West Side Story (1961)

Deze film vond ik de beste film van 1961.

Hoewel er hier wat meer acteren en niet-zang of dansscènes inzitten dan in andere musicals, denk ik toch dat deze vooral wordt gekeken omwille van de muziek. Deze zet ik ook vooral op om naar mijn favoriete stukjes te kijken en zelden om de film in zijn geheel te bekijken. Mijn favoriete stukjes zijn ook vooral de zang- en dansnummers. De stukken tussen Tony en Maria vind ik eigenlijk het minst boeiend.

Little boy you're a man, little man you're a king.

West Side Story, zo één van die films die menig filmliefhebber gezien hoort te hebben maar waarvan ik zelf mijn kijkbeurt keer op keer uitstelde. Dat heeft vooral te maken met het gegeven dat dit een musical betreft en ik musicals nog iets te hard link aan moderne misbaksels als High School Musical. Gelukkig is West Side Story een vakkundige film en wist het me ervan te overtuigen dat niet alle musicals slecht zijn.

Het plot is nochtans simpel: het klassieke verhaal van Romeo en Julia verpakt in een 20e eeuws jasje waarbij de twee geliefden pogen om de onderlinge rivaliteit tussen de jeugdbendes waartoe ze behoren te bedaren. Het verloop van het verhaal kent bijgevolg weinig verassingen en blijft - op het einde na - behoorlijk voorspelbaar. Wat deze film zijn klassiekerstatus geeft zijn de voortreffelijke choreografieën van de dansen in deze film en de memorabele muziek. Zelfs wanneer je de film nooit gezien hebt ken je liedjes als 'I like to be in America'. Maar eigenlijk was heel de soundtrack van hoog niveau. Ook het acteerwerk was behoorlijk, af en toe een beetje over the top maar dat zal dan weer horen bij een musical. Spijtig alleen van de keuze van Richard Beymer voor de hoofdrol van Tony. Ik las namelijk dat Elvis bijna de hoofdrol had gespeeld... had zijn manager er niet tussengekomen. Niet dat Beymer het er heel slecht vanaf brengt, maar toch. Ik kon me niet van het gevoel ontdoen dat hij wat weggespeeld werd door hoofdrolspeelster Natalie Wood. Een ander puntje van kritiek is dat de film wat mij betreft een half uur had ingekort kunnen worden, 150 minuten voor dit relatief eenvoudige verhaal is toch een beetje overdreven.

Typisch zo'n film die je gezien moet hebben, al is het maar omwille van de prachtige muziek.

3.5 sterren

Gezien toen ik 15 jaar was in de bioscoop Apollotheater apollolaan in adam zuid.
Ben geen musical liefhebber maar dat was er 1 om nooit te vergeten.
Music en dans in woord gewedig.
Ga nu de film voor de zoveelste maal zien maar nu in BR ben benieuwd in qua geluid en beeld.
Zo kan men hier geen musical maken zooitje geschreeuw en onverstaanbaar.
Meneer van de Ellende vind alles mooi lijk wel.
Word je gek van men maak tegenwoordig overal musicals van.
Wat ik ook niet begrijp waarom leeftijd 6 jaar is toen moest men dacht ik 14 of 16 jaar zijn.
Er word gevochten en met messen gestoken en geweld gebruikt.
Al met al een topper om nooit te vergeten.
Net als de film Porgy and Bess met Sidny portier en Sammy Davis jr nergens meer te koop.

Nergens meer te koop Gewoon bij de Blokker (in de uitverkoop)

Dick ik bedoel Porgy and Bess met Sidny Portie en Sammy Davis JR.

50th Anniversay Box nu voor 23 euro incl. Nederlandse ondertitels, voor de liefhebbers.

4 discs, regiovrij. 2 blu-ray's, 1 dvd, 1 cd, een hardcover boek en posterkaarten. Film is Nederlands ondertiteld.

Ontzettend mooie film. Inderdaad een klassieker die je gezien moet hebben, ook al vind je er dan niks aan: je hebt het dan in ieder geval gezien.

Ik kan alle liedjes bijna meezingen, en alles klopt als je verliefd bent. Morgen zing ik ook weer de hele dag 'Toni-iii-ght, to-niii-iight, I'll see my love toniiiiiight!'. Dat vind ik het mooie: de film is oud (prehistorisch voor iemand die na 2001 geboren is), maar de gevoelens en thema's zijn er nog steeds.

