The Fox and the Hound (1981)

The Fox and the Hound is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1967 van schrijver Daniel P. Mannix. Het donkere verhaal van Mannix werd omgevormd tot een typisch familievriendelijk Disney-verhaaltje. Dit komt het verhaal niet bepaald ten goede, maar past wel in Disney’s repertoire.

Op animatiegebied vond ik de film wel een topper! De deprimerende kleuren uit de jaren 60 en 70 werden gelukkig achterwege gelaten en terug zijn de fleurige kleuren die sinds Sleeping Beauty uit 1959 node werden gemist.

Het verhaal en de personages vond ik echter weinig interessant. Op sommige momenten doet ze sterk denken aan Bambi, maar dat is een vergelijking die deze film niet kan doorstaan. Visueel zeer zeker een geslaagde film, maar inhoudelijk wist de film mij niet te pakken.

De Disney-formule wordt maar weer eens van stal gehaald bij The Fox and the Hound. Na zoveel films gezien te hebben met telkens diezelfde zoetsappige moraal, vond ik deze film niet uitblinken qua originaliteit. De animatie zag er wel prachtig uit en de twee gebruikelijke sidekicks (die weinig met het verhaal van doen hebben) vond ik ook wel aardig.

Jeugdsentiment. Als kind had ik een boekje van Walt Disney over dit verhaal en vond ik het geweldig. Onlangs deze film opnieuw bekeken en aan de magie uit mijn herinneringen uit die tijd kon het (uiteraard eigenlijk) niet tippen maar het blijft een erg mooie en lieve kleine film. Als kind had ik het hele dikke 5* gegeven, nu hou ik het op een hele dikke 3,5*. Voor mijn gevoel was het kinderboekje over dit verhaal wel een stuk beter dan de film.

Mooi.

Na zoveel jaren herzien en ik had toch aardig wat dingen vergeten. Niettemin, heerlijk jeugdsentiment. De film is uitstekend vormgegeven, de soundtrack is nostalgisch en de zoetsappige momenten werken. Met het stemmenwerk is niets mis; De opening en de finale zijn qua spanningsopbouw ook nog eens erg efficiënt, wat dit toch een erg leuke herziening maakte.

3,5

The Fox and the Hound is een animatiefilm van Disney uit begin jaren 80, gebaseerd op het gelijknamige boek. The Fox and the Hound gaat over een baby vos waarvan zijn moeder wordt doodgeschoten, waarna hij terecht komt bij een alleenstaande oude vrouw. Hij bouwt een vriendschap op met de puppy van de buurman. De buurman is echter een jager en de puppy zal later als ie groot is ook op vossen moeten jagen. Dit lot zal grote invloed hebben op hun vriendschap.

The Fox and the Hound is naar mijn idee één van de betere & een ietwat ondergewaardeerde handgetekende Disney classic. Wat me zo bevalt aan deze film is dat het, in vergelijking met de moderne Disneyfilms, het relatief simpel en klein houd. Er zijn geen bombastische liedjes, geen koninkrijken die gevaar lopen, er worden geen grote reizen afgelegd door fantasierijken werelden (niet dat er iets mis is met de genoemde voorbeelden) maar in plaats daarvan focust het zich op het leven van 2 dieren wat ik een fijne verfrissing vind. Je leert beide dieren goed kennen voordat ze überhaupt in aanmerking komen met elkaar. Hierdoor kreeg ik een beter begrip waarom ze bevriend raakte en met name in de 2e helft waarin het verhaal serieuzer word hielp deze opbouw met het inleven in de keuzes die de personages maakte. Iets anders wat me beviel is dat de personages heel aangenaam zijn. Zelfs de buurman, onlangs dat hij de antagonist is, zorgt goed voor zijn dieren en hij uit zijn waardering meerdere malen.

De animatie is zoals altijd prachtig om te zien. Disneyfilms zijn heel gedetailleerd, kleurrijk, creatief en hebben vloeiende animaties. Qua animatie vind ik het tijdloze films en handgetekende Disney & Dreamworks films hebben nog steeds mijn persoonlijke favorieten tekenstijlen die ik in films gebruikt heb zien worden.

Een minpunt van de film is dat, onlangs dat vriendschap op de voorgrond staat, er weinig tijd word besteed aan de vriendschap zelf. Het gaat meer over hoe deze merkwaardige vriendschap invloed heeft op het leven van de personages en niet zozeer over de vriendschap zelf. Persoonlijk stoorde ik me niet zoveel aan dit minpunt omdat ik vind dat hoe de vriendschap invloed heeft op hun levens erg sterk is uitgewerkt, en naar mijn idee zelfs naar 2 van de zieligste momenten uit Disneyfilms leid. Overigens leed het ook naar één van mijn grootste jeugdnachtmerries, maar daar kan ik niets over zeggen zonder een belangrijk onderdeel van het verhaal te verklappen. Om niets weg te geven: ik raad het niet aan deze film aan kleine kinderen te laten zien zonder ouderlijk toezicht want er zitten duistere momenten in.

