Lenny (1974)

Dustin Hoffman geeft hier een powerhouse performance als controversiele komiek Lenny Bruce. In mooi zwart wit gefilmd, stijlvolle regie, intrigerend, draait momenteel in de klassiekerreeks in filmhuizen door Nederland.

Yup, helemaal eens met ichi.

Erg slim van Bob Fosse om interviews met de personages steeds af te wisselen met gewone scènes, dat gaf de personages diepgang en zo kwam je er ook achter hoe ze precies over Lenny dachten. Heb verder erg veel gelachen en ook de dramatiek en score was dik on orde.

*4

Een bijzondere film.

Erg mooie biopic (zou dat geen apart genre moeten zijn?) over het leven van Lenny Bruce, iemand van wie ik alleen ooit gehoord had. De film is erg grappig en tragisch tegelijk. Je voelt echt de machteloosheid van Lenny als hij in de rechtzaal staat en door de rechter niet begrepen wordt. De stand up stukken zijn ook erg goed en Hoffman en Perrine acteren prachtig. Jammer dat deze film niet wat bekender is en door meer mensen gezien, Lenny vocht voor wat wij nu heel erg normaal vinden: vrijheid van meningsuiting en het tegengaan van de hypocritie (hoe je t ook schrijft). Helaas is die nog niet helemaal verdwenen (zeker in Amerika). 4*

Wat Boordappel zegt.

Zeer sterke film, prachtig geschoten en Dustin Hoffman hoef je niet uit te leggen hoe je een karakterrol moet spelen.

Ongelofelijk wat een hypocriete bende het toen was, nog veel erger dan nu. Terrecht dat hij er tegenaan ging schoppen, en op een geweldige manier. Zo'n beetje alles wat taboe was kaartte hij aan, en liet de mensen inzien hoe belachelijk het was dat het taboes waren.

De eerste keer werd hij opgepakt omdat hij het niet terrecht vond dat 2 homosexuele leraren werden opgepakt, alleen omdat ze homosexueel waren. De autoriteiten vonden zijn grap veel te ver gaan (30 minutes of geography and 10 minutes of cocksucking) en de uiteindelijke reden was omdat hij het woord 'cocksucking' in het openbaar gebruikte.

Erg grappig wanneer hij het in zijn volgende show over 'a blablabla' gaat hebben (Have you ever blaad a blablabla?)

Later wordt hij keer naar keer weer opgepakt voor belachelijke redenen en je voelt idd, zoals boordappel al zei, de machteloosheid van Lenny in de rechtzaal. Wat een stelletje zakken daar

De zwart-wit beelden zien er erg goed uit en er wordt sterk geacteerd. Zeker een aanrader! 4*

Niet echt eerlijk om daar alleen Amerika op te pakken. In die tijd was dat overal wel zo hypocriet.

Je hebt gelijk. Aangepast.

Prachtige film met ontzettend goede regie/montage. De afwisseling tussen de interviews en de stand-up beelden en gewone gebeurtenissen uit het leven van Lenny zijn erg intelligent door elkaar heen gemonteerd. Ik had nog nooit van Lenny Bruce gehoord verder, maar ik weet wel dat Hofman geweldig acteert en ook de rest van de cast doet het buitengewoon goed. 4*

Gelukkig zijn er in de Amerikaanse Stand-up Comedy wereld een hoop dingen veranderd.

Geweldige film, ik bewonderde hem al een tijdje, maar deze film is echt mooi. Al denk ik dat de manier van filmen hem ongeschikt maakt om een groot publiek aan te trekken. Maar voor de liefhebber en voor mij was hij geweldig.

En die hypocrisie is er nog wel hoor, want je mag nu ook niet schelden op TV (in de VS dan). En homoseksualiteit is in Texas wel toegestaan, maar sex tussen twee homos is nog wel strafbaar!

Rappers bijvoorbeeld worden in sommige staten ook nog aan de lopende band van het podium gehaald.

Serj Tankian zei dat ze in de VS een zwarte lijst hanteren waar verschillende bands en personen op staan. Het zou goed kunnen.

Leuk voorbeeld van hypocrisie: het nummer Gay Bar van Electric 6 heeft de tekst: let's start a war, let's start a nuclear war. Dat wordt er ook uit geknipt. Blijkbaar mag je het niet zeggen, alleen maar doen.

Bob Dylan over Lenny Bruce in het gelijknamige nummer dat hij voor hem heeft geschreven:

They stamped him and they labeled him like they do with pants and shirts, he fought a war on a battlefield where every victory hurts. Lenny Bruce was bad, he was the brother that you never had.

Adembenemend mooi.

Dat vat het thema van deze film vrij goed samen. Echt prachtfilm, bijzonder mooi geschoten en een glansrol van Dustin Hoffman. Wat lijkt Valerie Perrine trouwens ontzettend op Lee Remick, heb echt 2 keer moeten kijken.