En natuurlijk als je bedenkt dat het oorspronkelijke verhaal door Shakespeare is opgeschreven, die 400 jaar geleden leefde, dan is het bijna niet te omvatten dat we diezelfde gevoelens en dat rebelse van pubers nog steeds hebben. Maar ja, ik ben een Shakespeare groupie, dus ...

Ik hou niet van romantische films, maar deze: kom maar op. Fantastisch.

De erven Gershwin waren zo ontevreden over de verfilming dat zij een verbod hebben laten uit gaan om de film ooit nog te vertonen. Vandaar dat hij niet te koop is. Origineel zit ergens veilig opgeborgen in de archieven.

Beste musical ever, met een iconische choreografie van Jerome Robbins in het openingsnummer (Ondanks dat de samenwerking met Robbins dramatisch geweest schijnt te zijn). Tien terechte Oscars en nog diverse andere onderscheidingen. En we mogen kolonel Parker voor eeuwig wel héél dankbaar zijn dat hij Elvis Presley niet in de film wilde hebben. Absoluut vijf sterren. Meesterwerk.

Bijzondere filmervaring dit, vaak zat ik echt te schipperen tussen verbazing en bewondering. Om met de positieve punten te beginnen: het klassieke verhaal wordt met verve verteld, Natalie Wood is schattig, en ook Rita Moreno is prima. De meeste andere rollen, van voor mij onbekende acteurs, waren, over de linie genomen, redelijk uitgevoerd. Sommige liedjes zijn erg bekend (Maria, I like to be in America), anderen waren minder bekend maar ook een stuk minder goed. Met name het gekweel tussen Tony en Maria begon me op een gegeven moment lichtelijk te vervelen- onromantische ziel die ik ben. Camerawerk was goed, dynamisch, en vanuit bijzondere hoeken.

Waar ik me echter over verbaasde was het gedans waarmee de film ook gepaard ging. Ik vond het eerlijk gezegd geen gezicht, die dans-gevechten- begreep wel, ruim 30 jaar na dato, waar Michael Jackson zijn inpiratie voor de video van Beat It vandaan had. Met name toen de gevechten grimmig werden was het een wat vreemde aanblik, die keurige jochies die leuk met elkaar aan het dansen zijn, en dan opeens vloeit er bloed en vallen er doden. Ook vond ik de mannelijke hoofdrollen erg matig, met name Tony bakte er weinig van. Waarom de vurige en mooie Maria voor deze slampamper met zijn grote gebit valt is me een compleet raadsel. Ook Bernardo, gespeeld door George Chakiris, was weinig geloofwaardig als bendeleider. Maar dat geldt eigenlijk voor alle bendeleden, die ongeveer even veel gevaar uitstraalden als een groepje snelwandelaars. Maar wellicht zag men dat begin jaren 60 heel anders.

Goed om gezien te hebben, een film die wel thuishoort in de canon, maar ik zal hem niet snel nog een keer opzetten.

Best film ever. Zes sterren.

Soms is het er weer eens tijd voor: buiten de gebaande paden gaan, en een klassieker kijken waar ik eigenlijk enorm tegenop kijk. Ik heb dus ontzettend de schurft aan musicals. The Sound of Music bijvoorbeeld was een verschrikking, zelden zoiets irritants gezien, en dan duurt die meuk ook nog een paar uur. Nu is het tijd geworden voor West Side Story: op IMDB ook vallend onder Crime (!), dus geschikt voor de challenge. Het moet maar, al vreesde ik met grote vrezen.

Het begon al verschrikkelijk. Twee groepen boybandjochies die met hun vingers knippen en gezamenlijk pirouetjes draaien en andere balletdansjes doen. Poe poe, intimiderend hoor. Ik trok het eerste half uur niet zo goed, kan ik je vertellen. Maar er is één ding wat ik misschien nog wel slechter trek dan zingen in films - en dat is dansen in films. Het kostte me al met al dus wat moeite om in de stemming te komen. Maar na een goed half uur begon ik een beetje in de juiste mindset te geraken, en toen vielen sommige stukken redelijk mee, gezien de al meerdere keren genoemde hekel aan musicals. Vergeleken met het verschrikkelijke The Sound of Music is dit een meesterwerk. Het verhaal is natuurlijk ook een klassieker, en daar was weinig mis mee - al ben ik toch van binnen een botte hork die de romantische liedjes op een gegeven moment wel zat was. Het acteerwerk was redelijk wat betreft de hoofdpersonen, wat betreft de bendes was het weinig soeps.

