Vicky Cristina Barcelona (2008)

If you don't start undressing me soon this is going to turn into a panel discussion.

Woody Allen weet wat hij doet als hij een romantische komedie maakt.

Vicky Cristina Barcelona is een luchtige film vol met clichématige gitaarmuziek en een narrator met een zachte stem die alles haarfijn uitlegt.

Toch heeft deze film verrassend veel drama voor een Woody Allen film, een positieve verrassing!

Vicky en Cristina (Rebecca Hall & Scarlett Johansson) besluiten hun zomer door te brengen in Barcelona, Javier Bardem's charmante en vlotte personage heet Juan Antonio, een schilder en gecertificeerd casanova.

Antonio benadert de meisjes en al snel hapt de spontane Cristina toe.

Helaas raakt ze verstrikt in een lastig liefdes verhaal die eigenlijk maar voor twee personen bedoelt was, Maria Elena (Penelope Cruz) is Antonio's ex en een blok aan zijn been.

Wat begon als een vriendelijke uitnodiging werd een unieke ervaring.

Penelope Cruz was lekker pittig en zorgde voor de beste scene's.

Ook Bardem laat zien dat hij een vlotte babbelaar kan spelen in plaats van een crimineel.

De muziek is misschien niet heel origineel maar wel zeer passend.

Aanrader!

Aan de vorige recensie van FlickyMartin heb ik eigenlijk niks toe te voegen. Beter kan ik het niet verwoorden. Woody Allens Spaanse uitstapje en als je Rebecca Hall, Scarlett Johansson, Penelope Cruz en Javier Bardem tot je beschikking hebt en ook nog in Barcelona je gang kunt gaan, dan moet je wel een ontzettende hork zijn om het te verkloten. Penelope Cruz steelt wat mij betreft de show. Wat een vrouw, wat een actrice.

If you don't start undressing me soon this is going to turn into a panel discussion. is natuurlijk goud. Dat is een echte Woody Allen, waar hij in z'n vroege (neurotische) films het patent op had. Ik heb best genoten van deze film. En me ook geërgerd aan die Amerikaanse wijven. Ligt het nou aan mij, maar ik vond de tegenstelling Amerika/Europa in mentaliteit erg nadrukkelijk uitgestald. Nog versterkt door dat Doug-personage. Opzet van Woody Allen? Moet haast wel.

Alleen films met een alwetende verteller, de voice over, ik kan er niet aan wennen. In deze film, in een comedy, is het nog wel te verteren, maar het is ook zo'n Allen-trekje, waarvan ik dacht dat hij dat wel achter zich zou hebben gelaten.

Zouden die Amerikanen echt denken dat je Catalaanse cultuur kunt studeren, dat je dan geen Catalaans spreekt en dat je in plaats daarvan je Spaans gaat bijspijkeren? Zucht.

Meestal ben ik fan van Cruz, maar hierin acteerde ze echt slecht. Voor de rest is het een vrolijk niemandalletje met mutsig gedrag van wat vrouwen..

Ik heb nog eens geprobeerd en na twee minuten kreeg ik al kramp van het tenengekrul. Een shot van een Mirowand, gepalaver in een kunstgalerij, iemand die wat flamenco zit te tokkelen op zijn gitarra… in no-time worden alle clichés van Spanje en meer bepaald Barcelona op een hoopje geserveerd en ik herinner me weer hoezeer ik me aan deze film geërgerd heb. Je moet het maar doen, met een Bardem en 3 mooie vrouwen tot je beschikking.

Beetje te kwijlerig voor me. 3 prachtige vrouwen natuurlijk en dan vooral mijn favorietje Hall, maar deze kunnen het zoetsappige verhaaltje niet redden. Het enige wat mij echt beviel was de gitaarmuziek, want dat geeft wel een lekker zomers sfeertje. Voor de rest gewoon iets te hoog oestrogeen-gehalte.

Ik moet toegeven: de reden voor het zien van deze film was deels de 'hype' die er was rond de Controversiële kusscène, die in de praktijk maar paar seconden duurt. Maar alle gekheid op een stokje: de film heeft voldoende andere hoogtepunten (en een stelletje topacteurs) die de film naar een hoog niveau tillen!

