Take the Money and Run (1969)

Nee oke, maar dit is toch wel zijn eerste échte film. Bij What's Up, Tiger Lily? veranderde hij alleen de nasynchronisatie.

Mijn eerste Woody Allen (heb een tijdje terug Annie Hall gezien, maar die moet ik nog is herzien) en hij viel serieus mee. Ik moest vaak luidop lachen ook al was ik alleen en dat betekent dat het een goede komedie is. De film was soms wel een tikkeltje gedateerd, maar dat vind ik zelden erg en dus krijgt hij 3,5*

Op naar de volgende Woody Allen!

Ben weer begonnen om alle Woody films opnieuw te bekijken en te beoordelen en dit keer pak ik al zijn films op de juiste volgorde.

Take The Money and Run is een simpel maar goed onderhouden filmpje wat zeker in 1969 erg origineel uit de hoek kwam.

Woody is hier duidelijk nog in zijn experimentele fase maar deze film zet wel gelijk de toon voor de films die hierna gingen volgen.

Is het niemand opgevallen dat deze film wel erg veel weg heeft van het latere Zelig?

Leuke Woody film die zeker niet vergeten mag worden en niet veel onder doet voor bijvoorbeeld Bananas, die veel de zelfde soort humor bevat

van 3 naar 3,5.

Uit verveling een kort filmpje gemaakt over deze film, de volgorde heb ik iets aangepast om niet teveel spoilers vrij te geven

Dus als je twijfelt om deze film te kijken, probeer dan zeker de korte samenvatting eens.

YouTube - Take The Money And Run - Tribute - Woody Allen

De eerste echte Keaton is simpel maar zeer kenmerkend voor z'n volgende jaren. Heerlijke humor.

Wat heeft Keaton hiermee te maken?

Grappige film! Kapot om de psychiater en de cello als symbool voor het oedipuscomplex.

Woody Allen, foutje!

hehe shame on you... naja ik moet bekennen dat ik nog nooit bewust een film heb gezien met buster keaton! maar ik kijk nu net een scene op youtube en besef dat ik wat mis..vanavond de cameraman kijken

Succes, die moet ik zelf nog kijken. Mijn persoonlijke favoriet is Seven Chances... oh, ja en Our Hospitality!

De film rammelt natuurlijk aan alle kanten door het tenenkrommend slechte acteerwerk en de hele goedkope effecten. Aan alles is te zien dat dit een zeer goedkope productie is geweest. Toch is het in zijn simplisme en eenvoud behoorlijk doeltreffend. Geen super-rake oneliners zoals later zouden opduiken in fils als Annie Hall enz., maar goed gevonden en uitgewerkte absurde situaties (de verkrachting van het overval briefje bijvoorbeeld: niet zozeer hoe dat is uitgewerkt, maar alleen het idee al is erg vermakelijk). Daarmee is de film een prima tussendoortje als je als kijker zin hebt in een klein anderhalf uur 'mindless entertainment'. Allen die tracht cool, calm collected over te komen en daar eigenlijk nooit in slaagt! 2,5*

Leuke film van Allen. Som is het wel wat onevenwichtig, maar de potentie is er zeker.

De eerste films van Allen vallen vooral ook op door hun hoge slapstickgehalte. Bij Take the Money and Run, is dat ook het geval. De stijl is wel leuk. Allen gebruikt een documentaireachtige stijl om het aparte verhaal van een fictieve kruimeldief te vertellen, gespeeld door zichzelf.

Take the Money and Run heeft zeker zijn leuke momenten en ik heb een paar keer moeten lachen, maar tussendoor zakt het soms ook wat weg. Ik vond de scène waarin hij met zijn cello in een fanfare meeloopt, en de ontsnapping uit de gevangenis, de leukste momenten. Verder weet Allen ook altijd in zijn films, leuke vrouwen voor zich te winnen. Al met alis het zeker niet geweldig, maar bij vlagen dus best wel leuk.

3,0*

'After fifteen minutes I wanted to marry her, and after half an hour I completely gave up the idea of stealing her purse.'

Zijn eerste normale film en dat is te zien aan het toen nog hoge slapstick-gehalte. Allen speelt een typisch kneusje die werkelijk bij alles wat tie onderneemt pech heeft.

