High Fidelity (2000)

Goeie film over een eigenaar van een platenzaak die zijn ex-vriendinnen weer terug ziet. Leuke dialogen en vooral ook leuke monologen (de top 5-lijstjes). Onderhoudend gemonteerd en een fijne soundtrack. John Cusack is perfect gecast en Jack Black zorgt voor de komische noot. Met gemak 3.5 sterren.

Tja, wat kan ik zeggen?

Het is een film waar je met al je aandacht naar kijkt maar nooit komt er echt een climax. Niet erg hoor.

Op het begin vond ik het maar wat vervelend dat Rob in de camera sprak maar achteraf paste dat juist weer goed in de film. Ook dacht ik dat het een hele simpele film zou zijn die alleen een beetje op de soundtrack leefde, maar nee, na een tijdje begint het toch iets dieper te gaan dan alleen die "break-ups" van Rob.

Mooi verhaal over verloren liefdes, en de top 5's die steeds in de groep terug komen zijn ook leuk. Ik dacht eerst dat deze film zich afspeelde in de jaren 70, misschien 80. Maar Rob noemde toen ineens Smells Like Teen Spirit, schrok ik wel een beetje van, maar zonder verdere invloed op de film te hebben. Ik vond het zelfs wel blij verrassend.

Toch vond ik het maar een simpele film, de casting is voor mijn gevoel perfect gedaan maar het verhaal komt niet uit de verf zo als het helemaal bedoeld is voor mijn gevoel. Vooral Jack Black is goed gecast, anders zou het wel erg somber en misschien wel saai zijn geweest.

Dikke 3*, net geen 3,5*.

Vond ik eerst ook maar het paste wel goed in de film in mijn opzicht.

High Fidelity deed het niet voor mij. Romcoms zijn sowieso over het algemeen niet aan mij besteed, ook niet bij een wat meer op mannen gerichte versie als dit. Rob, eigenaar van een niet zo goed lopende platenzaak en muzieknerd, kijkt terug en becommentarieert zijn (ex-)relaties. Af en toe wat leuke muziek komt er wel voorbij, en een groot deel van de film kijkt vlakjes, clichematig maar niet uitermate storend weg. De top 5'jes die af en toe voorbij komen zijn ook nog wel leuk. Maar ik werd doodmoe van dat gezever van John Cusack tegen de camera, en van die hele John Cusack zelf eigenlijk; en als je het personage al irritant vindt, blijken de verhalen van hem en over hem en zijn relaties weinig stof te geven voor een vermakelijke film. De muziek maakt het nog enigszins te doen, en in de platenzaak komt er af en toe nog een redelijke grap of leuke situatie bovendrijven, maar dat redt de film niet. Ik had me beter de moeite kunnen besparen.

Leuke film, alleen jammer dat die vreselijke irritante Jack Black meedoet.

Leuke film over volwassenwording, iets wat een beetje vreemd is misschien met een 30-jarige hoofdpersoon, maar anders kan ik het toch niet zien. Zoals wel vaker in Amerikaanse films wordt een betrekkelijk succesvolle ondernemer -eigenaar van een alternatieve platenzaak met ruim appartement in Chicago- een beetje als loser gekenmerkt. Zijn rivaal is gelukkig geen snelle advocaat of zo maar een soort ademcoach-achtige goeroe, een leuk rolletje van Robbins.

Aardige grappen in de platenzaak, waarbij “Dick” de beste momenten had, en geinige top 5 lijstjes, omlijst door een leuke maar ook weer niet briljante soundtrack (het eindconcert is wel een anticlimax) maken dit een genietbaar filmpje. Cusack is wel een beetje een irritante gast door die combinatie van zelfmedelijden en egoïsme, maar ook wel weer herkenbaar.

Zeer matige film, met name vanwege de totaal onrealistische relaties tussen Rob en zijn ex-vriendinnen. Het leek er wel op alsof iedereen lekker z'n leven op pauze heeft gezet tot hij terugkwam om 'verhaal te halen'. En dan zo'n Laura die op het eind hem vergeeft en weer bij hem intrekt, nadat hij haar eens flink heeft gestalkd. Kon er niet in meegaan.