Wat me wel afstootte is dat er comic-relief personages inzitten die puur voor de kleintjes bedoeld zijn. De film nam meerdere malen een omweg om naar twee vogels te kijken en deze momenten vond ik iets te kinderlijk om van te kunnen genieten. Ook vond ik de liedjes wat overbodig (één daarvan viel niet echt een lied te noemen), maar de liedjes zijn kort en zitten niet schandalig veel in de weg. Onlangs dat de muziek minder sterk is als sommige andere classics zijn het hele onschuldige & rustige liedjes dus ze stoorde mij niet zo erg maar ik had het fijner gevonden als ze eruit waren gelaten.

The Fox and the Hound is een tijdloze animatiefilm. Mooi verhaal met sterke personages, humor, ontroering en prachtige animatie. Het kinderlijke gehalte is echter aan de hoge kant, er zijn weinig scenes waarin je de hoofdpersonages bevriend ziet zijn en de liedjes voelde overbodig.

4*

The Fox and The Hound oftewel Frank en Frey. Als kind kon ik deze zeker waarderen. Nu blijft deze Disney film nog steeds overeind, maar bevalt hij toch iets minder. Een vrij simpel doch effectief verhaal. De liedjes voegen weinig toe en zijn niet al te sterk, de twee sidekicks zorgen echter wel voor de nodige humor. Best aardig, maar er zijn wel beduidend betere Disney films.

Zou er zo niet echt een kunnen bedenken

Blijft ook wel een kwestie van smaak natuurlijk, maar denk zelf aan films als The Lion King en Jungle Book.

Ondanks het feit dat ik deze film vrij vaak gezien heb, vergeet ik om één of andere duistere reden telkens hoe deze film afloopt.

Deze film heb ik dikwijls in de Nederlandse nasynchronisatie gezien, omdat we Frank en Frey op videoband hadden. Of hebben. Nu ik de film op DVD heb, zag ik 'm voor het eerst in het Engels en voor het eerst op een redelijk scherm. Een hele belevenis.

Het begin is ontzettend sfeervol met schitterende beelden van het bos. Zelden zo genoten van de opening credits. Het is ook een goede keuze geweest om geen muziek bij deze beelden te doen. De bosgeluiden zijn erg effectief. Ook de dauw op het spinnenweb is bijzonder knap gemaakt. Net echt.

De film komt meteen op gang. De vriendschap tussen Copper en Tod, zoals Frank en Frey in het Engels heten, is zeer overtuigend.

De animatie is verbluffend knap. Adembenemend.

De stemmen van de personages zijn in het Engels wel wat beter dan in het Nederlands, wat volwassener.

De liedjes in de film vind ik zeer geslaagd. Het waren korte, bondige gedichtjes op muziek. Het gedicht bij de afscheid tussen de weduwe en Tod was echt op het randje van te sentimenteel. Het koortje hadden ze niet moeten doen. Dat verpestte het moment voor mij.

Ik vind het een zeer mooie, ontroerende film. 4,0*

Moet hem dan ook maar eens in het engels gaan kijken. Tot nu toe alleen in het nederlands op vhs gezien

Ben benieuwd wat je ervan vindt!

Ondanks het origineel is omgedoopt naar een Disney standaard is het toch knap dat dit verhaal weet te schitteren uit realisme en puurheid. Zonder helden versus schurken c.q. het goede tegen het kwade ontstaat hier toch een verhaal wat de karakters puurder en levensechter maakt dan het veelal gebruikte sprookjes moraal. De animatie en het gebruik van kleuren is prachtig voor die tijd en een stevige basis voor al de animatie van deze tijd. Zowel jong als oud kan meer dan genieten van deze klassieker van formaat.

Dit is nu eens de eerste keer dat ik het gevoel had naar een film te kijken van een andere animatiestudio dan Disney. het verhaal is er eentje uit de duizend maar wordt heel realistisch weergegeven zonder magisch omhulsel en met een bitter smaakje.

Dat bitter smaakje is trouwens een van de positieve punten. Heel de film lang weet je als kijker dat de vriendschap tussen vos en hond niet meer goed gaat komen en ondanks dat Disney dit weet 'goed te maken' naar het einde toe, blijf je als kijker toch met een wrang gevoel achter. Het einde van The Fox And The Hound is zoet met een bittere nasmaak en dat zie je toch wel weinig terug in andere Disneyfilms. Verder is deze film ook redelijk 'down to earth' en zelfs subtiel te noemen in de dialogen. Ook de nevenpersonages en de hele sfeer voelt echt niet aan als een Disneyfilm. Dit is trouwens geen minpunt. De animatiestudio probeert iets nieuws en naar mijn mening is dit meer dan goed gelukt. Ze hebben zelfs de ballen gehad om de introcredits niet te begeleiden met muziek. Knap werk!

