Blue (1993)

Filmische poëzie zonder evolueerende beelden.

Blue is een mooie film, zonder dat het daadwerkelijk een film is. De kijker ziet een blauw scherm en hoort verschillende monologen over verschillende onderwerpen, met de algemene noemer AIDS (de teloorgang van een man, de maker zelf). Op de achtergrond komt vaak muziek opzwellen, die door verschillende artiesten wordt verzorgt. De soundtrack deed me vooral aan de werken van Brian Eno en Harold Budd denken. Brian Eno heeft bepaalde werken verzorgt en hielp veel mee aan de uitvoering van het project.

Een sluimerende meditatie, die absoluut niet voor iedereen is weggelegd, en eigenlijk nauwelijks cinema te noemen valt. Ik heb genoten van Blue die in een transe aan me voorbij trok. Een lange audiotrack met een blauw scherm die de leegte opvult, voor de blindheid van Jarman staat, het testscherm van videomonitoren uitbeeld en misschien voor veel meer staat. Saai wordt het eigenlijk nooit, het is alsof je ruim een uur naar een prachtig muziekstuk luistert.. Wel, dat doe je eigenlijk ook.

Het is juist wel film. Film in zijn puurtste vorm. Eén significant, beklijvend, hypnotiserend beeld dat past bij elke minuut van de geluidsband. Droom en realiteit worden afgewisseld, hard realisme vloeit naadloos over in poëzie.

Simon Fisher Turners soundrack is een briljante collage soundscape, muziek, objet-trouvé's en spoken word.

Jarman's testament, even radicaal als wonderschoon.

één van de meest geniale experimentele films die er bestaan

De drie voorgaande reacties zijn uiterst positief. Helaas kan ik me helemaal niet in deze recensies vinden. Voor mij heeft het helemaal niets met film te maken en is er niets geniaal aan deze vormgeving. Wanneer je de klanken wilt horen kun je ook een cd'tje in de speler stoppen en het tv-scherm op zwart zetten. Ik kan me meer interessante experimentele vormen voorstellen.

Een prachtige, maar sombere en zelfs vrij harde (klinische) vertelling. Met muziek van Coil.....dan heb je mij sowieso al om .

Met muziek van Coil? Dat was toch The Angelic conversation?

Nee, je hebt gelijk, ik zie in de credits van de cd idd namen van Coil-leden voorbij komen.

Daarnaast heeft Blue muziek van o.a. Jarmans hofcomponist Simon Fisher Turner, een fragmentje Eno en één van de beroemde Gnossiennes van Erik Satie.

Briljante collage van muziek, soundscapes, lyriek, verhaal en de sonore stem van verteller John Quentin...

Woensdag 8 augustus om 19:30 te zien in Kriterion te Amsterdam.