Halve * erbij voor de sterke soundtrack

heel krap aan 3 sterren gegeven want wat was John Cusack's rol weer eentje in het irritante rijtje van

needy guy die in bijna elke relatie die hij had een wanhopige loser speelt die blij is dat zij hem uberhaupt tolereert .

Laura ondertussen is natuurlijk het onschuldige muurbloempje dat zeker nog geen seks heeft gehad met haar nieuwe vlam ( tim robbins )wie neemt dat serieus ? , dat moet er natuurlijk wel even bijgezegd worden want ooo jee , zij zou eens mede schuld hebben aan de break up .

Wat ze dan wel zegt als verklaring van de break is : you are still the same person and i'm not .

Lijkt er later wel op alsof Laura wel makkelijk weer terughopt naar Rob als haar vader net is overleden

en opeens is alles weer koek en ei , hij trapt erin want tjaa : loser mag natuurlijk blij zijn dat ze hem nog steeds ziet zitten .

Als hij echt wijzer was geworden wat de film erna ons wil doen geloven had hij nu keihard de deur moeten dichtgooien en haar veel succes gewenst met IAN .

De boodschap is hier wel vrij duidelijk : vrouwen mogen hoppen van vriendje naar vriendje niks mis mee maar als Rob het doet dan is er duidelijk iets psychologish mis met hem .

eigenlijk is 3 sterren nog heel genereus en dat is puur om het goede acteerwerk van de cast , maar verder god wat een onzin verhaal .

Leuker nog dan verwacht! Cusack die een soort "uitgebluste" en oudere versie van zijn jaren 80 personages speelt en het praten tegen de camera werkt ook zeker in het voordeel van de film en het personage.

Een leuk bijna Woody Allen achtig verhaaltje waar Cusack toevallig ook een aantal jaren eerder een film mee heeft gemaakt.

Ook de setting is voor mij als vinyl/muziek liefhebber een schot in de roos en de film bevat veel herkenbare situaties.

Het einde is iets wat over de top, maar ik vergeef het deze film graag.

Hoog herkijk gehalte en de soundtrack maar eens op vinyl zien te scoren.

4*

Mwa, hier had ik meer van verwacht. Interessant gegeven, maar nogal drammerig uitgewerkt zonder een echt goede plot. Ook wel heel sterk naar Woody Allens Anne Hall gekeken vond ik en daar was ik dezelfde mening toegedaan. Af en toe best genietbaar, maar ook echt wel te lang.

Zeer prettige en muzikale film.

Een fantastische rol van John Cusack.

Met een knotsgekke vrolijke noot van Jack Black.

Het wel en wee in een achteraf platen zaak.

Vol met lekkere muziek in een heerlijke setting.

Een relaxe en uitstekende film.

Mwa.

Geen film die me lang zal bijblijven denk ik zo. Het behoort tot een soort film die best onschuldig is en waarbij centraal een Cusack staat waarvan zijn personage op z'n eigen manier met het concept van liefde probeert om te gaan. Het is een behoorlijk uitgekauwd gegeven dat moeilijk gerecycled kan worden.

Toch weet Frears een redelijk eind te komen door de vierde muur regelmatig te verbreken. Niet dat het verder geweldig veel toevoegt, maar het maakt de film toch net wat interessanter. Dat is ook behoorlijk nodig omdat het overige gedeelte van de film te weinig interessant is. Het valt toch op hoe saai sommige bijpersonages kunnen zijn, zoals de meeste liefdesinteresses van Cusack.

Verder was ik niet al te veel te spreken over het acteerwerk. Cusack wordt vooral geholpen door de regie, want zijn rol draagt weinig moeite met zich mee. Het is niet dat hij het niet probeert, het is gewoon zo dat hij van Rob Gordon geen memorabel figuurtje kan maken. De enige die ik waarschijnlijk na afloop goed zal kunnen herinneren is Jack Black.

Een film met een diepere laag en een goed lopend verhaal, maar weinig elementen die je als kijker echt bij zullen blijven. Omdat het tempo ook redelijk onstabiel is denk ik niet dat ik de film met een voldoende kan beoordelen. Leuk om gezien te hebben vanwege de status, maar ook een film die ik ondanks wat vernieuwende elementen binnen enkele dagen weer vergeten ben.