Net als bij de meeste Allen-komedies heb ik genoten, maar nooit echt hardop gelachen. Maar de charme van zijn films zal me altijd aantrekken.

Het gros van de stemmers zoekt blijkbaar iets anders in een Woody Allen film dan ik, want het hoge gemiddelde (en het lage gemiddelde van sommige andere films) verbaast me echt.

Slapstick is niet Woody's grootste kracht, en hoewel ik scènes van hem ken die geslaagd zijn, (hij heeft zijn uiterlijk en onhandige voorkomen mee) in deze film is het echter veel en veel te flauw, en een hoop scenes duren te lang, bij grappen die in de eerste plaats al niet werkten.

Ook de documentairevorm werkt, in tegenstelling tot zijn latere film Zelig, niet, en is halfslachtig en slordig uitgevoerd. Net zoals de montage en het camerawerk wat pover is.

Het was allemaal dus al zeer matig, maar het laatste half uur wordt het echt zwaar onder de maat, saai, en nergens meer grappig. Laten we met z'n allen blij zijn dat hij de flauwe kolder vrij snel vaarwel gezegd heeft, en kwam met relatiefilms als Annie Hall.

Magere 2*

Ik vond hem zó flauw dat ik het maar een half uur heb volgehouden.

Kan me niet voorstellen dat ik nog iets gemist heb.

'Take the money and run' was Allens eerste volwaardige film. Het was zijn manier om zijn voorbeelden als de gebroeders Marx, WC Fields en Keaton te eren én zijn eigen stempel op de filmindustrie te drukken. In de rits aimabele filmklungels uit het zwart-wittijdperk was hij de verse oogst, in kleur welteverstaan. In TTMAR maakte het filmpubliek kennis met zijn achenebbisjfiguur. Zijn schlemielerige typetje, dat in deze én zijn andere 'early funny ones', nog nadrukkelijk een typetje is, zou hij in zijn latere producties meer cachet geven door hem te minimaliseren. Allen kwam er in de loop van de tijd achter dat deze overdrijving van onhandigheid onnodig was. Sterker nog, minder effectief was dan een zijn realistischere aanpak. Zijn neurotische en twijfelende aard ís namelijk al een personificatie van de menselijke onzekerheid ten opzichte van zijn leven, zij het in een overdrevenere vorm.

Het is grappig om de grondslagen en thema's te zien ontstaan bij de filmmaker Allen. Zo kent ook deze film grappige overeenkomsten met zijn latere werk. Al is het in 'Take the money and run' nog half-half. Allen bevindt zich hier op een overgang tussen carrières; die van film- en grappenmaker. In 'Take the money' is duidelijk dat hij nog geen échte filmmaker is. Hij is nog onwennig met de taal van het beeld, waardoor hij in het begin van zijn filmloopbaan toegeeft aan de overdrijving. Dit komt uiteraard voort uit Allens achtergrond als comedian en grappen- en kluchtenschrijver.

Zo zijn de absurde situaties in deze film uitgebeelde anekdotes van een stand-upper en is de rode draad, het liefdesdrama, kluchterig en oppervlakkig van aard.

De relatieperikelen in deze film verwijzen wel al naar zijn latere films, waarin liefde centraal staat, maar is nog niet zo meeslepend uitgewerkt als hij die later zou vormgeven- dat beoogt hij overigens ook helemaal niet met deze film.

De slapstick daarentegen werkt maar half. Het idee van de scène is vaak grappiger dan de daadwerkelijke scène. Wanneer je, als comedian bijvoorbeeld, aan iemand zou vertellen wat er allemaal gebeurt, zou dat grappiger zijn dan deze film kijken. Dat wil overigens niet zeggen dat de film niet grappig is, de scènes hebben vaak potentie, de grap is goed, maar de scène net niet goed uitgewerkt. Hierdoor loopt het de echte lach mis en blijft het nu vaak bij een iets hardere uitademing door de neus.

De absurde dialogen in deze film zijn ook een voorbode voor zijn latere werk, al werden de situaties daar wel realistischer. Dialogen zijn idiosyncratische eigenschappen van een Allenfilm en ook deze kent gelukkig enkele pareltjes: de gub-gun-stick-up en de overval/arrestatie/rendez-vous aan het eind zijn erg grappig gedaan.

