A Rainy Day in New York (2019)

Nog een film die goed laat zien waarom Woody Allen zelf zo ongelukkig in de liefde is. Het gaat weer over mensen die zichzelf verliezen in hun eigen fantasiewereldje, maar waar midnight in Paris uiteindelijk kiest voor de realiteit, sluit deze film af met een droom (een kus in de regen in central park). Woody leeft liever in een film uit de jaren 50 dan in de wereld.

Waar films als La la Land en midnight in Paris me echter mee konden nemen in een droomwereld van romantiek en succes, vond ik deze film maar verstikkend. Ik wil helemaal niet eindigen in Woody's pretentieuze, bourgeoise en verjaarde romantische droom.

De scheidingslijn tussen het ongebreideld aanhalen van clichés en diezelfde clichés in de zeik nemen, is hier ontzettend dun. Een onzinfilm die wat mij betreft het beste als een satire bekeken kan worden.

Na een paar oké films van Allen, nu weer een film waar ik echt volop van genoten heb. Al zal dat zeker niet voor iedereen gelden. Het is wel heel erg Woody Allen weer en weinig nieuws. Maar ik geniet van de sfeer, de acteurs, de muziek en de beelden. Zeker Selena Gomez en Elle Fanning vond ik erg sterk. Chalamet ook, maar zijn rol is zoals altijd bij Woody Allen leads een beetje grijs.

4*

Best wel een leuke film al houd ik persoonlijk niet van romantische komedies.

Mooie filmposter ook!?

Typisch een Woody Allen flickje. Weinig nieuws onder de zon en dat typische vrolijke sfeertje wordt aan het begin gelijk al gezet. Hij houdt ook van diezelfde jaren 50 piano riedeltjes muziek, waardoor je gelijk weer weet dat je naar een film van de beste man zit te kijken. Al denk ik soms ook wel dat hij hierin moet overdrijven. Het is soms gewoon namelijk allemaal even te. Woody lijkt ook in het verleden te leven en romantiseert het leven net te graag. Dit komt vooral tot uiting in de dialogen, die niet echt bij jonge twintigers passen. De vocabulaire van Chalamet en Fanning is af en toe teveel van het goede. Ook moet Allen oppassen dat zijn politieke voorkeuren niet teveel door de film heen sijpelen.

Betreft de personages, een belangrijk aspect van de film. Aan het begin was ik wel even bang dat Chalamet een irritante personage zou worden, maar Allen heeft hem in toom weten te houden.

Fanning is wel zo'n typische girl next door waar je op verliefd zou kunnen worden. Die onschuldige lach en idem karakter van Fanning wordt perfect uitgebuit in de film en levert gewoon een vermakelijke film op. Perfect gecast!

Kan verder weinig kwaads zeggen over de film. Het is gewoon typisch Woody Allen. Je moet zijn trekjes maar voor lief nemen en dan weet je precies wat je voorgeschoteld krijgt. Ik deel verder ook bijna alleen maar 3 sterren uit aan Woody Allen films.

Het zijn leuke en vermakelijke films, maar de meesten ben je na een maandje ook alweer vergeten.

Dus..... 3*

Het komt je vaak bekend voor maar het blijft leuk, ook deze Woody Allen film vond ik weer leuk.

Wat een leuke film. Ik moest er even in komen, maar toen werd het beter en beter. Een erg leuk verhaal, goed acteerwerk en mooi beeld. Soms best grappig en gekkig, wat ik positief bedoel. Fijne muziek erbij. Ik heb me vermaakt! 4,5*

Inmiddels 2x bekeken en blij dat de film nu eindelijk te bewonderen valt!

Het verhaaltje is redelijk voorspelbaar maar de typische Woody Allen dialogen zijn toch wel weer erg genietbaar.

Chalamet zet zijn rol meer dan prima neer, en ook Gomez lijkt helemaal in haar element te zijn. Ik verwacht allang geen meesterwerk meer, maar dit is gelukkig weer een stap in de goede richting en zonder twijfel beter dan Wonder Wheel of het matige Magic in the Moonlight. Benieuwd wat hij ons volgend jaar gaat voorschotelen, dit soort filmpjes zijn in ieder geval makkelijk kijkvoer en wat mij betreft nog steeds welkom.

3,5*

Ik kan deze film of diens Blu-Ray release nergens vinden, hoewel hij toch is uitgekomen in Nederland ondanks de aantijgingen jegens Allen.