De personages zijn over het algemeen zeer genietbaar maar net als velen hier vond ik de intermezzo's met de vogels die jagen op de rups pure filler en puur materiaal voor de kids. Ik wou gewoon heel graag verder gaan in het hoofdverhaal dat ik die scenes zelfs wou skippen. De uil was wel leuk en zong ook de meeste liedjes die , toch voor Disneystandaarden, je jammer genoeg snel weer vergeet.

Geen schurk deze keer en dat hoeft ook niet. De film is namelijk al donker en depressief genoeg. Een schurk zou in mijn ogen ook totaal niet passen in deze prent. Tot slot wil ik ook nog vermelden dat dit de eerste film is na Bambi die bij mij een gevoelige snaar wist te raken. Sterker nog , ik zat gewoon schaamteloos te snikken op dat pijnlijke moment in het midden van de film. Als de film eindigde leek het net alsof iemand me net in de maag heeft geklopt, een zeer wrang gevoel. Ze sluiten vrede met elkaar maar toch zijn ze verwijderd van elkaar , Frey en Vixen neerkijkend op Frank en Chief terwijl op de achtergrond de stem van Frey weerklinkt : Jij bent mijn allerbeste vriend... voor altijd...

Van de donkere periode is dit tot nu toe mijn favoriet. Jammer van de overbodige liedjes en - stukken met de vogels. Dit gezegd zijnde verdient deze film wel een hele dikke 4.

Listen good, Tod, 'cause it's either education or elimination

Een aantal jaar geleden heb ik me voor het eerst sinds jaren terug verdiept in Disney. De meeste klassiekers had ik wel gezien, maar er waren een resem films die ik nog nooit had gezien en het was toen een periode dat je voor geen geld VHS tapes van Disney op de kop kon tikken. Handig, want ik wou niet teveel geld neerleggen voor films waar ik niets mee had (The Rescuers Down Under bijvoorbeeld) maar het was bovendien ook een fijne herziening van films die ik lang geleden had gezien en zelf niet in bezit had.

The Fox and the Hound is er echter altijd overgeschoten bij de herziening. Wat op zich vreemd is, want ik had de VHS zelf nog in huis van vroeger, maar in mijn herinnering stond dit te boek als een ongelooflijk triestige film en ik bekeek liever een Aladdin of Lion King opnieuw. Een tijd geleden echter de film op DVD gevonden en gisteren dan eindelijk eens opgezet. Moet dus al jaren geleden zijn en toch is het bizar hoeveel scènes eigenlijk nog blijven hangen. Niet altijd de meest indrukwekkende scènes (ik moet vroeger blijkbaar fan zijn geweest van Squeeks, want ik wist nog perfect dat hij in een vlinder veranderde) maar toch knap wat voor indruk dit eigenlijk achterlaat. Nog steeds trouwens, want hoewel er hier en daar misschien iets teveel moraal in de strot wordt geduwd (de "And we'll always be friends forever. Won't we?" scène), is het toch weer genieten van dit verhaal rond de vriendschap tussen een vos en een hond. Zeker de climax met de beer waar Todd terugkeert om Copper te redden blijft na al die jaren zijn effect hebben. Verder dus vooral een Disney die vooral op het gemoed werkt. Scènes zoals de weduwe die Todd gaat afzetten in het bos.. Het gaat door merg en been in ieder geval.

De eerste keer trouwens dat ik dit in het Engels zie. Het was even wennen dat de hoofdpersonages niet de naam Frank en Frey hadden, maar voor de rest weinig op aan te merken. Mickey Rooney en Kurt Russell vormen een geslaagd duo en ook bijrolletjes zoals Pearl Bailey (Big Mama) kunnen er zeker mee door. The Fox and the Hound is ook zo'n film die nog altijd qua tekenstijl overtuigt. De rustige openingscredits, de natuur, de climax, ... Ook aangenaam verrast door het minieme gebruik van muzikale intermezzo's. Disney is een studio waar ik dat nog wel eens van kan waarderen, maar het blijft toch vaak hit or miss bij mij. Hier zijn echter weinig echte nummers (ik weet zelfs niet of je dat bij vlagen ritmisch praten van Big Mama effectief als een nummer kunt kwalificeren) en het komt de sfeer ten goede.

Amos Slade mag zich trouwens met gemak in één van de hoogste regionen in een top van Disney schurken nestelen. Het is dat het eindbeeld waar hij verzorgd wordt door de weduwe hem wat zachter maakt, maar verder is het toch fijn om te zien dat dit na al die jaren nog dezelfde gevoelens opwekt. Misschien hier en daar wat te geforceerd, maar wat een ongelooflijke tranentrekker toch. Veruit de Disney film die het meeste emotie losmaakt, al moet ik Bambi na al die jaren ook nog eens herzien.

