La Ragazza Che Sapeva Troppo (1963)

De plot rammelt, maar evengoed is deze sfeervolle Bava vermakelijk. En natuurlijk historich gezien een belangrijke film, omdat het min of meer de eerste giallo was (alhoewel Bava's Sei Donne per l'Assassino pas echt de spelregels bepaalde).

Mario Bava, bekend van de erg sterke giallo "Blood and Black Lace", regiseerde één jaar eerder "The Girl Who Knew Too Much". De film wordt door velen aanzien als de voorbode van het giallogenre en terecht.

Ondanks de afwezigheid van de killer met de zwarte handschoenen en het uitbundige kleurengebruik, heeft de film genoeg elementen uit dit subgenre: de buitenlandse toeriste Nora komt aan in Rome en raakt er verstrikt in een moordmysterie waarbij het moeilijk is om iemand te vertrouwen. Vaak wordt Nora -en de kijker- op het verkeerde been gezet en leren we tal van nevenfiguren kennen die het mysterie veelal nog raadselachtiger maken in plaats van het op te helderen. En dan komt uiteraard de onverwachte ontknoping waarbij de moordenaar zijn beweegredenen uit de doeken doet.

"The Girl Who Knew Too Much" is duidelijk een film die scharniert tussen een ouderwetse detectivefilm en -vooral qua structuur- een 'moderne' giallo. De ene moment voelt de film erg verouderd aan -vooral door de soms klunzige humor-, maar op andere momenten voel je de tijdloze suspense.

Bava is een visuele grootmeester. Voor wie zijn bekend is met "Kill, Baby, Kill", "Blood and Black Lace" en "Black Sabbath" is verdere verduidelijkig niet nodig. Ondanks de afwezigheid van het kenmerkende kleurenpalet van Bava is ook deze film een visueel spectakel dankzij de verzorgde kadrering en het uitstekende spel van licht en schaduw.

Gek genoeg was Bava zelf niet zo tevreden met deze film. Voor de Amerikaanse release werd de film omgedoopt tot "The Evil Eye" met een minder duistere sfeer en meer humor. De -overigens sfeerbevorderende- vertelstem die je doorheen de film leidt, is in de Amerikaanse versie weggehaald. Volgens kenners is de originele Italiaanse versie alleszins de betere van de twee.

Samenvattend is "The Girl Who Knew Too Much" zeker niet Bava's beste -vooral door het weinig memorabele plot-, maar het is een interessante film voor de genreliefhebber.

Een mooie "pre-giallo" van Bava, alleen jammer dat het einde van de film een beetje ondermaats is en zo de kracht van het verhaal (dat sowieso niet al te veel om het lijf heeft) wat naar beneden haalt. Qua beelden blijft het echter genieten: mooi uitgebalanceerde shots die uitblinken dankzij heerlijke zwart-wit contrasten en/of vloeiende bewegingen.

De film opent sterk, boet daarna iets in aan kracht maar blijft een meer dan degelijke uitstraling behouden. Wat mij betreft is het niet Bava's beste film, maar is hij zeker en vast het bekijken waard. Een kleine 3,5*

3,5*

Mooie Bava met een aantal dikke 4,5 ster-momenten,

maar net niet genoeg om de hele film dit aantal toe te kennen.

Locaties zijn fantastische en de sfeer, vooral in de avond-en nachtelijke

uurtjes, is prachtig. Bava heeft een eigen stijl die ook

in deze Ragazza duidelijk zichtbaar is en de film zeer boeiend maakt,

visueel een lust voor het oog.

Voor liefhebbers van de giallo is deze film uiteraard aantrekkelijk,

vanwege een aantal elementen die iets later nog sterker terug

zouden komen in deze stroming.

Mijn persoonlijke favoriet blijft Blood and black lace, gevolgd door

Danger: Diabolik.

4 Dikke sterren.

Historisch gezien een zeer belangrijke thriller, gezien de boost dat dit het latere Giallo genre zou geven. Bava is naast een meester in het occulte ook nog eens een schakel in de geschiedenis van de Italiaanse cinema. In essentie is The Girl Who Knew Too Much helaas best matig te noemen. De film opent nog ijzersterk met een sterf- en moordscène die geniaal in beeld worden gebracht, maar de rest van de film leunt echter teveel op twists en raadsels, terwijl de spanning achterwege wordt gelaten. De verplicht lijkende humoristische insteken helpen hier ook niet bij. Belangrijke, maar geen sterke thriller.

Krappe 3*

Soms worden genres al geparodieerd voordat ze überhaupt zijn uitgevonden,zoals Bava hier doet met de giallo.Je kunt deze film natuurlijk bekijken als een thriller met een luchtige toets,maar imho is het eerder een pastiche die het voor mekaar krijgt ook spannend te zijn.

