
Gruppo di Famiglia in un Interno (1974)
Alternatieve titels: Conversation Piece | Violence et Passion
Italië / Frankrijk
Drama / Romantiek
126 minuten
geregisseerd door Luchino Visconti
met Burt Lancaster, Helmut Berger en Silvana Mangano
Een oude geleerde leidt een kluizenaarsbestaan tussen de literatuur en de kunst. Dan wordt zijn boven-etage betrokken door een gezin uit de jetset. Het contact met de jeugd, de afwijkende moraal en de andere politieke ideeën doen hem de steriliteit van zijn eigen bestaan beseffen.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=XY_93j3gM1M
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
De symboliek is simpel en schetsmatig, en enkele bijfiguren zou je graag voor lange tijd achter het goudvergulde, brocaten behang plakken.
Kijk liever (voor het eerst, of nog eens) naar Rocco en zijn broers. En laten we deze misstap [dapper geregisseerd door Visconti in een rolstoel] met de mantel der liefde bedekken.
Goddank is L'Innocente zijn zwanenzang.

Het leven van de professor werd gestoord door de komst van “gezin” van Marquise Brumonti (Mangano) en zijn rustige bestaan in de gouden kooi valt uit elkaar. Een ordinaire jetset vs een intelligente persoon. En die laatste haalt het gewoon niet. Het reële leven blijkt nog altijd harder en vitaler te zijn dan de kunst en wetenschap samen.
Het is zeker een moeilijke film, een drama dat zich alleen binnen afspeelt in de appartementen van de professor. Maar ondanks dat is de spanning nooit weg. Zoals in zijn andere films zijn in deze film geen positieve of negatieve personages. Visconti kijkt het leven direct in het ogen en niet door de roze brillen. Zoals zijn Spaanse collega Bunuel blijft Vosconti altijd nuchter en sterk. Misschien is dat een goede voorbeeld voor de vele moderne regisseurs die niet eens hun puberteitsperiode gehaald hebben.
Lancaster speelt zijn professor meer dan overtuigend, zijn angsten, onzekerheden en zijn twijfels over de levensweg die hij gekozen heeft. Ook zijn moeite met de ouderdom. De blik van de acteur in de flashback-scène als hij over zijn moeder droomt is onvergetelijk. “Ik heb zelfs geen hond”, zegt hij en de kijker voelt met zijn elke lichaamscel hoe eenzaam hij is. Berger en de andere jonge acteurs zijn ook heel goed, maar Mangano is diegene die de show steelt. Hoe ze dat doet is moeilijk om te verwoorden dat moet gewoon zien. Maar niet de Engelse versie, die is heel erg slecht.

- Burt Lancaster als Darbie -
Weergaloos mooie film die alle noodzakelijke ingrediënten bevat die nodig zijn voor een Meesterwerk.
Dat de jarenlange liefdesverhouding tussen Helmut Berger en regisseur Luchino Visconti -via een omweg- gronslag is voor deze film, moge voor de kenners duidelijk zijn.
Grandioos !!! ....en dat zo weinig mensen deze film hebben gezien, .... dat is goed......en dat moet je zo laten.
Schrijver noch titel werd genoemd, maar de professor (Burt Lancaster) besluit met de woorden " Dat is de Dood " .
Het contrast tussen de gewild vereenzaamde en kunstminnende professor en het zooitje dat hem komt verstoren is steeds aanwezig en zorgt voor een zekere spanning en eigenlijk zit er buiten dit en de mooie beeldvorming niet meer in. Lancaster en de mysterieuze Silvana Mangano zijn natuurlijk wel het volgen waard.
Luchino Visconti is sinds ik zijn Il Gattopardo heb gezien één van mijn favoriete regisseurs geworden. Hij heeft een aantal pareltjes gemaakt (Gattopardo! Rocco! Notti Bianche!) en Gruppo di Famiglia in un Interno (een titel die naar mijn gevoel enkel in het Italiaans de lading lijkt te dekken) was de laatste film die ik op DVD heb en nog niet had gezien. Ik wou namelijk geen collectie hebben waar ik geen ongeziene Visconti heb, maar uiteindelijk gisteren toch eens voor gaan zitten.
Het is trouwens niet de laatste film die ik van de man nog moet zien (Siamo Donne, Vaghe Stelle dell'Orsa, Lo Straniero en Le Streghe hebben geen stem, maar van de laatste heb ik al wel Visconti's segment gezien) maar ik had niet verwacht dat dit zo'n geweldige ervaring ging zijn. Met uitzondering van Morte a Venezia vind ik de Italiaan op het einde van zijn carrière niet zo formidabel als in het midden, maar dat is dus zonder deze Gruppo gerekend. Eigenlijk op zich een simpel verhaal. Een vereenzaamde man laat zich overhalen om de verdieping boven hem te verhuren, komt in contact met een andere wereld en toch zit er heel veel symboliek en detail in die ervoor zorgen dat dit één van de interessantste films is die Visconti heeft gemaakt. De woede-uitbarstingen, de onderhuidse spanningen tijdens het eten, het mysterie rond Konrad, ... Vooral de dynamiek tussen Il Professore en het gezin van Brumonti is heerlijk om te volgen.
Dat Burt Lancaster en Visconti een goede combinatie was, dat wisten we al. Dat Silvana Mangano en Visconti een goede combinatie was, dat wisten we ook al. Dat, wanneer je deze drie samenbrengt, de vonken eraf springen? Dat wist ik nog niet. Er is iets knetterend tussen hen (het misverstand waarmee ze elkaar ontmoeten alleen al!) en dan is de immer geweldige Helmut Berger nog niet vermeld. Hij speelt de destructieve Konrad die de ogenschijnlijke lijm in het gezin is en weet in zowel de scènes met Lancaster alsook die met Mangano te overtuigen. Al is het niet helemaal terecht om Claudia Marsani en Stefano Patrizi (Lietta en Stefano) niet vermelden, want ook zij staan duidelijk hun mannetje tegenover al dit acteergeweld. Zeker Patrizi heeft nog een aantal erg geslaagde scènes met Lancaster. Rolletje van Claudia Cardinale is trouwens verwaarloosbaar, daar moet je het niet voor doen.
Il Gattopardo is en blijft mijn favoriete film van de Italiaanse regisseur, maar Gruppo is misschien zelfs nog wat beter dan Notti Bianche en komt gevoelsmatig erg dicht in de buurt bij Rocco. Veel scheelt het allemaal niet, ze zitten alledrie nu op 4.5*, maar een zekere nuance mag altijd. Onbegrijpelijk dat dit gemiddeld zo laag gewaardeerd wordt, vervelend dat die top 1000 alweer gepasseerd is. Dit had hoog binnengekomen in mijn lijst in ieder geval.
4.5*