Toch bleef het overdreven geensceneerde van West Side Story me enorm tegenstaan. Sommigen van de liedjes zijn best de moeite waard (America bijvoorbeeld), de kazige liefdesliedjes waren al minder, op een gegeven moment werd ik al chagrijnig van elke keer dat er wéér zo nodig gezongen moest worden, en met name de dansscenes bleven een grote irritatie. Als ze nou eens al die dansellende eruit hadden geknipt was de film niet alleen een stuk tolereerbaarder geworden, maar was het ook qua lengte een beetje normaal geworden. Voor z'n genre niet zo verschrikkelijk als het had kunnen zijn, maar alsnog, absoluut niet mijn soort film. 2.0*

Robert Wise & Jerome Robbins deden ieder deels de regie van de flamboyante verfilming van Leonard Bernstein's geweldige 'West Side Story'. De choreografieën zijn fantastisch en de cameravoering voegt nog extra dynamiek toe. Hoofdrolspeler Richard Beymer versloeg in de audities Elvis Presley, Bobby Darin, Warren Beatty, Richard Chamberlain, Burt Reynolds, Anthony Perkins en Dennis Hopper! Daarna moest hij wachten tot de TV-serie 'Twin Peaks' om nog eens enig succes te hebben.

Iegh.

De intro zegt eigenlijk al genoeg. Ellenlange scene waarin weinig tot niks gesproken wordt, wél veel wordt gedansd (maar best slordig allemaal, zowel qua dans als het in beeld brengen ervan) en twee straatbendes geïntroduceerd worden die beiden even irritant zijn.

Qua acteerwerk is het echt dramatisch. Zware en hilarische overacting. Dat zou je dan nog kunnen verklaren door de nood aan dansskills, maar ook die vielen sterk tegen. Het is bij momenten maar een rommeltje, al kan dat ook aan de choreografie gelegen hebben. En ook de zang was verre van perfect, waardoor de nummers ook niet niet bepaald hun werk deden.

Rest een 140 minuten durende, slopende versie van Romeo & Julia, zonder enige overtuiging neergezet. Nergens blijkt de motivatie van personages, de romance is onnozel en het einde al helemaal een cop-out.

Mnee, niet om aan te zien dit.

0.5*

Heb deze film opnieuw bekeken, vooral omdat ik hem nu heb op Blu-ray.
Deze film is en blijft het voorbeeld van hoe een musical moet worden gemaakt, de 10 Oscars die hij heeft gewonnen zijn daar niet vreemd aan.
Een waar meesterwerk is deze prent en heeft na, inmiddels bijna zestig jaar, niets van zijn aantrekkingskracht verloren !!

Beetje saaiig verhaal dat nog leuk en fris begint, maar hoe langer hoe meer wegebt. Vooral het tegenkrommende accent van de PR's en met name van Maria was een irritante stoorfactor.

Stilistisch is het nog wel aardig en vooral de choreografieën 'redden' deze film. Maar niet genoeg om er een voldoende van te maken, daarvoor is deze film echt minimaal een half uur te lang.

Enorm lange zit. Dat komt vooral dat men minder muziek heeft en meer acteerwerk, maar de meeste personen kunnen dat niet, dat acteren. Dus blijf je met enorm vlakke personages zitten waar je niks om geeft. Eens men weer begint te zingen en dansen wordt de film stukken beter, om daarna steeds weer in te zakken. Jammer, want er zitten genoeg leuke ideeën in. Sowieso de intro met alle beelden van bovenaf die duidelijk maakt dat dit New York is, maar niet het stralende Manhattan of bohémienne Brooklyn. Ook dat eerste nummer zonder zang maar enkel met wat dans is best gewaagd, vooral door de lengte. Maar uiteindelijk gaat die lengte echt tegenwerken. Hier had makkelijk een uur afgekund. Wel vind ik zo'n nummer als America echt meer zinnige dingen over integratie zeggen dan sommige vuistdikke pillen. 2,0*.

“Te adoro, Antone.”

West Side Story doet een paar dingen heel erg goed, en daardoor begrijp ik de klassiekerstatus van de film wel. Want het acteerspel is niet al te bijzonder, de film duurt te lang, en de dramatische climax is weinig overtuigend gedaan. Zelfs de meeste nummers zijn niet al te bijzonder.

