
The Insider (1999)
Verenigde Staten
Thriller / Drama
157 minuten
geregisseerd door Michael Mann
met Al Pacino, Russell Crowe en Christopher Plummer
Producer Lowell Bergman van het programma '60 minutes' ruikt een verhaal wanneer Jeff Wigand, voormalig onderzoeker bij tabaksfabrikant Brown & Williamson, niet met hem wil praten. Wanneer de fabrikant Wigand dwingt om een overeenkomst na te komen, besluit hij toch om Bergman in vertrouwen te nemen en de waarheid over zijn werkgever naar buiten te brengen. Zowel Bergman en Wigand komen er echter achter dat dit niet zo makkelijk is als gedacht.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=5rkvxi5hdbA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 160489)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)koop op iTunes voor € 9,99koop bij Google Play voor € 7,99De duur had iets korter gekund, want naar het einde toen gaat het net wat te langzaam. De film eindigt dan ook niet met een zekere knal, de climax zit er net wat voor. Samen met de soms iets te complexe lijntjes is dat misschien wel het enige minpunt van de prent.
Sterke film, wat je met een erg nare smaak achterlaat. En dat is precies de bedoeling.
Veel meer een kwetsbare man, slachtoffer van zijn eigen moraal. Veel van de soundtrack is beheerst en gepast, al komt er af en toe wat gejodel voorbij dat mij teveel aan een klaagzang doet denken. Ondanks het grote onderwerp, de duimschroeven die langzaam worden aangedraaid en enkele thriller aspecten, schiet Mann rondom Crowe eigenlijk een intieme film.
Als het gaat om CBS pakt hij de zaken groter en feller aan, maar ook daar vliegt de film niet uit de bocht. Het kost wat tijd om dit soort mechanismes uit de doeken te doen en die wordt dan ook genomen. Toch voelt dat nergens als een last. Mann heeft een aangenaam tempo te pakken en levert een fraaie film af, grotendeels waardig van toon en tot en met de bijrollen (Philip Baker Hall!) goed gevuld.
Zo zitten er meer dingetjes in die me steeds uit het verhaal haalden, wanneer bijvoorbeeld Wigand naar de rechtzaal rijdt, met escorte van een stuk of tien politievoertuigen. Iets overdreven lijkt me dat. De terugreis gebeurt zonder politie-escorte en hij wordt bang als hij bij een stoplicht een politieauto ziet staan. Kennelijk herinnert hij zich dan dat hij in de gevangenis kan belanden in een andere staat (waar hij nu niet is), maar is hij vergeten dat hij nu niet in die staat is (en daar is ie niet omdat men die dreiging van de gevangenis in de rechtzaal tegen hem gebruikte terwijl het duidelijk daar geen nut had). Bizar genoeg is hij op de heenweg, omringd door een politie-escorte van jewelste, niet bang voor de politie. Ook wordt steeds, vaak met behulp van de muziek, het sentimentele opgezocht. Dat zijn vrouw hem verlaat bijvoorbeeld, iets wat uit uit de lucht komt vallen, net als wanneer zijn vrouw opeens bij hem terugkomt.
De film plaatst de twee hoofdpersonen steeds in de rol van bescheiden en zelfopofferende helden (typisch Hollywood), en dat gebeurt zo nadrukkelijk dat ik daar grote twijfels bij heb v.w.b. het echte verhaal. Na wat zoekwerk kwam ik op dit artikel uit waarin staat: "Wallace and Hewitt railed against Bergman as a self-promoting traitor to the news division who began work on his "Hollywood revenge" even before leaving "60 Minutes." They called the film an inaccurate record of events and an unfair characterization of their respective positions on the decision not to air the Wigand interview. In an early review, Frank Rich of the New York Times agreed that "'The Insider' fudges chronology and makes Mr. Pacino's Bergman into a superman that even the real-life prototype finds a bit 'too neat.". In de film prijst Bergman zichzelf omdat hij niet ijdel is, maar of dat in het echt ook zo is? Wigand verdient tegenwoordig zijn brood met lezingen over de tabaksindustrie, dus het voorval en deze film kwam voor hem als publiciteit bijzonder goed uit. Het heldenimago wat de film probeert te presenteren hapert wat mij betreft. En de nieuwsfeiten verdwijnen door die heldenfocus naar de achtergrond.
