Alternatieve titel: Dragon Ball: Curse of the Blood Rubies, 8 maart, 11:20 uur
Echt stomtoevallig een paar dagen voor het verscheiden van Akira Toriyama opgezet. Dat plotselinge nieuws zet een nostalgische traktatie als 'Doragon Bôru: Shenron no Densetsu' (1986) in een iets andere context. Mijn helden van weleer worden zo zoetjesaan ingehaald door de tijd en de vergankelijkheid. De man was jonger dan mijn eigen ouders. Zo op zichzelf is 'Doragon Bôru: Shenron no Densetsu' (1986) echt nog een product uit de periode voor Dragon Ball Z. Komischer. Meer fantasy dan SF. Minder gericht op iconische spierbundels die levelen en hun nieuwe krachten ontdekken. Goku is gewoon een olijke jongeman met een apenstaartje.
Meer een zwarte komedie dan volbloed horror. Maar 'Barbarian' (2022) is gewoon ontzettend leuk als je erin gaat zonder enige voorkennis en het toch steeds net iets anders verloopt dan je verwacht. Met een enorm sympathieke Tess (Georgina Campbell) als 'Final Girl' en Keith (Bill Skarsgård) en AJ (Justin Long) als komische antagonisten. Meer wil ik er eigenlijk niet over kwijt. Ga het zien!
Regisseuse Kelly Fremon Craig maakt toch wel erg fijne coming-of-age films. Na 'The Edge of Seventeen' (2016) opnieuw een komische vertelling die geloofwaardig existentiële twijfels neerzet van kwetsbare tieners. Een flinke dot nostalgie naar de jaren zeventig en een heerlijke Kathy Bates als Joodse grootmoeder doen de rest.
Sympathieke tearjerker over een afwezige vader die de kans krijgt om tijd door te brengen met zijn dochtertje. 'Doll House' (2022) hangt eigenlijk helemaal aan de chemie tussen verslaafde rocker Rustin (Baron Geisler) en het extreem schattige meisje Yumi (Althea Rumidas) dat niet kan begrijpen waarom ze zo'n sterke band heeft met haar nieuwe oompje. Ze trekken gekke bekken naar elkaar of doen leuke spelletjes. Er is genoeg aan te merken op 'Doll House' (2022) als de goedkope televisiekwaliteit en een geforceerd sentimenteel plot, maar ik heb op meerdere momenten traantjes uit mijn ooghoeken geveegd. En 'Doll House' (2022) heeft een Hollands tintje omdat het bijna volledig is opgenomen in ons land. Het heeft iets aanstekelijks om stroopwafels, jumbo-tasjes, rode bakstenen en sloten & grachten terug te zien in een niet-westerse productie.
Regisseur Amr Salama maakt fijne publiekstrekkers over beladen onderwerpen. 'Asmaa' (2011) over het taboe op HIV-besmettingen en 'Sheikh Jackson' (2017) over de spanningen tussen westerse invloeden versus conservatieve islam. In 'Excuse My French' (2014) gaat hij in op discriminatie naar de Koptische gemeenschap en de slechte staat van publieke scholen. Het is even doorbijten als je een tergend lange introductie krijgt met een gemaakt hip voorstelrondje van de belangrijkste personages. Op de achtergrond een niet-gerelateerde voice-over als alwetende verteller. Allemaal wat te krukkig en te archaïsch. Maar 'Excuse My French' (2014) komt los als de kleine Hany (Ahmed Dash) op een publieke school doet alsof hij moslim is, om maar niet gepest te worden door leeftijdsgenootjes. Het helpt dat de schoolomgeving wordt geschetst als een bikkelharde en onvergeeflijke plek, waar Hany merkt dat zijn talenten niet worden gewaardeerd door ondermaatse leraren en etterbakjes.
Iets gepolijster en minder nostalgisch dan het eerste deel. Maar Art the Clown (David Howard Thornton) blijft onverminderd amusant als de sadistische oerkracht die zijn eigen lusten botviert op onwillige passanten. Alleen al Art's malicieuze glimlach en woordeloze blikken. Ook hilarisch hoe het Halloween-thema consequenter wordt opgeworpen met zieke grappen rond trick or treat, tuinversiering en verkleedpartijen. Net als in het eerste deel word je een beetje op het verkeerde been gezet door de jolige toon, want opeens gooit 'Terrifier 2' (2022) het over een ongemeend harde boeg door steeds iets verder te gaan dan andere genrefilms. In die zin krijgt 'final girl' Sienna (Lauren LaVera) haar spaarzame ontsnappingen niet cadeau als ze tot bloedens toe wordt mishandeld of ziet dat Art zijn zinnen heeft gezet op haar jongere broertje.
