The Insider (1999)

Vannacht te zien op TV> WDR > 00:15 uur

Sterke film van Mann met glansprestaties van Crowe, Pacino en Plummer en alle andere acteurs in kleinere rollen trouwens. Deze film is eigenlijk een verhaal dat alle dagen plaatsvindt en de machteloosheid aantoont van het individu tegen het systeem ook al heb je recht van spreken. Hier loopt het goed af, maar meestal is dat niet het geval. Wat me vooral bijbleef in dit waargebeurde verhaal is die line up van dikbetaalde CEOs die schaamteloos uit puur geldgewin meineed plegen, dat deed me echt walgen. Dit is een film met weinig actie en veel gesproken scenes, maar Mann toont hier op een fantastische manier aan dat enkel met conversaties een meeslepende thriller kan worden gemaakt. Dat is de grote verdienste van deze film. Een minpuntje misschien - nou niet echt - is de duur van de film. De eerste hoorzitting vindt plaats na meer dan 90 minuten. Al wat voorafging kon eigenlijk in 15 of 20 minuten verfilmd worden. Hierdoor wordt het echt een heel lange film al heeft hij mij van begin tot einde geboeid. 4,5 sterren

Waargebeurde verhalen over de 'vieze spelletjes' achter de schermen van grote firma's, instanties of overheden hebben me altijd aangetrokken. Zo ook hier. Het verhaal wordt langzaam en secuur uit de doeken gedaan en de beklemmende spanning van de situatie waarin de hoofdpersonen zich hebben geworsteld is goed voelbaar. Acteerwerk, met name van Pacino, is geweldig. Idem voor beeldvorming.

De duur had iets korter gekund, want naar het einde toen gaat het net wat te langzaam. De film eindigt dan ook niet met een zekere knal, de climax zit er net wat voor. Samen met de soms iets te complexe lijntjes is dat misschien wel het enige minpunt van de prent.

Sterke film, wat je met een erg nare smaak achterlaat. En dat is precies de bedoeling.

Het dossier en het menselijke drama. Dat wil wel eens een statige film opleveren, maar Mann laat altijd wel wat leuks los op de kijker. Hoe hij Wigand en zijn min of meer eenzame worsteling met close ups en grote shots onder de loep neemt bijvoorbeeld. Het is natuurlijk makkelijk om in zijn strijd mee te gaan, maar het is niet zo dat hij op overdreven wijze als de grote held wordt geportretteerd.

Veel meer een kwetsbare man, slachtoffer van zijn eigen moraal. Veel van de soundtrack is beheerst en gepast, al komt er af en toe wat gejodel voorbij dat mij teveel aan een klaagzang doet denken. Ondanks het grote onderwerp, de duimschroeven die langzaam worden aangedraaid en enkele thriller aspecten, schiet Mann rondom Crowe eigenlijk een intieme film.

Als het gaat om CBS pakt hij de zaken groter en feller aan, maar ook daar vliegt de film niet uit de bocht. Het kost wat tijd om dit soort mechanismes uit de doeken te doen en die wordt dan ook genomen. Toch voelt dat nergens als een last. Mann heeft een aangenaam tempo te pakken en levert een fraaie film af, grotendeels waardig van toon en tot en met de bijrollen (Philip Baker Hall!) goed gevuld.

Typisch Amerikaanse film met een op zich interessant ogend verhaal dat op waargebeurde feiten is gebaseerd. Als film is het helaas wel verre van volmaakt. Het verhaal wordt op een erg saaie en langdradige manier gebracht, dat was niet nodig geweest als de film geen 157 minuten had moeten duren. Daarnaast wordt steeds het sensationele opgezocht (daar waar het er niet is), zoals meteen in het begin als een geblinddoekt iemand (Bergman) naar een ontmoetingsplaats met een terrorist wordt gebracht. Heel spannend allemaal, maar met het verhaal uit deze film heeft het niets te maken en zien we ook niet meer terugkomen...

