Gruppo di Famiglia in un Interno (1974)

Met alle respect voor de grote Visconti een irritante en vervelend gekunstelde film waar ik niets aan vond.

De symboliek is simpel en schetsmatig, en enkele bijfiguren zou je graag voor lange tijd achter het goudvergulde, brocaten behang plakken.

Kijk liever (voor het eerst, of nog eens) naar Rocco en zijn broers. En laten we deze misstap [dapper geregisseerd door Visconti in een rolstoel] met de mantel der liefde bedekken.

Goddank is L'Innocente zijn zwanenzang.

Een klassieke verhaal over kluizenaar-professor (Lancaster) die van het echte leven gevlucht is. De reden wordt niet duidelijk aangegeven. Er werd geschreven dat het een semi-autobiografisch film was. Echter heeft Visconti dat altijd geweigerd omdat hij in vergelijking met de professor altijd een actieve sociaal- maatschappelijke leven heeft gehad. Maar toch! Dat mooie appartement propvol met kunst, die design, die tafelservice! Al die dure kledingsmerken! En eindelijk, Helmut Berger.

Het leven van de professor werd gestoord door de komst van “gezin” van Marquise Brumonti (Mangano) en zijn rustige bestaan in de gouden kooi valt uit elkaar. Een ordinaire jetset vs een intelligente persoon. En die laatste haalt het gewoon niet. Het reële leven blijkt nog altijd harder en vitaler te zijn dan de kunst en wetenschap samen.

Het is zeker een moeilijke film, een drama dat zich alleen binnen afspeelt in de appartementen van de professor. Maar ondanks dat is de spanning nooit weg. Zoals in zijn andere films zijn in deze film geen positieve of negatieve personages. Visconti kijkt het leven direct in het ogen en niet door de roze brillen. Zoals zijn Spaanse collega Bunuel blijft Vosconti altijd nuchter en sterk. Misschien is dat een goede voorbeeld voor de vele moderne regisseurs die niet eens hun puberteitsperiode gehaald hebben.

Lancaster speelt zijn professor meer dan overtuigend, zijn angsten, onzekerheden en zijn twijfels over de levensweg die hij gekozen heeft. Ook zijn moeite met de ouderdom. De blik van de acteur in de flashback-scène als hij over zijn moeder droomt is onvergetelijk. “Ik heb zelfs geen hond”, zegt hij en de kijker voelt met zijn elke lichaamscel hoe eenzaam hij is. Berger en de andere jonge acteurs zijn ook heel goed, maar Mangano is diegene die de show steelt. Hoe ze dat doet is moeilijk om te verwoorden dat moet gewoon zien. Maar niet de Engelse versie, die is heel erg slecht.

Met deze film en twee jaar later L'Innocente laat Luchino Visconti wat mij betreft juist zien dat zijn hoogtepunt op het einde van zijn imposante loopbaan ligt. Het is inderdaad een moeilijke film. Silvana Mangano tilt deze film naar een ongekend hoog nivo.

Is ondertussen op dvd uitgebracht met Nederlandse ondertitels. De cover van de dvd geeft wel aan dat het beeldformaat 4/3 zou zijn, wat uiteraard niet correct is. Is er iemand die kan bevestigen of het al dan niet met een verkeerd beeldformaat op de dvd staat?

Is het niet wonderbaarlijk een film te zien waarin je zelf de hoofdrol speelt ?!

- Burt Lancaster als Darbie -

Weergaloos mooie film die alle noodzakelijke ingrediënten bevat die nodig zijn voor een Meesterwerk.

Dat de jarenlange liefdesverhouding tussen Helmut Berger en regisseur Luchino Visconti -via een omweg- gronslag is voor deze film, moge voor de kenners duidelijk zijn.

Grandioos !!! ....en dat zo weinig mensen deze film hebben gezien, .... dat is goed......en dat moet je zo laten.

Weet iemand over welk boek Burt Lancaster het heeft tegen het eind van de film? (over een oude man die hoort dat er op zolder een nieuwe huurder is komen te wonen)

Gruppo di Famiglia in un Interno vanavond weer genoten en naar aanleiding van de vraag van Querelle over 'het boek tegen het eind van de film' ;

Schrijver noch titel werd genoemd, maar de professor (Burt Lancaster) besluit met de woorden " Dat is de Dood " .