De persiflerende titel,de talloze citaten,de ironische voice over,de catchy,vrolijke tune van Celentano,het flauwe slot,en de anti-casting van de Amerikaan Saxon als klungelige jonge Italiaanse arts en de Italiaanse Roman als onnozele Amerikaanse toeriste pleiten m.i. voor deze interpretatie.Uiteraard weet Bava het nodige van stilering,maar het shot van bovenaf waarin de 4 nonnenkappen zich openen als een waterlelie is geniaal,Fellini waardig.

Overigens is de Amerikaanse titel opmerkelijk gelukkig gekozen:waar Nora haar bevallige smoeltje laat zien,gebeuren er ongelukken.

Een giallo die er eigenlijk (nog) geen is. Van de iconische assassino met zwarte jas en handschoenen is hoegenaamd geen sprake, van stijlvolle moorden met glimmende scheermessen en scharlakenrood bloed evenmin. The Girl Who Knew Too Much is eerder een whodunnit met enkele Hitchcockiaanse elementen, zij het dan zonder suspense, want hoe hard Bava ook zijn best doet om de kijker op het puntje van de stoel te krijgen, deze film moet het vooral hebben van zijn cinematografisch vernuft. Volledig in zwart-wit geschoten, met oog voor compositie en sfeervol schaduwspel is dit een uitstekend voorbeeld van Italiaanse mooifilmerij. Toch doe je er best aan het script weg te denken, want de opeenstapeling van getelefoneerde plotontwikkelingen zijn werkelijk lachwekkend, om van het uitleggerige slot nog maar te zwijgen.

Ik ga me bij deze review aansluiten. Het was allemaal best vermakelijk maar ik was er nu niet meteen ondersteboven van. De klunzige dokter vond ik best wel vervelend.

Een ongeloofwaardige, soms onbedoeld komische, maar gestileerde, zeker ironische en spannende Hotchcockachtige Italiaanse thriller die zich afspeelde in Rome. Het verhaal ging over een aantrekkelijke Amerikaanse toeriste die door pech achtervolgd werd. Het einde was in ieder geval verrassend. De regisseur maakte bij het zwart-wit gebruik van prachtige schaduwpartijen. Alles bij elkaar wat te veel lichtgewicht, maar zeker leuk.

Aardig in elkaar gezet verhaal, met diverse twists en mooie beelden. De toon wordt gelijk al in het begin gezet met de titel van de detectiveroman, die Nora in het vliegtuig zit te lezen en de scène met de sigaretten.
Iedereen lijkt het op de hoofdpersoon Nora voorzien te hebben.
Juist als aan het einde alles duidelijk lijkt, volgt er een wat onverwachte slottwist; die sluit aan bij het begin, waarmee de cirkel rond is. De priester, die het door Nora naar beneden gegooide object opvangt en er mee vandoor gaat, suggereert een vervolg. Maar dat wordt niet meer in beeld gebracht.
Door de kracht van de overdrijving, waaronder de scènes met de klapperpistolen, de draden, de bewegende lichten, het vele schaduwspel, is de humor nooit ver weg. Zelfs zo dichtbij, dat je je kan afvragen of die humor wel onbedoeld is.
Inderdaad vermakelijk geheel, dat verder ook door de korte speelduur niet verveelt.

Mario Bava's The Girl Who Knew Too Much is de allereerste Giallo. Hoewel er eerder ook al Thrillers in Italië werden gemaakt en Bava's Blood and Black Lace de Giallo rage pas echt aanwakkerde, wordt de film toch als het begin van het genre beschouwt, met name door de Hitchcockiaanse elementen.

Nora, een Amerikaanse toeriste is getuige van een moord in Rome. Al snel blijkt dat het een beruchte serie-moordenaar is. Samen met Dr. Marcello Bassi gaat ze zelf op onderzoek uit en raakt zo in het complot verwikkeld.

Ik heb de Italiaanse versie gezien met Engelse ondertitels. Letícia Román speelde een prima hoofdrol en was zeker niet onaardig om te zien (met name in de scène op het strand). D. Marcello is een van de Italiaanse rollen van Cult-acteur John Saxon, later zou Saxon ook in Tenebre van Dario Argento spelen.

