I'm Thinking of Ending Things (2020)
Genre: Drama
Speelduur: 134 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Charlie Kaufman
Met onder meer: Jessie Buckley, Jesse Plemons en Toni Collette
IMDb beoordeling: 6,6 (99.513)
Gesproken taal: Engels
On Demand:
- Bekijk via Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot I'm Thinking of Ending Things
Ondanks de twijfels die ze heeft over hun relatie gaat een vrouw met haar vriend Jake mee naar zijn ouderlijk huis om zijn ouders te ontmoeten. Onderweg ernaartoe hangt er een vreemde sfeer en eens aangekomen komen ze door een sneeuwstorm vast te zitten in het huis. Vanaf dat moment begint de vrouw de aard van alles wat ze weet over haar vriend, zichzelf en de wereld in twijfel te trekken.
Externe links
Acteurs en actrices
Jake
Young Woman
Mother
Father
Janitor
Laurey / Tulsey Town Girl 1
Aunt Eller / Tulsey Town Girl 2
Tulsey Town Girl 3
Yvonne
Diner Manager
Video's en trailers
Reviews & comments
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11969 stemmen
Wat volgt is een soort diepzinnige filosofische, wetenschappelijke en culturele uiteenzetting
Heb me echt de hele film zitten afvragen of het nu ironisch bedoeld was of niet. Of misschien een beetje van beiden.
Ben er na het kijken van deze film trouwens nog steeds niet echt uit. De personages zijn wel erg van die hipstertypetjes, veel van de dialogen wel érg blasé. Die "'Baby, It's Cold Outside'" conversatie kan je toch ook maar moeilijk serieus nemen (zeker niet omdat die gewoon 1 op 1 is overgenomen uit de realiteit).
Maar vooral erg jammer van Collette en die onuitstaanbare 4:3. Twee compleet onnodige keuzes die de film een stuk moeilijker te verteren maken dan nodig was.
Redlop
-
- 8962 berichten
- 3566 stemmen
De sleutel van de film zit aan het eind en maakt het oeverloze gezwetst meer dan de moeite waard. Mulholland Dr. - achtige ontknoping die door eRCee een pagina terug prima wordt verhelderd. Alles speelt zich af in het door Alzheimer vertroebelde brein van conciërge Jake in de laatste minuten van zijn leven.
4*
Biologiedocent
-
- 4 berichten
- 4 stemmen
Iedereen die hier een voldoende voor heeft gegeven wil denk ik gewoon enorm slim overkomen en duft niet toe te geven dat hij/zij er, net als ik, geen ene REET van snapte. Amen.
horizons
-
- 5655 berichten
- 2322 stemmen
Iedereen die hier een voldoende voor heeft gegeven wil denk ik gewoon enorm slim overkomen en duft niet toe te geven dat hij/zij er, net als ik, geen ene REET van snapte. Amen.
Lees de regel in de spoiler tag van het berichtje voor dat van jou.
Henry Spencer
-
- 468 berichten
- 1197 stemmen
Heel bijzonder. Charlie Kaufman schrijft in vrije vormen, zal ik maar zeggen. Logica, chronologie en psychologie moeten wijken voor de persoonlijke beleving van alles met alle bizarre, ontroerende, hilarische en ontnuchterende gevolgen van dien.
Veel lange dialoogscènes in de auto op de weg, met stiltes, interne monologen erdoorheen geweven.
De thema's wijzen zichzelf toch wel vrij duidelijk aan. Ik vind het een beetje een symbiose van Eternal sunshine of the Spotless mind en Adaptation. Een poging om de emotionele impact van de ene te koppelen aan het intuïtief surreële van de andere. Geslaagd?
Grindhouse62
-
- 2063 berichten
- 15376 stemmen
Iedereen die hier een voldoende voor heeft gegeven wil denk ik gewoon enorm slim overkomen en duft niet toe te geven dat hij/zij er, net als ik, geen ene REET van snapte. Amen.