ARD (Gruppo di famiglia in un interno, vrijdag 8 november, 3:00 uur)

Na Il Gattopardo, Ossessione, Rocco, Ludwig, Morte a Venezia, ..., wordt het met deze film voor mij alleen maar bevestigd: Visconti is en blijft de absolute maestro van de (klassieke) cinema, of je nu van het genre houdt of niet. Zijn meesterschap en beheersing is voor mij gewoon superieur. Cast, regie, setting, beelden, muziek, opbouw, tempo, thematiek... allemaal van een ongezien niveau. Bertolucci probeerde het nog eens over en kwam (soms) in de buurt, maar Visconti blijft de onbetwiste meester...

Visconti houdt van iets moois op het doek te brengen : mooie mensen, mooie kleren, mooie kleuren, interieurs en decors met daarop heel veel close-ups, net als in "Morte a Venezia", van de hoofdpersonages, hier vooral Burt Lancaster, expressief en in zijn latere carrière, een uitstekende vertolking neerzettend.

Het contrast tussen de gewild vereenzaamde en kunstminnende professor en het zooitje dat hem komt verstoren is steeds aanwezig en zorgt voor een zekere spanning en eigenlijk zit er buiten dit en de mooie beeldvorming niet meer in. Lancaster en de mysterieuze Silvana Mangano zijn natuurlijk wel het volgen waard.

Visconti op zijn best

Luchino Visconti is sinds ik zijn Il Gattopardo heb gezien één van mijn favoriete regisseurs geworden. Hij heeft een aantal pareltjes gemaakt (Gattopardo! Rocco! Notti Bianche!) en Gruppo di Famiglia in un Interno (een titel die naar mijn gevoel enkel in het Italiaans de lading lijkt te dekken) was de laatste film die ik op DVD heb en nog niet had gezien. Ik wou namelijk geen collectie hebben waar ik geen ongeziene Visconti heb, maar uiteindelijk gisteren toch eens voor gaan zitten.

Het is trouwens niet de laatste film die ik van de man nog moet zien (Siamo Donne, Vaghe Stelle dell'Orsa, Lo Straniero en Le Streghe hebben geen stem, maar van de laatste heb ik al wel Visconti's segment gezien) maar ik had niet verwacht dat dit zo'n geweldige ervaring ging zijn. Met uitzondering van Morte a Venezia vind ik de Italiaan op het einde van zijn carrière niet zo formidabel als in het midden, maar dat is dus zonder deze Gruppo gerekend. Eigenlijk op zich een simpel verhaal. Een vereenzaamde man laat zich overhalen om de verdieping boven hem te verhuren, komt in contact met een andere wereld en toch zit er heel veel symboliek en detail in die ervoor zorgen dat dit één van de interessantste films is die Visconti heeft gemaakt. De woede-uitbarstingen, de onderhuidse spanningen tijdens het eten, het mysterie rond Konrad, ... Vooral de dynamiek tussen Il Professore en het gezin van Brumonti is heerlijk om te volgen.

Dat Burt Lancaster en Visconti een goede combinatie was, dat wisten we al. Dat Silvana Mangano en Visconti een goede combinatie was, dat wisten we ook al. Dat, wanneer je deze drie samenbrengt, de vonken eraf springen? Dat wist ik nog niet. Er is iets knetterend tussen hen (het misverstand waarmee ze elkaar ontmoeten alleen al!) en dan is de immer geweldige Helmut Berger nog niet vermeld. Hij speelt de destructieve Konrad die de ogenschijnlijke lijm in het gezin is en weet in zowel de scènes met Lancaster alsook die met Mangano te overtuigen. Al is het niet helemaal terecht om Claudia Marsani en Stefano Patrizi (Lietta en Stefano) niet vermelden, want ook zij staan duidelijk hun mannetje tegenover al dit acteergeweld. Zeker Patrizi heeft nog een aantal erg geslaagde scènes met Lancaster. Rolletje van Claudia Cardinale is trouwens verwaarloosbaar, daar moet je het niet voor doen.

Il Gattopardo is en blijft mijn favoriete film van de Italiaanse regisseur, maar Gruppo is misschien zelfs nog wat beter dan Notti Bianche en komt gevoelsmatig erg dicht in de buurt bij Rocco. Veel scheelt het allemaal niet, ze zitten alledrie nu op 4.5*, maar een zekere nuance mag altijd. Onbegrijpelijk dat dit gemiddeld zo laag gewaardeerd wordt, vervelend dat die top 1000 alweer gepasseerd is. Dit had hoog binnengekomen in mijn lijst in ieder geval.

4.5*