6 Donne per l'Assassino (1964)

je op en aanmerkingen bij deze film zou je net zo goed bij een willekeurige Argento kunnen plaatsen.

Zit wat in, maar Argento slaagt er (voor mij) doorgaans toch beter in om er een écht meeslepend geheel van te smeden. Heeft denk ik met een aantal factoren te maken, o.a. met het plot; dat ziet hier wat meer in de weg. Daarnaast vind ik Argento's films visueel nóg een niveautje hoger, vind ik het acteerwerk niet zó slecht als hier, en bovenal: een véél en véél betere soundtrack. Maar dit is - zoals ik zei - pas m'n eerste Bava, dus wellicht kom ik in zijn verdere oeuvre nog een échte topper tegen.

Dit zou ik toch wel als een Bava-topper willen beschouwen. En ook algemeen wel zo beschouwd - denk ik.

Argento is qua muziek wellicht beter, maar qua acteerwerk en scenario denk ik dat dat niet veel verschilt, zoals mikey terecht al opmerkt.

Misschien zijn de Bava's waar hij wat grover uit de hoek komt dan eerder iets voor jou, zoals deze: Cani Arrabbiati (1974)

Bij een Suspiria of Phenomena vind ik dat het whodunnit plotje een stuk minder in de weg zit dan hier. Terwijl bij een Suspiria zo'n beetje elke scene een visueel hoogstandje an sich is, vallen sommige momenten hier een beetje dood. Maar goed, een 3,0* staat bij mij gewoon voor een ruime voldoende, prima cijfer dus. Dat deze, volgens de algemene opinie, een topper zou zijn, zal best. Ik heb het natuurlijk slechts over m'n eigen mening.

En als je met 'grover' meer gore bedoelt; daar zal het schoentje niet wringen vermoed ik. Maar ik zal de genoemde titel zeker eens aan een kijkbeurt onderwerpen.

@ Leatherhead:
Ik denk dat 1 van Bava's meest gory films wel Bay of Blood is (en invloedrijk op t slashergenre).
Maar die ken je wellicht al wel.

Nee, geen gore daar. Grover, de vergrotende trap van grof: harder, directer/fysiek, politiek incorrect.
Voor de gore is Bay of Blood/http://www.moviemeter.nl/film/13723 wellicht geschikter - al is het plottechnisch een rommeltje daar. Geen beste film in elk geval.

is super grover dan de overtreffende trap?

Ah, oké, duidelijk. Ik zal hem eens opsnorren. Van Bay of Blood heb ik ooit weleens glimpsen gezien, maar nooit in z'n geheel bekeken.

Super Grover is per definitie buiten categorie.

Heb hier met plezier naar gekeken. Bijzonder stijlvol wat betreft aankleding en de mooie vrouwen die komen opdraven.
Verhaal een onvervalst whodunnit.
Direct na het kijken was ik al positief. Een dag later positiever. Niet Super Positiever dus buiten categorie maar dat ik m me na zeg een maand nog herinner is een goed teken.

2K restauratie voor Arrow's bluray is van overweldigende schoonheid. Totaal andere beleving dan de VCI dvd.

Vooralsnog meer binding met Argento en Fulci, terwijl Bava misschien zelfs de beste cineast van de drie is. Blood and Black Lace oogt stijlvol in hoe het de swingende wereld van topmodellen en couturiers als uitgangspunt neemt voor een onvervalste whodunnit. Net als een eerdere film die ik van hem zag, Black Sunday (1960), is de grootste hoofdrolspeler de locatie zelf. Hier is het een overweldigende villa met overal geheime kamertjes en mysterieuze nissen. Genoeg plekken voor de iconische schurk om zich te vergrijpen aan de Italiaanse schonen die hij meesleept naar verborgen plekken. Allemaal geschoten in een schitterend technicolor, waarmee het spel tussen licht en donker én kleurcontrasten maximaal tot hun recht komen.

Toch voelt het als film zelf een tikkeltje kil en bloedeloos. Bava heeft een serieusheid die zijn film een zekere klasse geeft, maar die tegelijkertijd de lol mist van luchtigere giallo. Acteurs en actrices zijn allemaal dezelfde intens acterende zwaarmoedige figuren. Geen luchtig grapje of relativerende terzijde kan er vanaf. De casting zelf lijkt ook veel minder gericht op authentieke typetjes die het geheel een eigen glans geven, dus niet de komische bijrollen waar ik zo van kan genieten bij Italiaanse producties uit die tijd. Terwijl de serieuze toon niet ertoe leidt dat er een band wordt verkregen met het vrouwelijke slachtvee dat veelvuldig verminkt en vermoord wordt. Deze film lijkt uit te willen stralen dat het meer is dan ordinair pulp vermaak, maar tegelijkertijd gaat het daarmee weg van de zelfspot die het genre voor mij onweerstaanbaar maakt.

