die ik gezien heb. Vergelijkingen met 12 Angry Men wil ik niet maken, want buiten dezelfde regisseur en als thema het rechtbankdrama is er weinig overlap.

12 Angry Men is een aanklacht tegen het rechtsysteem en The Verdict is vooral de show van Newman. Sterker nog, het duurt ruim een uur, voordat de zaak überhaupt de overhand gaat voeren. Het is een lange aanloop en daardoor wordt de zaak an sich een beetje weggemoffeld, vind ik. Als dramafilm onderhoudend, als rechtbankfilm ook, maar dat maakt tegelijkertijd dat The Verdict vlees, noch vis is. Cliché zou ik het niet noemen, overigens. Gewoon... ja, onderhoudend.

Waarschijnlijk de beste rechtbankfilm die ooit werd gemaakt met een Newman in de herfst van acteurcarriere. Subliem en onvergetelijk!

Gewoon een fantastische geheel dat totaal maar dan ook totaal niet heeft ingeboet op de leeftijd van de film en hoe die is neergezet!

De advocaat is iemand die voor het 'gewone volk' als een dronkenlap en dwaas overkomt maar intern nog prima functioneert. Dat zien we uiteindelijk ook aan het resultaat!

Een 8+ als waardering!

Your honor, with all due respect: if you're going to try my case for me, I wish you wouldn't lose it

Sidney Lumet en een rechtszaak, het verleden heeft al bewezen dat dat een interessante combinatie kan zijn. 12 Angry Men zit weliswaar ver weg in het geheugen, maar dat leek me misschien maar beter ook. Je wilt namelijk niet teveel gaan vergelijken met een film die uit een andere tijdsperiode van Hollywood stamt. Het interessantste aan The Verdict? De rol van Paul Newman natuurlijk!

Want dat blijft toch een gigantische klassebak die een film compleet naar een hoger niveau kan tillen. Dat is hetgeen dat hij ook doet met The Verdict, want dit is verder een rechtbankdrama dat je bijna van A tot Z kunt voorspellen. Stoort dat erg? Bwah, de degelijkheid straalt er van af en toch zijn een aantal keuzes te betreuren. Hetgeen me eigenlijk nog het meeste stoorde was de anti-climax van de rechtszaak. Het was te verwachten dat Kaitlin Costello het breekpunt in de zaak ging zijn, maar wat jammer dat Lumet haar bewijs ontvankelijk laat verklaren waarna hij de jury dan toch een oordeel in het voordeel van Galvin laat kiezen. Het hek is helemaal van dam wanneer ze dan ook nog eens een hogere schadevergoeding gaan toekennen.. Een smet op een voor de rest uitstekend geheel en de effectieve slotscène (Laura die dronken naar Galvin belt, Galvin die nuchter en drinkend van een kop koffie besluit om de telefoon te laten ringen) is qua impact heel wat indrukwekkender dan het einde van de zaak. Had het dan ook veel liever gezien dat het bewijs van Laura gewoon werd aangenomen. Dat zal waarschijnlijk technisch niet correct zijn geweest, maar er zijn sowieso wel rare sprongen gemaakt in de rechtszaak.

Paul Newman dus. De laatste tijd veel films met hem aan het zien en het wordt hoe langer hoe meer één van mijn favoriete acteurs. Deze keer gaat hij de meer alcoholische kant op (hoewel hij met uitzondering van de oogdruppels om zijn rode ogen te maskeren en de mondspray om zijn adem te maskeren, niet echt 'moeilijke' scènes moet spelen. Dan is The Lost Weekend van Billy Wilder een interessantere film) maar het zijn vooral de scènes in de rechtbank waar hij compleet weet te overtuigen. James Mason is een degelijke tegenstander van een even hoog kaliber en de bijrol van Jack Warden is ook uitstekend te noemen. Milo O'Shea's rol als rechter ligt er ietwat te dik op, maar kan er op zich nog wel mee door. Charlotte Rampling moet zich in het begin vooral gewonnen geven tegenover al dit talent, maar knokt zich langzaamaan succesvol de film in.

Interessante zit in ieder geval, maar wel één die wat wordt genekt door het einde. Begrijp niet goed wat Lumet bezielde om dit met zo'n anti-climax te laten eindigen, want de rest doet hij wel erg goed. Zo'n scène waar de rechter beide advocaten in zijn kantoor laat komen terwijl hij aan het ontbijten is.. Heerlijk!

