Seppuku (1962)

Een meesterwerk.

Het verhaal begint simpel, maar het wordt met elke stap een beetje ingewikkelder als er met een perfecte timing steeds iets nieuws bijkomt. Het beeld, het verhaal, de mimiek van de acteurs en het geluid van hun stemmen vullen elkaar perfect aan. Een van de mooiste voorbeelden van het opbouwen van spanning die ik ooit gezien heb, en een prachtig spel met eer en hypocrisie, huichelarij en waarachtigheid, zwart en wit.

Tatsuya Nakadai domineert vrijwel elke scene, zowel in het verhaal als in zijn uitstraling, zijn blik en zijn stem vertellen het verhaal zonder dat je de woorden hoeft te verstaan. Het contrast tussen de tegenwoordige tijd en de flashbacks komen daar perfect in over, en dat komt ook nog eens extra sterk over door het harde zwart-witte contrast waardoor zijn ogen van het scherm spatten.

Het zwartwit-materiaal wordt perfect uitgenut, er zijn maar weinig films waarin er zo mooi met licht en donker gespeeld wordt, en waarin de belichting zo mooi is. De scene van het gevecht in de wind is daar wel het hoogtepunt in, maar de rest is nauwelijks minder.

Opvallend ook dat deze film zowat 50 jaar geleden gemaakt is, maar op geen enkele manier gedateerd aanvoelt. Zonder overdrijven, echt een tijdloos meesterwerk.

Mooie film.

Wel wat te statisch in de beeldvoering. Eigenlijk het enige echte minpunt. Verder is het verhaal erg sterk en vooral erg goed verteld, en is de opbouw subliem.

Erg goede acteerprestaties ook, en in de flashback gaan we een aantal prachtige locaties langs. Hoogtepunt was voor mij de wandeling oa over een begraafplaats.

Lang maar erg boeiend. Zeer goed gemaakte film en qua opbouw en uitvoering extreem goed.

4*

Wat bedoel je precies? Verder ben ik het trouwens helemaal met je eens hoor, maar even benieuwd hiernaar.

Weinig dynamische, veel dezelfde (type) shots. Soms in de gevechten ook net niet helemaal goed qua ritme. Het is soms meer toneel, zo ook het camerawerk.

De vraag is natuurlijk in hoeverre dat de bedoeling was. Persoonlijk houd ik wel van het toneelmatige in de beeldvoering en in de acteerprestaties. Voor mij kan dat net de dramatische kracht vergroten. Kurosawa, Bergman, Coppola - veel grote regisseurs hebben de kracht van het theatrale ontdekt en uitgepuurd. Ik denk dat Kobayashi hier ook zeer bewust die keuze heeft gemaakt en zoals in vele Japanse films een link legt met de traditionele Japanse theatertradities.

Ik ben niet zo thuis in theater, houd er ook niet zo van. Waarschijnlijk ook was het daarom dat ik het als een minpunt ervaarde.

foutloze film!!

uiterst trefzekere weerspiegeling van de holle maar ondoordringbare facade van wat ik hier maar even zal samenvatten onder de noemer 'bureaucratie'

daarnaast ook gewoon erg mooi gefilmd en geacteerd met perfect passende stilering (inclusief weer een zeer bijzondere soundtrack van toru takemitsu)

Gisteren eindelijk gekeken. Had niet echt zo'n praatfilm verwacht. Sterker nog, de actiescènes zijn op één hand te tellen. Maar wat je er voor terug krijgt is wel een meesterlijk uitgevoerd verhaal en steriel geschoten zwart-witte cinematografie. Te gek!

Meesterlijk Japanse cinema!

Ja same here, maar ik denk dat iedereen die reactie wel gehad heeft.

Vond de film op sommige momenten ook net iets te veel op toneel lijken, vandaar geen echt hoge score.