Zo zitten er meer dingetjes in die me steeds uit het verhaal haalden, wanneer bijvoorbeeld Wigand naar de rechtzaal rijdt, met escorte van een stuk of tien politievoertuigen. Iets overdreven lijkt me dat. De terugreis gebeurt zonder politie-escorte en hij wordt bang als hij bij een stoplicht een politieauto ziet staan. Kennelijk herinnert hij zich dan dat hij in de gevangenis kan belanden in een andere staat (waar hij nu niet is), maar is hij vergeten dat hij nu niet in die staat is (en daar is ie niet omdat men die dreiging van de gevangenis in de rechtzaal tegen hem gebruikte terwijl het duidelijk daar geen nut had). Bizar genoeg is hij op de heenweg, omringd door een politie-escorte van jewelste, niet bang voor de politie. Ook wordt steeds, vaak met behulp van de muziek, het sentimentele opgezocht. Dat zijn vrouw hem verlaat bijvoorbeeld, iets wat uit uit de lucht komt vallen, net als wanneer zijn vrouw opeens bij hem terugkomt.

De film plaatst de twee hoofdpersonen steeds in de rol van bescheiden en zelfopofferende helden (typisch Hollywood), en dat gebeurt zo nadrukkelijk dat ik daar grote twijfels bij heb v.w.b. het echte verhaal. Na wat zoekwerk kwam ik op dit artikel uit waarin staat: "Wallace and Hewitt railed against Bergman as a self-promoting traitor to the news division who began work on his "Hollywood revenge" even before leaving "60 Minutes." They called the film an inaccurate record of events and an unfair characterization of their respective positions on the decision not to air the Wigand interview. In an early review, Frank Rich of the New York Times agreed that "'The Insider' fudges chronology and makes Mr. Pacino's Bergman into a superman that even the real-life prototype finds a bit 'too neat.". In de film prijst Bergman zichzelf omdat hij niet ijdel is, maar of dat in het echt ook zo is? Wigand verdient tegenwoordig zijn brood met lezingen over de tabaksindustrie, dus het voorval en deze film kwam voor hem als publiciteit bijzonder goed uit. Het heldenimago wat de film probeert te presenteren hapert wat mij betreft. En de nieuwsfeiten verdwijnen door die heldenfocus naar de achtergrond.

Tot slot nog de dialogen als laatste minpuntje, deze waren niet best, te standaard en cliché voor mijn smaak. De eerste helft van de film moest ik moeite doen om het door te komen, daarna won de film wel wat aan vaart. Voor mij is dit een langdradige doorsnee Amerikaanse thriller geworden, en als thriller een tikkeltje slap zelfs. Acteerwerk is wel in orde, en naarmate de film vordert neemt de kwaliteit van het geheel ook toe. Een magere 2,5*

Dit is ons oordeel en daar moet u het mee doen!!!

Mann, Al Pacino en Russell Crowe, zoveel kon er niet misgaan. En dat gaat het eigenlijk ook niet, maar echt bijzonder is het ook niet.

Aardig verhaal, visueel aardig en een aardige soundtrack. Allemaal 'aardig' inderdaad, maar niet meer dan dat. Het acteerwerk van Al Pacino en Crowe is wel weer merkwaardig goed, vooral van eerstgenoemde.

Heb deze film gezien in 3 delen over 2 dagen, misschien dat dat je steeds een beetje uit het verhaal haalt, maar ik denk het haast niet.

Deze heb ik gisteren avond gezien vond het een geweldige film van begin tot het einde werd het boeiend. En Al Pacino speelde ze rol geweldig een genot om naar te kijken.

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik The insider nog eens zag. Zo heel veel kon ik er mij niet meer van herinneren behoudens de strijd tegen de tabakslobby en de meer dan uitstekende acteerprestaties van Al Pacino en Russell Crowe.