4*

Sterke rechtbankfilm, deze keer over een medische nalatigheid.
Opvallend toch hoe in al die rechtspraakfilms de impact van macht en de daaruit voortvloeiend oneerlijke practijken in het daglicht komen te staan en opvallend ook hoe vaak een jury de letter van de wet negeert en het hart doet spreken.
Boeiend en een zekere voorspelbaarheid heeft me niet gestoord en het lijdt geen twijfel dat de film sterk ondersteund wordt door klassebakken als Paul Newman en James Mason.
Ook Charlotte Rampling zit goed in haar rol. Van haar zag ik meestal films vanaf de jaren 2000. Moet zeggen dat ze heel knap en wat mysterieus overkomt. Deed me af en toe denken aan Lauren Bacall.

Erg basic allemaal.

Lumet is zo'n regisseur die je maar moeilijk een echt eigen stijl kan toekennen. Z'n films zijn redelijk droog en functioneel, maar ogen daarom ook vaak nogal saai en doorsnee. Niet meteen erg spannend om daar nu je handelskenmerk van te maken.

The Verdict is een erg typische rechtbankfilm, eentje waar het verloop zich al in het prille begin laat raden en ook de onverwachte tegenslagen weinig verassing met zich meebrengen. De rol van Newman is ook al niet de meest spannende (de ter lager wal geraakte advokaat die nog een keertje wil uitpakken).

Ach, en het sleept zich dan nog wel redelijk aardig voort. Ondanks de voorspelbaarheid en de speelduur is de film ook nergens écht vervelend. Het plotje wikkelt zich redelijk vlot af, maar de impressie achteraf is toch vooral dat dit een wat droevige en grijze film is, zoals ik me de meeste films van Lumet herinner.

2.0*

in mijn bespreking van één van mijn favoriete films 'A civil action' suggureerde ik dat ACA een vervolg zou kunnen zijn op 'The verdict' omdat ACA verder borduurt op het personage (advokaat gespecialiseerd als ambulance chaser) en verhaal (advokaat wil zich bewijzen en bijt zich vast in een hopeloze zaak). Beide films hebben het ook over een rot justitie apparaat (waarin een proces een middel is om zich als advokaat te verrijken) maar The verdict is vooral een character drama , een verhaal over een gedesillusioneerde man die plots terug zijn strijdvaardigheid terug vindt. Lumet bouwt alles daar rond. De grijze kleuren, de herfst, de locaties (oud en vervallen), de koude scenes zoals de opening met de flipperkast in een kleurloze saaie bar ... alles verwijst naar die aan oudere, aan lager wal geraakte advokaat die weinig in zijn leven heeft. Ondanks de cliché's, ondanks het voorspelbare einde (kon inderdaad beter maar Lumet creëert een weerhaakje door geen verzoening tussen Rampling en Newman te tonen) is The verdict dankzij het personage een meeslepende film. Het is zeker ook een acteurs film (Paul Newman uiteraard maar ook James Mason en Jack Warden) maar als je graag grootse prestaties in kleine rollen wil zien dan moet je beslist verder gaan naar A civil action want daar zijn de vele bijrollen schitterend (William H Macy, Robert Duvall, Kathleen Quinlan) met als uitschieter de onovertreffelijke Dan Hedaya !

Frank Galvin is een advocaat die al jaren geen opmerkelijke zaak meer gewonnen heeft. Hij heeft een drankprobleem en verwaarloost zowel zijn baan als zijn eigen leven. De nieuwste zaak van Galvin ziet er als volgt uit: een jonge vrouw raakte na een operatie in coma en leeft nu als een plant in een katholiek ziekenhuis. De kerk wil een schadevergoeding betalen, maar dat wil Galvin niet. Hij vindt dat er meer onrecht was en hij wil een rechtszaak beginnen tegen de artsen die de jonge vrouw geopereerd hebben.