Mescaline
-
- 6989 berichten
- 2736 stemmen
Toch wel genoten van de mysterieuze sfeer en de erg boeiende personages, heel de film blijf je je afvragen waar het heen gaat. Eerlijk is eerlijk moet ik wel bekennen dat ik de rol en het personage van Jessie Buckley het meest interessant vond. Jake zorgt voor de mysterie maar als het over de personages gaat lang niet zo boeiend als de vrouwenrol, daarom ook dat ik de twist wel sterk vond en ook niet heb weten te raden, maar tegelijkertijd ook een klein beetje jammer omdat ik juist zijn vriendin en haar innerlijke gedachten het meest boeiend vond. Dat dat dan eigenlijk de gedachten zijn van Jake doet daar weinig aan af.
De film is wel te begrijpen, je hoeft er geen hoog IQ voor te hebben maar opletten en niet verwachten dat je het in hapklare brokken krijgt helpt.
3,5*
david bohm
-
- 2929 berichten
- 3204 stemmen
Interessante film met fijne dialogen over van alles en nog wat, wetenschap, identiteit, kunst. Soms wordt een hele recensie van een film opgelepeld of een gedicht.
Hoewel behoorlijk statisch met veel gepraat vloog de tijd voorbij. Eigenlijk totdat ze bij het schoolgebouw aankomen zat ik er helemaal in. De finale, nu ik wat interpretaties heb gelezen snap ik het idee maar daar raakte ik het wat kwijt.
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
De titel verwijst naar de openingsgedachten van een nimmer bij naam genoemde jonge vrouw [Jessie Buckley] die met haar vriend Jake [Jesse Plemons] onderweg is om kennis te maken met zijn ouders [David Thewliss, Toni Collette]. Gesprekken over kunst, cultuur en filosofie onthullen wat meer over hun persoonlijkheden in dit dan nog relatief conventionele psychologische drama. Wanneer de twee op hun eindbestemming komen volgen de jump cuts zich in rap tempo op, waarbij karakters even plotseling verschijnen als verdwijnen en Thewliss en Collette opeens jaren ouder of jonger zijn dan daarvoor. Een intrigerende, complexe puzzel, extreem goed geacteerd (met Buckley als uitblinker) en fraai gefilmd. De scènes in een auto tijdens een sneeuwstorm en de make-up in de finale bevestigen dat Kaufman er niet op uit is om een realistische film te maken. Maar Kaufmans scenario leunt veel teveel op dialoog. Daardoor duurt dit onnodig lang en de frustrerende finale is minstens net zo bizar als al het voorgaande.
mjk87 (moderator films)
-
- 13290 berichten
- 3906 stemmen
Deze film is gewoon raar en ik vond er werkelijk geen drol aan. Ergens begint de film nog wel aardig hoor, maar uiteindelijk is allen dat meisje nog wel oké en de rest van de personages is gewoon vreemd. Ik kan daar niks mee. Visueel ook erg saai, soms zelfs lelijk en jammerlijk in 4:3 wat een extra benauwend effect geeft en de film was al niet bepaald een bad van gezelligheid. Dat eerste uur duurt al lang maar is nog enigszins te volgen, daarna houdt het op. Er zijn goede theorieën over maar tijdens het kijken zelf boeit me dat dan totaal niet. Een Mulholland Dr is zelfs op haar basisniveau bijvoorbeeld nog net te volgen en is daardoor wel genietbaar (ook om duizend-en-een andere zaken, maar goed). Deze film heeft me vooral verveeld en wist me ook niets maar echt niets anders te bieden. 0,5*.
rik2
-
- 9 berichten
- 9 stemmen
Heb deze film vorig jaar zomer gezien en heb ervan genoten. Lees nu hier dat velen hem vervelend, langdradig en te complex vinden, maar dat vind ik juist bij veel blockbusters en superhero films die ik soms met mijn kinderen (teenagers) in de bioscoop zie.
Misschien was het verhaal wel begrijpelijker geweest als vanaf het begin duidelijk was dat alles zich afspeelt in het hoofd van de eigenlijke hoofdrolspeler Jake, dat zou verder niets hebben afgedaan aan het verhaal. Dan zou je jezelf tijdens de film niet steeds hebben hoeven af te vragen wat er gebeurd en kun je je beter concentreren op de eigenlijke thema's van de film. Een twist op het einde is meer iets voor een ander soort film.
