The Whale (2022)

Ik kan me voorstellen dat veel mensen dit een goede film vinden en dat is het ook wel.

4*

Verrassend goede film met veel emotie maar niet op een irritante manier.

Eindelijk deze kunnen bekijken en hij viel zeker niet tegen. Vond het een erg mooie film die toch nog iets luchtiger was dan verwacht. Het acteerwerk was erg goed. Het verhaal verveelde ook niet en ondanks dat hij bijna 2 uren duurde, stoorde het zeker niet.

Een dikke aanrader!

Mooie film met geweldige acteerprestaties.

Hoewel ik niet het idee had dat alle verhaallijnen altijd even interessant waren, kwam alles uiteindelijk op een hele mooie en bevredigende manier samen en tot conclusie.

De laatste scène was emotioneler dan ik me had kunnen voorstellen. Toen de credits op mijn scherm verschenen, sprak ik onvrijwillig het woord "wauw..."

Ik kan mij niet heugen dat ik ooit zo'n reactie gehad heb op een film. Überhaupt is het lang geleden dat ik op zo'n manier heb zitten huilen.

Geweldige film.

8,5 / 10

Wat een geweldige film! Was een beetje benauwd dat het saai zou worden of voort zou kabbelen, maar dat is niet het geval.

Ik kan niet anders starten dan dat Fraser terecht zijn oscar voor beste acteur heeft gewonnen en dat de film ook terecht heeft gewonnen voor beste make up. Fraser draagt de film volledig. Het is lang geleden dat ik iemand zo overtuigd en met zoveel inlevingsvermogen zijn rol heb zien spelen. Wauw! De make up is ook perfect: ongelooflijk hoe ze Fraser hebben omgetoverd tot 'whale'. Het is knap dat de film een neutrale positie behoudt tov obesitas. Je ziet de ellende die het oplevert en je ziet de goedheid van de persoon zelf. Er wordt geen oordeel aan je opgedrongen. Je krijgt in de film één week in het leven van Charlie te zien. En de film doet (gelukkig) geen moeite om alle motieven helemaal uit te leggen. Ik dacht zelf 'waarom probeert Liz hem niet op andere gedachte te brengen' tot je je realiseert dat je 'één week in het leven van ....' ziet. Alles wat zou verwachen of vindt dat zou moeten gebeuren is daarvoor al gebeurd. Je ziet hoe Liz de situatie accepteert en haar liefde en vriendschap koestert. Ook prettig dat de film uiteindelijk hoopvol en optimistisch is: het is geen zwaar drama. Het is gelukt om een zwaar drama met voldoende luchtigheid te brengen. Ook de andere thema's komen goed uit de verf: wat vind je echt? Hoe authentiek ben je? Kun je de keuzes van een ander accepteren? De kracht van optimisme en ergens in geloven.

De film is niet perfect. De verhaallijn van de predikant vond ik niet briljant integreren. Ook de bijrollen vond ik niet briljant. Vooral Ellie ne Mary worden te geforceerd en karikaturaal neergezet. De emotiewisselingen gebeuren niet vloeiend genoeg en zijn soms moeilijk te begrijpen. Ik werd echter wat milder toen ik in de aftiteling las dat het verhaal oorspronkelijk een toneelstuk is geweest en dat zie je gedurende de hele film: het voelt op veel momenten meer aan als een toneelstuk dan een film. De dialogen maken de film. De bewegingen zijn soms uitvergroot (zoals je dat op een podium moet doen om ook de achterste rijen te kunnen bereiken). Dat had van mij niet gehoeven. Daar heb ik een half sterretje van de score voor af getrokken. Maar voor de rest, een briljante film. 4 sterren.

De gratie van het ballet uit "The Black Swan", de afstotelijke aanblik van het hoofdpersonage uit de "The Whale", ook dat is Darren Aronofsky niet zo vaak in de regiestoel, maar vaak met een voltreffer.

Zoals deze "The Whale" waar uiteindelijk Brendan Fraser een Oscar aan overhield en dit in een film die gaat over spijt, veel spijt, schaamte, ook liefde en over mensen die stuk voor stuk beseffen dat er met hun leven beter te doen was.

Een film ook die naarmate hij vordert meer en meer in je lijf snijdt.

Een film die veel meer inhoudt dan de aanblik van de wansmakelijke beelden en de vaak - hoe komen ze er bij - hatelijke dialogen.

Valt het begin al op door het filmformaat, de openingsscène met het platform lesgeven met de filosofische besluiten en wegmoffelen van de lesgever, en is het al vlug duidelijk dat we het trieste verblijf van Charlie niet zullen verlaten, het slot is een knappe, indrukwekkende, verrassende, emotionele verademing.

Die kinderen halen heel de film naar beneden. Wat een wijsneuzen.