Ik was eigenlijk vanaf het begin vooral geïnteresseerd in hoe het uitpakt dat een tachtiger schrijft voor personages van 20. En dat was, zoals ik al een klein beetje vreesde, niet best. Nu gaan Woody's films wel vaker over personages die cultureel en intellectueel een stuk beter onderlegd zijn dan de gemiddelde mens, maar nu, anno 2019 met piepjonge personages als deze kan het eigenlijk echt niet meer. Het is allemaal enorm 'bedacht' en 'geschreven', weet op geen enkele manier de wereld van jonge mensen van nu te benaderen (ook niet die van de rijke intellectuele), en weet daarnaast ook nauwelijks los te komen van de pagina's van het script. Al die verwijzingen en gestrooi met namen van films en literatuur, ik geloofde er allemaal geen zak van.

De casting was op momenten ook vreemd, je kon bijna merken dat er gezocht is naar mensen die nog met hem willen werken (of ik heb dat er zelf bij verzonnen...), vooral Selena Gomez was off-putting (bij gebrek aan een passend Nederlands woord) en Elle Fanning véél te 'geacteerd', die heeft zich echt vertild aan deze rol.

Timothée Chalamet is dan wel weer erg goed gecast en ook eigenlijk de enige met een behoorlijke prestatie. Spot-on eigenlijk voor een Woody Allenfilm, maar tegelijkertijd bijna ook weer 'surreëel' om een jonge gast in 2019 teksten uit te zien kramen en zich te zien gedragen als Woody zelf in de jaren '70. Het past gewoon echt níet, en ik ben verbaasd dat zoveel mensen dit gewoon nog aannemen allemaal en zelfs hoog beoordelen.

Het wordt hoog tijd dat Woody eens de handdoek in de ring gooit, hoewel ik vermoed dat hij het tot zijn dood wel nodig zal hebben om films te blijven maken, zelfs al kijkt niemand ze meer. Ik denk dat ik inmiddels ook bij die groep ga horen, het is als kijken bij iemands sterfbed; nee dankje.

1*

“One thing about New York City. You are here or you are nowhere. You cannot achieve another level of anxiety, hostility or paranoia anywhere else.”

Leuk. A Rainy Day in New York is overduidelijk een Woody Allen film, en vanaf het begin zit de film vol wollige dialogen en vreemde, naïeve en verwaande personages. In het begin gaat Allen nog iets te ver en de personages zijn onsympathiek en niet al te interessant. Maar zodra Gatsby en Ashleigh in New York aankomen neemt Allen wat gas terug, en Fanning en Chalamet acteren ijzersterk.

Vooral de reis van Chalamet door New York levert een aantal fijne scenes op, en het samenspel met de verrassend sterke Gomez is leuk om naar te kijken. Fanning speelt de naïeve en wereldvreemde Ashleigh sterk, maar haar reis en ontmoetingen met verschillende personen (Schreiber, Law, Luna) is iets minder interessant. A Rainy Day in New York straalt een fijn soort melancholie en warmte uit, en wat dat betreft is dit weer een ouderwetse Allen die weer terug is in New York.

Overbodige Allen.

Je hebt van die regisseurs die halve carriere weten te vullen met een vaste cast, je hebt ook regisseurs die een halve carriere lang dezelfde film maken met een andere cast. Allen behoort duidelijk tot die laatste categorie, A Rainy Day in New York is bekend terrein voor mensen die al eens een Allen gezien hebben.

Uiteraard weer een liefdesbrief aan New York, al ligt het er hier wel héél dik bovenop (soms gewoon letterlijk in de dialoog), uiteraard weer een romance tussen lichtelijk neurotische personages, uiteraard ook weer een hoop culturele verwijzingen die niet echt eigentijds zijn. Al werkt het in Allen's geval vaak nog wel enigszins verfrissend, omdat hij met een jonge cast durft te werken.

Maar uiteindelijk hangt het bij deze films allemaal van de cast af, en die doet het gewoon niet zo goed. Chalamet is matig en mist een beetje dat frivolere (al is het misschien omdat de vorige Allen die ik zag met Eisenberg was, een 100% match). Fanning is écht slecht als kinderlijke trien, Gomez is onverwacht degelijk, maar ook niet geweldig opvallend. Ook de rest van de cast wist nauwelijks te bekoren.