Lucinda
-
- 1 berichten
- 0 stemmen
De film I'm thinking of ending things.
Soms kan een film zoveel diepgang hebben dat het zijn doel voorbij schiet en dit is zo'n film.
Heel gevaarlijk om zoiets te zeggen als het ook nog eens een zeer gewaardeerd regisseur betreft.
Ik ga de inhoud van de film niet beschrijven , ik zou zeggen kijk hem eens.
Er worden teveel metaforen gevisualiseerd en de meeste raken kant nog wal.
Dit geld ook voor de citaten van bekende intellectuele dichters , het is teveel.
Ik hou wel van wat diepgang in een film maar hier wordt het zo bont gemaakt dat de film op zich een groot onsamenhangend geheel is geworden ; dit overigens zonder afbreuk te doen aan de geweldige acteurs.
Deze film is weggelegd voor een select groepje film liefhebbers.
Zo'n groepje dat je kunt vergelijken met kenners van abstracte kunst die 80.000 euro willen betalen voor een schilderij dat onder een mooie belichting in een atelier hangt en waar ze van alles in zien.
Het schilderij blijkt gemaakt te zijn door een peuter die willekeurig met wat verf op een doek heeft zitten te flodderen.
En het zou goed eens kunnen dat de regisseur van deze film zich op zijn knie slaat van de pret ................
Johnny007
-
- 31 berichten
- 34 stemmen
Wat een bagger film. Men probeerd hier te artistiek te zijn.
Gaat nergens heen.
Collins
-
- 6243 berichten
- 3719 stemmen
En het had in beginsel heel goed allemaal de aftrap voor een goedaardige romantische komedie kunnen zijn. Lucy is een student kwantummechanica met een talent voor het schilderen van landschappen. Met haar nieuwe vriend Jake is zij middenin een sneeuwstorm onderweg naar zijn ouders om kennis te maken. Een vreemde gozer, die Jake. Controlerend, betweterig, met weinig ruggengraat. Samen in de auto onderweg. Twee solitaire zielen naast elkaar. De gespreksvoering is cultureel geladen en gebeurt met analytische zakelijkheid. Een vermoeiende bezigheid. Voor Lucy. Misschien voor Jake. Zeker voor de kijker.
Geen wonder dat Lucy in een innerlijke monoloog kenbaar maakt de relatie met Jake te willen beëindigen. Onderwijl bekijkt de toeschouwer in een visuele verpozing het interieur van de boerderij van Jake’s ouders. Een bloemetjestapijt, een nostalgisch ingerichte eetkamer, een merkwaardig schilderij, veel portretfoto's en het bot van een hond aan de voet van een houten trap. Bevreemding maakt zich van mij meester. Ondertussen is de innerlijke monoloog van Lucy helder. De relatie voelt aan alsof die vanaf het prille begin al was afgelopen. Iedere volgende stap is een bevestiging daarvan. Een herhaling. Hetzelfde. Zinloos. I’m thinking of ending things.
Charlie Kaufman stuurt twee mensen op een roadtrip. Twee mensen op een troosteloze reis die is behangen met moeizame intermenselijke relaties en moeilijk te plaatsen flashbacks. De plaatsen van handeling klinken normaal maar blijken stuk voor stuk bizarre omlijstingen te zijn. Een oude boerderij, een besneeuwde weg, een ijssalon en een highschool. De locaties duiken als flarden van een herinnering uit de nachtelijke sneeuwstorm op en lijken op een vage manier met elkaar te zijn verbonden.
Onwezenlijke bestemmingen die een huisvesting bieden voor verloren zielen of voor hen die op weg zijn om een verloren ziel te worden. De sfeer van eenzaamheid, verlorenheid en claustrofobie die al vanaf de scène in de auto onderweg naar Jake’s ouders aanwezig is, dringt steeds penetranter de film binnen. Het 4:3-beeldformaat dat de film gebruikt is lelijk maar versterkt een akelig claustrofobisch gevoel dat opduikt bij het kijken naar een roadtrip door een sneeuwstorm op weg naar de onherroepelijke troosteloosheid van het menselijke bestaan.
