Synecdoche, New York (2008)

Een bijzonder toneelstuk van theatermaker Caden kunnen we dit op z'n minst wel noemen. De complexe periode van het bestaan tussen geboorte en dood krijgt hierin een ruime invulling. De zin van het bestaan ligt hieraan ten grondslag en uit zich in al haar facetten. We zien in Caden een man die de grip op zijn bestaan kwijt lijkt te raken en met name als immanent wezen bang is te sterven, zonder hij denkt hiervoor klaar te zijn. De zucht om alles onder controle te hebben, wat geenszins lijkt te lukken is hier tevens onlosmakelijk mee verbonden. Het lijkt erop dat Charlie Kaufman een film heeft weten te maken die de eigen potentie en wilskracht lijkt te overstijgen. M.a.w. het slaat behoorlijk ver door en hierdoor is het niet altijd even interessant genoeg meer om het te blijven volgen. De cast is zeer goed en verdient een dikke voldoende met de invulling van dit verhaal.

Het eerste half uur leek het nog een redelijk normale film, daarna raakte ik de draad een beetje kwijt, en vond ik het vooral saai. Maar mijn nieuwschierigheid dwong mij gelukkig om verder te kijken, en langzaam maar zeker vielen alle stukjes in elkaar en begon ik Kaufman te snappen.
Een ingewikkelde surrealistische film met zwartgallige humor en natuurlijk onnodig om te zeggen, maar kan het niet laten: fantastisch acteerwerk van Hoffman!

Ah, ik zocht deze tekst net, thanks!

Herbekeken en de film kwam al een stuk beter binnen. Het laatste half uur vind ik nog steeds wat minder, maar verder genoten. En de betreurde Seymour Hoffman met 1 van zijn allerbeste rollen natuurlijk.

Herzien, na een jaar of vijf. In het licht van het recente overlijden van Phillip Seymour Hoffman krijgt deze film toch wel een extra dramatische lading, zeker gezien het onderwerp.

Deprimerende film

Een lastig te beoordelen film en tevens een film, waar je even goed voor moet gaan zitten. Met Kaufman voor het eerst ook aan het roer als regisseur weet je dat je iets aparts kunt verwachten. Adaptation. vond ik zijn best geschreven scenario, maar ook zijn andere scenario’s die verfilmd zijn, waren minimaal de moeite van het kijken waard.

Synecdoche, New York is een ambitieuze film en begint uiterst sterk, maar op een gegeven moment lijkt Kaufman zich hier toch enigszins te vergalopperen. Ik moet zeggen dat ik de eerste drie kwartier uitermate boeiend vond, maar daarna wordt het langzaam wat minder, met als dieptepunt het laatste gedeelte, dat ik niet echt in het geheel vond passen. Hoewel je goed moet opletten om alles te volgen, is de rode draad wel duidelijk. Het lijkt alleen af en toe wel dat Kaufman teveel zaken in elkaar wil stoppen, waardoor de boel, vooral in de tweede helft toch enigszins vastloopt.

De acteurs doen het overigens prima. Vooral Hoffman is echt heel sterk hier. Het maakt het nog eens dubbel beladen, om hem hier als depressief personage te zien, nu blijkt dat hij in het echte leven ook depressief was. Maar hij speelt hier met verve, weet zijn personage echt tot leven te wekken en wist mijn sympathie vrij gemakkelijk te winnen. Des te jammer, dat we hem nooit meer in iets nieuws zullen mogen aanschouwen. Synecdoche, New York is in ieder geval een bijzondere film, die sterk begon, maar langzaam steeds meer afvlakte. Kaufman heeft sterke ideeën en schrijft mooie scenario’s, maar kan het regisseren daarvan misschien beter aan anderen over laten.

3,0*

a.s. do en vr te zien op 35mm in filmhuis cavia amsterdam

Ik hoe eigenlijk niet zo van theater (toch niet voor volwassenen)
En een film over theater is dan ook al helemaal niet te pruimen. Verder heb ik totaal geen zin om te achterhalen wat het 'allemaal zou mogen betekenen' en ja, als je drie namen hebt en eigenlijk niet zo de doorsnee Amerikaanse Adonis bent, dan zal je acteertalent wel eindeloos zijn. Persoonlijk ben ik niet zo mee met de Hoffmancultus en deze film is gewoon pretentieus of té moeilijk voor een arme drommel als ik.

