The Bridge on the River Kwai (1957)

Een lange film maar wel een indrukwekkende die echt wel de moeite waard is om te bekijken. Nu weet ik ook ineens waar dat deuntje vandaan komt. Heerlijk!

The Bridge on The River Kwai is een film die gaat over onder meer gek worden en botsende ego's. Ze zeggen wel dat het om principes gaat maar ze willen uiteindelijk gewoon allebei hun gelijk halen. Proficiat ook aan de Japanse kolonel die ook lange tijd geen vingerbreedte wou toegeven aan kolonel Nicholson. Het levert boeiende taferelen op en oorlogsvoering op een ander kleinschaliger gebied. Enerzijds hebben we de Japanse kolonel Saito die onder een immense tijdsdruk staat om de brug af te krijgen (psychologisch dus onder druk) en anderzijds de Britse kolonel Nicholson die vooral lichamelijk op de proef wordt gesteld.
Het is dan ook frappant hoe we de superieure harde Japanse kolonel emotioneel zien worden nadat hij al die toegevingen moest doen. Later zien we echter dat hij erg tevreden is met het Britse werk.

Het belangrijkste thema van de film is echter dat men door vast te houden aan bepaalde ideologieën het verschil niet meer wenst te zien of kan zien tussen wat goed is en wat niet. Het gaat zelfs zo ver dat de Britse kolonel zich tegen zijn eigen troepen keert om zijn brug te beschermen - de brug is volgens hem namelijk een symbool van Britse grootheid en hij is er duidelijk aan gehecht geraakt.

Het tempo van de film was op de meeste momenten prima alleen rond het middenstuk is het wat saaier. Het eerste deel vond ik over het algemeen wel het leukste al mocht het laatste uur er ook wel zijn. Gelukkig is het allemaal genietbaar en zat ik goed in de sfeer van de film.
Het einde is wel een beetje aan de lachwekkende kant. Voor de actie moet je deze film niet opzetten, er wordt namelijk amper in geschoten voor een oorlogsfilm.

Heerlijke klassieker. Wat jammer van het knullige slotstuk, anders had er zonder meer een 4,5'je ingezeten.

“The Bridge on the River Kwai” speelt zich af in een WOII gevangenenkamp midden in de jungle van Thailand. Een eenheid van het Britse leger onder leiding van Colonel Nicholson heeft zich overgegeven en fluiten de melodie van de uitdagende ‘Colonel Bogey March” terwijl ze het kamp binnen marcheren. Wanneer Colonel Saito [Sessue Hayakawa, een internationale filmster in de jaren ’10 en ’20] laat weten dat hij verwacht dat iedereen hard gaat werken, wijst Nicholson hem erop dat de Conventie van Genève duidelijk aangeeft dat officieren in gevangenschap uitgesloten zijn van handmatige arbeid. Saito, die vanuit zijn Bushido-code geen respect kan opbrengen voor die conventie, noch voor het feit dat Nicholson zich heeft overgegeven, geeft echter geen duimbreed toe. Wanneer Nicholson en zijn officieren blijven weigeren, doet Saito er alles aan om hem op zijn knieën te krijgen. Ondertussen plant Commander Sears [William Holden], een Amerikaanse krijgsgevangene, die weigert zich neer te leggen bij de status quo, tegen de zin van Nicholson een ontsnappingspoging.

De actie in deze klassieke oorlogsfilm beperkt zich tot de spannende en ironische finale. “The Bridge on the River Kwai” toont vooral hoe de enorme culturele verschillen tussen de Japanners en de Britten het onmogelijk maken om wederzijds begrip en respect op te brengen. Voor Westerse kijkers is Alec Guinness een held, wiens Victoriaanse halsstarrige hang naar regels hem ertoe brengt om zijn leven op het spel te zetten. Wie de Bushido-code kent, begrijpt ook waarom Saito geen enkel begrip en respect kan opbrengen voor een kolonel die een bevel om zich over te geven blindelings opvolgt en weigert te vechten tot de laatste man. De Amerikaanse Sears is hier een pragmatist, die getuige is geweest van de meedogenloosheid van de Japanners en meer verwondering dan bewondering toont voor Nicholsons koppigheid.