Een warme film, een van de beste van Woody Allen, dankzij het superromantische verhaal en de geweldige vertolkingen van de vier hoofdrolspelers. Ik ben nooit een fan geweest van Penélope Cruz, maar daar begin ik toch een beetje op terug te komen. Ook in deze film is zij erg goed bezig. Enig minpuntje van de film: het tamelijk abrupte einde dat mij achterliet met een onaf gevoel.

Het is grappig dat ik nog nooit een Woody Allen film heb gezien, maar zijn stijl meteen herken. Want ja, het vervelende neurotische stereotype heb buiten zijn eigen films wel vaak gezien en een flink aantal persiflages heb ik ook al mogen aanschouwen. Grappig om te zien dat hij de actrices zich ook precies zo laat gedragen als hij zelf praat. Grappig ook dat dit de film grotendeels onuitstaanbaar maakt. Wat een enorme hoop oppervlakkig gelul in een 'Europa/Spanje is magisch!'-omgeving. Een verschrikkelijke vertelstem die het allemaal op de meest staccato manier aan elkaar lult als kers op de taart of vlag op de modderschuit maakt het allemaal nog iets erger.

Capabele acteurs en actrices zijn kennelijk ook niets waard met een verschrikkelijk regisseur. Hall heb ik doorgaans heel hoog zitten, maar wat was dit een uitzonderlijk pijnlijke performance. Johansson gedroeg zich precies zoals ik verwachtte, dus dat viel nog best mee (maar goed was het ook niet te noemen), maar het is vooral dat hysterische gegil van Cruz dat me helemaal op de zenuwen werkte. Praktisch alle mannelijke acteurs waren compleet karakterloos, dus daar valt weinig over te zeggen, omdat ik er ook niets van heb kunnen onthouden.

En ineens is daar het einde. Heb ik er iets van geleerd? Liefde is moeilijk? Spanje is magisch, maar alle mensen daar zijn pretentieuze idioten? Vrouwen weten niet wat ze willen? Als andere Allen films ook zo zijn, dan is dit ook voorlopig mijn eerste en laatste poging om een film van hem af te kijken.

Een film met weinig ziel. Al wil het anders doen uitschijnen.

Conversaties over (verwachtingen in) de liefde worden aangesneden, tijd om te mijmeren. Of toch niet. De oppervlakkige gesprekken bieden geen voer tot discussie of tot nadenken. Dit gaat ook op voor de personages die weinig ziel lijken te bezitten, want Woody Allen laat hen geen ruimte om ze tot hun recht te laten komen. Nochtans is Vicky iemand met groot potentieel. Deze sterke vrouw weet perfect wat ze wil en heeft kennis over Catalaanse kunst (perfect voer voor onze Don Juan en voor ons filosoferen). Gaandeweg zien we haar ook evolueren, wat haar het enige personage maakt dat die weg volgt. Het einde maakt dat voor de andere personages extra duidelijk.

Het geheel voelt rommelig aan, er is weinig structuur en Allen denkt een film af te leveren vol sterke en diepzinnige dialogen, terwijl het geheel verre van gelaagd is. De personages zijn matig uitgewerkt en je voelt aan dat vele momenten verloren zijn gegaan (maar opgevuld door een voice-over ), terwijl die misschien boeiende gesprekken en situaties opleveren. De VO was een dooddoener. Vertellen wat er in de meisjes omgaat en wat er gaande is, is nu net de functie van de beeldtaal. Ik ben niet tegen voice-overs in cinema, dat mag zeker. Wel moet je een goede reden hebben om een VO in te zetten en in VCB getuigt het vooral van luiheid. Als ik een audioboek wil horen, ga ik geen film opzetten, maar VICKY CRISTINA BARCELONA lijkt een goed alternatief.

Van Penélope Cruz word ik niet bepaald warm. Haar karakter komt totaal niet uit de verf, ook Cristina is onderbenut en het is jammer dat zo'n gerespecteerde regisseur dat niet heeft ingezien. Enkel Vicky en onze Don Juan komen er enigszins zonder kleerscheuren vanaf, het helpt ook dat de twee acteurs hun emoties goed kunnen overbrengen. De setting en enigszins sfeer brengen het totaal op een kleine 3*.

Dat heet dus Woody Allen.