Weinig echt opmerkelijke scenes sieren deze film, toch niet als je eerder van actie houdt. Deze film blinkt uit in zijn uitstekende dialogen en goed plot. Corruptie, verwerven en behouden van macht staat centraal en de grenzen van het toelaatbare worden afgetast (afpersing, intimidatie, corroptie) om hun eigen vel te redden. Witteboordencriminaliteit van de hoogste plank dus. Geen verheven heldendom, wel een realistisch thriller met "de waarheid" als het zwaard van Damocles boven het hoofd hangend.

Uitstekende film, maar eentje die ook snel in de verdomhoek belandt. Blinkt nergens ook écht in uit, degelijk zonder meer.

Waargebeurde films of op waargebeurde feiten gebaseerde films doen het bij mij altijd goed als ze ook goed in elkaar gezet zijn met goede cast, visualisaties en opgebouwde dramatiek. Een voorbeeld van zo'n film is deze The Insider die ik al meerdere malen bekeken heb.

Er zijn meerdere films gemaakt over klokkenluiders (Snowden o.a.) maar deze blijf ik nog altijd de beste vinden, wellicht ook door de rol van Pacino die een superrol neerzet hier. Zelfs Crowe, die ik meestal niet goed vind in karakterrollen, doet het behoorlijk goed in de rol van Jeff Wigand, de fameuze klokkenluider die een persoonlijke oorlog startte tegen de tabaksindustrie. Misschien ligt het ook aan Michael Mann die een aantal fantastische films op zijn naam heeft staan zo ook deze.

Verder nog een leuke bijrol voor Gina Gershon, een van mijn favoriete vrouwelijke actrices. Toch jammer dat we haar zo weinig meer zien !

Ook in het journalistengenre vind ik dit een top film, een film die het dilemma laat zien tussen de waarheidsvinding en het beschermen van een bedrijf tegen sluiting of grote rechtzaken. Daarom dat ik ook enorm uitkijk naar The Post binnenkort in de bioscoop.

Boeiende en ook gewoon geweldige film met veel grote namen die meerdere verhaallijnen laat zien, zoals het persoonlijk drama van Wigand die zijn huis en gezin verliest, het reilen en zeilen in zo'n TV-maatschappij en de gedrevenheid van tegen radicaal aanzittende journalisten die maar 1 doel hebben, waarheidsvinding naar het volk toe.

Absolute topfilm

Fascinerend acteerduel tussen drie grootheden met enorm verschillende acteerstijlen. Russell Crowe, Al Pacino en Christopher Plummer schitteren hier en Bruce McGill en Gina Gershon maken indruk in hun bijrollen. De telefonische confrontatie tussen Pacino en Crowe is een hoogtepunt, maar ook het moment waarop Plummer (als Mike Wallace, de presentator van 60 Minutes) zijn steun voor Pacino (als redacteur Lowell Bergman) intrekt. Michael Mann doorspekt de film met soms aan claustrofobie grenzende paranoia en daarmee zet hij hier bijna een meesterwerk neer. Bijna, omdat het scenario zich in de tweede helft teveel richt op Lowell en daarmee het meer indringende verhaal van de klokkenluider teveel naar de achtergrond schuift. Al Pacino is foutloos, maar zijn karakter is dramatisch gezien gewoon minder interessant.

Goede smaak heb je mrklm

Niet slecht, maar zeker te lang en daardoor soms moeilijkt te volgen. Bij "all the president's men" had ik echt het gevoel dat er iets groots was gebeurd, hier vond ik het einde wat tegenvallen (men geeft uiteindelijk toch maar toe dat er gerommeld wordt met chemicaliën om de roker aan het roken te houden), en de hele trage aanloop ernaartoe vond ik achteraf toch wat overdramatisch.
Crowe blééf me doen denken aan een gladiator die men voor deze gelegenheid van een bril en een maatpak had voorzien, m.a.w. ik vond hem niet passen in deze rol (typecasting?), en de emoties kwamen op mij soms wat gekunsteld over.