Drie dvd's van Derek Jarman zijn bij Moskwood.nl te koop, wel voor een hoge prijs. Kan iemand mij vertellen waarom (de films van) Jarman zo bijzonder is dat Moskwood drie dvd's released?
Ik heb nooit wat van 'm gezien, maar wat ik weet is dat Derek Jarman een vaak experimentele en zeer eigenzinnige regisseur was. Niet erg toegankelijk. Wel een met een aantal grote liefhebbers en misschien nog wel meer mensen die zijn films echt helemaal niks vonden. Zijn films hebben vaak homoseksualiteit en homo-erotiek als thema. En daarmee was hij de eerste Britse filmmaker die daarover films maakte.
Dus de reden voor Moskwood zal vooral zijn eigenzinnigheid zijn, plus dat ze er verwachten een (voor Moskwood) aardig aantal te kunnen verkopen.
Ik heb Carravagio, Sebastiane en the tempest gezien.
Jarman heeft een opvallende filmstijl die me aan het werk van Pasolini deed denken.
Veel van de mooie plaatjes hebben veel te danken aan de mooie belichting. Maar in alle drie de films stoorde ik me aan wat prestigieuze stijlmiddelen die niet konden verhullen dat het verhaal en de inhoud toch iets te krap was.
Hij heeft trouwens ook de decors ontworpen van twee films van Ken Russell: the devils en savage messiah. 2 films die ik stukken beter vind dan zijn eigen films.
Angelic Conversation staat bij mijn erg hoog aangeschreven (tot voorkort nog in de top 10). Die zou ik zeker proberen te kijken.
Het klopt dat de thematiek vaak over homoseksualisteit gaat (Jarman is zelf aan AIDS overleden). Heb zijn biografie wel gelezen, maar ben ff kwijt wat daarvoor zijn belangrijkste drijfveer was. De link met Pasolini zie ik niet zo (behlave de thematiek). Maar de stijlbeschrijving Querelle is goed. En het is zeker niet ieders smaak, soms pretentieus, soms te moeilijk (persoonlijke obsessies worden gebotvierd).
Jarman maakt heel kunstmatige films, soms echt theater achtig werk en soms een brij van home movies, 8mm, found footage, journaals en zo. Ze zien er vaak fraai uit (Caravaggio bijvoorbeeld). Voor wat betreft het theatrale/kunstmatige komt eerder Guy Maddin in mij op. Ik denk dat deze eigenzinnigheid hem bijzonderder maakt, zeker voor mij. En zeker niet alles is goed of briljant.
Ik heb van zijn films er twaalf gezien (dat zijn ze bijna allemaal). Caravaggio was de eerste die ik zag en zou een goede kennismaking kunnen zijn. Die voldoet aan de Guy Maddin beschrijving, evenals bijvoorbeeld Edward II. Deze voldoen echter niet zo aan mijn beschrijving van hierboven, dat is Angelic Conversation wel.
Een hypnotiserende film, vanwege de combi van de muziek (Coil), de teksten (Shakespeare sonnetten), het Engels van Judi Dench die de gedichten voordraagt en de beelden (een mix van een verhaal over twee geliefden die elkaar zoeken), kunst, en andere beelden met radiotorens en weet ik niet wat (bloeidende bomen in elk geval - zoek de symbolen!). Het is vooral de totaal ervaring die het bijzonder maakt. Van een verhaal is geen sprake en het feit dat de geliefden mannen betreft is wat mij betreft hier volledig ondergeschikt. Het is de ervaring beelden/muziek/sonnetten die het uniek maken.
Wittgenstein zou ik in eerste instantie overslaan, die vond ik minder, meer een persoonlijke egodocument. Sebastiane, War Requiem en Blue zijn naast Angelic Conversation het beste denk ik. Hier vinden vorm en boodschap elkaar en vullen ze elkaar aan.
Jarman maakt heel kunstmatige films, soms echt theater achtig werk en soms een brij van home movies, 8mm, found footage, journaals en zo.
Hier een clip die hij maakte in de jaren '80, met materiaal dat zijn vader in de jaren '40 schoot (een van de eerste in kleur geschoten home-video's, schijnt). Het blote kindje op het einde is Derek Jarman zelf.