Ice Age (2002)

Ice age heb ik altijd al geweldig gevonden. Alleen jammer dat de franchise het niveau naar de latere films toe drastisch naar beneden heeft gehaald. De grootste troef van Ice age zijn de zeer geslaagde personages. Één voor één hebben ze een eigen persoonlijkheid en vullen ze elkaar goed aan. Het buitenbeentje is de toevallig regelmatig opduikende Scrat. Hij heeft niet zoveel met het verhaal te maken, maar zorgt voor enkele hilarische momenten.

Sid zorgt met zijn idiotie ook voor enkele leuke momenten en zijn gekibbel met Manny en Diego werkt aanstekelijk. Het verhaal is leuk om volgen en bevat gaandeweg ook een kleine moraal rond vriendschap en zelfopoffering. Ook rond de mythe van de laatste mammoet wordt aandacht besteed.

Visueel ziet he er ook allemaal ok uit al is het zeker niet spectaculair. Film doet ook wat denken aan Shrek met de queeste en de hier babbelzieke en onuitstaanbare Sid in plaats van Donkey. Leuke film waarbij het toch Scrat is die de film naar een hogere dimensie duwt. Grappig en zielig tegelijk. Geweldig personage, niet alleen omwille van zijn fratsen, maar ook omdat hij tot in de perfectie is gecreëerd met zijn geluidjes, trillend pootje of ooglid wanneer hij zijn eikeltje probeert in te graven. Film die nooit verveelt!

“I've eaten things that didn't complain this much.”

Uitstekende animatiefilm. Ice Age leunt natuurlijk vooral op het samenspel tussen Sid, Diego en Manny, en het is zeer vermakelijk om naar hun avonturen kijken. Humorvol, maar door zo'n scene met Manny die naar de grottekeningen van zijn voorouders kijkt laat Ice Age ook zien een emotionele ondertoon te hebben. Veel animatiefilms proberen dit te combineren, maar alleen de beste kunnen dat echt tot in de perfectie uitvoeren. En Ice Age komt een heel eind, vooral door de leuke personages en de sterke stemacteurs.

Klassiekertjes, wat zijn dit geweldige films!! Wel sta ik versteld van hoe snel de techniek van animaties zich evolueert.

Jammer van ice age baby

Vooral leuk door Manny (Manfred De mammoet) en Sid (de luiaard) en met Diego (de sabeltijger) vormen drie verschillende dieren een team die een kind terugbrengen naar de vader en in de loop van de film vrienden worden.

Eenvoudig verhaal dat verhaaltechnisch en tekentechnisch acceptabel is en met van alles wat, grappig, serieus, moraliserend, lief en met actie.

Genoeg gelachen en neem het allemaal met een korrel zout. Bovendien duurt de film niet erg lang. Alleen de eekhoorn wil nog steeds niet helemaal. Verder een soort Fox-variant op Shrek.

Nu de beste.

Goed deel van deze reeks. Ik vind het ook leuk dat Sid, Manny en Diego alle drie zo verschillend zijn en ook op een verschillende manier met het baby’tje omgaan. De laatste scène vind ik het meest ontroerend en ik moet het meest lachen om de scène met de meloen.

Jammer, toch echt minder leuk dan ik in gedachten had. De film kent voor mij persoonlijk een nostalgische waarde, ik ben opgegroeid met deze films en heb ze talloze keren gezien op de VHS. Ik herinner me daarom nog ontzettend veel van de film maar mede dankzij het recht trekken van mijn statistieken ook hier mijn stem voor verwijderd.

Tijdens het kijken van de film toch weer machtig mogen lachen om scratch, en ook bij mijn moeder de favoriet in de films. Ik heb vroeger nog een knuffel van dit beestje gewonnen op de.kermis, en die staat er nog steeds. Het neemt overigens niet weg dat de film ontzettend waardeloos met de tijd mee is gegaan, want de CGI ziet er niet uit en daar schrok ik ontzettend van.

Ook het verhaal wist me toch minder te boeien dan verwacht en, de grappen zijn eigenlijk best saai. Om nostalgische waarde wellicht, en het feit dat de samenspel van karakters en toch het globale probleem ook hier centraal staat zijn redenen voor mij de film toch tr waarderen.

Best wel weer een vermakelijke zit, voornamelijk door de fijne herinneringen, alleen daar blijft het wel bij. Als ik droog deze film in was gegaan, en hem niet had gekend, had ik het echt met veel moeite moeten uitzitten.