Halloween on crack. Er zijn toch weinig slasher villains met zo'n malicieuze persoonlijkheid als Art the Clown (David Howard Thornton) met zijn sadistische honger naar pijn en geweld. Echt eng zal ik hem niet noemen, maar ik moest meerdere malen schaterlachen om deze bizarre slapstickfiguur die gewoon heel veel plezier heeft in wat hij op dat moment uitspookt. Meer karakterpsychologie is er eigenlijk niet nodig, Best verfrissend in een tijdsgeest van 'villain origin stories' en overgepsychologiseerde slechteriken die welhaast tragischer of sympathieker moeten zijn dan de eigenlijke helden. En net wanneer je denkt dat de synthesizermuziekjes en goedkope special effects een nostalgische throwback zijn naar de jaren '80, dan gooit 'Terrifier' (2016) er opeens een paar gruwelijkheden in die meekunnen met Saw of Hostel.
De twist zie je van heinde en verre aankomen, maar ik moet zeggen dat 'Lover, Stalker, Killer' (2024) op een onderhoudende manier ernaartoe opbouwt. Toch wel één van de betere true crime documentaires van de laatste tijd.
Gedeelde dromen om geaccepteerd te worden. In 'Aller/Retour' (2023) vindt de lesbische trucker Erika (Ruth Beekmans) een Afrikaanse verstekeling in haar truck. Opeens wordt ze van iemand met meningen over vluchtelingenproblematiek tot een persoon die zelf macht heeft over het leven van een ander. Kan zij wel zo hardvochtig zijn om deze Idy (Welket Bungué) aan zijn lot over te laten!?' Aller/Retour' (2023) schetst alleraardigst de wrijving tussen twee tegenpolen die allebei de gevolgen ervaren van een geglobaliseerde wereld waarin winstmotieven zwaarder wegen dan de menselijke maat. Ze vechten de spanningen met elkaar uit over vermeende verschillen, maar eigenlijk zit de werkelijke pijn in Erika's werkgever die onredelijke ritten afdwingt en Idy's hopeloze situatie. Het is alleen jammer dat 'Aller/Retour' (2023) iets te vaak ongeloofwaardige paden inslaat om de eigen boodschap erin te hameren ten koste van de overtuigende karakterontwikkeling van twee complexe individuen.
Verslaving als een zelfdestructieve zucht naar de ene fonkeling om alledaagse pijn te overstijgen. In 'Uncut Gems' (2019) begint het diamantenimperium van Howard Ratner (Adam Sandler) steeds meer scheurtjes te vertonen als de handelaar net iets te vaak dingen beloofd die hij niet waar kan maken. Discutabele en moreel onacceptabele deals met de verkeerde personen. Steeds nieuwe schuldeisers op de stoep. Maar met zijn gladde praatjes lijkt alles van Howard af te glijden en hij wringt zich in de meest wonderlijke bochten om oplossingen te verzinnen. Zelfs wanneer dit verslavingsgedrag de relatie sloopt met zijn ex-vrouw, zijn huidige vriendin en zijn kinderen. 'Uncut Gems' (2019) visualiseert Howard's snelle leven als een tripperige koortsdroom waarin het ene probleem nog niet is opgelost, of het volgende dient zich weer aan. Sandler speelt wel iets meer een flamboyant typetje dan in zijn andere dramatische rollen, maar het is nergens zo tergend als in zijn komische rollen.
Traditie als gestolde tijd. In 'Spencer' (2021) vormen de kerstrituelen in Sandringham House voor Prinses Diana (Kristen Stewart) een confrontatie met haar identiteit als volksheldin, haar psychische problematiek en de verwachtingen van het koninklijke huis. Net als met 'Jackie' (2018) maakte Pablo Larraín geen standaard biopic, maar vervlecht de regisseur historische authenticiteit met mythologie. In zekere zin een verdere vervolmaking van Larraín's stijl met een minder plotgericht narratief en meer magisch-realistische elementen. Het is ook zo knap dat je vrij snel bereid bent om de Amerikaanse, niet lijkende Kristen Stewart te accepteren als Lady Di. Haar stoïcijnse acteren vol onderhuidse frustraties past perfect bij een prinses die lijdt onder de absurditeit van een monarchie. Ook spaarzame momentjes van tederheid als burgers voor even de mens achter de mythe lijken te zien.
Homo-erotische spanningen rond een verlaten vuurtoren. Je moet 't Robbert Eggers nageven dat hij karakteracteurs als Robert Pattison en Willem Defoe maximaal benut in een cryptisch vat vol intertekstuele verwijzingen. Van de zeevaardersromantiek met homoseksuele subtekst uit Melville's 'Moby Dick' (1851), tot de omineuze aanwezigheid van zeemeeuwen als in Hitchcock's 'The Birds' (1963) of tentakels uit een andere wereld uit het werk van H.P. Lovecraft. Talloze verwijzingen naar mythes uit de Grieks-Romeinse oudheid of Bijbelse vertellingen. Het meest in 't oog springt natuurlijk de esthetische keuze voor stemmig zwart/wit en expressionistische kadreringen als in het werk van Murnau of Fritz Lang. Bloedmooi om naar te kijken, maar het bizarre spel van aantrekken en afstoten tussen Pattison/Defoe is het werkelijke hart van de film. Ze zijn zowel onuitstaanbaar als hilarisch in hun hallucinante dans om de macht en hun neerdaling in een delirium.
