Zimna Wojna (2018)

Cold war zal ik me vooral herinneren als een erg knappe visuele film waarbij nostalgie en mooie scènes hand in hand gaan. Ook de zwart-witbeelden voegen iets extra toe aan het geheel en maken het geslaagd. Cold war is een stijlvol en ingetogen liefdesverhaal. De acteurs van Zula en Wiktor zijn met elkaar verweven en het voelt allemaal zo authentiek aan, dat je ook echt gelooft in hun liefde en passie. En de daarbij horende muziek loopt door de film heen en onderstreept de magie van het koppel.

Alleen jammer dat ik het inhoudelijk net te weinig begeesterend vond. Langdradig en saai bij momenten ondanks het feit dat hij nog geen 90 minuten duurde. Het raakte me allemaal net te weinig. Cinematografisch top, inhoudelijk net te weinig. Misschien moet ik hem ooit nog eens opnieuw zien en herevalueren/herwaarderen.

Mooie film. Het keek prettig weg, het acteerwerk is erg goed, de muziek vind ik mooi en het voegt sfeer toe, en de zwart/wit beelden zien er mooi uit. Meeslepend verhaal en fijne speelduur. Niet te lang, niet te kort, wat mij betreft. 4*

Cold War is vooral op stilistisch vlak een interessant werkje. Net als bij Ida gaat Pawlikowski volledig zijn eigen weg, met veel aparte beeldcomposities - in 4:3 uiteraard - en met een reeks prachtige zwart-wit-tableaus. Vooral de Rock Around The Clock-scène is een pareltje: je kan op elk willekeurig moment de pauzeknop indrukken en je hebt een shot om in te lijsten. Van bandwerk kun je Pawlikowski niet beschuldigen, Cold War is opnieuw onversneden auteurscinema.

Niet dat ik helemaal ondersteboven van deze film. Het “passionele liefdesverhaal” waarvan sprake is in de plotomschrijving voelt bij momenten even koud aan als de gure Poolse sneeuwlandschappen. De hartstocht oogde vooral zeer theatraal. Ook de verhouding muze-mentor (lees: het onervaren duifje dat openbloeit onder de vleugels van haar doorgewinterde leermeester) vond ik wat belegen. Kortom: I didn’t buy it.

Het contrast tussen de strak geregisseerde Slavische volksdansjes en de Westerse decadentie is voorts best interessant, al kwam de beoogde cultuurshock niet altijd even hard binnen. Gezien de korte speelduur was het wellicht beter geweest om op één onderdeel te focussen, nu werd er m.i. nogal vrijblijvend geswitcht tussen Oost en West.

Pawlikowski is hoe dan ook een bijzonder interessante regisseur die zich ver weg begeeft van de platgetreden paden. Maar hier zat gewoon meer in. 3,5*

Deze ook eens bekeken en het was toch iets minder m'n ding. Het stoorde me nochtans niet dat het een zwart-wit film was, alleen het verhaal nog me minder boeien. De cast deed het nochtans niet slecht en ook de folkloreliederen waren nog wel te pruimen.

een liefdesfilm. zo rauw, daarom realistisch. dat is alles.

Mijn derde Pawlikowski na Ida en My Summer of Love. En opnieuw een hoge score, de man weet hoe hij films moet maken. Een liefdesverhaal met de koude oorlog op de achtergrond. Al is die 'koude oorlog' ook wel een metafoor in de relatie. In een wereld vol regeltjes en propaganda is er weinig ruimte voor echte creativiteit. De muzikant/dirigent en danseres/zangeres vinden in elkaar een uitweg, maar het is al snel duidelijk dat ze dan evengoed in een wereld komen waar je aan verwachtingen moet voldoen. Als ze samen zijn, botst het regelmatig. Als ze elkaar niet zien, smachten ze naar elkaar. Een relatie van aantrekken en afstoten.

Cinematograaf Łukasz Żal liet eerder al met Ida (maar ook Loving Vincent) zien dat hij oog heeft voor mooie beelden. Qua onderwerp is het niet altijd even boeiend, maar de acteurs doen het niet slecht. Bovendien is de aankleding zeer mooi met heerlijke beelden, passende muziek en de juiste shots. De moeite.

Mooi stylistisch drama met heel veel muziekstijlen verweven in een liefdesdrama. En dit alles in zwart en wit waar ik overigens geen problemen mee heb. Het geheel ziet er uiterst authentiek uit en de muziek is van hoog niveau.

Verhaaltechnisch is het een ander verhaal. Zal niet zeggen zwak, maar het is wel een minpunt dat de film vooral bestaat uit 'droomscenario'. Losverweven stukjes weliswaar mooi gemaakt, maar mist zo de echte dynamiek om er een fijn gevoel van over te houden.

