La Frusta e il Corpo (1963)

Op visueel vlak een plaatje (doet wat denken aan Black Sabbath), maar inhoudelijk gezien wellicht te zwaar voor de moderne horrorfanaat en daarom alleen een aanrader voor Bava-fans of genrecompletisten.

Persoonlijk vond ik het een beetje een tegenvaller. De plot schenkt overdreven veel aandacht aan romantiek - de onderlinge romances hadden veel weg van een aflevering van Mooi&Medogenloos - en van horror is er weinig sprake. Maar de typische Bava-sfeer met z'n prachtige gothische decors en majestueus kleurgebruik is weer voor de volle 100 procent aanwezig, waardoor het uiteindelijk nog draaglijk blijft.

Persoonlijk vond ik dat wel een hoogtepunt in het oeuvre van Mario Bava. "La Frusta e il Corpo" (Nederlandse titel bij release in de Benelux: "De Gesel en het Lichaam") is naar mijn gevoel een romantische horror-klassieker met een uitzonderlijke sfeerschepping (daarbij geholpen door de heel geslaagde muziek van Carlo Rustichelli, die ook gebruikt werd in het latere "Operazione Paura"). Naast een griezelfilm is de prent ook mystery. De decors en kleuren zijn ongemeen fraai. En ja, Daliah Lavi is ook een lust voor het oog om naar te kijken, maar ze acteert haar rol wel perfect. De vergelijking met "Mooi en Meedogenloos" vind ik blasfemisch . "The Whip and the Body" moet het niet hebben van de bombastische effecten en expliciete horror uit de hedendaagse horrorfilm, maar wel van zijn zorgvuldig opgebouwd angstklimaat.

*4,5*

Vroege Bava met op audiovisueel vlak herkenbare elementen waaronder een uitbundig kleuren-, licht- en schaduwgebruik waardoor de film een streling voor het oog is. Inhoudelijk minder interessant met een nogal flauw plot dat tot weinig spanning uitnodigt en nogal voorspelbaar doorkabbelt naar een matige finale. Gemaakt rond dezelfde periode van "The girl who knew too much" en "Black Sabbath" en duidelijk de mindere van deze drie.

Ik sluit me aan bij Halcyon en Patat: de visuele sier overtreft zeker en vast de inhoud, alhoewel er met die inhoud niet zoveel mis is. Echter heeft de film te lijden onder een wat slepend tempo, ik betrapte me er op dat ik geregeld op de klok keek. Wanneer ik zie welke andere films Bava in dezelfde periode gemaakt heeft, moet ik ook zeggen dat deze de minste van de drie is maar hij kan wel ongeveer op gelijke hoogte staan wat mij betreft.

Visueel is de film - zoals we van Bava gewend zijn - inderdaad een pareltje: opvallende kleuren, prachtige herkadreringen (al moet ik niet teveel weten van die ietwat kitscherige snelle zoom-in), uitmuntende belichting en sfeervol gebruik van schaduwen. Bovendien wordt de film nog eens begeleid van een bijzonder sfeervolle soundtrack (die me eigenlijk best bekend in de oren klonk vreemd genoeg).

Het verhaal bevat de nodige portie 'duistere romantiek' die meestal werkt; het spel met de onderlinge relaties werkte helaas niet altijd even goed (was maar matig uitgewerkt) en zoals eerder vermeld vond ik het algemene tempo een beetje aan de trage kant. Desondanks toch erg genoten van deze sfeervolle griezelprent.

3,5*

Ik sluit me bij jullie aan. Het is een mooie film, maar op het einde word hij nogal slepend, aangezien je al ruim van te voren weet hoe het gaat aflopen. De soundtrack klonk voor mij trouwens ook erg bekend, misschien lijkt het heel erg op een andere soundtrack.

Donderdag extra gewerkt om 's avonds weer "Trash Kino" te kunnen kijken op ARTE - zeg niet dat ik er niks voor over heb.

Film neigt nogal naar de Hammer Horror (en Christopher Lee helpt dan ook nogal mee) maar dan met iets meer sexuele/sado-masochistische ondertonen.

Daar zal hem dan ook de Mario Bava-invloed voornamelijk inzitten (al kwam de naam John M. Old als regisseur op de titelrol - een voorganger van Allan Smithee).

Enkele zeer mooie visuele hoogstandjes krikken de film net iets boven het gemiddelde Hammer-niveau, met name de hand die recht op de camera afkomt is een klassiekertje.