Ik heb al veel Woody's gezien (dit is mijn 28ste), maar op een of andere manier heb ik deze altijd overgeslagen, terwijl het toch wel een van de populairste is uit zijn latere jaren.

Toch vond ik deze ook weer heel middelmatig, en over de gehele speelduur mist het de humor en scherpte die zijn films vroeger wel hadden.

Al die Europese films van hem zijn door de sfeer allemaal wel uit te kijken, maar meer dan dat heeft het gewoon niet. Geen komedie, nauwelijks drama, amper spanningsboog, slechts wat aantrekkelijke mensen die wat relatieperikelen hebben in een zonnig land.

Alleen Penelope Cruz springt er wat prestaties betreft wel uit, hoewel ze ook wel een rol heeft gekregen om wat mee te laten zien, maar ook haar verschijning alleen al is heel filmgeniek.

Wat is er toch gebeurd met de humor en scherpte die hij in de jaren '70 met Diane Keaton nog wel wist te bereiken? Gelukkig hebben we die films altijd nog, maar het is jammer dat zijn omvangrijke oeuvre -afgezien van wat pareltjes die eigenlijk op één hand te tellen zijn en waardoor ik ook fan van hem ben- zo matig is.

2,5*

Ik zie dat je nog niet gestemd hebt op Manhattan en Annie Hall, dus ik neem aan dat je die nog niet hebt gezien.

Ik zou je willen aanraden dat eerst te doen, voordat je zo'n stellige mening over zijn werk inneemt. Die films zijn namelijk niet te vergelijken met de nikserige niemendalletjes waar hij de laatste 10 jaar mee komt aanzetten.

In de 21e eeuw is Woody Allen goed bezig en het valt me meer op dat de combinatie Woody Allen/Scarlett Johansson best wel werkt. Langs beide kanten. Johansson komt in Allen's films goed uit de verf. En Allen maakt in deze eeuw best wel mooie films na een tijdje weg te zijn geweest. Mooie muziek, leuk verhaaltje en personages die boeiend genoeg zijn om het verhaal te trekken. Geen echte topfilm, maar best goed genoeg.

Vicky Cristina Barcelona is een film met niet al teveel diepgang en de vrouwen in deze film komen er niet echt goed vanaf. Op hun eigen manier hebben ze allemaal een man nodig om hun leven vorm te geven. Dit is natuurlijk Javier Bardem, maar ik vind hem toch niet overtuigend als casanova. Een film die draait om de relatie tussen een Spaanse kunstenaar en diverse vrouwen moet er minstens in slagen de emoties tussen die hoofdpersonen te verklaren. Daarin is Vicky Cristina Barcelona helaas niet in geslaagd.

Het acteerwerk is met vlagen prima, maar over het geheel genomen matig. Het einde vond ik teleurstellend. De cast is natuurlijk aantrekkelijk, maar dit vind ik geen criterium om een film op te beoordelen. Daarom blijft het voor mij bij twee en een halve ster.

Mooie mensen, prachtige lokaties, lekker weer, een Spaanse gitaar voor wie er van houdt, en bovenal redelijk interessante liefdesperikelen die van alle kanten worden bekeken, overdacht en becommentarieerd. Maar o o o die voice-over, die slaat de film he-le-maal dood : de onvertaalde ruzies van Bardem en Cruz stuwen de film steeds op naar emotionele pieken die verdwijnen als kersen op een inzakkende taart zodra Christopher Evan Welch zijn mond opendoet. Bovendien verandert die ingreep van de alwetende verteller / scriptschrijver / regisseur aldus mensen in marionetten, zodat ik bij Cristina's besluit om haar ménage à trois met Juan Antonio en Maria Elena te verbreken meteen denk: "o ja, dat Cristina al gauw genoeg krijgt van sleur in een relatie, dat had Allen al eerder aangekondigd opdat het nu niet uit de lucht zou komen vallen." Een luchtig en fraai ogend maar uiterst bedacht werkje.

De acteurs speelden naar behoren. Ja, het knetterde behoorlijk tussen Javier en Penelope. Ik dacht dat ze al voordat dit gefilmd werd, samen waren. In elk geval waren ze bevriend toch? Want er, vond ik, school wat meer gemak tijdens bepaalde scenes, in hen dan met de andere acteurs.