Als Lucy en Jake de oude boerderij betreden dat het woonhuis is van Jake’s ouders en nadere kennismaking volgt, blijkt dat de film niet enkel om de abnormale relatie tussen Lucy en Jake handelt, maar dat het in de film gaat om alle pathologische relaties van alle personages. Tot elkaar en tot zichzelf. De situatie op de boerderij heeft veel van een situatie waarvan je in een gekkengesticht niet vreemd zult opkijken. Warrig, hilarisch en surrealistisch.
Het verhaal heeft geen lineair verloop maar springt heen en weer in de tijd. Soms zijn de ouders bejaard en dement en niet ver verwijderd van de dood. Soms zijn de ouders stukken jonger en vol levenslust. Het daagt me. Iemand is onderweg in de tijd. Iemand bezoekt de toekomst, het heden en het verleden. De vraag is wie. Lucy? Jake? Beide? Of is het gewoon de weergave van de niet-lineaire manier waarop de wereld functioneert. Vragen. Vragen. Ik hield me tijdens de film maar vast aan een uitspraak van Lucy. “Seems. That's the operative word. Time's another thing that exists only in the brain”. Het citaat helpt even om de enigszins irritante gedachtenstroom die de film bij mij op gang weet te brengen te cultiveren. Maar al snel gaat de stroom weer door: Hm, ja, maar wiens brein?…
In de film komt de voorliefde van Kaufman voor raadselachtige verhalen en voor personages die (opzettelijk of opzettelijk onbewust) in absurde verwikkelingen verstrikt raken, goed tot uiting. En steeds weer die levensvragen waarmee hij de kijker confronteert. Bevinden we ons in een permanente staat van zelfbevreemding. Het gevoel vervreemdt te zijn van eigen lichaam en geest? Is ons bestaan niet slechts de projectie van een mogelijkheid die zich in ons hoofd afspeelt? Is het leven niet gewoon een equivalent van een musical als Oklahoma? (Een heel naar beeld overigens. Ik haat musicals). Vragen. Vragen. De grenzen waarop de realiteit van Kaufman balanceert zijn rekkelijk. Zoveel is in ieder geval duidelijk.
Ik heb de film tot op zekere hoogte als een boeiende reeks beelden en gedachten beleefd. Wat overheerste was echter een verrekt vermoeiend gevoel. Ik was blij dat aan het eind van de film de sneeuwstorm eindelijk ging liggen.
charmie
-
- 245 berichten
- 0 stemmen
Wat is dit toch een prachtige film met geweldige acteurs en ontroerende dialogen.
Vanavond maar weer eens bekeken.
Voor de vijfde keer.
Sergio Leone
-
- 4018 berichten
- 2703 stemmen
Pfft.
Ellenlang gezwets en erg veel interessantdoenerij in dit bevreemdend drama. Niets is wat het lijkt, maar dat is erg snel duidelijk. Enige emotionele binding ontbreekt volledig, wat toch wenselijk is met dat einde. De personages zijn vervelend en de bekendste acteurs zijn het saaist om zien.
Visuele schoonheid, die er wél degelijk is in de kleurrijke sets, wordt teniet gedaan door de keuze voor 4:3. Totaal geen begrip voor. Ik had enige verwachtingen maar kom van een kale reis thuis. Zelden zoveel moeite gehad om het einde van een film te halen.
1
charmie
-
- 245 berichten
- 0 stemmen
Laat mij het nou eens even uitleggen. Zo moeilijk is het toch niet?
Het leven van Jake, de conciërge, is mislukt. Mislukt omdat er nooit een vrouw in zijn leven is gebleven die dat met hem had willen delen. Al zijn vriendinnetjes hebben op enig moment een eind aan de relatie gemaakt. 'Lucy' is de personificatie van die meisjes.