Guinness, Holden en Hayakawa zijn perfect gecast in de hoofdrollen: drie acteerkanonnen die de drie verschillende perspectieven in deze film tot leven weten te brengen. Carl Foreman en Michael Wilson bewerkten het boek van Pierre Boulle tot een ijzersterk scenario en David Lean brengt dit alles sober en effectief in beeld. De opening en de finale zijn huzarenstukjes qua beeld, geluid en montage, maar verder zorgt hij ervoor dat de acteurs het verhaal vooruit stuwen. De film speelt zich vrijwel volledig in het kamp af, dus, afgezien van enkele goed gekozen longshots en aerialshots, blijft de camera in het kam en zijn het de acteurs die de kijkers geboeid weten te houden. Lean bouwt de spanning enorm op in de onvergetelijke finale van één van de meest memorabele oorlogsfilms aller tijden.

Alec Guinness (bij velen bekend door zijn rol als Obi-Wan Kenobi in Star Wars) speelt de rol van de volhardende Britse Colonel Nicholson die vastbesloten is om de krijgsgevangenschap van zijn soldaten volledig volgens het boekje en in alle orde te laten verlopen. Hij had echter niet gerekend op de Japanners en de brug die ze hun willen laten bouwen.

Net als die andere grote David Lean-films is The Bridge on the River Kwai geschoten in het prachtige cinemascope formaat waarin de mooie tropische locaties volledig tot hun recht komen. Zoals de poster al zegt - destined to become a classic - is het een echte klassieker die iedereen wel eens gezien moet hebben. Toevallig is het de eerste (en een van de enige) films die mijn grootvader in de bioscoop heeft gezien. Vanuit Nederlands oogpunt zijn de Japanners misschien ietwat hoffelijk uitgebeeld, al waren de echte Saito en Nicholson zelfs erg goede vrienden naar het schijnt. Hoe de film de cultuurverschillen uitbeeld is ook interessant gedaan, vanuit Saito is het erg logisch dat hij Nicholson veracht. Hij heeft zich overgegeven, terwijl volgens de Japanse code het eervol is om tot de laatste man te vechten en anders seppuku te plegen. Wat wij als Westerlingen als hoffelijke Britse starheid zien is in de ogen van een Japanner laf en zelfzuchtig.

Opmerkelijk is dat de film op het eerste gezicht een film over de discipline en volhardendheid van het Britse leger lijkt maar uiteindelijk een pure anti-oorlogsfilm blijkt te zijn . Nicholson weigert tegen het verdrag van Genève in zijn officieren te laten werken en offert zichzelf zelfs hier voor op. Als de Japanse gezaghebber tot inkeer komt en Nicholson de brug mag bouwen verliest deze zich echter zo in de brug dat hij zijn officieren en gewonden als nog laat werken. Als special forces de brug op willen blazen om de doorvoer van Japanse soldaten naar India te stoppen probeert Nicholson ze zelfs te stoppen. De brug is zijn levenswerk. Dan realiseert hij zich pas wat er aan de hand is en blaast hem zelf op. De doctor zegt Madness! Madness! en op een haast parodistische wijze horen we de bekende fluitmars terwijl de camera over de dode mannen naar de kapotte brug pant.

Een prachtige oorlogsfilm deze 'The bridge on the river Kwai' met de gelauwerde Sir Alec Guinness in de hoofdrol als de charismatische kolonel Nicholson. Het is geen typische oorlogsfilm, maar het is het psychologische spel tussen vooral kolonel Nicholson en kolonel Saito dat hoge toppen scheert. Wanneer de troepen van Nicholson verplicht worden in krijgsgevangenschap een belangrijke spoorbrug te leggen, protesteert Nicholson hevig door zich te beroepen op één of andere internationale krijgswet dat officieren hiervan vrijgesteld dienen te worden. Wat volgt is een psychologisch steek- en machtsspel tussen beide heren.