The Verdict is een Amerikaanse dramafilm uit 1982 onder regie van Sidney Lumet. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Barry Reed. In de film spelen Hollywoodiconen Paul Newman, James Mason en Jack Warden, alle drie op leeftijd, en het is interessant om ze een keer samen in één film te zien spelen. Het acteerwerk is dan ook zwaar okay. Het verhaal overtreft echter nergens de standaard rechtbankthriller en al met al vond ik de film best aardig, maar verder niet heel bijzonder. 3*

Degelijk, dat is het woord wat als eerste naar boven komt. Nergens heel verrassend maar dankzij de acteurs blijft dit rechtbankdrama overeind. Nou ja de dubbelrol van Rampling had ik niet zien aankomen, niet zomaar een standaard love interest maar een rol met wat meer inhoud.

Blijft verder toch wel bijzonder die juryrechtspraak. Vooral als een advocaat er op staat dat bepaalde passages niet meegenomen mogen worden in het vonnis omdat het bewijs onrechtmatig zou zijn- knap jurylid die de gewraakte passage vervolgens terzijde legt, en al helemaal als daarmee de schuld van de beklaagde onomstotelijk vast komt te staan. Het eindpleidooi is dan ook dat van een verslagen advocaat die uit onmacht dan maar een beroep op het gevoel doet- ik kan me voorstellen dat je je als jurist dan enigszins bekocht voelt. Al was elk ander einde natuurlijk onbevredigend geweest.

Als soort van underdog-verhaal van een aan lager wal geraakte advocaat is dit een sterke en meeslepende film, vooral dankzij een geweldige performance van Newman. Zijn lichaamstaal, de schuldgevoelens, paniek en verschillende andere emoties, zeer overtuigend allemaal. Ook geeft hij zijn personage van die grappige kleine dingetjes mee, zoals dat hijgen en puffen de hele tijd en de manier waarop hij zijn ogen druppelt.

Maar als rechtbankdrama is de film toch een stuk minder geslaagd. Hoewel de plotwendingen allemaal wel vermakelijk en effectief zijn had ik toch gehoopt op wat meer geloofwaardigheid en een wat minder manipulatieve film.  Al die advocaten zijn toch vooral vals glimlachende slechteriken, en overdreven veel machtiger ook dan de andere partij. Zelfs als er nog sprake is van een eenvoudige schikking heeft Concannon (een heerlijk charismatische Mason) al een heel advocatenteam tot zijn beschikking.

Nu is Lumet een te goede regisseur om er een ergerniswekkend sentimentele film van te maken, maar het schrijfwerk blijft toch heel jammerlijk. Zelfs die grote smet op Galvin zijn carrière blijkt, zonder dat het voor de film nodig is, buiten zijn schuld te zijn geweest.

Vond het einde wel sterk met dat geweldige pleidooi van Galvin (meer om het spel van Newman dan om de inhoud) en de slotscène met de telefoon, ook al typeren ook deze scènes een gebrek aan nuance. Je zou het ook als een naïef pleidooi voor juryrechtspraak kunnen zien. Ik zie niet hoe de zaak gewonnen zou kunnen worden zonder enige bruikbare getuigenis. 3.5*.

Hmm. Een van de weinige Lumets waar ik wat negatiever ben dan de meeste berichten hier. Deze film viel me een beetje tegen. Dit is niet alleen een Lumet, maar ook een hele vroege verfilming van een script geschreven door David Mamet, die later een gevierd regisseur zou worden, maar vooral een grote naam als schrijver. Voor een definitief oordeel moet ik meer zien (dit is pas mijn vierde door hem geschreven en ik zag nog niets wat door hem geregisseerd is). Maar Mamet lijkt me niet te liggen. Er is een overeenkomst. Ik vind allevier films minder goed dan de consensus hier en dat ligt steeds voor een groot deel aan het script. Hier komt de laatste de laatste getuige nogal als een duveltje uit een doosje en zit het oordeel van de jury die erg opzichtig tegen de rechter ingaan me een beetje dwars. Verder is de schets van de machtige advocatuur van de tegenpartij oppervlakkig en niet uitgewerkt, terwijl juist dat een boeiender film had kunnen opleveren. De film focust echter vooral op Newman.

Lumet gebruikt hier veel van zijn sterke kanten nauwelijks. (filmen levendig maken in beperkte ruimten, filmen tegen de achtergrond van stads leven en urban decay) en je bent bijna opgelucht als er af en toe een typsch Lumet-achtige straatscene is maar het zijn er te weinig. De film drijft vooral op het spel van Newman die een prachtrol speelt.