Het gedicht 'Bonedog' is volgens mij cruciaal, met name de eerste regel: 'Thuiskomen is vreselijk'. Want dat is wat Jake elke dag, na het beëindigen van zijn dienst, weer moet ondergaan: terug naar dat doodse en uitgeleefde huis waarin hij na de dood van zijn ouders is blijven wonen. En op het eind van de film, op het punt van weer-naar-huis-moeten, neemt hij het besluit waarover hij al zo lang heeft lopen nadenken......
Hoe anders zou dat leven gelopen zijn met een vrouw aan zijn zijde. Hij had het heel ver kunnen schoppen en wellicht de Nobelprijs kunnen winnen; iets waar zijn vader al op zinspeelde. Maar dat mocht niet zo zijn en in de laatste scène is Jake terug in de Loneley Room uit zijn jeugd, vastbesloten om een vrouw te veroveren....."to call my own".
Verder moet je van alle wijdlopige (maar bloedmooie) uiteenzettingen van de hoofdpersonen gewoon proberen de essentie eruit te pikken: het universele in het specifieke. Dat kost misschien wat moeite, maar je wordt er wel weer een stukje wijzer van en wat is daar op tegen?
flaphead
-
- 749 berichten
- 905 stemmen
Kaufman, dus dan moet ik hem kijken. Altijd bijzonder en spraakmakend, terwijl -zo terugkijkend- ik zie dat ik zijn (geregisseerde of geschreven) films niet eens altijd heel hoog waardeer. Dus blijkbaar een hoge aantrekkingskracht (ik hou van mindfuck), maar dan toch te moeilijk.
Dat is bij deze film eigenlijk niet anders. Te beginnen met de aparte keus voor 4:3, al viel het me pas later op. De sfeersetting en beeldvorming zijn heel fijn. De scenes in het huis zijn geweldig en veruit de beste van de film; ongemakkelijk, bevreemdend, humoristisch, aandoenlijk. Genieten. Van mij had dat de hele film gemogen.
De autorit heen, de start van de film, begint ook interessant als we niet alleen de -deprimerende- wisselwerking tussen het nieuwe koppel leren kennen, maar ook meteen te zien krijgen met wat voor film we te maken hebben als Jake lijkt te reageren op Lucy's gedachten. Het autoritje duurt alleen wat lang, met lange citaten en filosofische en literaire verwijzingen die langs me heen gaan. Bijzondere keuze ook om de vierde muur te doorbreken.
De autorit terug gaat een beetje dezelfde kant op en dat is dan weer een teleurstelling na de huis-scenes. Wel komt er uiteindelijk meer bevreemde sfeer in met oa de ijskraamscene, maar lijkt het ook wat de bocht uit te schieten in het laatste deel. Of misschien kan ik beter zeggen: raak ik het aardig kwijt.
Ik zie enkele links, maar het grotere plaatje ontgaat me denk ik, er zijn meerdere invalshoeken (wie wat inbeeld, wat echt is en wat symbolisch, en welke psychologische spelletjes er gespeeld worden met de kijker). En met het rollen van de credits denk ik wéér 'wat is er allemaal over mijn hoofd gegaan?' en wordt mijn idee dat ik toch wel intelligent denk te zijn weer een beetje de kop ingedrukt, zoals ik vaker met dit soort films heb. De vele verwijzingen naar voor mij onbekende zaken maakte het voor mij ook een stuk minder boeiend. Doe mij nog maar een film in de stijl zoals in het huis (6,5)
Capablanca
-
- 1028 berichten
- 1450 stemmen
Mooie en vervreemdende film over dementie, tenminste, dat is hoe ik hem duid.
Henk_61
-
- 35 berichten
- 43 stemmen
Mooie film ! Ik kon (in tegenstelling tot vele hier) de lange conversaties in de auto wel enorm waarderen.
Vooral het ontleden van de film a woman under the influence vond ik mooi gedaan en gaf ook mij een andere kijk op deze film.
stefan dias
-
- 2304 berichten
- 1319 stemmen
Ik kan het niet laten: heb het boek (nog) niet gelezen, maar ik droomde hier de titel 'De avond is ongemak' bij.