Een aparte vertolking van Brendan Fraser, maar ook van regisseur Darren Aronofsky zelf. Ik had nooit ingeschat dat Aronofsky met zo'n direct gegeven aan de haal zou gaan, ik had hem altijd op een wat surrealistischere aanpak geschat. Uiteraard zijn dramafilms voor hem niet nieuw, maar nergens werden ze op deze manier geregisseerd. Gelukkig is de beste man bekwaam in zijn werk en dat levert wederom een geslaagde regiebijdrage op. De Oscar voor Fraser, naar mijn inzien, is volledig terecht. Een geweldige acteerprestatie door iemand die even alle ellende uit zijn leven weg lijkt te acteren. Het levert een film op die regelmatig weet te ontroeren, maar de genadeklap daarin niet uit durft te delen. Dat is mede te wijten aan een iets te karikaturale invulling van de bijpersonages, zeker Sadie Sink vond ik niet erg passen. Ik denk dat de film op bepaalde regievlakken wat extra peper had kunnen gebruiken, maar de finale is bovengemiddeld sterk en de innemende aanwezigheid van Fraser zorgt er eigenlijk altijd wel voor dat de film boeiend blijft. Ik kijk alvast uit naar het volgende werk van Darren Aronofsky.

Een film die niemand onberoerd laat.

Heftig drama die geweldig wordt geacteerd door Brendan Fraser.

De goede man heeft hier zeer terecht een oscar voor gekregen.

Deze film is zeer goed gecast, want de verpleegster, de dochter en zijn ex vrouw spelen ook heel goed.

Om Brendan Fraser zo te veranderen in iemand die lijdt aan morbide obesitas, is toch ook heel erg knap gedaan.

Prachtige, maar ontroerende film.

Prachtig drama die me bijna twee uur ademloos naar het scherm liet kijken. Nergens een valse emotie, terwijl het verhaal vol emoties zit. Zeer sterk geacteerd door de gehele cast. Je kunt zien dat deze film is gebaseerd op een toneelstuk, omdat hij zich maar op één locatie afspeelt. Fraser kreeg een wat mij welverdiende Oscar voor zijn rol. Vier sterren.

Prachtig emotioneel drama waarbij de gevoelens zeer realistisch voelbaar zijn dankzij ieder lid van de cast die allemaal een steentje bijdragen tot een perfect geheel. Ondanks het beperkt aantal qua cast en de film zich maar op één locatie speelt, weet deze film voortdurend te boeien door het emotionele verhaal en het verloop ervan. Uiteraard een terechte Oscar voor Brendan Fraser, maar ook Hong Chau ( Liz ) , Ty Simpkins ( Thomas ), Samantha Morton ( zijn vrouw Mary ) en vooral Sadie Sink ( dochter Ellie ) spelen hun rollen ook prima. Sadie Sink kennen we van de geweldige serie Stranger Things en de sterke horrortrilogie Fear Street. Zeker zien ! 8/10

Wauw, wat een film. Geweldig goed geacteerd en dat einde.... poe poe!

Sjonge... deze kwam wel even binnen! Terwijl mijn zoon nietsvermoedend aan tafel zijn huiswerk zat te maken pinkte ik hier en daar een traantje weg. Welke keuzes maak ik voor mijzelf, mijn gezin, mijn kinderen? Welke onderdelen van mijn leven staan op een dood spoor maar ben ik onmachtig om daar verandering in aan te brengen?

De film is zeker niet foutloos, er is technisch gezien best het één en ander aan te merken. Maar het heeft me zeker weten te raken, waardoor ik niet uitsluit dat ik in de toekomst mijn stem nog ga verhogen. *4.0

De trailer maakte dat ik deze film wilde zien, al ben ik geen liefhebber van Aronofsky.

Het spel van Fraser is natuurlijk fantastisch, ik heb denk ik wel een donkerbruin vermoeden welk stukje ze op de Oscars getoond hebben toen het rijtje beste acteurs voorbijkwam. "I need to know that I've done one thing right in my life!" Dat stukje.

Mooi hoe Fraser verschillende emoties laat zien in één enkele gezichtsuitdrukking: aandoenlijkheid, schuldgevoel, verslagenheid...

Er is donker gefilmd, ik moet zeggen dat ik daar niet zo van houd, maar het past wel bij het tragische, deprimerende onderwerp.

De film is niet geheel rauw en oprecht te noemen, af en toe schiet er ook echt wel iets clichématigs of vals sentimenteels voorbij, zeker in het tweede uur. De scène waarin de dochter (die ik overigens behoorlijk irritant vond worden op een gegeven moment) en de missionarisjongen naar een slaapkamer lopen, de deur gaat dicht, hij gaat op de grond tegen de deur zitten en zij doet hetzelfde aan de andere kant van de deur, terwijl het gesprek doorloopt.

Pi, Requiem for a Dream, Black Swan en Mother vind ik geweldige films en ook vreemde eend in de bijt The Wrestler wist mij erg te bekoren. Met The Fountain kon ik destijds niks en Noah spreekt me echt niet aan en heb ik nog niet gezien, maar Aronofsky sla ik dus best wel hoog aan als cineast.