Maar voor de rest was ie echt fantastisch. Geen last gehad van de traagheid, wat ik hier in de meeste berichten teruglees. Perfecte opbouw en Nakadai doet het, vanzelfsprekend, ook weer helemaal goed - denk dat ik hem inmiddels wel boven Mifune prefereer.

PS: En zal vanaf nu ook nooit meer vergeten wie Tetsuro Tanba is, Mochizuki & Baggerman

4*

Bamboe samoerai

Met Seppuku werd de Samoerai periode in Cinema Zuid afgesloten. Ik heb ze niet allemaal gezien, een aantal zoals Seven Samurai heb ik zelf op DVD, maar hetgeen ik wel zag (de Samurai trilogie met Mifune) was op zich wel de moeite waard. Het was in ieder geval een erg amusant thema en ik was benieuwd naar het slotstuk. Wist ik echter veel dat ik dat ze het beste voor het laatste hebben gehouden, want Seppuku is misschien wel de beste samoerai film die ik tot nu toe heb gezien.

Kobayashi is een naam die wel wat faam met zich meedraagt. Zijn bekendste werk is ongetwijfeld de Human Condition trilogie die hij eind jaren '50 tot begin jaren '60 maakte, maar de man mag ongetwijfeld geroemd worden om dit heerlijk staaltje cinema. Kobayashi levert een film af die van de eerste tot de laatste moment blijft boeien. De speelduur van meer dan 2 uur schrikt op het eerste zicht af, maar de film verveelt werkelijk geen moment. Het is dan ook een combinatie van verschillende factoren (zeker de dreigende sfeer die ondersteund wordt door de muziek is een grote meerwaarde) die ervoor zorgen dat alles naadloos in elkaar lijkt te passen. De flashback structuur, iets waar ik normaal gezien niet zo'n fan van ben, zorgt ervoor dat de dood van Motome als een mokerslag aankomt, maar Kobayashi weet je als kijker ook gedurende lange tijd op het verkeerde been te zetten. Hoewel je in het begin nog wel sympathie hebt voor de Iyi clan, verandert dit algauw naar een gevoel van haat en hoop je dat Hanshiro zijn wraak zal kunnen uitvoeren. Scènes zoals het bovenhalen van de afgesneden haren en het lange eindgevecht zijn dan ook één van de vele hoogtepunten. Interessant ook hoe Kobayashi er voor kiest om een andere kant van de samoerai te tonen. Een insteek die ik niet had verwacht, maar die perfect in de lijn van de film past.

Tatsuya Nakadai, het is een naam die ik niet snel zal vergeten. De woeste baard, de doordringende ogen, … Hij houdt er bovendien nogal een theatrale manier van acteren op na, maar het past allemaal perfect bij het personage. Plus, door de zwart-wit cinematografie ziet hij er ook nog eens enorm indrukwekkend uit. Wanneer je zo'n acteur ter beschikking hebt, dan zit de kans er wel eens in dat hij of zij de film compleet naar zich toe trekt waardoor er geen ruimte meer overblijft voor de rest van de cast. En hoewel Nakadai inderdaad de film nogal domineert, zou het fout zijn om de rest geen krediet te geven. Nakadai vormt dan ook een geslaagd trio met Akira Ishihama (Motome) en Shima Iwashita (Miho).

Seppuku is op zijn minst een interessante film te noemen. Bij vlagen hard en genadeloos (de manier waarop de zelfmoord van Motome in beeld wordt gebracht..) en dan weer aandoenlijk (de scènes tussen Hanshiro en Kingo) om dan uiteindelijk te eindigen met een klepper van een finale. Het is dat ik geen 5* bij een eerste kijkbeurt geef, want anders had Seppuku ze wel kunnen krijgen.

4.5*

De eerste film die ik van Kobayashi zie, en tegen mijn verwachtingen in blijkt het een sterke film te zijn. Belangrijkste reden voor mijn lage verwachtingen is het zien van enkele films uit dezelfde tijd van Ozu en Kurosawa, die toch stukken minder bevielen. Maar wat mij betreft steekt deze film flink boven de betreffende films van genoemde heren uit, zowel visueel als qua plot.