Alles - formaat, kleuren, styling, dialogen - werkt meteen vervreemding in de hand. Geïsoleerde, geabstraheerde scènes, waar je soms geen touw aan vast kan knopen. Nietsvermoedend zou je het idee kunnen krijgen dat je in een horrorfilm zit… en in zeker zin is dat ook wel zo. Een nachtmerrie die nooit lijkt op te houden, waar maar geen eind wil komen. Claustrofobisch, verstikkend… maar in weerwil van 'Being John Malkovich' en '…Spotless mind' ook een verstikkende afwezigheid van humor (hoewel Colette en Thewliss zich wel lijken te amuseren…)
Een film waar je té veel over na kan denken, maar waar je dat misschien best niet te veel doet. Film als een (naargeestig) gedicht. Je kan de afzonderlijke woorden/beelden misschien niet altijd perfect duiden maar al bij al heb je het wel door wara het ongeveer over gaat. Ongeveer.
Een leven/film waar je niet echt vrolijk van wordt.
John Milton
-
- 21559 berichten
- 11722 stemmen
Sterk hoor. Ik had hier helemaal niet tegenaan hoeven hikken. Geen toegankelijk filmpje en Kaufman moet je misschien wel liggen, maar ik kon mijn ogen niet van het scherm afhouden
4,1*
cinemanukerke
-
- 1157 berichten
- 737 stemmen
Subliem. Welkom in de (tijd)reis van Charlie Kaufman. We volgen een koppel waarvan de vrouw de relatie niet meer ziet zitten. Hier zit geen toekomst in, denkt ze en dat zal ze letterlijk voor haar voeten gegooid krijgen. Het koppel bezoekt de ouders van haar vriend en daar zijn reeds de eerste tijdssprongen. Zoals ze later zelf letterlijk zal zeggen ; 'we zijn een constante en de tijd beweegt van verleden naar toekomst'. We zien de ouders in drie fasen, we zien hun verleden, heden en toekomst.
Wat is dus de toekomst voor het koppel ? De film heeft een eigenaardige flash forward structuur door af en toe over te schakelen naar een oude man. Meer en meer vermoeden we dat dit de oude versie van haar vriend is (hints zijn bv die overalls in de wasmachine - in de kelder - met embleem van school, overall die de oude man draagt ) en wanneer de confrontatie op het einde in de school tussen het meisje en de conciërge is de dialoog vreemd maar tegelijkertijd verhelderend (hoe ziet haar vriend eruit ? ze weet het niet, al lang geleden niet gezien en natuurlijk de pantoffels) maar als je dan denkt dat alles in de plooi valt, is er dan die vreemde musical intermezzo en dan nog een epiloog waarin we een Nobelprijsuitreiking te zien krijgen samen met een musical nummertje.
ITOET serveert heerlijke filosofische uitspraken (dieren leven in heden en kennen geen hoop, mensen leven in toekomst en hebben voortdurend hoop/ een idee is nooit een leugen / een idee kan worden gepland ?) en citeert poëzie die het hart raakt. Er zijn die vreemde details (telefoonoproepen van blijkbaar haarzelf, de hond die plots opduikt (er was toch hier geen hond), de foto van haar bij de familie foto’s van haar vriend (alweer hint naar toekomst), etc waarddor je steeds zoekt naar verbanden en inzichten. Er zijn nog veel meer hersen brekende details (de vuilnisbak met honderden ijsbekers bv - what the f... ?) en de sequentie in de ijssalon is weer zo’n geniaal voorbeeld van rijdreizen.
ITOET begint – zoals de titel aangeeft – met het meisje dat de relatie wil beëindigen. In het begin denkt ze dit luidop en na verloop van tijd zal het niet meer volledig uitgesproken kunnen worden, er komt altijd iets tussen. Ze wil dus de relatie verbreken maar iets houdt haar tegen. Wanneer bij de epiloog dan plots zij als oude versie samen met haar oude versie vriend (maar ditmaal de acteur van jongere versie - ik weet het, niet gemakkelijk te volgen en dan heb je de film nog niet gezien !) dan lijkt me dit te duiden dat ze uiteindelijk toch gekozen heeft voor de relatie. Wanneer ze de oude versie van haar vriend zag (verbannen tot conciërge van de school; eenzaam), lijkt ze te kiezen om hem te redden. De tijd heeft duidelijk gemaakt wat haar keuze moest zijn. De cirkel is dus rond.