En zo wordt dit een redelijk doorsnee, onopvallende Allen die maar weinig toevoegt aan z'n oeuvre. Volgende film, nieuwe cast, nieuwe kansen.

2.0*

De eerste 25 min vond ik nog oke, derna kabbelde het maar wat aan en boeide het me ook minder.

En Selena Gomez is een bom.

Door de bank genomen zijn de films van Woody Allen best leuk om een keer gezien te hebben, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Een paar positieve uitzonderingen daargelaten ─Vicki Christina Barcelona, Midnight in Paris─ ontstijgen de meeste van zijn films nauwelijks de middelmaat.

Het script van deze film maakt een uitgebluste indruk. Daar kunnen de overwegend jonge protagonisten ook geen verandering in brengen.

Woody Allen maakt soms aardige films en soms pareltjes. Deze was zeer aangenaam maar ik denk niet voor iedereen weggelegd, ik heb me een kleine anderhalf uur langzaam maar zeker mee laten slepen in een roes van melochanieke rust.

Goeie film over een jong koppel die samen een dag in New York willen doorbrengen maar ieder hun eigen pad gaan. Vermakelijke situaties en dialogen met net genoeg bite. Dit in samenwerking met de fijne cast maken dit een prettige wegkijker. Deze zoveelste Woody Allen doet niets vernieuwends en dat is misschien maar goed ook.

Hoewel het politiek correct spreekkoren ons zou doen geloven dat Allen een heel nare misogynist is, is het toch opmerkelijk dat verboden film Rainy Day in New York twee van de sterkste vrouwenrollen van het jaar bevat. Elle Fanning had zeker een Oscarnominatie verdiend, haar kirrend enthousiasme en tomeloze energie zijn van een ongekende screwball klasse. Ook Gomez is verrassend getalenteerd: een goed decennium geleden zou zo'n charmante starlet natuurlijk een heel resem rom com vehikels lanceren, maar dat brengt anno nu natuurlijk niet meer op. Qua mannenrollen valt het wat tegen. Ik vond Timothée Chalamet beduidend minder ergerlijk dan zijn naam en reputatie (LGBT twitter 'fan girls') doen vermoeden en de voorliefde van zijn personage voor 'Old New York' is wel enigszins aanstekelijk, toch blijft hij maar een slap uitgewerkt cliché. Bij momenten laat Allen ook echt steken vallen in de karakterisering van zijn alter-ego, de scene met de hoer en de bekentenis van de moeder kunnen op papier misschien erg geinig klinken, maar zijn lui en ongeïnspireerd voorgesteld. Mijn favoriete scene is dan ook die waar de nauwelijks bedreigende bullebak (de schrik van de Joodse eliteschool in upstate New York) die arrogante Chalamet heel eloquent op zijn plaats zet ("you milquetoast nerd!!!"). Al bij al aangenaam vermaak dus. Ook al is het een weinig flatterende endorsement die op niemand indruk zal maken, vond ik dit zelfs de beste Allen sinds Magic in the Moonlight. Als daad van verzet zag ik 'm zelfs tweemaal, waarvan één keer tijdens een vlucht tussen Rio de Janeiro en Zürich. Hou me maar eens tegen, goegemeente!

My roommate thinks you're the best thing to come along since the morning-after pill

2019 was een speciaal jaar voor Woody Allen. Dat hij werd aangeklaagd voor wegens ongepast gedrag was niets nieuws voor de regisseur, maar dat zijn film daardoor niet uitgebracht werd? Dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Het zorgde er ook meteen voor dat het het eerste jaar sinds 1981 was dat hij geen film had uitgebracht. In heel zijn carrière kwam dat maar 5x voor (1970, 1974, 1976, 1981 en dus 2018) en dan bleef bij mij toch de vraag of ze toevallig niet een meesterwerk aan kant hadden gezet.