Tot slot nog de dialogen als laatste minpuntje, deze waren niet best, te standaard en cliché voor mijn smaak. De eerste helft van de film moest ik moeite doen om het door te komen, daarna won de film wel wat aan vaart. Voor mij is dit een langdradige doorsnee Amerikaanse thriller geworden, en als thriller een tikkeltje slap zelfs. Acteerwerk is wel in orde, en naarmate de film vordert neemt de kwaliteit van het geheel ook toe. Een magere 2,5*



Aardig verhaal, visueel aardig en een aardige soundtrack. Allemaal 'aardig' inderdaad, maar niet meer dan dat. Het acteerwerk van Al Pacino en Crowe is wel weer merkwaardig goed, vooral van eerstgenoemde.
Heb deze film gezien in 3 delen over 2 dagen, misschien dat dat je steeds een beetje uit het verhaal haalt, maar ik denk het haast niet.
Weinig echt opmerkelijke scenes sieren deze film, toch niet als je eerder van actie houdt. Deze film blinkt uit in zijn uitstekende dialogen en goed plot. Corruptie, verwerven en behouden van macht staat centraal en de grenzen van het toelaatbare worden afgetast (afpersing, intimidatie, corroptie) om hun eigen vel te redden. Witteboordencriminaliteit van de hoogste plank dus. Geen verheven heldendom, wel een realistisch thriller met "de waarheid" als het zwaard van Damocles boven het hoofd hangend.
Uitstekende film, maar eentje die ook snel in de verdomhoek belandt. Blinkt nergens ook écht in uit, degelijk zonder meer.
Er zijn meerdere films gemaakt over klokkenluiders (Snowden o.a.) maar deze blijf ik nog altijd de beste vinden, wellicht ook door de rol van Pacino die een superrol neerzet hier. Zelfs Crowe, die ik meestal niet goed vind in karakterrollen, doet het behoorlijk goed in de rol van Jeff Wigand, de fameuze klokkenluider die een persoonlijke oorlog startte tegen de tabaksindustrie. Misschien ligt het ook aan Michael Mann die een aantal fantastische films op zijn naam heeft staan zo ook deze.
Verder nog een leuke bijrol voor Gina Gershon, een van mijn favoriete vrouwelijke actrices. Toch jammer dat we haar zo weinig meer zien !
Ook in het journalistengenre vind ik dit een top film, een film die het dilemma laat zien tussen de waarheidsvinding en het beschermen van een bedrijf tegen sluiting of grote rechtzaken. Daarom dat ik ook enorm uitkijk naar The Post binnenkort in de bioscoop.
Boeiende en ook gewoon geweldige film met veel grote namen die meerdere verhaallijnen laat zien, zoals het persoonlijk drama van Wigand die zijn huis en gezin verliest, het reilen en zeilen in zo'n TV-maatschappij en de gedrevenheid van tegen radicaal aanzittende journalisten die maar 1 doel hebben, waarheidsvinding naar het volk toe.
Absolute topfilm
Crowe blééf me doen denken aan een gladiator die men voor deze gelegenheid van een bril en een maatpak had voorzien, m.a.w. ik vond hem niet passen in deze rol (typecasting?), en de emoties kwamen op mij soms wat gekunsteld over.
Af en toe denk je nog dat Vincent Hanna (HEAT) een ander beroep heeft gekozen

Zit zelfs nog een stukje soundtrack van Heat in deze film.Wat Mann in Miami Vice 2006 ook nog eens deed.
""You cant beat tobacco".
Vakkundig gemaakte dramafilm. Een film over de gevaren van roken en de manieren waarop de tabaksindustrie de waarheid probeert te verdoezelen kan al snel een taaie en saaie film opleveren, maar Michael Mann zorgt er met een strakke regie en een vlijmscherp script voor dat je aandacht eigenlijk geen moment verslapt. En met acteurs als Crowe, Pacino en Plummer kan er op acteervlak ook weinig mis gaan. In het tweede gedeelte komt de focus op de journalistieke verantwoordelijkheid te liggen, en ook dit gedeelte maakt indruk.
After that, you're on your own. We don't know.
Behoorlijke vakkundig gemaakte film van Mann die een in de kern niet boeiend onderwerp, niet geschikt voor een spannende film zou je zeggen, toch weet om te zetten naar een intrigerende film die weliswaar langzaam begint maar vooral het laatste uur en drie kwartier aan spanning, verbazing en walging, tegen het getoonde, toeneemt.