Kortom 'Take the money' is geen hoogvlieger. Wel is het een vermakelijke babystap van een succesvolle regisseur in de maak.

Goeie film over het leven van een weinig succesvolle crimineel. De grapdichtheid ligt hoog en er valt dan ook genoeg te lachen. Van hilarisch tot uiterst droog (de bankoverval en het interview op het eind vond ik het leukst). Eén van de eerste films van Woody Allen en ook één van de eerste mockumentary's. Geslaagd in de opzet, maar dit allegaartje had ook zeker niet langer moeten duren.

Lang geleden al eens gezien en nog steeds leuk.

Ik ben geen echte fan van Woody Allen maar hij is wel de regisseur van wie ik de meeste films heb gezien- by far zelfs. Van de genres die hij hanteert bevallen zijn mockumentaries me het minst, en ook deze Take the Money and Run kon me maar matig bekoren. Er zitten gelukkig wel genoeg aardige momenten in zodat ik er nog wel een voldoende aan kan geven, en hij duurt ook lekker kort, toch is het me vaak te zelig, ehm melig. De humor is daarmee hit & miss, maar bij een (bijna)eersteling is dat makkelijk vergeeflijk. Hij heeft zichzelf trouwens wel weer met een aantrekkelijke tegenspeelster beloond in de persoon van Janet Margolin, daar zorgt Woody altijd wel voor.

Woody Allen heeft geprobeerd zijn regiedebuut een apart cachet mee te geven door het verhaal over zichzelf als halfslachtige crimineel te gieten in de vorm van een mockumentary. Terwijl ik op voorhand al niet zo geporteerd ben van dit genre, mijn voornaamste probleem vormt Woody Allen zelf. Hij heeft als regisseur een aantal aardige films op zijn naam staan, maar dat zijn niet de films waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Die vind ik doorgaans van mindere kwaliteit.

Zo ook deze komedie die erg veel flauwe of voor de hand liggende en weinig geslaagde grappen kent. De leukste? De simultane bankoverval.

"Is Kowalski a midget?!"

Ik had geen al te hoge verwachtingen van deze vroege Allen die, afgaande op de commentaren, meer een ruwe schets of poging tot blauwdruk van zijn later oeuvre zou zijn. Geheel ten onrechte. Misschien was ik gewoon in de stemming of voelde ik me wat kwetsbaar, maar ik heb aardig zitten bulderen bij de capriolen van die schelmige Virgil Starkwell. Wat ik echter helemaal niet had verwacht, is dat ik de film warempel nog ontroerend vond ook. Een halve eeuw later is het een kostbaar tijdsdocument geworden, een bewijs van een verloren onschuld en de teloorgang van spontaniteit, zoals de Lumière films. Met weemoed aanschouwen we vooreerst het New York van weleer, een open riool. Eenderwelke setting, interior of exterior, is ruw en vlekkerig. De poriën van de stad zijn zichtbaar. Neem nu het appartement van Allen, de witte muren vergeeld door vochtplekken, schimmel heeft het hout weggevreten, uit de kraan komt enkel bruinig water.. En toch betuigt de film een onmiskenbare liefde aan de stad. Denk aan het ouderlijk huis, het openingsshot van de film, het aftandse witte rijhuisje, dat steeds liefelijk op dezelfde wijze als leitmotiv in beeld gebracht wordt. De goedbedoelde pogingen om steden te sanitizeren, hebben er paradoxaal genoeg toe geleid dat het onleefbare plaatsen geworden zijn. Wat is er verdorie mis met een beetje schimmel op de muren?

Ook het persona van Allen zelf - dat hier voor het eerst ontwikkeld wordt - is zeer innemend. Een onbehelopen, schlemielig boefje, bebrild, beetje kalend, die schippert tussen een timide intellectueel en een wannabe Mickey Spillane personage. Kijk hem eens staan waggelen op Soul Bossa Nova! Hoe hij toevallig de liefde vindt met een schetsend meisje in Central Park, is een moment van onbeschrijfelijke schoonheid. Een wrange herinnering aan een tijd dat het liefdesspel nog gekenmerkt werd door tederheid, humor en bescheidenheid. Woody Allen is niet alleen een groots filmer, maar het laatste bastion van een vergane cultuur en traditie.