Gelukkig is de film in 2019 wel in beperkte release uitgebracht en kunnen we anno 2020 van de release op DVD genieten. A Rainy Day in New York is dan ook een vintage Woody Allen film, maar wel eentje die zich moeilijk weet te onderscheiden van andere films uit zijn oeuvre. Langs de ene kant is dat wel tof - het voelt een beetje als thuiskomen - maar langs de andere kant verwacht je toch net iets meer knetterend. Het is in ieder geval al wel terug een stap in de goede richting na het wat tegenvallende Wonder Wheel en dat komt voor een groot stuk omdat dit voor filmliefhebbers gewoon een heerlijke stukje film is dat vol zit met knipogen naar acteurs (onder andere in het gebruik van namen zoals Welles, Ford, Chan maar ook gewoon discussies over de schoonheid van Grace Kelly) en literatuur (het hoofdpersonage heet Gatsby nota bene) en dat is iets dat het bij mij altijd wel goed doet. Het probleem zit hem echter in de hedendaagse setting. Op zich is er weinig verkeerd met dat Allen zijn film laat afspelen in hedendaags New York (dat deed hij al eerder maar de laatste keer was wel 10 jaar geleden met Whatever Works) maar nu passen die typische dialogen niet altijd even goed bij de hoofdrollen.

Zo zit Timothée Chalamet gevangen tussen zijn eigen spel en het zo goed mogelijk neerzetten van een Woody Allen kloon (je merkt dat de regisseur nog altijd rollen schrijft die hij zelf had gespeeld mocht hij nog niet zo oud zijn geweest, Jesse Eisenberg in Café Society is daar ook zo'n voorbeeld van) en dat is jammer want hij verdient meer. Elle Fanning geraakt door haar natuurlijke charme met meer weg, maar ook zij lijdt te hard onder de vergelijking met een cast die 40 jaar geleden deze rollen had gespeeld. De manier waarop ze met die typische Diane Keaton hoed rondloopt op het einde.. Oude (doch vermakelijke) wijn in een nieuw jasje als je het mij vraagt. En dan kwam daar opeens Liev Schreiber en Jude Law die de film een schop onder zijn kont geeft. Ook Selena Gomez weet zich nog nipt overeind te houden, vooral dankzij het einde eigenlijk en voor de rest is dit toch ook weer een erg toffe onderdompeling in de jazz bibliotheek van Allen.

De volgende Allen film staat alweer in de steigers en zou Rifkin's Festival gaan heten en met onder andere Christoph Waltz en Steve Guttenberg lijkt dat ook weer een fijne cast te zijn. Laat maar komen in ieder geval. Allen is dan ook zo'n gevalletje als Polanski: als mens nogal bedenkelijke dingen gedaan maar wel een degelijke cineast en ik zie niet in waarom het ene het andere zou moeten verbrodden.

3.5*

Een typische Woody Allen weer, alleen ontbreekt het nu in zijn geheel aan goede grappen. Heb niet een keer moeten lachen en dat is best triest eigenlijk. Ja, die blonde, Elle Fanning, die deed op zich nog wel komisch, maar verder... Gomez is nog veel te onrijp om zo'n licht-ironisch, wijs typetje neer te zetten dat ze hier moet voorstellen. Bij de wandeling door het MoMA zat ik steeds naar de schilderijen te kijken, het gesprekje tussen Chalamet en Gomez kon me verder geen reet schelen eigenlijk.

Heel veel regen. Mensen in auto's in de regen, zowel van buitenaf gefilmd als van binnen. Heel fijn.

En ergens spreekt iemand Vincent van Gogh uit als 'Vincent van Gow', met een langgerekte oo aan het einde. Dit is een verwijzing naar ik geloof Manhattan waarin Diane Keaton de naam Van Gogh ook op zo'n dom-snobistische manier uitspreekt en Woody Allen haar koeionerend nabouwt: 'Van Gow?! Van Gow?!' Hahaha, erg grappige scène was dat trouwens.

Een humorloze Woody Allen dus met een eigenaardige kindsterrencast.

Mooie scène met de Delacorte Musical Clock (Central Park Zoo, heb ik opgezocht) die de uren slaat. Wat een heerlijk geluid is dat toch.

Een regenachtige dag in New York. De liefde zoals ze is, althans door de ogen van een adolescent: verscheurend, gewrongen tussen de idealen trouw en overgave enerzijds en schijnbaar onbereikbare verlokkingen anderzijds.

Een regenachtige dag in New York. De liefde zoals we zouden willen dat ze is, althans in onze adolescentie: een esthetisch en erotisch bevredigend avontuur, een hartstocht uit de duizend, een vonk die in een pan vol inspiratie slaat - een kortstondig momentje eeuwigheid.