Vooral de editing is echt bijzonder, interviews afgewisseld met " real moment " en met een latere show van hem. Fotografie is ook prachtig en mooi.

Erg bijzonder met een extreem hard, bijna onkijkbaar einde waarbij je je steeds wanhopiger voelt. Voorlopig 4.5 *

Bovendien voor 6 zeer terechte oscars genomineerd (Acteur, Actrice, Camera, Regisseur, Film en Scenario) en geen enkele ontvangen. Lenny toch te progressief voor Hollywood blijkbaar.

"Fuck you." Never understood that insult, because fucking someone is actually really pleasant. If we're trying to be mean, we should say "unfuck you!"

Sluit me bij het eerder geschreven stukje van BoordAppel aan. Prachtrol van Hoffman, die geeft het geheel een stuk extra kracht. Zag er bovendien mooi uit. Gewoon een erg sterke film. 4*

Prachtige film; de meeste punten zijn hierboven al wel genoemd: de humor, cinematografisch, het plot, de glansrol van Hoffman. Alles is op zijn plaats in deze film. 'Lenny' zit zo subtiel in elkaar (zowel de film, als het karakter zelf). Heerlijke eenvoud en diepgang gaan geweldig samen in deze film: 4.5*

Zal wel de eerste zijn die Lenny niet geweldig vind. Ik zie natuurlijk de prachtige performance van Dustin Hoffman in maar ik kon niet veel met de film. Natuurlijk zie ik ook de kracht van de biopic en dat het vooral de hypocriete mensen toentertijd waren die hem het leven zuur hebben gemaakt. Maar toch kon ik geen gevoel krijgen bij het kijken bij deze trendsetter van een stand-up comedian. De film wordt verteld met terugwerkende kracht. We zien interviews van zijn manager, vrouw en moeder die stukje bij beetje vertellen wat de kracht van de grappen waren van Lenny, hoe hij ten onder ging en wat precies zijn dreefveren waren om als comedian door het leven te gaan tot zijn onverwachte dood. Niet voor niets kreeg Dustin Hoffman hier zijn eerste van tot nu toe drie Oscarbeeldjes voor dat zegt eigenlijk al genoeg. Toch kan ik er niet veel mee waar dat aan ligt weet ik niet. Ik zie de kracht van de film, ik zie waarom de film de vijf meest belangrijke Oscar prijzen won maar ik voelde helemaal niets voor de personages. Dus een pracht van biopic maar kon er niet veel mee op dit moment van me leven.

Ontroerend. Meeslepend. Eerlijk. Een perfecte film over blijkbaar een revolutionaire stand-up comedian, die geheel Amerika op stelten zette.

Zelf ben ik een grote fan van stand-up comedy. Gewoon met een micro voor een zaal staan, en je weet meteen of je publiek je geweldig vindt of niet. Ik zit nog te wachten tot Jordy een stand-up-comedy-Meter creëert. Ik kende een beetje Lenny Bruce's tragische rise and fall- verhaaltje maar verder nog nooit een show van hem gezien. Al verandert dat zeker na deze schitterende biografie van deze komiek maar vooral van een tragisch persoon. Bob Fosse's keuze om de film geheel in het zwart-wit te tonen, is een heerlijke zet. Het beeld waarbij de spot zich draait naar Lenny, en we zijn rug zien met die witte glans erom heen, ziet er fantastisch uit. De gehele film trouwens dankzij de heerlijke acteerprestatie van Dustin Hoffman. Hoeveel klassiekers heeft die nou eigenlijk al op z'n naam staan? Ik kan hier nog een hoop superlatieven gaan opnoemen, maar eigenlijk kun je maar weinig dingen meer zeggen dan "perfect". Zo simpel is het. Hoewel de gehele film natuurlijk om hem draait, verdient ook Valerie Perrine eer.

Het Oscar-genomineerde script, verloor dat jaar van The Godfather Part II, is ook weer van uitzonderlijke kwaliteit. De keuze van de interviews is vrij speciaal, maar geeft de film weer een vreemd sfeertje. Lenny's stand-up comedy is dan weer ontzettend grappig, wat eigenlijk een mix vormt van tragedie en humor. Alleszins voor dit stukje pure cinema (ijzersterk script en acteurs) zijn 5* niet meer dan verdiend.

Mooie post Pieter. Ik krijg gelijk weer trek in de herziening

Dustin Hoffman’s rol in deze film van Bob Fosse dingt zondermeer mee naar de titel ‘Hoffman’s beste rol’. Niet vreemd, omdat Fosse zoals gewoonlijk in zijn films voldoende materiaal levert om voor de hoofdrolspeler vele kanten op poëtische wijze te tonen. Lenny Bruce leeft, boeit en is een intense trip rond een fascinerend personage. Het moment waarin Lenny zich ontdoet van z’n advocaten is in mijn ogen pure cinema. Ook leuk om te zien waar Todd Haynes inspiratie voor de structuur van Velvet Goldmine vandaan heeft gehaald. Schitterende film.