Ook Saito zet een voortreffelijke rol neer. Het is een harde man, maar is eigenlijk iemand die alleen orders uitvoert en zijn taak - namelijk het bouwen van een brug - zo goed mogelijk wil vervullen. Het is een man met eergevoel en plaatst zijn gezag en trots opzij met het oog op de best mogelijke manier om de opdracht te vervolmaken. Geen meedogenloze Japanse bevelhebber, refererend naar de gruwelijke strafkampen die de geschiedenis ons naliet. Het komt de film ten goede dat Lean niet in deze gekleurde valstrik tuinde.

Nicholoson wint het pleit en vergaart meer en meer invloed over wie, hoe,waar, wanneer en wat betreffende de bouw van de belangrijke brug. Interessant om op te merken hierbij is het feit dat Nicholson het besef verliest dat hij halvelings collaboreert en de vijand een grote dienst bewijst. Hij plaatst zijn eigen prestige, vakmanschap en leiderschap als een eerste de beste haantje voorop. Hij verliest daarbij echter nooit het welzijn van zijn mannen uit het oog, maar mist op den duur wel het grotere plaatje van de oorlog. Ik meen begrepen te hebben dat dit Lean niet overal in dank werd afgenomen?

Een ander sterk punt is haast de perfectie en met veel oog voor detail waarmee Lean alles in beeld brengt. De voorbereidingen in het water om de brug op te blazen, de observaties van de brug nemen heel wat filmminuten in beslag. Maar het is geen opvultijd geworden, integendeel, ze tillen de film naar een hoger kwalitatief niveau.

Ook het marsdeuntje ‘The Colonel Bogey March’ zal ik voortaan linken aan The bridge on the river Kwai. Heerlijk nostalgisch deuntje! Prachtige film al strookt het niet met de definitie van een Japans werkkamp, maar een oorlogsfilm hoeft niet steeds een ode of visualisering te zijn aan geweld en martelingen. Het is net doordat deze film sereen gebracht is, dat erover gesproken wordt waardoor de échte gruwel nooit vergeten wordt. Hetzelfde effect heeft La vita è bella op mij gehad: het is net de subtiele insteek die ervoor zorgt dat je nooit vergeet wat er écht gebeurd is.

Zeer onderhoudende oorlogsfilm. Intense vertolkingen van Alec Guinness en Sessue Hayakawa.

Vandaag maar eens voor de zoveelste keer naar The Bridge on the River Kwai gekeken. Nu in 4K. Bijzonder beeld? Nee dat helaas niet. Jammer eigenlijk want hij kan best nog een facelift gebruiken. De gebruikelijke foutjes zitten er helaas nog in. Veel ruis vooral in the sky en de adelaar zit er nog in met een flinke hik. En natuurlijk is de HDR versie weer net iets te donker. Jammer. Verder wel redelijk strak en net een tandje beter dan de blu ray versie. Geluid is goed met Atmos als je dat tenminste hebt.

Tja over de film ga ik niks meer zeggen. Eerste beurt zal ergens rond 1978 zijn geweest in de bios. Het is gewoon een heerlijke avontuurlijke oorlogsfilm geworden, met mooie beelden een goed verhaal deels op waarheid berust, maar de rest behoorlijk mooier gemaakt dan het was. Blijft een absolute klassieker pur sang!

Erg lang geleden dat ik deze gezien en ik moet zeggen dat mijn geheugen ook meteen weer opgefrist is waarom hij nooit één van mijn favorieten tot het oorlogsgenre zal horen.