Woody Allen plaatst beide soorten liefde (noem het: verliefdheid?) pal tegenover elkaar. Weliswaar is ‘A Rainy Day in New York’ is zeker niet zijn beste script, want er hadden enkele flauwe grappen en absurde plottwists uit geschrapt mogen worden. De persoonsregie doet bovendien ongemakkelijk aan, toch voor wat betreft de vrouwelijke hoofdrollen. Selena Gomez voelt zich immers meer op haar gemak als ze mag playbacken, en Elle Fanning wordt wel heel ver richting karikatuur geduwd. Wat de verleidingspogingen van zowat alle mannelijke personages dan weer lachwekkend maakt. In de context van de #metoo-beschuldigingen aan Allens adres, lijkt de film eigenlijk een hilarisch weerwoord – ware het niet dat de film al ingeblikt was voor de controverse rond zijn vermeende pedofiele neigingen terug de kop op stak.

Hoe het ook zij, Timothée Chalamet houdt de film overeind met een dijk van een vertolking: innemend, charmant, hopeloos puberend en toch al met een been in de volwassenheid. Hij laat de dialogen mooi knetteren, de handeling loopt dankzij zijn nonchalante verschijning gesmeerd en als geheel kijkt ‘A Rainy Day in New York’ weer eens aardig weg. Er is misschien veel kritiek op te leveren, maar toch had ik deze niet willen missen.

3,25*

Amusante en aangenaam wegkijkende bitterzoete romantische comedie, weer vol met de vertouwde elementen zoals spitsvondige dialogen en vele verwijzingen naar film en literatuur.

Beetje 'n oldskool Allen zou je kunnen zeggen.

Behoort zeker niet tot zijn beste werk, maar ook 'n wat mindere film van Woody Allen is toch altijd nog van meer dan gemiddeld niveau en de moeite van het kijken waard.

En met het acteerwerk is ook weinig mis: met name Chalamet's nonchalante vlot gebekte karakter kon me wel bekoren.

In eerste instantie vind ik deze vijftigste film van Woody Allen een niemendalletje, een tussendoortje. Maar nadat het jonge stel ontspoort in New York wordt het wat interessanter. Het acteerwerk is soms wat van dik hout zaagt men planken, vooral van Elle Fanning die er overigens wel aantrekkelijk uitziet. Selena Gomez herkende ik in eerste instantie niet, maar ze speelt goed en zet het meest sympathieke personage neer.

Timothée Chalamet is een acteur met uitstraling en speelt ook heel behoorlijk.

Leuk om gezien te hebben.

Hoewel A Rainy Day in New York niet tot de beste films van Woody Allen behoort, is ie beter dan veel ander recent werk van Allen. Dat ligt voornamelijk daaraan dat Allen ervoor kiest om geen nieuwe wegen in te slaan maar gewoon prettig teruggrijpt op zijn oude routine.

New York en Woody Allen. De jas past als gegoten. Met een overeenstemmende liefdevolle en nostalgische blik vertoeft de film in oude hotels, rijdt een stukje met de koets door Central Park, verenigt zich met de gestaag vallende regen en luistert genietend naar jazz. De omlijsting voor het verhaal is betoverend. De film speelt in de huidige tijd, maar heeft de sfeer van een Allenfilm van 30 jaar geleden.

Een nostalgische film. Een charmante film. Een herkenbare film. Een elitaire neuroot (Timothée Chalamet) met een dromerige blik en een slungelig uiterlijk, heeft ondanks zijn talent, geld en opleiding, moeite om zijn plek in het leven te vinden en lummelt maar wat rond. Een personage dat niet ongewoon is in de filmgeschiedenis van de filmmaker. De film lummelt samen met hem rond of volgt zijn energiekere vriendin Ashleigh (Elle Fanning) bij haar spontane belevenissen in hetzelfde regenachtige New York. En dat is best aangenaam.

A Rainy Day in New York is een film zonder duidelijke rode draad. Veel meer registreert de film op een regenachtige dag een boel bizarre ontmoetingen en gekke gebeurtenissen. Leuke ontmoetingen. Leuke gebeurtenissen. Veel passanten hebben geringe speeltijd en zijn karikaturaal vorm gegeven. Die fastfood-karakterisering bevalt prima. Met name de passanten die uit de filmbranche stammen, zijn erg karikaturaal bezig met het eigen ego en amoureuze verwikkelingen. Jonge en oude mannen die hun pijlen op de aantrekkelijke maar piepjonge en kleingeestige Ashleigh richten. De scènes zijn komisch en dubieus tegelijk. De link naar de beschuldigingen met betrekking tot Woody Allen is snel gelegd. Ik praat niks goed, maar kan de zelfspot wel waarderen.