De issues die meteen al opvallen zijn wat Wigand weet, het debacle te moeten kiezen of klokkenluider te zijn of voor de veiligheid van zijn gezin te kiezen, en vooral een uitermate vervelende vrouw die kennelijk meer geeft om het rijkeluis leventje dan de morele bezwaren van haar man. Naarmate de contacten met Bergman toe nemen, typische pitbull rol die Pacino prima past, beginnen de hoge bazen van B&W nattigheid te voelen en zetten Wigand verder onder druk. Prima rol overigens ook van Gambon. Samen met de toenemende stress van Wigand speelt Mann perfect met de toenemende spanning en kleine maar toch voortreffelijk opgebouwde spanningsmomenten zoals de toeschouwer op de golfbaan en de nachtelijke bezoeker. Mooie opbouw qua muziek ook. De muziek is verder ook wel even het noemen waard die sfeerverhogend, prikkelend en mooi is. Nog beter is de keuze die Mann zo nu en dan maakt voor stilte. Prima balans in dit geval.
De film vervolgt zich in een ontluisterende smeercampagne met laster, bedreiging, dagvaardingen, zelfs naar gedoe van de FBI die duidelijk beïnvloed wordt en last heeft van vriendjespolitiek, en het spel wordt tenslotte wel op erg hoog niveau uitgevochten door bedrijven en organisatie met belangenverstrengeling, termen als onrechtmatig inmenging en vooral de angst voor rechtszaken en groot financieel verlies. Dit is ook de fase dat je al walgend van de ene verbazing in de andere valt. Geweldige momenten in de film zijn uiteraard de strijd om de docu nog op tv te krijgen, het verhoor en woede uitbarsting van McGill, geweldig vind ik die 'WIPE THAT SMURCK OF YOUR FACE!', de opbouw en keuze of Wigand uberhaubt gehoord wil worden en de fase in de hotelkamer dat je denkt hij gaat zichzelf iets aan doen. Verder valt Plummer op als gigantische ijdeltuit die vooral aan zijn eigen eer en glorie denkt maar dan toch zijn bek opentrekt wanneer er in zijn airtime geknipt wordt, walgelijk figuur als je het mij vraagt. Het einde vind ik script technisch super in elkaar zitten, men krijgt het voor elkaar. Wigand gezuiverd en zijn zegje op tv...maar tegen welke prijs? Een bittere nasmaak blijft.
Fenomenaal opgebouwde film, intrigerend, boeiend, goed geacteerd en wat mij betreft een wonder dat de film ondanks zware concurrentie dat jaar met geen van de zeven nominatie naar huis ging bij de Oscars.
Nou moet ik zeggen dat het bedrag wat betaald moest worden flink was maar uiteindelijk ging er niemand op achteruit. Het zal eerder verwerkt zijn in de aandelenprijzen, niet in de bonussen en salarissen.
Je vraagt je af waarom toch zoiets doen? Dan moet je wel een heel bijzonder mens zijn. Een echte held.
Al Pacino is weer op dreef maar Russel kreeg de nominatie. Sterke film dat zeker, maar aan de lange kant.
Het is lang geleden dat ik deze Mann gezien had en door een retrospectief van films uit 1999 kwam hij weer op mijn radar. Film bleek nog knap lastig te vinden ip blu ray (voor een redelijke prijs)
Goed herzien dus. En wat blijkt dit toch een briljante film. Nu heeft het genre onderzoeksjournalistiek al meer sterke films opgeleverd, maar deze steekt er met kop en schouders bovenuit. Dat komt vooral dankzij de regie van Mann. Hij maakt constant gebruik van sterke contrasten. Licht vs donker, zwart vs wit, close vs wide.
Door hier constant in te wisselen en mee te spelen ondersteund hij op visueel vlak de twijfels van de verscheurde hoofdpersoon. Daarbij weet Mann ook prachtig de relaties binnen het gezin met beeld te vertellen. Een ware masterclass waarbij duidelijk goed naar The Godfather is gekeken.
Wat ook erg sterk is, is dat de vijand, de tabaksindustrie vooral op de achtergrond (in het duister) figureert, maar niet minder aanwezig is.
En dan is er ook nog de geweldige cast. Pacino’s beste rol uit de jaren 90 omgeven door tal van grootheden. Natuurlijk is het verhaal ook buitengewoon goed en interessant. Dus al met al een film die op alle vlakken excelleert. Ik vergeet bijna de prachtige muziek te noemen.
Ondanks dat het na twee uur even inzakt, kan ik hier niet minder dan 5* aan kwijt.