Vrij simpel thriller verhaaltje, maar zeer prachtig filmisch uitgevoerd. Hele mooie beelden, waar de kleuren rood en paars de boventoon voeren. Daarnaast is ook de in beeld gebrachte modewereld een zeer fraai decor. De killer, en dan vooral het niet zien van zijn gezicht, was goed gevonden. Helaas was voor mij de voorspelbaarheid het grote probleem. Trouwens voor die tijd waren het misschien mooie vrouwen maar ik vond alleen Eva Bartok er nog redelijk uit zien (al acteerde die erg slecht) de rest van de vrouwen leken nu niet echt op modellen?

"Perhaps the sight of beauty makes him lose control of himself, so he kills."

Blood and Black Lace is een van de aller eerste Giallo-films en wordt door vele gezien als de film die het genre begon.

Een model wordt dood aangetroffen en de politie begint een onderzoek. De gemaskerde moordenaar met zijn zwart-leren handschoenen is echter nog lang niet klaar met zijn werk...

Visueel is Blood and Black Lace een erg sterke film. Mario Bava experimenteerde hier met impressionistische belichting, net zoals Dario Argento zou gaan doen in Suspiria en Inferno. Het hoge contrast versterkt het kleurgebruik nog eens en veroorzaakt ook clair-obscur-achige schaduwen in de close-ups. De cinematografie is ook bijzonder sterk. De opening waar we de hele cast tussen de etalagepoppen zien staan was ook erg leuk gevonden.

Qua verhaal vond ik de film echter minder goed. Het concept is prima, maar ik vond het uiteindelijk meer een misdaad-film en niet echt een Giallo. De film blijft boeiend van begin tot einde, ook al vond ik de climax dan wat minder.

Voor de jaren '60 is Blood and Black Lace een vrij brute film, met harde moordscènes. Als je ziet wat Bava later in de 70s zou doen is het echter nog vrij braaf.

De film had een goede soundtrack van Carlo Rustichelli, een combinatie van Jazzy muziek en spannende suspense muziek. De soundtrack deed me overigens vaak denken aan Gotische horror (zoals Bava ook maakte).

Alles bij elkaar is Blood and Black Lace natuurlijk een must-see voor de Giallo-liefhebber. Visueel is de film schitterend en de film gaat ook nergens vervelen.

Visueel sterke film vol moorden die nog vrij netjes in beeld worden gebracht, de gore valt mee. Voor één van de eerdere films in het genre en gezien het jaartal is dat niet zo verrassend. Het verhaal is best coherent en de personages zijn oké, maar wat de film na ruim 50 jaar nog de moeite waard maakt is de stijlvolle regie en camerawerk, vol met mooie shots en knap gebruik van kleur en muziek. Een stijl die helaas weinig meer terug te vinden is.

Ben het met de meeste eens dat het visueel een sterke film is met een knappe setting en mooi kleurgebruik. Ook de kills met de nodige achtervolging angst en suspense die het met zich meebrengt doen het giallo thema eer aan. Het zwakke punt zijn vooral de karakters en het verhaal die een nogal lege en oninteressante doos vormen. Het wordt nodeloos complex gemaakt met wat subplotjes die er uiteindelijk niet echt veel toe doen. Uiteindelijk is er wel een motief, maar misschien had ik het concept van een seksmaniak of een vrouw die jaloers was op die mooie vrouwen die wel een carrière als model konden uitbouwen en zij niettoch iets interessanter gevonden. Ben ook niet zo een fan van een verhaal met meerdere moordenaars. Volgens mij wordt dit concept grotendeels herhaalt in a Bay of Blood.

Mijn tweede Bava na het uiterst goed bevallen La Maschera del Demonio (1960). 6 donne per l'assassino, ook wel ‘Blood and Black Lace, is van vier jaar later en iets minder geroemd in lijstjes, maar scoort op MovieMeter wel een stukje hoger. Interessant. Op IMDb wordt de film in de trivia geduid als de eerste giallo, al lees ik dat ook wel eens over Bava’s La Ragazza Che Sapeva Troppo (1963) van het jaar ervoor, en worden ook wel eens andere titels genoemd. Eigenlijk is het ook niet belangrijk, zolang de film de moeite waard is. En dat is hij. Zo goed als Black Sunday vond ik hem niet, maar wederom is het visueel sterk en zijn de 88 minuten snel voorbij. Fijn dat dit soort films inmiddels allemaal op blu-ray zijn gerestaureerd.

3,5*