Non Si Sevizia un Paperino (1972)

De sfeer van het Italiaanse platteland heeft wel wat, maar kan niet op tegen de aparte stijl van Fulci's voorgaande giallo A Lizard in a Woman's Skin. Toch heeft deze film wel zijn momenten. Zo zien we jonge jongens van alles doen wat god hen verboden heeft. Daarnaast is er nog een fraai in beeld gebrachte politie klopjacht te zien en worden we zelfs nog wat getrakteerd op gore door de scene bij het kerkhof.
De plottwist is alleen voor de oplettende kijker niet verassend, waardoor het laatste deel van de film wat minder effectief is.
Al met al een degelijke giallo, hier en daar wat gebruik makend van sexploitation (vooral de scene waarin een naakte vrouw een jongen verleid).

Occultisme en religie onder de lieden van een kleinburgerlijke plattelandsgemeenschap in Zuid-Italië. Wie is nou toch de gemenerik die zich steeds opnieuw vergrijpt aan de onschuldige jongemannen in de regio? Voornaamste personages hebben steeds hun dader klaar, maar elke keer dient er zich een nieuwe plotwending aan waarin de moordzaak opnieuw ingekleurd wordt. Fulci weet de vergezochte verhaallijn dan ook te verpakken in een sexy seventies sfeertje, dat de kijker van begin tot eind meeneemt in een bevreemdende soort eigen schoonheid. Of hoe warrige scripts, overacting en slechte nasynchronisatie in Giallo tot daadwerkelijk fijnere films leiden. De wraak op La Maciara is één van de meest stijlvolle stukken cinema die ik sinds Dario Argento's Suspiria (1977) zag.

Wel ben ik blij dat ik niet de enige was die Lizard in a Woman's Skin een pak beter vond dan deze. Duckling was goed maar ik had al vrij snel een vermoeden wie de dader was en hoewel de film me geregeld op andere gedachten bracht bleek mijn initiële verdenking toch juist te zijn. Het is een goede film al vond ik de karakters behoorlijk zwak uitgewerkt. Van de 3 giallo's die ik tot nu toe heb gezien van Fulci is dit voor mij de minste. Ook Perversion Story vond ik beter. Ik zal die 2 andere dus eerder opnieuw kijken dan deze Duckling.

Na pas A Lizard in A Woman's Skin te hebben gezien, nu ook Fulci's andere Giallo's eens bekijken.

In een dorpje op het Zuid-Italiaanse platteland worden drie jongetjes vermoord. Verschillende dorpelingen zijn verdacht en de politie staat voor een raadsel. Was het een maniak, zwarte magie of zit het ingewikkelder in elkaar?

Het acteerwerk in deze Giallo was prima en de dub was wel te doen. Kon mijn lach even niet inhouden toen een klein jongetje door een volwassen vent was gedubd.

Qua plot is Don't Torture a Duckling net als A Lizard in A Woman's Skin weer erg sterk voor een Giallo. Het verhaal is oprecht spannend en persoonlijk zag ik het einde helemaal niet aankomen. Tegenwoordig is het een beetje een cliché geworden dat de moordenaar een Priester is, maar in de jaren '70 - en al helemaal in Italië - zou niemand dat voor mogelijk hebben gehouden. Zelf wil ik graag geloven dat een Priester daar niet toe in staat is (maar dat is eigenlijk onzin natuurlijk). Ik vind dat Fulci het hier goed brengt. Het motief was uiteraard dat de jongens op het punt stonden te zondigen en de priester hun onsterfelijke ziel heeft gered door ze te vermoorden...

Hoewel A Lizard in A Woman's Skin gave droomscènes had vind ik deze film visueel toch beter. Geen schuddende hand-camera's meer maar erg goede cinematografie, geschoten in widescreen (zoals het hoort). Ook hier heeft Fulci een aantal gave split-diopter shots gebruikt. Riz Ortolani is geen Morricone met maakt hier toch een meer dan degelijke soundtrack. Sommige tracks zijn hergebruikt in Cannibal Holocaust.

De film had een aantal briljante scènes. De wraak-scène op het kerkhof deed me een beetje denken aan Quentin Tarantino. Erg apart en modern om er zo'n 70s radio eronder te zetten. En uiteraard die finale aan het einde. Waar je in slow-motion die bloedcapsules ziet exploderen in het hoofd van een dummy. Echt geweldig, dit soort typischheid.

De film die ervoor zorgde dat Fulci bekend werd in Italie. Al kwam dat vooral door de controversie rond het feit dat de moordenaar een Priester is. Fulci heeft ooit gezegd dat van alle films die hij heeft geregisseerd, dit zijn favoriet is. De film is ook deels autobiografisch omdat het verwijst naar Fulci's jeugd op het platteland van Italië. De film houd zich bezig met het opgroeien van jongens in een gesloten dorpsgemeenschap. Daarnaast prijst Fulci het individu en is de film ook een soort aanklacht tegen de corruptie binnen de Katholieke Kerk (iets dat hem niet in dank werd afgenomen en waardoor de film nauwelijks in de bioscoop te zien was).

Over het algemeen zijn A Lizard in A Woman's Skin en Don't Torture a Duckling even goed. Ze hebben allebei een prima plot en hebben ieder hun eigen visuele kwaliteiten. Binnenkort ook Perversion Story eens kijken. De titel van de film is eigenlijk maar vaag, want buiten die plastic Donald Duck is er geen enkele eend die gemarteld wordt. Een aanrader voor de Giallo-liefhebber.

Veel films van Lucio Fulci heb ik nog niet gezien (op het moment van schrijven volgens mij maar één). Maar deze beviel me zeer goed. Een prachtige setting op het Italiaanse platteland. Weinig gore maar één scene springt boven alles uit. Die scene is gewoonweg fantastisch. Voor een doorgewinterde film kijker is het qua verhaal misschien niet al te sterk, maar ik vond de plottwisten van een maniak naar zwarte magie of toch anders wel erg goed gedaan. Een charmante en sfeervolle Giallo film.

Arrow Video wie anders

Deze film is een echte uitschieter in het genre. Fulci is erop uit de onschuld van het idyllische platteland onderuit te maaien. Hij doet dat genadeloos en leeft zich helemaal uit in het proces. Het levert enkele onmisbare scènes uit zijn oeuvre op.
Ik zou deze film heel graag eens herzien in een volle zaal, vooral die scène waarin die priester-pop helemaal kapot valt. Heerlijk wtf-moment, moest het direct 3 keer terugspoelen en opnieuw kijken.

De beste giallo die ik tot dusver gezien heb. Die Fulci kan wel een film maken zeg. Prachtig van kleur, locatie en sfeer en spannend tot het einde. De mooie Florinda Bolkan is de dorpsheks en de verleidelijke Barbara Bouchet zorgt voor een vleugje seks dat er nu eenmaal ook bij hoort in dit genre. Bewijs dat in de jaren zeventig Italiaanse films niet alleen sufgeluld werden door talking heads in toneelmatige settings en dat het ook anders kon. Deze heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan. Maar dit is natuurlijk veel meer dan een giallo. Fulci steekt hier de draak met de kortzichtige dorpsbewoners die herhaaldelijk het recht in eigen hand nemen zonder zich te verdiepen in feiten. En zoals gewoonlijk in deze tijd komt de Rooms-Katholieke kerk er ook niet al te best vanaf. Minpuntje was dat ik het motief van de moordenaar niet begreep, maar dat heb ik met moderne films ook vaak.