Om te beginnen met het visuele aspect: vrijwel onmiddelijk valt de strakke kadrering op. Kaarsrecht hoe de de gangen gefilmd worden met een behoorlijk goed gevoel voor symmetrie. Verder beweegt op sommige momenten de camera behoorlijk vrij, al moet ook gezegd worden dat de bewegingen niet altijd even soepel aanvoelen. Het zwart-wit is soms prachtig contrastrijk, met name door middel van tegenlicht, bijvoorbeeld het licht dat door de raamopeningen valt, maar ook tijdens het duel in de bergen. Wat dat laatste betreft mag ook het wuivende gras worden genoemd, dat ik ook in de Russische cinema bij bijvoorbeeld Tarkovsky ben tegengekomen. Erg sfeervol. Tenslotte is de editting niet altijd even sterk, maar soms erg to the point met een plotselinge overgang begeleid met een klappend geluid.

Het plot doet niet veel onder voor de beelden. Waar de verhaallijnen bij generatiegenoten Kurosawa en Ozu enigszins naïef overkomen, wordt hier een sterk drama gepresenteerd. Met naïeviteit bedoel ik dat zaken voor mijn gevoel met veel misbaar groter gemaakt worden dan ze zijn. En ook al zijn die zaken misschien van groot belang, het moet wel binnen proporties blijven. Wat dat laatste betreft raakt Kobayashi veel beter de juiste snaar. Het mag allemaal lang uitgesponnen worden, te lang naar de smaak van sommigen blijkbaar, maar het wist mij in ieder geval vrijwel van begin tot einde te boeien. Dat is ook een kwaliteit, om iets dusdanig te verdunnen zonder dat het te slap wordt.

Misschien een gekke vergelijking, maar ik moest enigszins denken aan Irréversible, waar ook gespeeld wordt met verwachtingen over bepaalde personages. Ook hier wordt naarmate de film vordert het steeds meer duidelijk hoe de vork werkelijk in de steel zit, en slaat antipathie in sympathie om en omgekeerd. Bij de ontknoping leefde ik in ieder geval sterk mee met de hoofdpersoon, en het einde voelt hoogst bevredigend aan.

Toch een aantal minpuntjes. Allereerst is de lipsynch niet altijd in orde. Verder mag de cinematografie sterk zijn, en zeker voor die tijd, het kan toch soms net iets mooier, speficiek wat editting en vrijheid van de camera. Het is mooi, maar niet de top om maar zo te zeggen. Ook heeft Kobayashi er goed aan gedaan om de gevechten niet volledig te laten zien, want wat er getoond wordt ziet er ook niet altijd goed uit qua choreografie. Ook hier slaat men soms in het luchtledige, maar raakt kennelijk wel wat, en dat is jammer.

Allemaal puntjes waaruit blijkt dat deze film toch voorbij gestreefd is door modernere films, maar evengoed is dit een klassieker waarvan nog meer dan genoeg overeind is gebleven en waarvan ik snap dat men er bijzonder lyrisch over is. 4*.

Wat al vroeg in de film opvalt is het literaire script, dat ook in de Engelse vertaling heel intens maar toch vloeiend overkomt. Ik vond het bijna jammer dat ik het originele Japans niet kon verstaan.

Het verhaal zelf wordt zeer mooi opgebouwd en is standvastig in zijn morele verheffing, zoals dat nog kon in de jaren '60. Mooie uiteenzetting over eeuwige dilemma's, façade en hypocrisie.

En dan heb ik het nog niet gehad over het panoramische portret van de Edo-periode.

De minimalistische cinematografie is zeer efficiënt binnen de ruimtes van paleis, met mooie camerastandpunten en effectief gebruik van close-ups. Het latere duel met windvlagen in de buitenlucht biedt een sterk contrast.

