Il Gattopardo (1963)

Ik weet dat ook ik met het manco kamp, dat een enkeling hier lijkt te plagen: een desinteresse in aristocratie, weelde en deze periode van de Italiaanse geschiedenis. Ik ben in ieder geval mijn studie doorgekomen zonder me er ooit in verdiept te hebben, of daar de behoefte toe te hebben gehad. Uiteraard zijn emoties vaak universeel, maar Visconti dompelt zijn statig kabbelende film er dermate in onder, dat de speelduur wel erg lang wordt wanneer je je niet echt vergapen kunt aan al dat overvloedige detail en de visuele franje. Visueel is het inderdaad een plaatje. Maar niet persé het plaatje waar ik het liefst naar kijk. Tenzij Claudia in beeld is natuurlijk.

Het is mijn tweede Visconti, na Rocco e i suoi fratelli die ik drie jaar geleden zag, en dan zou ik persoonlijk toch die verkiezen boven de statigheid van Il Gattopardo. Toch is het een grote prestatie op filmgebied, maar een die ik meer erken dan voel. Het ziet er prachtig uit, is zeer sterk geacteerd, maar qua materie én uitvoering simpelweg niet geheel mijn persoonlijke smaak.

Weelderig is het eerste woord wat in me opkomt- en dan doel ik niet (alleen) op de wonderschone Claudia Cardinale. De film ziet er zo mooi uit, vaak leek het wel een bewegend schilderij. Zowel de scenes in de paleizen maar ook de oorlogscenes zagen er zo mooi uit dat ik af en toe de film even stop moest zetten om alle details in me op te nemen.

Visueel zonder meer een meesterwerk, en ook het acteerwerk was prima. Alleen vond ik het jammer dat Lancaster gedubt werd met een niet helemaal passende stem, die bovendien leek op die van andere personages, zodat ik, als de spreker buiten beeld was, niet altijd wist wie aan het woord was. Lancaster is verder imposant in zijn rol van aristocraat. De al eerder genoemde Cardinale als Angelica is als altijd wonderschoon, sowieso de mooiste actrice uit haar tijd. Mooi hoe ze ten tonele verschijnt en Concetta meteen weet dat haar kansen met Tancredi verkeken zijn. En de tevreden blik van de vader van Angelica die weet dat zijn opzet geslaagd is.

De film gaat over de overgang naar de moderne tijd- de aristocratie is op zijn retour, belichaamd door de prins op leeftijd, en de bourgeoisie is in aantocht: de burgemeester, maar meer nog zijn dochter, Angelica. Ze dansen samen, oud en nieuw , maar zullen elkaar nooit hebben. Een rijke film, waarin zoveel nuances en details verwerkt zitten dat het onmogelijk is alles in een kijkbeurt mee te krijgen.

oef, wat een verschrikking. 187 minuten lang het wel en wee moeten aankijken van de Italiaanse aristocratie was geen pretje. Aan het begin toen de opstand in beeld werd gebracht had ik nog hoop dat het een mooi kostuumdrama werd met op de achtergrond wat gevechten. Helaas niets van dit. Wat we wel zien is veel zeer oninteressant gedoe over oude aristocratie en de nieuwe bourgeoisie. Burt Lancaster speelt een oude aristocraat met als motto vroeger was alles beter. Het was vooral geneuzel over mensen die totaal niet interessant zijn, waren of het ook ooit worden. Geen intrige op zowel het politiek of persoonlijke vlak, dus geen spanning daaruit. Geen hete stomende liefdes verhoudingen, het ontbrak aan alles. Totaal niets maar wel Terence Hill en ... Claudia Cardinale. Nee, helaas met deze film kon ik helemaal niets.

Visueel zeker een pareltje maar 3 uur en een balscène waaraan geen einde scheen te komen viel toch heel lang uit, deze romantische kostuumfilm die ons ook een beeld schetst van de teleurgang van een aristocratie.
Delon, Cardinale en Lancaster, het is niet niets, zodat mag gezegd dat ook het acteren de film een stuk hoger tilt en ook de muziek doet dat.

Visueel een pareltje, thematisch/inhoudelijk sprekend, topacteurs, goede muziek... wat zou je eigenlijk nog meer willen, Movsin?

Ik zie dat deze morgenavond op Arte komt.
Ik heb hem al sinds van de zomer hier thuis liggen, maar nog steeds geseald en niet bekeken. Op één of andere manier zet ik mij er niet toe hem te gaan bekijken. Mss morgen gewoon eens het begin checken als ie toch wordt uitgezonden.

Luchino Visconti maakte flink werk van zijn verfilming van Lampedusa's boek 'Il Gattopardo'. Een sterrencast met Burt Lancaster, Claudia Cardinale, Alain Delon en Serge Reggiani, muziek van Nino Rotta, weidse landschappen, vele figuranten, rondtollende camera's en prachtige kleuren. Met dik drie uur neemt hij terecht de tijd om dit verhaal van de aftakelende invloed van de adel in een veranderend Italie tijdens de tweede helft van de negentiende eeuw te vertellen. Wie hierna nog '1900' van Bertolucci, Rocco e i soui Fratelli (Visconti) en 'Lo Meglio Gioventu' van Giordana bekijkt weet aardig wat over de Italiaanse geschiedenis.