4*

Doorsnee Disney filmpje. De graphics doen soms oubollig aan, maar goed. Een Disneyfilm heeft altijd zoveel meer kwaliteiten dan dat. Denken we maar aan de leuke muziek (al is dat in deze film iets minder vind ik persoonlijk), de vaak sprekende dieren, en een boodschap/moraal. Opvallend overigens waar films als Ice Age de mosterd hebben gehaald qua zijfiguurtjes (zijderups)

Ik had mijzelf beloofd om niet te wenen bij die scène... Ik had wéér gefaald

The Fox and the Hound, de 24e lange animatiefilm van Disney. Er zijn veel raakvlakken met de 40 jaar oudere hertenklassieker Bambi; een ouder die overlijdt, het bos dat als decor dient, het coming-of-age verhaal met een protagonist die halverwege er alleen voor komt te staan en moet zien te overleven in de wildernis. Ook het leeuwenwelpje Simba was zo'n zelfde lot beschoren en eigenlijk is The Lion King niet meer dan een Bambi in Afrika, maar met wat Hamlet toegevoegd, oftewel Bamblet. Tussen The Lion King en The Fox and the Hound zit slechts 13 jaar, maar voor Disney een enorme revolutionaire sprong. Maar vergeleken met Bambi voelt The Fox and the Hound ook al een stuk moderner. Was er in Bambi geen mens te zien en dus ook geen jager, in deze film krijgt de jager zelfs een aanzienlijke rol toebedeeld. De jager is een gluiperige Hillbilly met jachtgeweer en twee honden aan zijn zijde, waarvan er een dus Copper (Frank). Ergens in het midden van het verhaal duikt er een bord op met daarop de tekst No Hunting; Game Preserve, maar de jager trekt zich daar niks van aan en zet overal vossenklemmen om die arme Tod (Frey) te pakken te krijgen. Ondertussen toont Big Mama (Pearl Bailey), Mama Uil in het Nederlands (Milly Scott, prachtige stem overigens), Tod de lugubere inhoud van de schuur van de jager om hem te waarschuwen dat hij gevaar loopt. Daar hangen tegen de wand de pelsen van allerlei dieren, als trofeeën. Even later rijdt de jager door het bos met op zijn kar stapels dode vossen.
De kleuren van het woud zijn als vanouds weer schitterend, beetje dromerig, alsof het met waterverf is opgebracht. Op sommige momenten zelfs bijna Monet-achtig.
Het einde vond ik dan net weer iets minder, meestal gaat de schurk dood of lost hij of zij op in het niets, maar deze jager dus niet. Hij trapt dan weliswaar in een van zijn vossenklemmen maar zit daarna wel weer vrolijk bij zijn buurvrouw op de veranda, die een verband aanlegt om zijn zere voet. Zo lekker ouderwets ook die rolpatronen, voelde heel jaren '50 aan, brr...
En het rupsje, o wat lieff! Dat leverde een paar grappige Tom & Jerry momenten op en zorgde voor de komische noot in een verder toch wel tranentrekkende tekenfilm. Zijn metamorfose is werkelijk hilarisch, een echt gay momentje haha

Eindelijk weer eens een ouderwetse tekenfilm gezien, dat was lang geleden. Ooit heb ik deze als kind gezien, inmiddels ben ik 53. De animatie van deze film was toentertijd van hoog niveau, nu is deze natuurlijk achterhaald: statische achtergronden, wat Disney ook deed bij " The Aristocrats" en misschien meerdere, dat weet ik zo 1,2,3 niet. De hoofdrollen zijn heel nauwkeurig geanimeerd. De film is eigenlijk niet zo braaf als hij lijkt: het verhaal is best duister te noemen. Gekeken vanaf Blu Ray. Vier sterren.

Gekeken met mijn dochter, voor het eerst sinds ik hem zelf als kind had gezien. In mijn herinnering duurde het deel met de jonge Tod en Cooper veel langer, maar het is eigenlijk niet veel meer dan een langgerekte intro.
Zoals de meeste Disney-films die ik later opnieuw bekeek viel dit ook niet mee. Dat heeft vooral met de voorspelbare, sentimentele en moralistische Disney-saus te maken, die voor kinderen niet zo opvalt, maar als volwassene heb ik daar toch erg weinig mee. Dit is dan ook een klassieke Disney, mooi gemaakt, het verhaal simpel en rechtlijnig. De film is af en toe wat gezapig, de scène met de beer was wel nodig om me wakker te houden. Toch wel leuk om weer eens gezien te hebben maar nostalgisch werd ik er niet van.