Een op alle fronten zeer indrukwekkende prent, die mij nu nog meer doet uitkijken naar The Human Condition.

Mooie samurai film, prachtig geschoten in zwart-wit, met een knappe opbouw waarbij de sympathie van de kijker langzaam maar zeker opschuift van de zelfgenoegzame Iyi-clan naar de ronin. Goed acteerwerk waarbij, naast Nakadai, vooral Tetsuro Tanba als de onvermurwbare Hikokuro erbovenuit steekt. Mooie sets, waarbij de kale binnenruimtes zich uitstekend lenen voor symmetrische shots, en spaarzame buitenopnames in een winderig duinlandschap. Vraag me wel af of samurai echt zo vochten als ze met een groep tegen een individu streden, bijna beleefd wachtend tot het je beurt is. Met dertig tegen één toch nog vier man verliezen is nou geen reclame voor je dojo.

Mooie film hoor, prachtige (zwart-wit) beelden, mijn eerste Japanner, heel statisch en rustig maar dat past juist heel goed bij de waardigheid van het samoerai-schap. Ik hou normaal gesproken (ook) niet van flash-backs, maar hier klopt het allemaal erg goed. In tegenstelling tot anderen was ik nu juist niet vanaf het begin op de hand van de clan, ik vind het individu nu eenmaal veel interessanter, ook als die zwak of slecht lijkt te zijn, de ontmaskering van de clan verbaasde mij dan ook niet. Ook hou ik normaal gesproken niet van veel gevechten (het liefst zie ik in de stijl van de spaghetti-westerns een gevecht beslist worden door één kogel door het voorhoofd, hebben we dat ook weer gehad), maar als er dan toch gevochten wordt dan zo realistisch mogelijk en dat was hier toch wel het geval.

Voila, eindelijk dit 'vergeten' meesterwerkje de top 250 in!

Forgive me for my long-winded recitation.

Aldus de zittende, pratende man. En zitten en praten deden ze, zo'n twee uur lang. Het deed mij vooral terugdenken aan de klassieke voice-over commentaar. Voice-overs worden doorgaans afgeserveerd met het "show, don't tell" argument, maar blijkbaar geldt dat plots niet meer als de pratende man gewoon vol in beeld zit. Apart toch wel.

De remake van Miike vond ik wel te pruimen, maar van het verhaal wist ik eerlijk gezegd al niks meer. Datzelfde lot gaat deze film ongetwijfeld ook tegemoet, want hoewel de focus extreem hard op de narratief ligt, wist hij mij nergens echt te boeien of raken. En da's een groot probleem voor een film als deze.

Want hoewel het visueel best wel strak in beeld is gebracht, is het visuele ondergeschikt aan het narratieve. De kadrering mag dan mooi zijn, de camera is erg statisch en ook in beeld beweegt er niet veel. Het visuele is niet boeiend genoeg om op zichzelf te staan en dus wordt je als kijker wel gedwongen je op het narratieve te richten.

Er zijn een aantal spaarzame actiescenes die wél werken. Vooral de tocht naar het winderige gevecht is de moeite, maar oh zo kort in vergelijking met de totale speelduur. Ook het eindgevecht is geanimeerder, maar niet op zo'n manier dat het een meerwaarde was voor de film. Integendeel zou ik zeggen.

Het acteerwerk varieert tussen verward en met grote ogen in de camera kijken en manisch gestoorde reacties. Dat laatste wordt doorgetrokken in het finale gevecht, waardoor je meer dan 10 minuten naar een vaag met z'n zwaard zwaaiende samurai zit te kijken. Het is niet gestileerd, maar ook niet bruut-realistisch en het is dan ook een klein mirakel dat de man het zo lang overleeft, al leek Kobayashi de poging om dat op een realtische manier te tonen ook redelijk snel op te geven. Het resultaat is een ridicuul kolderieke eindscene in een overdreven ijzige film.