Voor de rest was het wel een redelijk filmpje met een paar heerlijk bijtende momenten met vuurwerk. Geen hoogvlieger, maar dat is en was Woody Allen nooit echt. Het irriteerde niet zo erg, dat was wel het grote pluspunt van dit alles.

“We are meant for each other and not meant for each other. It's a contradiction.”

Fijne film van Woody. Een luchtige en zomerse sfeer, Barcelona, personages die met zichzelf in de knoop zitten, prettige dialogen, Javier Bardem, veel wijn, lekker eten en natuurlijk Scarlett Johansson. Prima materiaal voor een aangename film.

Vicky Cristina Barcelona kabbelt rustig voort en net wanneer je het gevoel krijgt dat het allemaal een beetje inkakt, is daar Penélope Cruz. Als peper dat een lekker gerecht nog meer smaak geeft. Cruz is weergaloos en haar scènes met Bardem knetteren van het scherm. Als een wervelstorm gaat ze tekeer. Dat is belangrijk, want de andere verhaallijn omtrent Rebecca Hall is een stuk minder interessant. Maar Vicky Cristina Barcelona kijkt voor de rest ontzettend lekker weg.

Deze film krijgt van mij nog een nipte drie sterren puur omdat Rebecca Hall, Javier Bardem, Penélope Cruz en Scarlett Johansson prima op dreef zijn. Verder wordt het lichtvoetige zwoele zomerse in de film te niet gedaan doordat een voice-over de film onnodig afstandelijk maakt en die totaal niet past. De twee vriendinnen Vicky en Cristina (Hall en Johansson) raken tijdens hun bezoek aan het broeierige Barcelona onder de indruk van de charmante kunstenaar Juan Antonio. De intuïtieve Cristina stort zich in een vurige relatie met de bohemien. Echter het is een film over relaties dus ook Vicky krijgt een affaire met Juan Antonio en als zijn temperamentvolle maar geesteszieke ex-vrouw Maria Elena (Penélope Cruz) ten tonele verschijnt, ontstaat er een menage à trois. Met als het gevolg het hoogtepunt van de film; een kus tussen Penélope Cruz en Scarlett Johansson.

Een andere hoofdrol is weggelegd voor de Catalaanse stad Barcelona en is vooral te zien zoals Amerikanen het dromen: kunst en cultuur. We zien dan ook veel (vakantie) kiekjes van de bekende architectuur van Gaudi of het Museum Joan Míro. En ook de andere welbekende fraaie plekken, promenades (Ramblas) en parken worden (overvloedig) getoond.

De charme van de acteurs maakt van deze film over passie, trouw en afhankelijkheid een nog aangename zit, helaas haalt de voice-over, die vooral klinkt als de mijmeringen van een oude man, al het sprankelde sensuele uit de film.

Leuk filmpje dat in opdracht van het VVV Barcelona lijkt te zijn gemaakt.

Twee hopeloos stereotype Amerikaanse dames vallen voor een gladde kunstenaar. Het blijft aan de oppervlakte en mist diepgang om er echt door meegesleept te worden.

Het is wel laat in z'n carrière maar ik zou Woody Allen willen adviseren om een cursus voice-over te nemen bij Terrence Malick.

Ook bij een tweede beurt nog steeds leuke film met perfecte Allen-ingredienten: een prachtige stad, een deels intellectueel, deels artistiek gezelschap, een vriendschap tussen een conventionele vrouw (een heerlijke Rebecca Hall) die op het punt van trouwen met een degelijke, rijke man staat en een losbol (Johansson) die vooral goed weet wat ze niet wil. Het plezier straalt sowieso uit de hele cast, wat ik vaker merk bij Allen films, Bardem mag de lekker foute maar toch aimabele kunstenaar spelen en Penelope Cruz zijn gestoorde ex. Het wordt inderdaad extra leuk zodra die in beeld komt, met haar valse sneren, maar daarvoor zijn de dialogen ook scherp en goed toegesneden op de karakters.

Luchtig, komisch, romantisch als een zomerliefde, maar met de nuchtere Allen-kijk (de licht sardonische voice over van Christopher Evan Welch is perfect daardoor), dus wordt het een lekker zootje. Heel genietbaar.