ITOET is ook visueel creatief en knap (de sneeuw is een prachtig decor voor dat desolate universum) en de montage maakt dit spel van heden en verleden uitermate boeiend en ook ietwat chaotisch. Op een bepaald moment horen we : subjectieve herinnering. Iemand herinnert zich een situatie anders dan wat er werkelijk gebeurd is. Daarom dit – alweer geniaal – tussenspel van een film in de film nl vrouw in hamburgertent die door haar vriend wordt gesteund maar daardoor haar job verliest. Maar ze zijn samen; Het blijkt om een filmfragment te gaan geregisseerd door Zemeckis !
Na afloop van de film, reeds diep in de nacht ga ik slapen. Alhoewel het al een tijdje zonnige dagen zijn, hoor ik het ratelen van de rolluiken door de gure wind en is het koud in de kamer. Is dit nu een subjectieve herinnering ?
Shadowed
-
- 8385 berichten
- 5269 stemmen
Nadat ik het geweldige Synecdoche, New York zag raakte ik meteen erg geïnteresseerd in het overige regiewerk van Kaufman. Een film als deze is dan natuurlijk snel binnen het vizier, en als productie van Netflix per abonnement gemakkelijk te bereiken. Dat het vanwege Kaufman geen makkelijk te begrijpen film zou worden had ik op voorhand al verwacht, maar zelfs met extra scherpe bril op was deze film voor mij onmogelijk te doorgronden. Pas toen ik de betekenis achter het verhaal op internet zocht kon ik de film echt waarderen, maar daarbij komt ook wat kritiek kijken. In ieder geval is het acteerwerk van Buckley evenals Plemons noemenswaardig, maar geen van beide kunnen de meerdere, ellenlange gesprekken interessant maken. Zo opent de film met een uitgerekte conversatie over allerlei filosofische en diepgaande onderwerpen, alleen nauwelijks uitnodigend in beeld gebracht door Kaufman. Zodra we bij het huis aankomen begint de onderliggende mysterie eindelijk de bovenhand te voeren en trok de film me veel meer. Wat volgt is een voortdurende afwisseling tussen saaie gesprekken en intrigerende puzzelsequenties, waarbij de film dus ofwel saai, of juist interessant is. De uiteindelijke betekenis is erg mooi en raakte me zeker, maar daarbij vroeg ik me wel af waarom zoiets ingewikkelds en emotioneels op deze manier onder complexiteiten begraven moet liggen. Je zou denken dat dit soort onderwerpen juist toegankelijk moeten zijn voor menig publiek. Uiteindelijk vond ik het in lijnen met de verwachtingen die ik ervoor had een tegenvaller, maar dat neemt niet weg dat het als productie zeker niet verkeerd is en vooral uniek genoeg om niet te vervallen in vergetelheid. Ik moet overigens nog even snel benoemen dat ik de onheilspellende sfeer in het huis van de ouders bijzonder geslaagd vond en betreur dat dit nergens anders in de film zo sterk doorgezet kon worden.
Gerelateerd nieuws
Variety-recensenten kiezen vijf slechtste films van 2020
Netflix-film 'I'm Thinking of Ending Things' krijgt goede beoordelingen
Deze titels worden binnenkort toegevoegd aan Netflix
Bekijk ook
American Utopia
Documentaire / Muziek, 2020
17 reacties
Fehérlófia
Animatie / Avontuur, 1981
7 reacties
David Attenborough: A Life on Our Planet
Documentaire, 2020
54 reacties
Sheytan Vojud Nadarad
Drama, 2020
12 reacties
Wolfwalkers
Animatie / Avontuur, 2020
41 reacties
Sound of Metal
Muziek / Drama, 2019
45 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.