Behalve dat het boek en film ver van de waarheid liggen en de Engelse officier die model stond voor kolonel Nicholson ernstig geweld aan gedaan wordt, vind ik bepaalde dingen niet heel erg realistisch overkomen. Niet alleen zien bepaalde personages er wel heel erg goed doorvoed en gezond uit, het gemiddelde voor gevangen ingestelde Aziatische hongerdieet doet ze kennelijk goed. De toon van die binnen marcherende troepen met dat gefluit lijkt uiterst sarcastisch en grenst aan zelfoverschatting. Iets wat alleen maar kan leiden tot een nog slechtere behandeling door de Japanners, want in de Japanse zienswijze zijn ze naar hun overgave niet meer dan de stront onder hun schoen. Ik kan me ook niet voorstellen dat je de toch al brute en wrede Jappen op een dergelijke wijze zou willen provoceren. Dan de behandeling in het algemeen, op de onwelwillende Nicholson na, die in de sweatbox wordt opgesloten, zie ik toch opvallende weinig oorlogsmisdaden, doden of slechte behandeling en dat terwijl men zegt dat er voor iedere biels van de Birma-spoorlijn een krijgsgevangen de grond in is gegaan. Ondanks het feit dat de bouw maar negen levens geëist heeft tegen 16.000 betreffende de hele spoorlijn, lijkt de behandeling me te goed. Om als laatste er bij te halen dat Luitenant-Kolonel Philip Toosey, de man waar Nicholson op gebaseerd is, een buitengewoon vaardige prater was en bijzonder goed de Japanse psyche begreep. Met die kunde wist hij vele plooien glad te strijken en te voorkomen dat het een bloedbad werd. Maar de arrogante, pedante, betweterig, en eigenlijk met de vijand heulende Nicholson is bijzonder ver van de waarheid. Veel overlevende waren uiterst verbolgen over het feit dat hun commandant, waar ze voor door het vuur gingen, als handlanger van de vijand werd neergezet. Bovendien werd de brug niet opgeblazen maar in '45 platgelegd door bommenwerpers.

Na de feiten gezegd te hebben moet ik persoonlijk zeggen dat ik die Nicholson een uiterst vervelende man vind. Als dat mijn commandant geweest was had ik hem persoonlijk wat aangedaan. Dat hij op einde toch iets inziet van zijn fouten bied enige troost en dat hij de brug zelf opblaast is ironie. Behalve dit ontvouwd zich eerder een niet al te serieus te nemen avonturenfilm dan een oorlogsfilm. Een film met een beetje humor, een beetje spanning, een nogal dubbele moraal en vooral ook erg mooie natuurshots van de commandogroep. Mits niet te serieus genomen vanwege de stuitend hoofdpersoon en de hiaten ten opzichte van de werkelijkheid een aardig weg kijkertje maar meer dan dat ook echt niet.

Goede film, wel een lange zit.

Op zich een mooie film maar pas geleden weer gezien en heb er toch een half puntje afgehaald. Waarschijnlijk mocht men in die jaren niet een te realistische oorlogsfilm maken aangezien het destijds nog geen 12 jaar was na het einde van de oorlog. Of er is een andere reden die ik niet weet. Hoe dan ook, het doet afbreuk aan de film.

Japanners die in discussie gaan met een kolonel die dankzij zijn trots en eigenwijsheid anderen laat sterven omdat het volgens hem niet volgens de militaire code is en de Conventie van Genève....te belachelijk voor woorden natuurlijk want die man zou in het echt gewoon de kogel hebben gehad in het bijzijn van de andere soldaten. Daarnaast is het historisch onjuist want Japan heeft pas in 1953 de conventie erkent dus die hadden in 1943 daar natuurlijk gewoon lak aan. En dan nog, in de oorlog gaan de meeste regels sowieso overboord.

Ik heb verhalen gehoord van mensen die daar echt gevochten hebben en vele boeken gelezen in de loop der jaren over de oorlog in de Pacific en de Japanners waren net zo gruwelijk bezig als de Duitsers in Europa.

Het karakter van de kolonel is dermate irritant dat ik eigenlijk zat te wachten tot een van zijn eigen mannen hem om zeep zou helpen om zijn eigen hachje en dat van de medesoldaten te redden.

Nogmaals, de film is op zich een goede film en je blijft geboeid waar het naartoe gaat wat maakt dat je blijft kijken. Maar voor mij niet meer dan een 3,5 om de onrealistische scènes en historische onjuistheden.