Mario Bava was een groot fan van Hitchcock en weet hem aardig te imiteren. De titel is natuurlijk 'gejat' van The Man Who Knew To Much, een film waar ook iemand een mes in zijn rug heeft. De manier waarop gefilmd is en de dialogen doen erg denken aan Hitchcock's films uit de jaren '50. De zwart-wit fotografie lijkt dan weer geïnspireerd door oudere Hitchcock's zoals Rebecca en Spellbound. De structuur van het verhaal en de pogingen tot Suspense en plot-twist hadden ook net zo goed door Hitchcock bedacht kunnen zijn. Net als in het werk van Hitchcock spelen moeders een grote rol, een oude moeder overlijd en Nora belt haar moeder een aantal keer op. De hoofdrolspeelster is een blondje en er is een soort romance tussen Nora en haar dokter, ook iets dat aan de films van Hitchcock doet denken. Bava heeft zelfs een cameo in de film: in het appartement hangt een schilderij waarvan de ogen Nora voortdurend volgen.

Er zijn echter ook grote verschillen met het werk van Hitchcock. Hitchcock zou nooit en ten nimmer voice-overs hebben gebruikt. Hij zou de gedachtes en bewegingen van de personages op een visuele manier hebben verteld. Verder lijkt de film ook echt op veel stereotype Gialli die later zouden volgen: helemaal aan het einde wordt de identiteit van de moordenaar pas bekend en wordt het hele mysterie ontrafelt. De dromerige hallucinaties en bovennatuurlijke suggesties zal je in het werk van Hitchcock ook niet zo snel tegenkomen. Bovendien zou Hitchcock nooit van die hippe muziek gebruiken. Dus het is geen 100% Hitchcock imitatie, maar meer een soort Italiaanse visie op het werk van de meester. Het toeristen-motief, de sceptische politie, het gebruik van buitenlandse acteurs en het feit dat de moordenaar een vrouw blijkt te zijn, zijn typische elementen die je in veel latere Gialli terug zal zien.

De film is erg mooi opgenomen in de zelfde Film Noire achtige clair-obscure belichting die Bava ook voor Black Sunday gebruikte. De moord was prachtig in beeld gebracht en het appartement zag er ook mooi uit.

De film wist prima te vermaken, maar werd nergens echt spannend en het verhaal was nogal dunnetjes (vond het bij vlagen zelfs moeilijk mijn aandacht erbij te houden). Veel gebreken die latere Gialli zouden hebben zijn hier al merkbaar. Toch blijft het een erg bijzondere film van Bava, die een van mijn favoriete sub-genres is begonnen.

Leuke film. Een moordmysterie met een komische ondertoon. Het camerawerk is, zoals je van Bava verwacht, prachtig. Het imago als eerste giallo film vind ik wat overdreven: de film mist teveel belangrijke ingredienten daarvoor. Belangrijkste is dat de sfeer te luchtig is; Bava draait zijn hand niet om voor wat grappige situaties. De film heeft wat spannende scenes, maar sporadisch en maar half geslaagd kijkende naar de film als geheel. Je kijkt dit meer als visual candy.

Leuke lichte kost met een prachtige Leticia Roman in de hoofdrol. Hoe ze daarna in een Russ Meyer film terecht is gekomen, geen idee.

Ook deze film is beter bij herziening, dus een half puntje omhoog. Deze keer heb ik de film in het Italiaans gekeken en dat vond ik aangenamer om naar te luisteren. Het is een passioneel taaltje. De Amerikaanse versie is uitgebracht als Evil Eye met een andere score. Het is vooral sterk in het begin met een sterfgeval en een moord doch zijn er nog een aantal spannende scènes met de bevallige Leticia Roman in de hoofdrol. Het wordt gezien als de eerste giallo en dus historisch belangrijk. Het blijft ook fantastisch om naar die mooie plaatjes van Rome te kijken zeker als je er zelf bent geweest! Het enige minpunt blijft de rol van John Saxon als de nogal onhandige en beetje opdringerige dokter.

Wel aardig. Moet het meer van het sfeertje hebben dan van het verhaal. De eerste Giallo? Dat maakt het natuurlijk wel interessant.

3

Oergiallo. De term ‘gialli’ wordt ook vermeld door de voice over aan het begin van de film. Wanneer verwezen wordt naar de favoriete detective romannetjes (met gele omslag) van Leticia Roman. De titel van de film is dan weer duidelijk een verwijzing naar Hitchcock maar dat was een idee van de productie en niet zozeer van Mario Bava. Die heeft nadien nogal laatdunkend gedaan over deze film maar zelf vind ik het helemaal zo slecht niet. Het bevat enkele goede thrills en laughs, prachtige settings … En ook enkele elementen die standaard zouden worden in latere slashers: de typische dichtslaande deur, bedreigende telefoontjes … Het einde kon ik ook best smaken. Film die met een korrel moet genomen worden maar heeft me zeker vermaakt. Prachtige filmstijl in b&w. Nadien zou Bava het enkel nog in kleur doen. Het is een giallo met een luchtiger toon dan wat nadien zou volgen. Maar ik vind hem daarom zeker niet minderwaardig.