Ik geef toe, met de overgevoeligheid voor de nieuwe kleren van de keizer die ik de laatste jaren om de een of andere reden heb ontwikkeld zou ik dit heel goed een stomvervelende en pretentieuze film hebben kunnen vinden. Feit is echter dat ik na de vrij normale eerste drie kwartier steeds meer in het ritme van de film kwam, en zonder dat ik nou de behoefte had om alle details te kunnen plaatsen kon ik eigenlijk de volle speelduur lang meegaan in zowel de droomlogica van de plot als de thematiek van de film als geheel. Een fraaie en zeer bevredigende meditatie over mensen, personages, het leven en de dood, onder andere, denk ik.
        Philip Seymour Hoffman (hier overigens wederom uitstekend) is niet mijn favoriete acteur, maar wat mijn voorganger over de samenhang tussen zijn namen, zijn uiterlijk en zijn acteer(on)vermogen te berde meent te moeten brengen ontgaat mij volkomen, terwijl ik zelf toch geen arme drommel ben.

De film is misschien iets te langdradig, maar is toch wel erg sterk. Ver buiten de normale kaders, absurde zwartgallige humor, geweldig geacteerd en fascinerend zijn wat steekwoorden die mij nu te binnen schieten.

Ik moet hem over een paar jaar zeker nog eens herzien. Kaufman bewijst weer eens dat hij grote thema's en originele plots niet schuwt.

Check!

Het eerste halfuur kon me nog meenemen en leek af te stevenen op een aangename meerlagige film. Daarna stortte het in elkaar voor mij.

Het was duidelijk na dat halfuur dat je bij de pinken moest blijven om de metaforen en surreëele verhaallijnen te kunnen volgen, en dikwijls maakt dat een sterke film, maar in deze werd ik gewoon niet meegenomen. Ik werd achtergelaten. En het is verdomd lang geleden dat ik zo heb zitten aftellen naar het einde van een film; en dat zegt zeer veel over de uitwerking van deze film — gewoon niet onderhoudend en slecht uitgewerkt.

Kaufman had voor dit script een capabele regisseur, cinematograaf en filmcomponist bij de hand moeten nemen die voor hem enkele tientallen scriptpagina's hadden kunnen omzetten in scènes van één minuut die je audiovisueel pakken, door het labyrint leiden, en meer zeggen dan duizend woorden.
Dat ontbeert deze film en maakt het als film, voor mij, niet geslaagd.

Ik kan deze film enkel en louter de volle punten geven; geniaal, subliem, intelligent, melancholisch, alles. Voor de geïnteresseerden laat ik maar al te graag een 'review' achter waarin ik mijn meningen onderbouw. Een fantastische film.

Ik ben geïnteresseerd in je review. De film is een favoriet van me (hij staat in mijn Top 10 zoals je kunt zien) en het verbaast me eigenlijk dat ik zelf geen recensie heb geschreven bij deze film...

Ik dacht net 'oeh! De Filosoof heeft synecdoche gezien, eens kijken wat hij schrijft'

Poeh, dat was me nog eens een ritje. Zeker niet je standaard zondagavond filmpje.

De film is apart, met meerdere lagen. Volledig begrijpen doe ik het niet, en ik zal zeker de nodige informatie moeten opzoeken, maar fascinerend is het zeker. Al mist het uiteindelijk de nodige finesse, waardoor ik het gevoel had dat dit uitstekende verhaal beter uitgewerkt had kunnen worden. Hoffman wederom in een briljante rol. Sonde dat hij zijn enorme talent niet meer aan ons kan tonen. Doordat ik het volledige verhaal (nog) niet volledig begrijp, zet ik nu voor in op 3*. Wellicht dat dit bij de nodige toegevoegde informatie of een herziening nog wat stijgt.