Liefde maakt machteloos. Met zijn surrealistische, theatrale frivoliteit weet Yorgos Lanthimos te raken aan de absurditeit van menselijk relaties en de romantische liefde. Ergens geven de uit de gratie gevallen lady Abigail (Emma Stone) en Lady Marlborough (Rachel Weisz) best om Queen Anne (Olivia Colman). En op haar beurt wil de koningin eigenlijk alleen maar liefde en genegenheid om haar eigen pijn te stillen bij deze jongere minnaressen. Maar sociale status, machtsbelangen en financiële verworvenheden zijn als glad ijs. Het zinderende machtsspel tussen de drie ijzersterke vrouwenrollen krijgt een extra dimensie door Lanthimos' opulente cinematografie. Stanley Kubrick zou z'n vingers aflikken bij de labyrintische dwalingen door paleisgangen of de overzichtsshots in de stijl van klassieke schilderijen. Of de bizarre metaforen rond vogels, konijnen en hyperseksuele lords met pruiken, poeders en pofbroeken. Misschien heb ik om 'The Favourite' (2018) harder gelachen dan om 'Barry Lyndon' (1975).
Niet echt heel goed. Niet echt heel slecht. Gewoon een aardige true-crime met als voornaamste invalshoek de culturele verschillen tussen westerse nabestaanden en de Japanse opsporingsdiensten. Het werpt ook een interessant licht op de hostess cultuur van de jaren negentig, waarin buitenlandse vrouwen een kwetsbare juridische positie hadden.
Grensposten zijn de hel op aarde. De angst om niet doorgelaten te worden. De onvriendelijke bejegening van beambten. Het papierwerk moet in orde zijn, anders levert het weer gedoe op. Dat vind ik eigenlijk al als je van het ene land naar het andere vliegt, maar het moet dubbel zo vervelend zijn als je in Palestijns gebied woont en tegen Israëlische checkpoints aanloopt. 'The Present' (2020) is een sociaal-realistisch pareltje in de geest van hoe 'Ladri di biciclette' (1948) maatschappelijk onrecht aankaart door de ogen van een kind. Of zoals een Palestijnse pappa zijn dochtertje meeneemt om mamma's verjaardagscadeau te kopen, maar ze worden gedwarsboomd door checkpoints. Vader en dochter zijn goed op elkaar ingespeeld het levert een invoelende korte film op over apartheid, uitsluiting en een discriminerende bejegening. Simpel maar doeltreffend.
Owen Wilson heeft een sympathiek hoofd. Hij is geen grote acteur en toch komt hij ermee weg omdat hij met zijn sympathieke hoofd sowieso een gunfactor heeft. Plaats hem in een eigenzinnige komedie met vrolijke kleurtjes en zijn charismatische bakkes doet de rest. In 'Paint' (2023) heeft Owen Wilson nog steeds een sympathiek hoofd, maar met een grote afro en een lispelende stem probeert hij een typetje neer te zetten in de geest van Bob Ross. En dat is nu net wat Owen Wilson niet moet doen: typetjes spelen. Het gevolg is dat 'Paint' (2023) één vermoeiende SNL-sketch (Bob Ross als ruggengraatloze womanizer die in de seventies is blijven hangen) uitsmeert over 96 minuten. En dat is véééééél te lang voor een typetje dat eigenlijk niet zo grappig is. Owen Wilson moet Owen Wilson zijn, met dat sympathieke hoofd van hem.
Seks, drugs en een beetje lief zijn voor elkaar. Wel aardig hoe 'Metal Lords' (2022) met obscure verwijzingen verstokte fans van het metalgenre aanspreekt en nieuwkomers krijgen een lief coming-of-age verhaaltje. De puisterige pubers draaien een beetje ongemakkelijk om elkaar heen en proberen vorm te geven aan hun emoties met harde muziek, kleding en schmink. Achter de demonen en satanrituelen steken toch vooral onzekere jongens die hun plek zoeken in een snoeiharde middelbare schooltijd. Voor de verandering ook eens een onbekende cast met sympathieke hoofdrollen voor Jaeden Martell, Isis Hainsworth en Adrian Greensmith als knuffelbare metalheads.
Een Palestijnse filmcrew wordt tegengehouden als ze een sluiproute nemen om een Israëlische checkpoint te omzeilen. Voor de Palestijns-Amerikaanse filmmaakster en de Palestijns-Israëlische geluidsman is Palestina verboden gebied. Het maakt 'Like Twenty Impossibles' (2003) een film over de moeilijkheden voor Palestijnen met andere nationaliteiten om toegang te krijgen tot het gebied waar hun oorsprong ligt. Ik heb wel een zwak voor de naturalistische aanpak om de suggestie te wekken dat daar echt een filmcrew wordt tegenhouden bij een grenscontrole. Helaas krijg je door deze afstandelijke opzet nooit echt binding met de personages. Ze komen zelfs een beetje vervelend en drammerig over. Het helpt ook niet dat 'Like Twenty Impossibles' (2003) uiteindelijk ontaardt in avant-gardistische filmacademiepretenties. Het betekent veel maar emotioneel doet 't weinig.