Jammer ook dat hij als een nachtkaarsje uitgaat na precies 1.21 minuten

Film 3,0

Beeld 4,0

Geluid 4,0

Bijzondere muziek, prachtig camerawerk en zeer degelijk geacteerd waarbij vooral Kulig opvalt, maar een meesterwerk zie ik er toch niet in. Cold War verhaalt over een voortdurend onderbroken passie, waarbij de passie zelf als een gegeven wordt beschouwd, maar je ziet de geliefden eigenlijk alleen maar óf hartstochtelijk kussen óf een beetje ruziemaken dan wel geërgerd kijken. Je krijgt ook het idee dat juist doordat de relatie steeds wordt onderbroken er te weinig tijd is voor de geliefden om te ontdekken dat ze elkaar wellicht helemaal niet zo geweldig vinden, want zodra dat gevoel begint te komen neemt er één de benen. Het is geen onbekend fenomeen, het verlangen wordt nou eenmaal langzaam gedoofd door de alledaagse sleur, en om het een beetje spannend te houden wil een al dan niet gedwongen migratie wel eens helpen.

Daarom was de laatste scène ook wat moeilijk behapbaar, ondanks dat het wel heel mooi was uitgevoerd en de laatst uitgesproken zin de eeuwige onrust van met name Zula verwoordt: Kom, elders is het wellicht beter. Maar als er nu één garantie was op hun eeuwigdurende verliefdheid was het wel dat Zula inmiddels was getrouwd met een ander. Overigens was vluchten naar het Westen voor de Berlijnse Muur er stond wel opvallend makkelijk. Maar ze zetten dat ding er natuurlijk niet voor niets neer.

Een gevalletje stijl boven inhoud, al moet gezegd worden dat die stijl wel heel erg mooi is. De film is geschoten in 4:3 beeldformaat, waar ik normaalgesproken geen fan van ben, maar hier past het volledig bij het onderwerp. Het prachtige zwartwit camerawerk komt hier ook volledig tot zijn recht en de fraaie production design maakt het helemaal af. Wel jammer dat de personages er wat bekaaid afkomen. De hoofdpersonen blijven aan de abstracte kant, waardoor met ze meeleven niet echt makkelijk is. Daarnaast zorgt het snelle tijdverloop ervoor dat je niet de tijd krijgt om echt grip te krijgen op de gebeurtenissen. Meer een film om te bewonderen dan om te beleven derhalve.

Bloedmooie film die ik onverwacht tegen het lijf liep vrijdag - ik was 'm vooral gaan kijken vanwege de lengte. Ik moest even wennen, maar ik was al snel verliefd hierop . Door het 4:3 beeld én dat ook nog eens in zwart wit is kreeg ik niet de kans om me af te laten leiden en kon ik me heel goed focussen op wat er tussen de twee hoofdpersonen gebeurde. Heel erg mooi, en meteen even gekocht bij bol.com.

4,5*.

Bof, mooie zwart-wit fotografie en het beeldformaat stoorde me helemaal niet, maar het koppel kon me niet meesleuren in hun tumultueuze relatie. De passie spatte niet van het scherm. Ik haal er enkel uit dat artiesten blijkbaar graag hun relaties ingewikkeld maken en that's it. Ik zag ook niet echt ideologische, religieuze, familiale of andere belemmeringen die hun ingewikkelde relatie zouden verantwoorden, dus wat dat betreft kon ik weinig met het hele circus van aantrekken/afstoten tussen hen. De film is vrij muzikaal, van Poolse volksdeuntjes tot Franse jazzy kroegen, wat prima bij dit kunstwereldje past waarin ze zich bewegen. Ook de vroege spanningen tussen oost en west europa zijn soms even voelbaar. De film werd gelauwerd omwille van zijn visuele kwaliteit maar men was vergeten te zeggen dat het inhoudelijke toch maar koudjes aanvoelt.

Prachtige zwart wit beelden en prima geluid. Een aardig maar fragmentarisch verhaal met op de achtergrond de koude oorlog. De eeuwige twijfel met name van Zula (Joanna Kulig) prachtig in beeld gebracht, in het laatste fragment uitgesproken: "laten we naar de overkant gaan, misschien is daar het uitzicht mooier" . Al met al een prima film, had wat mij betreft iets langer mogen duren. 3,5☆

Ik sluit me aan bij Filmkriebel. Mooie film maar het liet me allemaal wel een beetje koud. Aanvankelijk werd ik nog overrompeld door de fotografie, alsof ik begreep wat echte film moet zijn: bewegende fotografie. Maar film is natuurlijk méér en daar wrong voor mij het schoentje. Voor een alles verzengende relatie werd het allemaal heel afstandelijk, in brute schokjes verteld. Verliefd zijn maar niet echt bij elkaar passen… maar toch verliefd blijven, heb ik net vele malen beklijvender gezien in Eternal Sunshine of the Spotless Mind . Ook deze deed het een pak beter wat het mysterie van de liefde betreft: Teströl és Lélekröl. Je wil die aantrekking tussen beiden toch ook echt voelen en met name Zula was mooi, maar totaal niet overtuigend als object van zinsverbijsterende liefde… het liet me allemaal wat koud.

Redelijke film over een muzikant die valt voor een zangeres in het communistische Polen. Dit liefdesverhaal dat zich afspeelt in de jaren '50 wist me niet helemaal mee te krijgen. Voornamelijk vanwege de fragmentarische opbouw en het feit dat het verhaal ruim een decennium beslaat. De muzikale stukjes tussendoor zijn wel mooi en ook ziet het er allemaal best stijlvol uit in zwart/wit. Een kleine 3.0 sterren.