Geweldige film over een Britse oorlogsgevangenen die in Japan gedwongen worden een brug te bouwen. De film is goed opgebouwd, en alhoewel groots opgezet zijn de personages ook uitgewerkt (vooral de twee botsende kolonels). Mooie sets in een prachtige locatie. Goed acteerwerk en een spectaculaire en ook spannende finale. Met recht een klassieker.

Pffff... Dat was een hele lange zit.

Het eerste uur gebeurd er helemaal niks, maar met deze uurlange werkweigering weet Sir David Lean ons op zijn gebruikelijke efficiente wijze duidelijk te maken dat Britten koppig kunnen zijn.

Het tweede uur staat de ‘White saviour’ centraal als de Britten de Japanners een lesje bruggenbouw geven. Het grootste deel van dit uur wordt echter gespendeerd aan een clubje dat door de rimboe trekt.

Als het derde uur dan begint met een pijnlijk stukje entertainment en travestie, stevent de film af op een zware maar welverdiende onvoldoende. De laatste 5 best leuke en spannende minuten weten nog net de curve af te buigen.

Verder dan 2* kom in niet. Snap werkelijk niet waar deze slome draak z’n status aan verleend.

Vond er maar weinig aan.

Grote klassieker en een bekende titel, maar zoveel vond ik er niet aan. Voor mij is dit vooral een trage oorlogsfilm die maar van geen ophouden weet. De speelduur van 161 minuten zijn een zware opgave. Ik denk ook dat dit te ver voor mijn tijd is uitgekomen.

Overigens is dit direct mijn eerste film van Lean en dat zet geen positieve verwachtingen neer voor de volgende film die ik van hem wil zien, en dat is Lawrence of Arabia. TBONRK bleef maar doorgaan en kende een verhaal dat me gewoon nergens wilde boeien of vermaken, laat staan raken.

Acteerwerk vond ik om te beginnen best matig, en daarmee lijk ik tegen de richting in te gaan. De Engelsen spelen allemaal nogal makkelijke rollen en zijn bovendien zeer karikaturaal. We zullen die Japannertjes eens laten zien hoe macho we zijn! Dat heeft letterlijk elk Engels personage en na de 30ste minuut werd ik er al bui van.

Visueel is het groots opgezet met grootse constructies en sets. Jammerlijk genoeg wil de cinematografie niet meehelpen waardoor het allemaal wat verdort naar saaie grootsheid. Saai kleurgebruik en een inspiratieloze stijl zorgen voor langzaam wegtikkende minuten, en enkel de finale wil indruk maken op visueel vlak.

Camerawerk is dan wel weer wat knapper, en dat mag wel als je er zo lang over doet om je film af te maken. Tempo had wel wat hoger gemogen en zeker de dialogen hadden wat scherper moeten zijn. Na de 80ste minuut had ik het als geheel wel gezien, maar ik heb het voor de extra stem maar afgekeken. Waar het eerste uur nog enkele momenten had die eruit springen heeft het tweede uur weinig te bieden behalve wat saaie avontuurtjes en kabbelt langzaam verder.

Het werkt allemaal toe naar een redelijk spectaculaire finale, maar nadat de boem geweest is is het bijna abrupt weer voorbij. Altijd vreemd als een film van 161 minuten zo abrupt eindigt terwijl het er zo lang naartoe werkt. Ik kwam maar moeilijk door de film heen. Geen impactvolle beelden en weinig overtuigende momenten zorgen ervoor dat dit best een opgave was.

Mooie analyse, echter vergeet je misschien dat de Japanners er belang bij hadden om de kolonel in leven te houden. Het gaat altijd om belangen, elke dode verhoogd hier de kans dat de brug niet op tijd af komt, met een verplichte zelfdoding van de Japanse chef tot gevolg. Ze hadden respect voor de kolonel wat mij toch wel realistisch leek.

