Typisch Amerikaanse film met een op zich interessant ogend verhaal dat op waargebeurde feiten is gebaseerd. Als film is het helaas wel verre van volmaakt. Het verhaal wordt op een erg saaie en langdradige manier gebracht, dat was niet nodig geweest als de film geen 157 minuten had moeten duren. Daarnaast wordt steeds het sensationele opgezocht (daar waar het er niet is), zoals meteen in het begin als een geblinddoekt iemand (
Bergman) naar een ontmoetingsplaats met een terrorist wordt gebracht. Heel spannend allemaal, maar met het verhaal uit deze film heeft het niets te maken en zien we ook niet meer terugkomen...
Zo zitten er meer dingetjes in die me steeds uit het verhaal haalden, wanneer bijvoorbeeld Wigand naar de
rechtzaal rijdt, met escorte van een stuk of tien politievoertuigen. Iets overdreven lijkt me dat. De terugreis gebeurt zonder politie-escorte en hij wordt bang als hij bij een stoplicht een politieauto ziet staan.
Kennelijk herinnert hij zich dan dat hij in de gevangenis kan belanden in een andere staat (waar hij nu niet is), maar is hij vergeten dat hij nu niet in die staat is (en daar is ie niet omdat men die dreiging van de gevangenis in de rechtzaal tegen hem gebruikte terwijl het duidelijk daar geen nut had). Bizar genoeg is hij op de heenweg, omringd door een politie-escorte van jewelste, niet bang voor de politie. Ook wordt steeds, vaak met behulp van de muziek, het sentimentele opgezocht.
Dat zijn vrouw hem verlaat bijvoorbeeld, iets wat uit uit de lucht komt vallen, net als wanneer zijn vrouw opeens bij hem terugkomt.
De film plaatst de twee hoofdpersonen steeds in de rol van bescheiden en zelfopofferende helden (typisch Hollywood), en dat gebeurt zo nadrukkelijk dat ik daar grote twijfels bij heb v.w.b. het echte verhaal. Na wat zoekwerk kwam ik op
dit artikel uit waarin staat:
"Wallace and Hewitt railed against Bergman as a self-promoting traitor to the news division who began work on his "Hollywood revenge" even before leaving "60 Minutes." They called the film an inaccurate record of events and an unfair characterization of their respective positions on the decision not to air the Wigand interview. In an early review, Frank Rich of the New York Times agreed that "'The Insider' fudges chronology and makes Mr. Pacino's Bergman into a superman that even the real-life prototype finds a bit 'too neat.". In de film prijst Bergman zichzelf omdat hij niet ijdel is, maar of dat in het echt ook zo is? Wigand verdient tegenwoordig zijn brood met lezingen over de tabaksindustrie, dus het voorval en deze film kwam voor hem als publiciteit bijzonder goed uit. Het heldenimago wat de film probeert te presenteren hapert wat mij betreft. En de nieuwsfeiten verdwijnen door die heldenfocus naar de achtergrond.
Tot slot nog de dialogen als laatste minpuntje, deze waren niet best, te standaard en cliché voor mijn smaak. De eerste helft van de film moest ik moeite doen om het door te komen, daarna won de film wel wat aan vaart. Voor mij is dit een langdradige doorsnee Amerikaanse thriller geworden, en als thriller een tikkeltje slap zelfs. Acteerwerk is wel in orde, en naarmate de film vordert neemt de kwaliteit van het geheel ook toe. Een magere 2,5*
