The Last of England (1987)

The Last of England is, net als The Garden (1990) en The Angelic Conversation (1986), een non-lineair-narratieve collagefilm. Rode draden zijn er wel, maar die zijn symbolisch, suggestief, en voornamelijk, als bij de beste poëzie: tussen de regels door.

Derek Jarman is een duivelskunstenaar die met zijn Super 8 cameraatje de meest wonderlijke beelden weet te creëren. Volstrekt authentiek en idiocyncratisch en vervuld met al even wonderlijke muziek (van Simon Fisher Turner) - het is een film die onder je huid en nagels en achter je oogleden kruipt.

Alleen al het kijken waard vanwege het slot waarin Tilda Swinton bij zware storm haar bruidsjurk in stukken knipt en opeet, met op de soundtrack het hysterische gegil van de diabolische Diamanda Galas.

Zo enthousiast als yorgos.dalman hierboven kan ik helaas niet zijn. Wel kan ik concluderen dat Jarman hier weer een unieke film heeft afgeleverd. Een collagefilm is inderdaad de beste benaming, waar verschillende technieken en verschillende segmenten in vertelling en stijl elkaar afwisselen. Waar de film daadwerkelijk echt over gaat wordt mondjesmaat losgelaten en voor het gros van de beelden is het schatten geblazen.

Daar heb ik verder geen moeite mee, vind het tussen de regels door lezen nooit geen probleem. Zag en hoorde dingen over de Falklandoorlog, het belagen (of behagen) van de Britse vlag en kreeg vooral een gevoel van onrust en onvrede mee.

Jarman blijft mijn interesse absoluut houden, wil ook erg graag meer van zijn werk zien. The Last of England was niet het mooie werk dat Blue was, maar zeker een experiment wat ik niet had willen missen. Soms wat te rauw, of te doelloos (weet niet precies hoe ik het anders moet omschrijven), maar over het geheel toch bijzonder.

Op de DVD stond tevens een erg mooi interview (althans, delen hiervan) met Jarman (There We Are, John genaamd). Prachtig hoe de camera langzaam om hem heen draait, hoe zijn (gehavende) gelaat wordt geregistreerd.

Zo'n collagefilm als deze heeft Jarman meer gemaakt: The Garden (ontroerend, al in de tijd van zijn ziekte met persoonljke mijmeringen) en War Requiem als beeldcollage bij de opera van Benjamin Britten. Die bevielen mij beide beter dan deze.

Veel andere films (Jubilee, Tempest, Edward II) zijn meer theatrale zaken, met anachronismen, en bewust over-the-top met een verhaallijn geworteld in de klassieke verhalen.

Alleen zijn échte meesterwerk The Angelic Conversation is onvergelijkbaar

Ik had vooral het idee bij Blue om naar een diepere film te kijken (luisteren). Een meer persoonlijk portret (alhoewel deze volgens mij ook een zeer persoonlijk (zelf)portret genoemd wordt), wat zich ook weerspiegeld in de sfeer. Vind het bijzondder dat Jarman een echt eigen wereld weet te creëren, met zijn eigen beeldtaal (of ik het altijd mooi vind is een ander punt).

Zal zeker op zoek gaan naar andere werken, vooral naar The Angelic Conversation dan.

Tomorrow's have been cancelled, due to lack of interest

Ik vond het min of meer de film die gemaakt zou worden als heel Engeland na het vallen van de atoombom zat te wachten op een onvermijdelijke dood. Ofzo. De collage van beelden heeft een apocalyptisch gevoel. Er is geen toekomst meer, alles is verdoemd. En dat vol verwijzingen naar Thatcheriaans Engeland. (Fabriekssluitingen, Clause 28, Falklandoorlog, werkloosheid), met af en toe ook verbidningen naar meer introverte persoonlijke emotie (ik zat me sterk af te vragen of Jarman al wist dat hij dood zou gaan ten tijde van deze film). Maar dat is voornamelijk wat ik zag.

Ik had enige problemen met de lengte. De film fascineerde me bij vlagen maar sleepte me onvoldoende mee om anderhalf uur echt in de film te zitten. Voor mij had het beter gewerkt als een korte film van een half uur. De door Yorgos aangehaalde scene was een van de hoogtepunten. Misschien dat een herziening me een beetje over dit gevoel helpt.

Ik hou het nu op 3.0*

Beste die ik tot nu toe van Jarman zag. Heel erg goed zelfs.

Het laatste half uur met mn mond open gezeten (geloof ik)

Dat rauwe waar Danuz het over heeft bevalt me juist erg en de geluidsband en editing zijn echt om van te smullen. De film heeft een hoog "angry young man" gehalte maar die eerlijkheid en beeldwoede vond ik juist aanstekelijk.

De collage films van Jarman liggen me blijkbaar beter dan zijn conventionelere films.

Welke bedoel je daarmee? Eigenlijk past er niet eentje binnen mijn definitie voor conventioneel, of je moet 'Caravaggio' bedoelen.

ja ik bedoel eigenlijk zijn narratieve films zoals carravaggio inderdaad, Sebastiane en Wittgenstein. Toch een groot verschil met the Angelic Conversation en deze film?

Ja zeker, maar Wittgenstein en Sebastiane vind ik verrre van conventioneel. Al klopt het dat die wel een zekere narratie hebben.

Maar goed deze kan niet in de schaduw staan van The Angelic Conversation (halve ster eraf??) en War Requiem. Al is-ie beter te verteren dan Jubilee. Het klopt dat het een "angry young man" film is, een fenomenaal tijdsbeeld, maar daardoor ook teveel een wat gedateerde egotrip. Geef ik toch de voorkeur aan The Garden bijvoorbeeld. Ook een egotrip (zoals vrijwel alle Jarman films), maar van ontluisterende persoonlijke schoonheid.

The angelic Conversation is in mijn herinnering wat ongrijpbaar geworden. Het koste me destijds ook iets meer moeite dan deze film. Weer herzien dus

Die gedateerdheid van the Last of England zag ik wel, ik heb ook weinig met het betreffende politieke tijdsbeeld, maar ik vond het toch heel meeslepend door de toffe soundtrack en het ritme van de beelden. Vooral een esthetisch oordeel dus.

The Garden, War Requiem en blue wil ik zeker nog zien, eigenlijk alles wel.