Ik herinnerde me deze film eigenlijk alleen maar als het verslag van een psychologische "battle of wills" tussen de Engelse commandant en zijn Japanse tegenvoeter, maar wanneer dat aspect na het eerste uur is afgewikkeld neemt de film verrassend genoeg een hogere vlucht, met een plot dat spanning opbouwt door op twee verschillende rails (de brug in het kamp versus de commando's in de jungle) op te stomen. In het begin was de herziening dan ook niet zo indrukwekkend als ik op basis van de regisseur, de cast en de reputatie van deze film had verwacht, maar hoe langer hij duurde hoe beklemmender hij werd, en uiteindelijk vond ik hem nu beter dan de vorige keren (lang geleden) dat ik hem zag. Alec Guinness excelleert als plichtsbewuste Engelse stiff-upper-lip-officier in een vertolking die precies aan de goede kant van het karikaturale blijft, William Holden speelt op energieke wijze zijn inmiddels gebruikelijke rol van amorele held tegen wil en dank, en de technische en visuele expertise is hoog.

Als dat geen indrukwekkende film is. Wat een locaties en wat een grootsheid wordt hier tentoongesteld : een hele brug opnieuw laten maken ergens in Sri Lanka voor de behoeften van een film... Ik zag wat op tegen de lengte maar dat bleek ongegrond. De film is werkelijk boeiend van begin tot eind. In het eerste deel is het vooral een strijd tussen militaire ethos waarbij soldaten als soldaten behandeld wensen te worden en niet als slaven. Kolonel Nicholson geeft de" Jap in charge" een demonstratie in wilskracht en overtuigt hem dat samenwerken meer loont. Dat was ijdel van Nicholson maar uiteindelijk komt het neer op collaboratie, iets dat naar het einde zal benut worden.

Tweede deel focust zich meer op de operatie die op touw wordt gezet om de brug op te blazen. Ik vind Indiana Jones een lachertje vergeleken met de hele tocht door de jungle die spettert van exotische pracht dankzij de foutloze cinematografie. Vooral die scène bij de waterval met die opvliegende vleermuizen is puur kijkplezier en uiteraard de finale met de trein, maar ook de absurditeit en waanzin van de oorlog weerklinken luid (Madness! Madness!). Dit is één van de allerbeste films uit de jaren '50 maar ik voel dit meer aan als een avonturenfilm in tijden van oorlog dan een rasechte oorlogsfilm.

Philip Toosey - Wikipedia - en.m.wikipedia.org

Ik zou dit eens lezen. De ware persoon wordt met Nicholson weinig eer aan gedaan. Toosey voorkwam puur met het goed aanvoelen van de Japanse psyche, fantastisch kunnen praten en het inspelen op hun belang en eer een bloedbad.

Het eerste uur is boeiend met ook fraaie beelden van het gebied en een kennismaking met de protagonisten. Daarna nam mijn aandacht toch vrij ernstig af. De tocht door de jungle en de ontknoping zijn redelijk maar waarom dit is uitgegroeid tot de klassieker die het is snap ik niet helemaal.

Prachtige film. Ondanks de lange duur. Prachtig landschap en goed acteerwerk.

Een film waarbij je volgens mij ontspannen uit de zaal wandelde, in tegenstelling tot de huidige impulsenbommen die op je afkomen. Gezien en goedgekeurd wat mij betreft. Naar hedendaagse maatstaven kabbelt het allemaal rustig verder en zijn er weinig schokeffecten, maar zo kan het ook. Het schieten van de geallieerden en de dode Japanners aan de waterval voelt vreemd aan zonder de kogels doel te zien treffen, maar uiteindelijk weet je het ook wel op die manier.

Ik ben een liefhebber van klassieke (oorlogs)films, maar van deze film had ik meer verwacht. Personages kolonel Nicholson en Saito vond ik toch vooral stomvervelend en het acteerwerk matig. Bovendien is het een langs saaie zit. Voor mij niet duidelijk waarom de film zo hoog scoort.