Wie zich ervoor kan zetten en mee kan gaan in het verhaal heeft allicht wel een fijne film vast, want alles wordt uitgebreid en gedetailleerd uit de doeken gedaan, met goed getimede onthullingen. Maar verder vond ik het een vreselijk on-filmische ervaring die véél te lang duurt en nergens boeiend wordt. Uitgezonderd een minuutje links en rechts, wanneer personages eindelijk hun mond wisten dicht te houden en de camera op avontuur trok.

1.0*

Japanse films die gaan over het samourai tijdperk laat ik meestal links liggen ongeacht of ze 50 jaar geleden of nu gemaakt zijn. Het tijdperk spreekt mij totaal niet aan. De hoge positie in de top 250 of laat ik het beter zeggen; het verschijnen in de top 250 van deze film überhaupt maakte mij toch nieuwsgierig en zette mij aan deze film toch maar te gaan bekijken. Ik moet toegeven dat ik toch meer kreeg dan ik had verwacht. Nu niet direct om de beelden, het acteren en om het verhaal maar vooral om de Japanse erecode van de samourai destijds die in geen enkel opzicht verschilde van de erecode van de Japanse soldaat tijdens de 2e Wereldoorlog. Ook toen werd na de nederlaag door veel Japanners en vooral hun superieuren om de schande uit te wisselen harakiri gepleegd. Er was dus in de ruim 300 jaar aan de Japanse mentaliteit niets veranderd. Je ziet het ook aan de extreme onderdanigheid van de Japanners aan hun superieuren. Maar nogmaals, de 41e positie van deze film in de top 250 verbaast mij zeer en ik ben er van overtuigd dat als meer filmliefhebbers deze film gaan bekijken alleen om die hoge positie deze film zeer snel uit de top 100 zal verdwijnen want ik kan niet bekijken dat deze film de mainstream filmkijker aanspreekt. De toekomst zal het uitwijzen.

3.0*

Eens deze film hoort m.i. niet in het rijtje van Braveheart (1995) of Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) (zeg 20x zoveel stemmen) of zelfs een Japanse über classic als Shichinin no Samurai (1954) (5x zoveel stemmen).

Dit is een film die prima in deze lijst hoort https://www.moviemeter.nl/list/tip maar te obscuur is voor een échte toplijst.

Ik zou eigenlijk graag zien dat het mininum aantal stemmen voor een film om voor de Top 250 in aanmerking te komen wordt verhoogd naar 500 of zelfs 1000 stemmen.

Ik kaart 'm meteen even aan.

Haha, na alle lyrische commentaren en stemmen die deze film de top 250 in katapulteerden zie je dat het nu 2.5jes en 3tjes gaat regenen.

Dit is inderdaad een film die nooit een groot publiek zal aanspreken. Wat betreft de toplijst verwacht ik meer van Kurosawa's "High and Low", die daar ongeveer tegelijkertijd met deze film een plekje heeft bemachtigd. Ook Japans, ook begin jaren '60.

Harakiri is geen gemakkelijk verteerbare film, al valt dat gaandeweg wel beter mee. Het is een film met dialoog, maar toch ook wel met mooie camerabeelden. Het duurt nochtans even voor ik er in geraakte, maar verdere in de film ben je mee met de boeiende personages die best wel worden uitgewerkt.

Flashbacks worden wel meer gedaan in film, maar hier dienen ze echt wel om stelselmatig meer info weer te geven. Zodat je verder kijkt met een andere visie op het verhaal. De film doet sommige mensen waarschijnlijk verwachten naar meer actie, maar het is eerder een drama over samurai. De weinig actie komt dan ook echt wel op haar recht en is bewust in de film geplaatst.

Boeiende film die niet iedereen zal liggen met een vrij traag tempo door het overvloedig gebruik van dialoog. Maar het is ook mooi om te zien en de personages worden sterk uitgewerkt.