Ik vond de voice over juist de film extra leuk maken. Het zet de toon hoe je tegen het geheel aan moet kijken, die van nuchtere toeschouwer die zich kan vermaken om zeer amusante onzin, gedreven door verlangens van mensen die nooit tevreden zullen zijn.

En gelukkig werd al het Spaans wel keurig vertaald in de versie die ik zag want daar zaten heel veel grappige, scherpe teksten tussen!

Typisch Allen-filmpje uit de laatste 15 jaar. Zomers sfeertje, warme fotografie, mooie stad als decor en veel plot in de film maar vooral bedoelt om sfeer te krijgen. En deze film kent enkele fijne personages, vooral Bardem staat hier een partijtje naturel te zijn en enorm charmant. Wat wel leuk is, is te zien hoe Johansson verandert voor de kijker van spannende wilde vrouw naar best een saai meisje. Ik vind de film wel beter op de luchtige momenten met de vlotte voice-over en het niets-aan-de-hand-sfeertje, op de dramatische momenten kakt de film wat in. Daarvoor is de rest te licht om hierin meegezogen te worden. Maar al met al wel anderhalf uur fijn kijkvoer. 3,5*.

Een vrij typische Woody Allen lijkt me. Wat sloom, veel geleuter, luchtig, sfeervol en gaande over alles en niets. Veel aandacht voor de setting en het decor waarbij ook de personages en hun dialogen tot hun recht komen. Mooi warm portret van onder meer Barcelona, alsof het een promofilmpje was.

Het sterke aan de film is de chemie tussen de drie hoofdrolspelers Bardem, Hall en Johansson. Speels en naturel, sterk op elkaar ingespeeld met fijne dialogen. Cruz is de vreemde eend in de bijt en de storende factor in deze triorelatie. Ze brengt extra peper in de film, wat misschien wel nodig was.

Normaal heb ik geen problemen met voice-overs, maar hier vond ik het vrij storend en overbodig. Laat de beelden en gedachten voor zich spreken ...

Allen's recentere films zijn doorgaans wat beter dan zijn oude films en dit is ook met Vicky, Cristina, Barcelona het geval. Een relatiefilm die nergens te zwaar wordt door het vakantiekader. Vrouwen worden steeds aangetrokken tot relatiemogelijkheden waar wat pit en avontuur in zit; kunstenaarstypes hebben door hun creativiteit altijd een streepje voor (pwooooot!!!!... cliché alarm!!). Met Juan Antonio hebben de twee vriendinnen wel een erg gladde praatjesmaker aan de voordeur. Die dialoog bij de eerste ontmoeting was geweldig.

De fantasie van een relatie is vaak mooier dan de realiteit van de relatie. Beide jongedames verkiezen dan uiteindelijk de zekerheid van een wat saaiere vaste relatie, of gaan verder op zoek naar de ware. De film probeert veel combinaties uit tot en met een ménage a trois wanneer de neurotische ex van de Spanjaard opduikt . Hier en daar pik je nog wel een interessante gedachte op maar veel nieuws zat er niet in en het viel me op dat alles redelijk ongeëmotioneerd en vlak gebracht wordt : Vicky die haar kersverse man ziet tongen met die oudere vrouw was toch wel een ruzie waard! Pluspunt is dat Juan Antonio op het einde wel een beetje de looser is in het hele verhaal.

Toen ik de regisseur las na afloop snapte ik dat de romantiek niet geslaagd was en dat er veel te veel geluld werd. Dat het te weinig inhoud had.

Woody Allen weet niets van gevoelens, alleen van oeverloos kletsen, wat ruzie.... Etc....

Nee bekijk de film zeer luchtig en dan lukt het net.