Opmerkelijke biopic die net iets te veel cabareteske Bob Fosse-kenmerken kent die ik niet altijd kon waarderen (m.u.v. de geweldige striptease-scene van Perrine).

Niet alleen het acteerwerk valt op in positieve zin, ook de opbouw van de film, het zwart-wit, en 't archief-materiaal dat veelal naadloos verweven zit in de scenes.

Ik kan dan nog wel uitweiden over de thema's 'freedom of speech' en aanstootgevend taalgebruik, maar daar spreekt de film zich in verve over uit. Kijken dus. Keh keh keh keh!

Goede film, Ik wist niet dat Dustin Hoffman al zo lang meeliep. Vooral de laatste scene als hij helemaal onder de drugs zit en dan zijn verhaal vertelt. In het begin zag je nog mensen lachen ook

Prima film, ik had ook helemaal niet verwacht dat deze film uit 1974 kwam...

Lenny volgt enerzijds het standaard stramien van de biopic (het complete levensverhaal wordt verteld, uiteraard via een reeks flashbacks), maar voelt nooit zo aan. Dit komt waarschijnlijk vooral doordat de film iets smerigs heeft, iets zweterigs zou ik bijna zeggen. Dat komt niet alleen door de focus op hypocrisie of door de rokerige zwart-wit-cinematografie, maar ook doordat Lenny Bruce niet mooier neergezet werd dan hij was. Aanvankelijk een matig komiek, vervolgens een geniale improvisator en sociaal commentator en uiteindelijk een hoopje ellende. Om te zeggen dat hij een karikatuur wordt van zichzelf is misschien niet helemaal juist; hij verandert vooral een irritante priester die vergeet dat hij eigenlijk een komiek is.

Persoonlijk hou ik er wel van als er niet teveel aan heldenverering gedaan wordt in dit soort films, maar als er in plaats daarvan voor gekozen wordt om de persoon met zijn goede en slechte kanten te tonen. Bob Fosse zag Lenny Bruce als een persoonlijke held en daardoor is het alleen maar meer bewonderenswaardig dat dit niet is gaan overheersen. Aan de andere kant kun je uit Fosse's andere werk opmaken dat hij gefascineerd is door een zekere smerigheid en niet al te zuivere personages. Hoe dan ook, op een bepaalde manier vind ik personages vaak heldhaftiger als ze dit niet uitgesproken zijn, waardoor ik ook Lenny Bruce meer kon waarderen.

Dit is een biopic over een komiek en ondanks dat er een aantal grappige optredens in zaten, vond ik de toon over het geheel genomen somber en duister. Een komedie is het niet geworden. Het dieptepunt was die ellenlange take die van een afstand genomen was waarop Bruce onder het effect van drugs een optreden vreselijk verpest. Een van de weinige keren dat ik een film heb willen afzetten, omdat het te pijnlijk was om naar te kijken. Dustin Hoffman is adembenemend in die scène en dit is sowieso één van zijn beste rollen. Even pijnlijk is de voor mij verder onbekende Valerie Perrine als Bruce's vrouw.

Al met al is dit niet de meest prettige biopic, maar daarom waardeer ik hem zo. Fijn dat Fosse hem gemaakt heeft, die is toch echt goed met wat lastigere materiaal. Alleen vond ik de interviewsstructuur niet veel toevoegen, in tegenstelling tot het door laten lopen van die ene show door de hele film. Ook het begin was wat moeilijk inkomen en wat rommelig. Niettemin is dit waarschijnlijk de ultieme film die je van Bruce kan maken.
4*

P.S.: Die voorstellingen van de echte Bruce wil ik nu wel eens horen.

Donkere biopic over een hippe, provocatieve spreker die met open vizier de Amerikaanse normen en waarden van toen op de hak nam. Glansrol voor Dustin Hoffman die gedreven, cheeky en aangrijpend voor de dag komt. De vertelstijl is even wennen en een tikkeltje fragmentarisch, maar het geeft de film zo wel de nodige drive.

Net als het smoezelige zwart-wit pas het ook bij het turbulente leven dat hij leidde. Alhoewel Fosse er niet voor terugdeinst om ook de zwarte kanten van Bruce te tonen, slaat de balans toch wat door naar de komiek en zijn podium, waarvan de rechtszaal er ook eentje was.

Met wat uitgebreider aandacht voor z'n privé beslommeringen was er wellicht nog wat meer te halen. Neemt niet weg dat het zo ook nog aanvoelt als een oprecht portret van een bewogen bestaan, dat bovendien beschikt over enkele in het oog springende scènes.