Een samurai klopt aan bij de Iyi clan om harakiri, rituele zelfmoord, te plegen, en verneemt dan hoe het de vorige samurai die daarvoor bij de Iyi clan heeft aangeklopt is vergaan. Van daaruit ontvouwt zich - deels aan de hand van flashbacks - een zeer aardig en goed uitgewerkt plot. De film leunt zwaar op dialogen, maar die zijn boeiend genoeg. Soms gaat het wel heel traag en de film had wellicht iets korter mogen duren, maar is al met al zeker een kijkbeurt waard.

Ik ben de laatste tijd door mijn lijst nog te bekijken filmklassiekers aan het gaan en wat opvalt is dat daar veel oude Japanse films tussen zitten. Ik heb "Seven Samurai" net achter de kiezen en zie dat deze net zo hoog scoort. Hoe is deze in vergelijking met voorgenoemde film, voor mensen die ze allebei gezien hebben?

Bijvoorbeeld één van de zaken die mij opviel bij "Seven Samurai" was het nogal overdreven dramatische acteerwerk (specifiek: veel gehuil en geschreeuw), wat indertijd misschien de norm was, maar voor mij anno 2020 nogal gekunsteld en gedateerd aanvoelt. Is dat bij deze ook het geval of valt dat beter mee?

Dit viel wat tegen. De theatrale opzet en het lang uitgesponnen verhaal lijken een voorschot te nemen op wat een epische film moest worden. De cinematografie mag er wezen, vooral qua spel met licht en donker is op momenten waanzinnig mooi en de vechtscenes richting het einde zijn een lust voor het oog, maar het camerawerk is op veel momenten ook gewoon te statisch.

Het grootste bezwaar is wat mij betreft het verhaal, dat eigenlijk vrij simpel is maar in een vreemd ritme en veel te traag verteld wordt. De doorzichtige boodschap is op twee-derde van de film eigenlijk al duidelijk. Tot dan toe is het ook wel interessant (leuk plotlijntje en -twist rond de bamboe-samurai), en lijkt de zaak bekeken. Kobayashi had volgens mij daar gewoon kunnen afronden met die slot/vechtscene, maar vervolgens komt  nog het het lange en inmiddels overbodige zijspoor over het uitschakelen van de drie andere samurai en moet de boodschap ook nog eens expliciet neergelegd worden. Had die drie samurai dan een grotere rol gegeven en breng de vechtscenes eerder, denk ik dan.

Gelukkig zijn de vechtscenes zelf wel weer prachtig geschoten en lijkt Kobayashi de dramatische close-up in het laatste deel ineens te hebben ontdekt, zodat de verveling nog niet toeslaat. Visueel valt er dus wel een en ander te smullen, en in zekere zin bieden samurai-films altijd wel iets leuks, maar dit is wat mij betreft niet het epos dat velen erin zien.

Ik had Ningen no Jôken I al eens gezien, maar kan me er niet zoveel meer van herinneren. Ben wel benieuwd of de fans van Kobayashi mijn kritiekpunten ook herkennen bij de Ningen no Jôken-trilogie.

Wie een spetterende actiefilm verwacht met samoerai komt bedrogen uit. Deze klassieker die eveneens hier op MM hoog aangeschreven staat belicht eerder de psychisch emotionele kant van deze strijders wanneer zij zonder landheer vallen. Harakiri is dan vaak de enige uitweg. Interessant uitgangspunt dus met vooral sterke en boeiende dialogen.

Bij momenten een beetje langdradig, want ruim 135 minuten is best een lange zit. Veel statische camerabeelden. Desalniettemin cinematografisch knap en sfeervol met ook enkele uitstekende scènes zoals de scène met het bamboezwaard die de vorige samoerai gebruikte. Ook de beperkte vechtscènes zijn mooi weergegeven.

Verder knap is de uitstekende uitdieping van de karakters. Het drama komt sterk naar voren. Aan de andere kant moet je echt wel in de film zitten, want de dialogen van de "zittende mannen" vergt toch enige inspanning. Veel appreciatie voor deze film, maar voor mij niet zo memorabel als hij aangeschreven staat.

