High Fidelity (2000)

Goeie film over een eigenaar van een platenzaak die zijn ex-vriendinnen weer terug ziet. Leuke dialogen en vooral ook leuke monologen (de top 5-lijstjes). Onderhoudend gemonteerd en een fijne soundtrack. John Cusack is perfect gecast en Jack Black zorgt voor de komische noot. Met gemak 3.5 sterren.

Tja, wat kan ik zeggen?

Het is een film waar je met al je aandacht naar kijkt maar nooit komt er echt een climax. Niet erg hoor.
Op het begin vond ik het maar wat vervelend dat Rob in de camera sprak maar achteraf paste dat juist weer goed in de film. Ook dacht ik dat het een hele simpele film zou zijn die alleen een beetje op de soundtrack leefde, maar nee, na een tijdje begint het toch iets dieper te gaan dan alleen die "break-ups" van Rob.

Mooi verhaal over verloren liefdes, en de top 5's die steeds in de groep terug komen zijn ook leuk. Ik dacht eerst dat deze film zich afspeelde in de jaren 70, misschien 80. Maar Rob noemde toen ineens Smells Like Teen Spirit, schrok ik wel een beetje van, maar zonder verdere invloed op de film te hebben. Ik vond het zelfs wel blij verrassend.

Toch vond ik het maar een simpele film, de casting is voor mijn gevoel perfect gedaan maar het verhaal komt niet uit de verf zo als het helemaal bedoeld is voor mijn gevoel. Vooral Jack Black is goed gecast, anders zou het wel erg somber en misschien wel saai zijn geweest.

Dikke 3*, net geen 3,5*.

Vond ik eerst ook maar het paste wel goed in de film in mijn opzicht.

High Fidelity deed het niet voor mij. Romcoms zijn sowieso over het algemeen niet aan mij besteed, ook niet bij een wat meer op mannen gerichte versie als dit. Rob, eigenaar van een niet zo goed lopende platenzaak en muzieknerd, kijkt terug en becommentarieert zijn (ex-)relaties. Af en toe wat leuke muziek komt er wel voorbij, en een groot deel van de film kijkt vlakjes, clichematig maar niet uitermate storend weg. De top 5'jes die af en toe voorbij komen zijn ook nog wel leuk. Maar ik werd doodmoe van dat gezever van John Cusack tegen de camera, en van die hele John Cusack zelf eigenlijk; en als je het personage al irritant vindt, blijken de verhalen van hem en over hem en zijn relaties weinig stof te geven voor een vermakelijke film. De muziek maakt het nog enigszins te doen, en in de platenzaak komt er af en toe nog een redelijke grap of leuke situatie bovendrijven, maar dat redt de film niet. Ik had me beter de moeite kunnen besparen.

Leuke film, alleen jammer dat die vreselijke irritante Jack Black meedoet.

Leuke film over volwassenwording, iets wat een beetje vreemd is misschien met een 30-jarige hoofdpersoon, maar anders kan ik het toch niet zien. Zoals wel vaker in Amerikaanse films wordt een betrekkelijk succesvolle ondernemer -eigenaar van een alternatieve platenzaak met ruim appartement in Chicago- een beetje als loser gekenmerkt. Zijn rivaal is gelukkig geen snelle advocaat of zo maar een soort ademcoach-achtige goeroe, een leuk rolletje van Robbins.

Aardige grappen in de platenzaak, waarbij “Dick” de beste momenten had, en geinige top 5 lijstjes, omlijst door een leuke maar ook weer niet briljante soundtrack (het eindconcert is wel een anticlimax) maken dit een genietbaar filmpje. Cusack is wel een beetje een irritante gast door die combinatie van zelfmedelijden en egoïsme, maar ook wel weer herkenbaar.

Zeer matige film, met name vanwege de totaal onrealistische relaties tussen Rob en zijn ex-vriendinnen. Het leek er wel op alsof iedereen lekker z'n leven op pauze heeft gezet tot hij terugkwam om 'verhaal te halen'. En dan zo'n Laura die op het eind hem vergeeft en weer bij hem intrekt, nadat hij haar eens flink heeft gestalkd. Kon er niet in meegaan.

Halve * erbij voor de sterke soundtrack