Weinig diepte bij de personages. Die zijn leuk, charmant en intrigerend, maar blijven oppervlakkig. Veel meer diepte en aandacht is er voor de dialogen. Aangename oneliners. Scherpe replieken. Amusante observaties. Grappige filosofietjes. Te midden van de warme nostalgische atmosfeer zorgen de dialogen voor nuchterheid en dienen als opkikkertjes opdat de kijker zich niet geheel laat opslokken door allerhande zoete mijmeringen waartoe de film zo verleidelijk uitnodigt.

A Rainy Day in New York doet denken aan een klassieke Woody Allen. Alleen iets charmanter maar met dezelfde zelfgenoegzaamheid. Ook met een prettige nostalgische sfeer en fijne dialogen. Leuk!

Ik ben niet zo'n geweldige Woody Allen fan, een paar uitzonderingen niet te na gesproken (Annie Hall, Manhattan, Blue Jasmine). De rest van zijn oeuvre dat ik al zag, vond ik matig, rond de pot draaiend en weinig opmerkelijk. Deze 'A rainy day in New York' bevestigde dit alleen maar.

Gatsby Welles vat het allemaal perfect samen. Dromerig en rondhangend met weinig perspectief sleept hij zich doorheen de film. De potentie van zijn intelligentie wordt maar karig aangesproken. Er zit weinig lijn of inhoud in het personage en dit alles geldt eigenlijk voor de gehele film.

Alsof Allen alles laat berusten op toeval en improvisatie. Soms boeiende ontmoetingen en gebeurtenissen, maar evenzeer minder interessante. Alles of niets. Luchtig en intellectueel. Niet voor gisterenavond alvast. Nipte voldoende. Eentje die in het archief van de vergetelheid terecht komt vrees ik...

Een kleine en luchtige feel good movie.

Met aangenaam en prima acteer spel.

Timothy Chalamet speelt naturel en uitstekend zijn rol.

Ook Elle Fanning speelt heel leuk zoals zei dat kan.

Zeker in dit soort rollen.

Een fijne uitstraling heeft deze actrice en ook een leuke verschijning.

En Selena Gomez speelt ook naturel en echt heel goed.

Wat een knappe verschijning is deze vrouw.

Een amusante en gezellige film voor de liefhebbers van dit soort films.

Het was voor de eerste keer sinds 1981 dat Woody Allen geen film voor de bioscoop had uitgebracht. Sinds zijn regiedebuut in Take the Money and Run, heeft Allen elk jaar een speelfilm geschreven en geregisseerd. Dit met uitzondering van 1970, 1974, 1976, 1981 en 2018. In de afgelopen 50 jaar zijn er slechts 5 Woody Allen-films geweest, die niet in de bioscoopzalen verschenen. Ook Jude Law gaf in november 2018 te kennen, dat het een vreselijke schande was dat de film op de plank lag. Op dat moment was er geen officiële releasedatum bekend. Voor Allen was dit zijn 48e speelfilm als regisseur. Dit inclusief de televisiefilm Don't Drink the Water. Harold Flender was een bekende schrijver, die samen met Allen scripts schreef voor Sid Caesar. Opvallend genoeg was Flender tevens de overgrootvader van Timothée Chalamet. Allen was niet op de hoogte van deze familierelatie, nadat hij Chalamet had gecast voor de rol van Gatsby. De acteur gaf via Instagram te kennen, dat hij zijn volledige salaris aan de goede doelen zou doneren. Met name aan organisaties tegen seksueel geweld. Voor actrice Rebecca Hall was dit haar tweede film onder leiding van Woody Allen na Vicky Cristina Barcelona. Ook Hall doneerde haar salaris aan de Time's Up-beweging. Dit in de nasleep van het Harvey Weinstein-schandaal.

Een typische Woody Allen-film met wat aardige momenten. Vooral door zijn verbondenheid met New York. Denk hierbij aan de films Manhattan, Manhattan Murder Mystery en Bullets over Broadway. Ik kan niet zeggen dat ik mij verveeld heb, en sommige dialogen erg geslaagd vond. Toch bevat het allemaal niets nieuws, en is het de standaard Woody Allen-film zoals we van hem zijn gewend.

3,0 *