Echt een ergerlijke film, vol Britse borstklopperij en Aziatische karikaturen. Het grote doel van onze held kolonel Nicholson is de subordinatie in stand te houden. Want stel je voor dat de gewone man zijn superieuren ziet werken. Natuurlijk, het einde ironiseert dit alles weer en dat maakt het nog te verdragen, maar het is ook wat gemakkelijk. En het punt blijft staan dat de Japanners neer worden gezet alsof ze achterlijk zijn. Sowieso komt dat hele kampleven niet geloofwaardig over. Vanaf de aankomst van het bataljon zien we niemand sterven. Eerst kunnen de Britten onbekommerd saboteren en daarna werken ze onder leiding van hun eigen luitenants dat het een lieve lust is. De verhaallijn van de Amerikaan is onuitgewerkt en halfhartig ingezet. Stilistisch vond ik het Cinemascope breedbeeld mooi. De kleuren zijn wat minder en de dissolves gaan erg snel. Een heel opvallend moment is wanneer men de springlading aanbrengt bij de brug. Dit moet zich afspelen in het donker van de avond maar je ziet het zonlicht gewoon recht in het scherm reflecteren. Men gebruikte duidelijk een paar filters maar het effect is vrij pover, zeker als je het vergelijkt met de fantastische nachtopnames die er tegenwoordig mogelijk zijn. Afijn, ik vond het niet veel en na drie films heeft David Lean nog niet hoger gescoord dan 3*.

Klassieker, maar voor mij geen topper. Meer zo’n soort van open haard film voor op je tv. Verplaatsend in de tijd denk ik dat deze een behoorlijk hoge score zou krijgen; voor nu een voldoende voor mij persoonlijk.

De eerste keer dat ik deze film zag was ergens eind jaren 70 met mijn vader in de bioskoop. Lekker groot beeld en nog steeds anno 2022 een fantastische klassieker. Misschien niet zo spannend als de Kanonnen van Navarone, maar zeer onderhoudend leuk en mooi gemaakt in het boeierige jungle. Nu was het gister ruim 39 graden, dus een mooi moment om een een klein beetje mee te voelen met de verstrengende hitte in Thailand.

Onlangs is deze film in een prachtige mooie nieuwe steelbook gestoken. Het artwork ziet er gaaf uit. UIteraard op een mooie 4K transfer. Okay niet foutloos. We zien vooral in het begin de nodige ruis en hier en daar wat kleine beeldproblemen, maar overall is dit toch een fantastische transfer. Vooral dat groen met het water doet het goed. Ook de binnenopnames zijn uitstekend. Geluid ook niet top, maar zeer acceptabel.

Over de film wil ik het eigenlijk niet meer hebben. Wie kent 'm niet eigenlijk. Alleen vind ik het jammer dat onze vriend Alec ons doet voorkomen dat de brug is gemaakt door de Engelsen. En dan ook nog dat bord zo neerhangen. Jammer wat dit is geschiedvervalsing. Aan de brug werkte vele nationaliteiten. Ook Nederlanders. Ook wijkt het boek iets af van de film. Zo werd de brug nooit in zijn geheel opgeblazen. Overigens bestaan beide bruggen nog. Er werd er eentje van staal gemaakt en van hout.

Zeer interessant vond ik eigenlijk het echte verhaal daarna. Vooral dat bijna alle leiders werden opgehangen, behalve Saito. De Volkskrant schrijft hierover met als belangrijkste citaat: "Na de oorlog werd sergeant Saito gearresteerd en moest hij zich als oorlogsmisdadiger verantwoorden. De geallieerden maakten korte metten met de Japanse leiders: 260 van hen werden opgehangen, waarvan in de documentaire beelden zijn te zien. Saito kwam er dankzij een pleidooi van commandant Toosey met enige jaren gevangenisstraf af.

DPG Media Privacy Gate - trouw.nl

Saito overleed pas in 1990!! en bezocht zelfs het graf van Philip Toosey met wie hij een band had.

Film 4.5

Beeld 4,5 (4K)

Geluid 4,0