Beetje verrassend dan om van hem deze film voorgeschoteld te krijgen, die op papier wat weg had van een tearjerkende zaterdagavondfilm.

En dat is het eigenlijk ook wel geworden, nu ik 'm heb bekeken. Al moet ik wel toegeven dat de film vlot wegkijkt, inderdaad nogal toneelachtig maar ik hou op zich wel van films die zich op 1 locatie afspelen.

Maar niks hier van wat we van Aronofsky gewoon zijn. Geen audiovisuele trip, geen verhaal waarbij alle registers worden opengetrokken en je mee afdaalt met personages die de grip verliezen op de realiteit.

Project dat dus wat uit de toon valt in het rijtje films van deze regisseur, maar op zich nu ook weer geen straf om The Whale uit te zitten. 2* dan maar.

Het was spannend of dit een tegenvaller of een meevaller zou worden, want ik vind dat 'filmhuis' films vaak veel teveel credits krijgen door zogenaamde 'vaklui' die denken te weten wat een goede film is.

Ik kan bijvoorbeeld 'The Mummy' net zo waarderen dan deze 'The Whale'. Het heeft alles te maken of je open staat voor alle genres op filmgebied en of de film in zijn genre gelukt is. Er zijn vreselijke slechte actiefilms, maar ook vreselijk slechte 'filmhuis/art films'.

Maar dit was zeker een zeer goede film. De grauwe donkere sfeer in het huis, de constante regen, maar vooral de manier hoe Charlie aan het vreten is, ging door merg en been. Ik had gelijk geen zin meer in mijn chips.

De dochter komt iets te geforceerd over. Had een tandje minder gekund, maar aan het einde alsnog erg mooie scene. Zeker de moeite waard om te kijken! Mooi dat Branden de Oscar heeft gewonnen voor deze film.

Een man. Een zetel. En tonnen voedsel. Je denkt en hoort: die eet zichzelf het graf in. Je ziet het ook, en walgt. Dit is geen maaltijd verorberen, dit is schrokken. Voeding als autotherapie. Spijs als verslaving. Kost als escapisme. Vreten als ziekte. Is mededogen voor zoiets walgelijks mogelijk?

Wel als Darren Aronofsky achter de camera staat. ‘The Whale’ bekleedt binnen diens oeuvre alleszins een unieke plaats, want de film is ontzettend klein opgevat. Ocharme enkele kamers en nauwelijks een handvol personages, en toch intrigerend van begin tot eind: dit huis clos ontleent zijn intensiteit aan de reeds meermaals bekroonde vertolking van Brendan Fraser, en aan het narratief, dat voor de toeschouwer neerkomt als een reis richting compassie.

Het intuïtief-biologische staat de toeschouwer eerst nog in de weg. Charlie mag dan wel sympathiek lijken, hij ziet er gedrochtelijk uit, hij verzorgt zich niet, hij lijkt zijn eigen dood te bewerkstelligen. Quid? Wat is er toch met deze koppige goedzak, dat hij zich zo laat gaan? Met mondjesmaat strooit Aronofsky kruimels informatie rond, tot zich een tragisch portret aftekent waarbinnen Charlie geen abject figuur meer kan zijn, maar een haast bovenmenselijk positief martelaar.

Opvallend is dat al wie Charlie’s pad kruist, zelf gelouterd wordt door die ontmoeting. Zijn ware gedaante wordt pas zichtbaar voor wie zijn verhaal kent, een levenspad dat door religie enerzijds en Charlie’s conflictvermijdende natuur anderzijds langzamerhand kapseisde. De man verloor bijna alles, en wil zichzelf in een daad van financiële barmhartigheid jegens zijn dochter min of meer uitwissen. Hoe ver kan naastenliefde gaan?

De loutering die uit ‘The Whale’ spreekt, gaat gepaard met een complete ommekeer qua perspectief. Niet Charlie wordt een ander, maar iedereen rondom hem. Men leert immers kijken voorbij de vooroordelen en vooringenomenheden. Het symbool van de walvis, die er aan zal moeten geloven, wordt een mystiek gegeven, dat Aronofsky schitterend in beeld weet te brengen: hoe een mens op zijn laatste transcendente momenten de begrenzingen van zijn eigen lichaam weet te overstijgen, en een metafysisch licht kan laten schijnen op zijn omgeving. Dat is Charlie, alias The Whale!

Aronofsky laat zijn ethische studie weliswaar gepaard gaan met aardig wat sentiment, en emotionele kitsch is nooit ver uit de buurt. Dat neemt evenwel niet weg dat ‘The Whale’ diep ontroert, en dagenlang nazindert. Het is immers een sterk moreel appel om iemand niet te beoordelen op hoe hij of zij er uit ziet. There’s more than meets the eye, weet je wel. Of, om het met Clouseau te zeggen: "het zit vanbinnen". Niets nieuws onder de zon, maar de oude wijsheid weet Aronofsky grandioos opnieuw te verpakken.

3,25*

Een 'dikke' aanrader...ik ging stuk