Het is dezelfde muziek van Carlo Rustichelli als bij "Operazione Paura" van Mario Bava. Ik vind ze prachtig sfeerscheppend.

De US Blu-ray van Kino is veel te donker en helemaal niet scherp. De Odeon UK Blu-ray is helderder maar de kleuren zijn niet correct en er zijn geen ondertitels. Het blijft wachten op de ultieme release.

Misschien dat ooit Arrow Video het gaat doen. Die hebben al meer van Bava uitgebracht in prachtige releases.

The Whip and the Body van Mario Bava was een van de weinige minder bekende films met Christopher Lee die ik heb kunnen vinden.

De verstoten zoon Kurt Menliff (Lee) keert na jaren weer terug bij het kasteel van zijn familie. Hoewel zijn vader hem officieel vergeeft koestert de hele familie haat jegens hem. Dan wordt hij vermoord en de dader kan ieder van hen zijn. Maar van wie zijn de modderige voedstappen en de zware lach die s ’nachts door het kasteel galmt?

Christoper Lee is natuurlijk altijd de beste acteur in dit soort films, hier speelt hij wederom zijn rol met volle overtuiging. Erg jammer vond ik alleen dat zijn mooie zware stem compleet verloren is gegaan in de dubbing. Volgens mij is hij zelfs gedubd door een Amerikaan, want bepaalde uitspraken kunnen nooit door een Brit zijn gesproken. Het verdere acteerwerk was ook niet slecht. Al was die vader wel een behoorlijke mis-cast, alleen de smerige baard maakte hem ouder als de rest.

Had van te voren niet heel grote verwachtingen voor de film. Voornamelijk door de titel, die een film die puurt om martelingen draait suggereert. Uiteindelijk is de film meer een romantisch spookverhaal met enkele moorden en een paar zweepslagen.

Mario Bava weet echt hoe je een film lekker sfeervol moet opnemen. The Whip and the Body is visueel echt een meesterwerkje. Een schitterende avondhemel aan het strand met een paart dat naar het silhouet van een kasteel galoppeert. De clair-obscur belichting maakte het mooie kasteel tot een veel sfeervollere en grimmigere setting. En dan is de cinematografie ook nog uitstekend.

Aangezien veel Gotische horror (en films überhaupt) in de jaren ‘50 en ‘60 gewoon helemaal belicht werden is Bava zijn tijd ver vooruit met zijn impressionistische kleurgebruik en beperkte belichting.

Mooie soundtrack die vooral bij het Romantische aspect past en zelfs een beetje in je hoofd blijft zitten.

Al met al een goede Gotische horror van Bava. De dialogen waren een beetje matig en het was jammer dat Lee gedubd was door iemand anders, maar het plot was wel aardig en visueel is de film werkelijk schitterend. Ik denk dat ik Bava’s oeuvre maar eens helemaal moet gaan afwerken.

Een aanrader voor liefhebbers van Gotische horror.

Ik was vooraf al gewaarschuwd door baspls dat deze Bava qua verhaal niet veel voorstelt. Visueel is de film zeker geen straf om uit te zitten, maar het was natuurlijk wel leuker geweest moesten al die wandelingen van de personages eens tot iets leiden. Er gebeurt echt wel weinig. Het verhaal of personages konden mij niet boeien. Allemaal veel te vaag en de uiteindelijke ontknoping vond ik ook maar een karige beloning voor mijn geduld. Ik hou niet echt van die it was all in the head ontknopingen waardoor het hele mysterie dat vooraf werd opgebouwd een beetje verspilling van mijn tijd was. Niks mis met dit soort horrors en wellicht zie ik niet meteen het interessante in dit soort haat-liefdeverhalen. Film blijft ver onder het niveau van Black Sunday (ook op visueel vlak) en met the Innocents is ie de vergelijking al helemaal niet waard.

Donkere contouren van een (familie)kasteel op de kust, de ruisende zee, kliffen op de achtergrond, verlaten stranden, regenbuien, de huilende wind die om het kasteel giert, geheime gangen, haardvuren, krakende vloeren, schaduwen, het zijn de sfeervolle ingrediënten van deze gotische horror van regisseur Mario Bava. Vakkundig gemaakt en met als belangrijkste blikvangers Christopher Lee en Daliah Lavi. Regisseur Bava heeft met deze ‘The Whip and The Body’ dan ook, zoals voor veel van zijn producties geldt, een op meerdere onderdelen verdienstelijke horrorfilm afgeleverd waarin zijn kwaliteiten zich weer duidelijk laten gelden. Het nadeel is dat de regisseur stijl en sfeer wat teveel voorop stelt, en dat het verhaal daaraan teveel ondergeschikt wordt gemaakt en dat Bava met zijn verhaal ook teveel kanten op wil. Verder een prima klassieke horrorfilm van Italiaanse makelij die op meerdere gebieden nog wel weet te waarderen.

