Metropolitan (1990)

Deze film laat haarfijn zien wat er gebeurt als mensen zichzelf te serieus nemen. Veel dialoog dit en waar de film nou naar toe wil is me niet duidelijk geworden.

Dit is kat in het bakkie. New York, vrolijke muziek, Kersttijd, en de hele film geouwehoer. Heerlijk. Linklater meets Woody Allen, dus ik heb de hele film met een lichte grijns op mijn gezicht zitten kijken, terwijl de werkelijke grappen in feite op één hand te tellen zijn. Rijkelui kids nemen minder goedbedeelde vriend op waar één van de meisjes vervolgens voor valt. Totale afwezigheid van verplichtingen en ouders, gewoon lekker slacken in een Park Avenue penthouse. En ouwehoeren over hoe ‘lost’ en ‘doomed’ de generatie weer eens niet is. Op naar die andere twee.

Dit wordt een van mijn nieuwe favorieten - Fitzgerald herleeft in de late 80s! Olaf noemde Allen en Linklater, en daar kan ik me zeker in vinden, maar voor mij deed Metropolitan vooral herinneringen aan enkele van mijn favoriete boeken opkomen (ik denk met name aan The Beautiful and Damned en This Side of Paradise). Persoonlijk dacht ik dat het hele débutante circuit met de Jazz Age was gestorven, maar niets blijkt minder waar! In de film wordt er al aan gerefereerd, maar in tegenstelling tot Bunuel's surrealistische satire is dit écht de Discreet Charm of the Bourgeoisie. Ik ga deze film waarschijnlijk nog vaak herkijken, en ben nu ook enorm benieuwd naar Barcelona.

Een groep preppy New Yorkers (zelfverklaard urban haute bourgeois), veel geratel en 'gefeest'. Heerlijk om aanschouwen en een vergelijking met Allan blijft moeilijk uit. Ietsje erudieter dit, ook iets stijfer, maar ondanks dat laatste doet het niet onder. Jongeren in hun eigen wereld, met hun eigen mensen en hun bijhorende twijfels en extases. Blijft bijna de hele speelduur amusant, verliest op het einde een beetje momentum, maar weet over het geheel vooral fijn te voelen.

Heb me vermaakt tijdens deze film over een groepje yuppies uit New York die bij elkaar komen om gossip uit te wisselen. Leuke sfeer, preppy kleding en rare verhalen .

Goede praatfilm over een linkse rakker die zich bij een stel rare, zichzelf veel te serieus nemende yuppies aansluit, en daar een paar liefdesprobleempjes te verwerken krijgt. Uitstekend geschreven en geacteerd,en zowel op verhalend als op stilistisch vlak heel erg verzorgd. Stijlvol stijf, zou je het kunnen noemen - en daardoor krijgt de film net iets licht sarcastisch en bijtends. Desondanks blijft het liefdesverhaal toch wél puur en mooi. De finale (wanneer het meisje 'gered' moet worden) is heel erg amusant.

Ik kreeg trouwens wel echt een American Psycho-vibe bij de kringen waarin deze film zich afspeelt (urban haute bourgeoisie ). Enge, zelfingenomen personen.

Voor de liefhebbers is de (voor zover ik ik weet, zeldzame) A-film editie van deze film nog HIER te krijgen. Snel wezen, het gaat waarschijnlijk om enkelen.

Interessante praatfilm.

Metropolitan voelt aan als een verfijnde, subtiele versie van American Psycho. Zonder de moordpartijen welteverstaan. De film bestaat eigenlijk louter uit de elitaire gedachtewisselingen van een stel yuppies - euh excuus - leden van de 'urban haute bourgeoisie'.

Gebeurt niet vaak dat een concept zo uitgepuurd wordt. De hele film berust op het scenario. En daarover valt weinig te klagen, een meevaller. Alleen naar het einde toe moeten de dialogen wat aan scherpte inboeten, voor de rest gewoon erg clever geschreven. Zet je dus maar schrap, want de film doet geen compromissen om alles verteerbaar te maken voor het brede publiek.

Anderzijds is het armoe troef op audiovisueel vlak. Het excuus dat de aandacht niet van de dialogen mag afgeleid worden vind ik lui. Je kan dan evengoed gewoon het script lezen.

De acteurs doen het verder aardig, maar dat is slechts een voetnoot waard. Eloquent de dialogen opzeggen en voor de rest koest blijven leek toch vooral de boodschap die de cast meekreeg.

Ik hou het voorlopig op 3*.

De film ging nergens over. Niet mijn ding dus. Jammer van de tijd, maar ik heb de film uitgekeken want misschien ging er nog iets gebeuren. Helaas, niets dus.

Heb die boeken ondertussen ook gelezen, en ineens viel er nog meer van deze film op zijn plaats. En we hadden al zo'n vurige romance. Ondertussen al een vijftal keer gekeken ik weet zeker dat er nog veel keren zullen volgen. Overheerlijk.

Eendimensionale karakters die elkaar in galakleding avond na avond bestoken met stekeligheden of in het beste geval quasi-intellectuele redeneringen, die door de bank genomen kant nog wal raken. Nagenoeg 100% fake. De personages zijn onecht, de dialogen en het acteerwerk (m.u.v. Carolyn Farina) niet veel beter. Ik betwijfel of er jongeren zijn die op deze onnatuurlijke wijze hun vrije tijd doorbrengen. Als ze er wel zijn, dan wens ik hen veel sterkte en spoedige beterschap.

Het is dan ook een komedie.