Maar daar staat tegenover dat Natalie Wood bijna in haar eentje je de negatieve aspecten doet vergeten, de chemie tussen haar en Beymer van het scherm spat, en twee/drie nummers echt indruk maken. Vooral de eerste woordloze kennismaking tussen Maria en Tony is schitterend gedaan, en sowieso is dat hele gedeelte op het feest het hoogtepunt van de film. Mooi ook hoe alles op de achtergrond vervaagd als Maria en Tony elkaar voor het eerst zien. Ontzettend jammer dat West Side Story dit hoge niveau de rest van de film niet meer evenaart.

Seriously? Deze is zo hoog gewaardeerd? Die accenten zijn niét te pruimen (já, het is de jaren '60 en er was een tekort aan Puerto Ricaanse acteurs) evenmin het overmatige gebruik van donkerdere foundation (brownface). Het verhaal is ongeloofwaardig Tony vermoord Maria's broertje en nog steeds is ze helemaal weg van hem en neemt ze zijn woord 100% aan, de musical liedjes zijn niet catchy (ben een groot musical liefhebber). I feel Pretty was wel nice, maar dan zit je weer met die accenten in dat lied.
Hij duurde ook net iets te lang. Het eerste halfuur is ook waardeloos.
Natalie Wood schitterde wel (min het accent), dus het is jammer dat de film zelf niet zo in de smaak viel.
en die Tony doet me echt denken aan een algeneter

Mwa.

Ben hier niet overdonderd van, maar het is weleens weer wat anders. Vooral de openingsscène neemt je al mee in een lange film van zingen, dansen en springen. Maar op een gegeven moment duurt het dan ook wel heel lang, 153 minuten voor een musical is ook een stevige speeltijd.

Een grote stoorfactor is het acteerwerk, dat bij vooral Tony enorm ondermaats is. Niet alleen zijn zijn zangkunsten niet om aan te horen, maar hij heeft gewoon geen charme. De meeste accenten zijn ook te nep, maar voeren hun rol wel goed uit.

De liedjes zijn wel een groot pluspunt, de meeste nummers zijn allemaal meezingers en daarom lekker om even aan te horen en jezelf te verliezen in de melodie. Ik weet dat ik me aanstel maar dat zorgt er wel voor dat ik de film een voldoende geef.

3,0*

Dat Leonard Bernstein een vermaard dirigent was, is te horen aan de kwaliteit van de symfonische orkestratie en de invloed van klassieke componisten. In het begin wordt een motiefje gefloten met een tritonus, als signaal tussen de bendeleden. Uit datzelfde motiefje ontstaat later de romantische melodie Maria. Spannende Latijnse ritmes en castagnetten zitten verwerkt in de mambo, het vingerknippen en de wisselende accenten van America. Op het woord Tonight wordt zowel een romantische melodie gezongen als een opstandig deuntje van de bandieten. In Gee, Officer Krupke steekt Stephen Sondheim de draak met moderne psychologische en sociologische theorieën. Cool is een uitdrukking van ingehouden woede, een handleiding in stoer doen. Somewhere is de romantische climax, met een droom over betere tijden.

De Broadwaymusical moest omgezet worden naar het witte doek. Robert Wise had niet de bedoeling om een realistisch portret te maken van jeugddelinquentie in Manhattan. Het is een ballet met bewegend decor. De dansscènes in groep zijn indrukwekkend. De streepjes met veranderende achtergrondkleur in het begin zijn een abstractie van de New Yorkse wolkenkrabbers. De eindcredits zijn als graffiti weergegeven. De montage is kundig, met matchcuts en crosscuts van het romantische koppel naar de rivaliserende bendes.

Het echte conflict is niet tussen de Jets en de Sharks, maar tussen twee ideologieën. Enerzijds is er het wij-zij-denken en de neiging om problemen op te lossen met geweld. Anderzijds is er de ideologie van liefde en toenadering, waarvoor vooral Maria en Doc staan. (“Why do you kids live like there’s a war on?”)

Het verhaal is gebaseerd op Romeo en Juliet, met de onmogelijke liefde en dezelfde opeenvolging van doden. Het einde is anders, wat discutabel is maar wel een dramatische slotmonoloog geeft aan Natalie Wood. (“Well, now I can kill too, because now I have hate!”)

De mooiste rol is voor Rita Moreno als Anita. Zij is de beste danseres en de enige die haar grote solo’s zelf zingt. Ze is het vurige Latijnse type, in tegenstelling tot Natalie Wood, het romantische type met de waterige ogen. Uiteindelijk zijn beide actrices ideaal voor hun rol. Het komt over als een wervelwind, een droom die je nog steeds in vervoering kan brengen.