Regia di John M. Old

Ik fronste toch even de wenkbrauwen toen ik bovenstaande op de openingscredits zag verschijnen. Christopher Lee is altijd een bezoekje naar Cinema Zuid waard, maar het was toch vooral het feit dat Mario Bava in de regiestoel zat dat ervoor zorgde dat ik The Body and the Whip wou gaan zien. Een regisseur die visueel altijd enorm de moeite is, maar links en rechts schort er vaak toch iets. Black Sabbath en Lisa and the Devil hebben net dat beetje extra, maar voor de rest neig ik altijd naar 3.5* Afwachten wat John M. Old ging brengen.

Want ik ging er (terecht) wel vanuit dat dit gewoon een schuilnaam ging zijn van Bava. Geen idee waarom hij juist ervoor koos om bepaalde films onder dit synoniem te gaan maken, maar het is vanaf de eerste seconde duidelijk dat dit een volbloed Bava is. Visueel is The Whip and the Body dan ook misschien wel één van Bava's beste. Dat kleurgebruik, dat sfeerbeeld, die soundtrack met de huilende wind, ... Indrukwekkend en mooier dan eender welke Hammer film (die toch ook vaak van dit soort thema gebruik maakten en er ook mooie dingen mee deden) die ik tot nu toe heb gezien. Film speelt zich ook nagenoeg volledig af in de nacht en dat geeft toch ook dat beetje extra sfeer. Wel hopen dan dat je een goede print hebt, want hier en daar was het soms iets te donker. Klinkt allemaal positief? Dat is het tot nu toe ook, maar het probleem is dat Bava te vaak zijn visuele stijl voorop zet en de rest links laat liggen.

Zo komt de film bijvoorbeeld enorm traag op gang en is het wachten tot er nu eigenlijk is iets gaat gebeuren. Vanaf het moment dat Kurt het loodje legt schiet het allemaal een tikkeltje in een stroomversnelling, maar dan nog verliest onze Italiaanse vriend zich teveel in randzaken zoals de romance tussen Katia en Christian. Wel toffe cast trouwens. Beetje vreemd om Christopher Lee in het Italiaans te horen, degene die zijn stem dubt heeft jammer genoeg ook niet hetzelfde timbre als Lee, maar dat went snel. Met Daliah Lavi heb je nog een vermakelijke vrouwelijke hoofdrol en zo'n figuur als Luciano Pigozzi (die de rol van bediende Losat speelt) moet gewoon in dit soort films aanwezig zijn.

Bava nummer 7 en beetje moeilijk om deze ergens te plaatsen. Niet beter dan Black Sabbath en Lisa and the Devil in ieder geval en het is eeuwig zonde dat het plot bijna niet vooruit te branden is. Cast is goed en visueel is dit overdonderend mooi. Opnieuw een 3.5* in ieder geval en de mental note om toch echt eens dringend meer werk te maken van zijn oeuvre. Dit nodigt in ieder geval uit naar meer.

3.5*

Deze film van Mario Bava is qua sfeer en locatie top. De locatie in en rond het kasteel met donkere kamers, geheime gangen, schaduwen, enge geluiden, de golven van de zee, de wind, de kliffen worden optimaal gebruikt. Daarbij zorgt de regisseur voor een naar, geheimzinnig sfeertje. Pluspunt is ook een prima cast waaronder Christopher Lee en Daliah Lavi. Het telkens terugkerend muziekdeuntje zorgt wat voor tweedracht, : enerzijds wel leuk, maar anderzijds wordt het iets teveel gebruikt. Helaas weet de film toch niet de verwachtingen in te lossen want het verhaaltje is wat mak. Het heeft een hele lange aanloop nodig en er gebeurt te weinig. Echt spannend wordt het ook niet. De slotscène is te simpel uitgewerkt. 6/10

Visueel echt fantastisch, inhoudelijk iets minder. Daar komt het wel op neer inderdaad. Toch is de film dermate sfeervol dat ik neig naar 4 sterren.