Erg sterke film. En als zelf verklaarde liefhebber van klassieke Japanse cinema was het een beetje raar dat ik deze MM-favoriet niet had gezien maar wel al meer dan 10 jaar in huis had. De film oogt fraai en de ietwat toneelmatige opzet herken ik niet alleen van Kobayahi's Kwaidan maar geeft de film ook iets fraais onwerkelijks. Gedoseerd verteld verhaal zonder veel actie en heel erg in de tijd te plaatsen waarin er in Japan wel meer met traditie werd afgerekend. Ja, erg goed.

In de in 1962 door Masaki Kobayashi geregisseerde film ‘Seppuku’ draait het om een aan de bedelstaf geraakte samurai, vertolkt door Tatsuya Nakadai.

In uiterst kalm tempo en met bijna architectonisch uitgetekende beelden onthult Kobayashi de achtergrond en bedoeling van het verzoek van de samurai om juist op de binnenplaats van een daimyo (krijgsheer) van de Ii-clan zelfmoord te willen plegen.

Het levert een bijna ondraaglijke spanning en een psychologisch steekspel (pun intended) op tussen de samoerai en de daimyo, welke alleen maar kunnen eindigen in een excessieve uitbarsting van geweld.

Eén van de beste Japanse films ooit gemaakt.

Seppuku staat te boek als het summum van de Japanse film. Een schoolvoorbeeld van dramaturgie... De cinematografie is vrij statisch en droog, en daarvan moet de film het niet echt hebben, maar wat een intense zin voor drama komt hier bij kijken (acteergeweld!) ... . Een wanhopige samoerai wil harakiri plegen maar vertelt eerst het tragische verhaal van zijn familie en stelt de eeuwenoude waarden publiek in vraag, tot onbegrip van de conservatieve elite overigens... Regels en gebruiken gelden voor iedereen, behalve voor degenen die ze opstelt, leid ik daaruit af. Wie interesse heeft in de Japanse cultuur krijgt hier ook inzicht in wat een man beweegt tot zo'n radicale daad. Het is een zwaarmoedige film waarin je je even moet in vastbijten maar wie echt van film houdt en een bredere horizon dan Marvel, Disney en Star Wars heeft, mag dit zeker niet links laten

Toch zeker nieuwsgierig geworden door de hoge notering in de toplijst vond ik het leuk deze eens gezien te hebben. De film moet het vooral van het plot hebben en dat zit best goed in elkaar. Het duurt wel een eeuwigheid, voordat er echt beweging in de film komt, want het is best een stastische film. Gelukkig blijven de dialogen genoeg bieden om te blijven boeien. Harakiri is dan verder natuurlijk erg Japans en dat betekent dat dit soort acties niet echt te plaatsen zijn in onze omgeving. Dat levert best verbazingwekkende en unieke momenten op, maar een topfilm is het voor mij niet geworden.

Lichte tegenvaller, vooral vanwege de hoge gemiddelde score hier dan. De film begint geweldig. Spanning, mooie statige shots waarin het brede beeld uitstekend naar voren komt en sfeervol. Ook de opbouw is ijzersterk. Maar dan zakt de film wat weg. Vooral omdat ik qua verhaal de film nergens meer verrassend vond - vanaf een halfuurtje ongeveer is wel redelijk duidelijk hoe de film verder verloopt. Wel knap hoe de sympathie nog steeds weet te veranderen, maar daar blijft het ook bij. En hoewel de fotografie vaak geweldig is, is het camerawerk ook niet altijd even prettig. Af en toe voelde het gebruik van zoom of het bewegen van de camera ook niet altijd vlekkeloos en soms ook niet gepast in die scène, dan riep de camera te veel de aandacht op. Niettemin nog steeds een prima film met voldoende goede punten (ook het acteren) maar helaas niet zo goed als gehoopt. 3,5*.