And then I lost it. Kinda lost it all, you know? Faith, dignity, about fifteen pounds.

Romcoms voor mannen, schreef het Algemeen Dagblad in een mooi artikel (vandaag - geloof ik). Naast onder andere het/de onvergetelijke When Harry met Sally en prachtige (500) Days of Summer te noemen, werd mijn interesse gewekt van deze titel. Die ik dan ook nog niet gezien heb/had.

Ik ben dan wel geen man, dude of mate, (en ik doe niet aan genderneutraal gebazel of wat dan ook) maar dit is wel prettig om te zien, ja.

Licht sarcastisch, aangenaam door en dankzij meneer Cusack. Er zijn films met meer sarcastische (onder)tonen, maar het is een solide basis waarop gebouwd word. De boel dondert niet als een kaartenhuis in elkaar ofzo.

Op mijn laatste vakantiedag nog even twee films erdoor jassen te beginnen met deze High Fidelity en daarmee een maar al te bekende titel en cast overigens in de veronderstelling dat dit tevens de film was met de ghettoblaster boven het hoofd maar dat bleek niet het geval.

Desalniettemin begint High Fidelity interessant al is het alleen maar omdat een kameraad en ik vanwege ons interesse en muziekkennis ook wel eens hardop hebben gefantaseerd over een cd/platenzaak. Toch ligt de focus, buiten alle prachtige en soms weergaloze muziek die we horen, op het liefdesleven van Rob en daarmee een pad vol mislukking en teleurstelling voor dit karakter dat een beetje de archetype betreft van de aimabele doorsnee kerel zoals Cusack vaker speelt. Het eerste half uur daarna valt vooral op vanwege de vertelstijl, met Rob die zich regelmatig tot de camera richt, die aandoet als chaotisch, niet echt interessant en ook zeker niet komisch is naar mijn gevoel. Voeg daar het gekibbel in de platenzaak aan toe en halverwege vraag ik me af wat er nu eigenlijk bijzonder aan deze film is. Rob heeft trouwens wel een mooi flatje met zijn collectie en fraaie retro posters.

Maar na drie kwartier begint High Fidelity toch langzaam op zijn plek te vallen wanneer Rob vol zelfbeklag zijn ex-en afgaat om te polsen wat er nu eigenlijk mis ging en hoe het hen is afgegaan. En plots is er daar ook de humor van de gebrachte relateerbare dingen van twijfel, gedachtenkronkels en andere onbelangrijke dingen die ronduit stom zijn maar waar je je wel druk om maakt. Zo is er de dwangmatige gedachten kennelijk dat zij de betere keuze gemaakt heb, jij de sukkel/loser bent en zij beter af zijn. De film zou volgens Google over bewustwording gaan maar mijn inziens betreft het toch eerder een beeld van het gezegde dat ieder huisje zijn kruisje heeft en dat dingen zelden zo mooi zijn als men denkt, iets dat beide kanten op gezien kan worden. Kostelijk is trouwens Rob's fantastie rond het bezoek van Ian/Ray in de platenzaak of de afloop rond de cd presentatie.

En zo blijkt High Fidelity toch een aangename en humoristische film rond de mens worstelend met de belangrijkheid van relaties en het loslaten van mislukking, iets waar we allemaal wel iets van kunnen leren. Eindoordeel prima film.

Dit geval lijkt een vroeg voorbeeld van een film die bij gebrek aan goed idee of verhaal maar veel muziek doet. Er is in ieder geval een overdaad aan importantie aan de soundtrack, maar net als altijd luister ik daarvoor liever naar mijn eigen playlists - als je je playlists via een film aan de man wilt brengen heb je gewoon het verkeerde beroep gekozen, denk ik dan maar heel simpel.

Inhoudelijk komt er zo ongeveer niets uit, en dat is wel een rode lijn die er door al dit soort soundtrack-gedreven films loopt. Veel praat maar weinig gaatjes, zeg maar. Ook het gegeven van de vele exen is toch echt wel eens leuker gebracht, ondanks de wel ietwat schattige Iben Hjelje.

??? Vader Abraham wordt genoemd in deze film als pops/paps abrahams and the smurfs. Ik haat vader abraham maar zijn 'Kleine Cafe' is een van mijn lievelingsnummers.