En dat met zo'n topcast..... Zonde

Relaties tussen verschillende geslachten zijn ingewikkeld. En dan zijn er sommigen die erin slagen om het nog ingewikkelder te maken. Zoals in deze romdram. Dus niet romcom want er hangt meer drama in de lucht dan komedie. En als er dan ook nog een hysterische Spaanse furie op de proppen komt, zijn de poppen echt aan het dansen (onder begeleiding van een Spaanse flamencogitarist). Om eerlijk te zijn vond ik de film eigenlijk echt wel amusant en interessant. Totdat Penélope Cruz verschijnt en het van dan af wel degelijk op mijn zenuwen begon te werken. Het plezier om haar hier bezig te zien beperkte zich tot het bewonderen van haar van melkklieren voorziene uitstulpingen. Het meest grappige voor mij was echter dat op een bepaald moment de gedachte opkwam dat deze hele situatie perfect zou zijn voor een Woody Allen film compleet met gecompliceerde relaties, oeverloos intellectueel filosofisch gezwets en interessantdoenerij ... 't Is pas na het lezen van de commentaren hier dat ik tot de vaststelling kwam dat het een door Woody geregisseerde films was. Hilariteit alom in mijn eigenste zelve. Grappig

3*

Vicky Cristina Barcelona is voor mij een meesterwerkje van Woody. De heerlijke exotische sfeer van Barcelona en de heet gebakken dilemma's en ethische kwesties waar onze acteurs mee worden opgezadeld staat garant voor een sterk stukje drama en romantiek. De film eindigt ook heel menselijk onder het motto het is wat het is. Het hoeft geen kop, romp en staart waar het gros mee wordt gevuld.

Uitermate bekende titel, niet wetende wat te verwachten, en warempel een Woody Allen, een regisseur waar ik me niet van kan herinneren eerder een film gezien te hebben en dan ook de eerste voor een comment hier.

En ik moet zeggen dat ik gedurende de beginfase, met de voice over, en de aankomst van de twee dames in Spanje, veel twijfels heb en me regelmatig afvraag waar ik aan begonnen ben. Want waar moet dit heen? Wat is het idee achter dit semi intellecuteel geneuzel...? Maar met het ten tonele verschijnen van Juan Antonio wordt de koers iets duidelijker samen met de tweespalt en discussie tussen de beide dames. En ik moet zeggen dat ik er een erg interessante discussie ontstaat tussen Vicky en Christina, en het meest opvallende is nog wel dat Vicky met alleen meer zinnige opmerkingen komt en Christina tijdens de discussie geen enkel goed argument weet aan te dragen, iets dat zich perfect aansluit bij mijn gedachtegoed over losbandig en promiscuous gedrag, dingen mogen wel iets meer betekenen en waarde hebben wat mij betreft en dat bevalt me zeker aan Vicky terwijl Christina de gemakkelijke en oppervlakkige weg lijkt te prefereren.

De discussie tussen de twee dames is het startpunt vanaf waar dingen echt op gang geraken met een soort van belangenverstrengeling en veranderende visies. Vicky blijkt op een gegeven wel een bepaalde interesse te voelen voor Juan, waar wel pas na karakterontwikkeling en elkaar leren kennen. Zo is ook interessant hoe de dingen waar beide dames gewicht aan hangen, betreffende stabiliteit en sociale zekerheid of bijvoorbeeld een vrijgevochten en open bestaan, plotseling toch aan verval onderhevig is. En zo ontwikkelen de karakters zich op interessante wijze en zijn sommige momenten en vooral keuzes, zoals Juan die doodleuk zijn ex in huis neemt, ronduit hilarisch.

Te midden van dit verhaal, die als subtiele boodschap lijkt te hebben dat de mens zelden echt begrijpt wat hij wil of nodig heeft, vallen natuurlijk de fraaie dames op met Johannson, Hall en natuurlijk de tijger genaamd Penelope Cruz, is Barcelona en omgeving fraai, snap ik de ophef rond de kus niet zo, Bardem ook altijd wel goed en lijkt een andere boodschap dat een echte klik met iemand niet te veinzen is. En zo valt Vicky Christina Barcelona op als een film waar het best wel even zoeken is in het begin maar zich daarna toch best wel ontwikkeld als een film met een vleugje drama, humor en romantiek en best te doen is.

Ik denk dat dit mijn tweede Woody Allen film is na Midnight in Paris. Deze film vond ik toch iets minder maar Midnight in Paris is wel al een hele tijd geleden maar staat me toch voor dat ik die beter vond. De verteller is een beetje te nadrukkelijk aanwezig vond ik, omdat het anders te snel van de hak op de tak zou springen zonder uitleg.

Een film over de liefde en de manier waarop je in het leven staat. Wat is het beste? Na het zien van deze film weinig wijzer geworden eigenlijk. Goede acteurs, vooral een praatfilm.