De pikante act van Lenny's Shiksa goddess valt sowieso op, de kille registratie van een door drugs bedwelmd optreden staat bol van de tragiek en Hoffman's wanhoop en onbegrip jegens de rechter is een sterk staaltje onmacht. Zo hier en daar valt er ook nog wel eens wat te lachen. Let op de blik wanneer Lenny gefouileerd wordt.

Ik kan me wel aansluiten bij de meeste sprekers. Krachtige film over een man die kapot gemaakt werd door hyprocrisie en bekrompenheid. Nu in Nederland bijna niet meer voor te stellen. Een film waar weer eens boos van werd. Fosse kon meer dan alleen musicals blijkt dus. 4 sterren.

“Take away the right to say ‘fuck’ and you take away the right to say ‘fuck the government.” (Lenny Bruce)

Dustin Hoffman bewijs (alweer) één van de beste jaren zeventig acteurs te zijn en Bob Fosse slaagt erin een realistisch en grim biografisch verhaal af te leveren van hoog niveau. Lenny Bruce was één van de beste komieken die Amerika gekend heeft. Het onnodige en schandalige gevecht in de rechtbank over vloeken en vrije meningsuiting heeft hem jammer genoeg indertijd de das omgedaan.

Voor meer over deze film, Hoffman, Fosse en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers, ga naar:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

'Lenny' maakte me (een beetje) boos. En dan heb ik het niet over het hoofdpersonage, die werkelijk uitstekend vertolkt wordt door Dustin Hoffman - wat een geweldige acteur is / was dat toch ook. Het is vooral het hypocriete, bekrompen Amerika dat zich in die tijd opstelde als een totale idioot. Gelukkig kwam er ene Lenny, stand-up comedian om de hoek kijken om wat deuken in dit gegeven te slaan. En daarin slaagde de beste man, wel ten koste van hemzelf. En die scheisse pissed me off. De film raakte me daarom ook en sloeg bij vlagen keihard toe. Die rechtbank, de politie - fuck off. Hypocriete lui. Diep van binnen wist iedereen dat Lenny het gewoon keihard bij het recht eind had, maarja.. vrijheid van meningsuiting hielden ze nog niet zo van. Eén en ander is zeker veranderd, maar tot nu toe is dit een tijdloos gegeven.

Bob Fosse, de regisseur, weet hoe hij filmische poëzie moet vervaardigen, maar kan zijn verzen niet tot een overtuigend geheel smeden. Waar zet hij nou op in, vraag je je tijdens de gehele speelduur van de film af. In den beginne wordt Valerie Perrine geïntroduceerd, wanneer zij een erotische dans in een rokerig etablissement vol ouwelijke heren ten beste geeft. De camera laveert constant tussen de zaal naar de danseres; we krijgen de indruk dat Fosse ons hier van de magie van het variétémilieu kennis wil laten nemen. Echter, later wordt dit uitgangspunt weer losgelaten, en zo passeert het een aantal keren dat het lijkt alsof de biopic een duidelijke route heeft uitgestippeld, maar daar zonder geldige opgaaf van reden weer terstond van afwijkt.

Zo wordt het drugsgebruik uitgelicht, maar vervolgens weer nagenoeg losgelaten, alsof we het maar moeten aannemen dat hun verslaving ook het resterende gedeelte van Lennys en Honeys gezamenlijke leven beheerst. Dat Lenny uiteindelijk bezwijkt aan een overdosis, komt dan ook ietwat uit de lucht vallen, omdat daarvoor het vizier vrijwel uitsluitend op zijn gerechtelijke twisten en non-conformistische levensinstellingen was gericht. Fragmentarisch is dus het best hoe ik deze film kan omschrijven, daarbij aangemerkt dat er fragmenten te over zijn waarbij ik guitig mijn vingers aflik. Juist daarom, blijft het gevoel hangen, dat er zich alhier een gemiste kans heeft voorgedaan.

De biopic: altijd een lastig filmgenre. Je moet een hoofdrolspeler hebben die op zijn minst de suggestie van een gelijkenis moet hebben met de geportretteerde. Als het een hagiografie wordt dan zit je met een saai eindproduct, als de hoofdpersoon totaal onsympathiek is dan is het lastig voor het publiek om zich ermee te identificeren. Maar als je dan toch moet kiezen dan maar liever het levensverhaal van een klootzak dan van een heilig boontje.

Musical-en theaterregisseur Bob Fosse verfilmde in 1974 het leven van standup-comedian Lenny Bruce onder de titel ‘Lenny’ (goed gevonden) en Bruce was best een naar mannetje. Toch maakt Fosse er een meeslepende film van door hoofdrolspeler Dustin Hoffman dicht op de huid te filmen en het verhaal net niet te expliciet te vertellen. En passant krijg je een fraai inkijkje in de dubbele moraal van de Verenigde Staten.