De enige film die ik echt kan blijven kijken, tot in het oneindige, en er elke keer meer uithaal. Inmiddels moet ik hem een keer of 50 gezien hebben, deze week weer tweemaal door het heropleven van de waanzinnige analyse van het Youtube kanaal YourMovieSucks (diepgaander dan de naam doet vermoeden). En elke keer dat ik de film herkijk, zie ik hem anders en leg ik er andere waarde in.

De film is zo waanzinnig meta, dat alles wat ik over de film kan zeggen al in de film besloten zit. De constructie die Kaufman met de verhalende structuur gecreëerd heeft is onnavolgbaar (en kijk, daar ga je al, dat is precies weer waar de film zelf al over gaat). Het is ook niet meer dan passend dat de film zulke variërende commentaren krijgt, van langdradig en saai tot enerverend en eindeloos boeiend. Ook dit zit in de film, en meer nog - het staat op de poster. Check maar eens het korte verhaal "The Balloon" van Donald Barthelme, en zie dan nog eens de ballon die contra-intuïtief in de lucht van de "wereld-simulatie" op de filmposter (en ook in de film zelf) langs zeilt.

Ik snap de kritiek, en ik snap dat mensen die niet van ingewikkelde verhaalstructuren houden afhaken. Het is ook niet een film die ik op zet als ik met vrienden ff relaxed een filmpje wil kijken.

Maar als je een beetje interesse hebt in gelaagde verhaallijnen met veel intertextuele, filosofische en psychologische verwijzingen die het verhaal naar de werkelijkheid trekken en vice versa (precies het proces wat ook weer in de film gebeurt - en in de titel - alles klopt aan deze film), DAN is het een film waarmee je jezelf een groot plezier kan doen! En misschien maakt hij op jou wel net zo'n intense indruk als dat ie op mij heeft gemaakt.

Zware zit, maar erg onder de indruk weer van deze Kaufman. Prachtig gespeeld ook. Kans op verhoging bij herziening (of zelfs bezinking).

Wat een verlies toch, die PSH...

Deze film is mogelijk de meeste bizarre maar ook meest briljante film ooit gemaakt. Hij gaat over de desintegrerende regisseur Caden die aan alles lijdt en alles verliest en die besluit een toneelstuk te maken die ‘echt’ is om zichzelf te begrijpen hetgeen een eindeloos Droste-effect geeft: een acteur moet hem en z’n leven spelen die dan, omdat hij de regisseur speelt, zelf weer een nieuwe acteur moet aannemen om hem te spelen ad infinitum. Wat ‘echt’ moet zijn verwordt zo tot een eindeloze verval in onechtheid waardoor het proces wel levensecht de desintegratie van de regisseur weergeeft. De film gaat er ook over we eenzaam zijn en de ander niet kennen, maar dat we ook in hetzelfde schuitje zitten waardoor we tegelijk iedereen zijn hetgeen in het stuk vorm krijgt doordat iedereen de ander speelt.

De film gaat ook over kunst die het leven wil uitdrukken maar daarvoor afstand moet nemen van het leven waardoor realisme en fictie evenals kunst en psychose vanzelf samenvallen: Cadens kunst doet dat door het leven uit te vergroten en die van Adele door middel van miniaturen. Uiteindelijk valt het begrijpen van onszelf samen met onze dood; het einde volgt uit het begin, inclusief onze keuzes, en uiteindelijk volgt onze dood uit onze geboorte. Dat we de werkelijkheid niet kunnen (be)grijpen en we alleen maar kunnen scheppen maakt de film ultiem postmodern.

De film is geniaal in zowel z’n idee als de uitwerking (zelfs elke zin die wordt uitgesproken is een juweeltje), maar ook buitengewoon zwaar: de film is zo moeilijk dat je hem bijna niet voor je plezier kijkt. Maar dat is wellicht ook weer het levensechte ervan, want ook het leven zelf is geen pleziertje.

De film eens opnieuw bekeken, maar nog steeds kan hij me niet bekoren.
De ondertussen wijlen Philip Seymor Hoffman doet het prima, maar heb van hem betere dingen gezien.