Whiplash (2014)

de film krijgt veel kritiek qua geloofwaardigheid en personage opbouw en daar valt wel iets voor te zeggen maar toch heb ik genoten van de film. De opoffering om misschien een legende te worden. Tragisch. Het duel tussen 'master' en 'servant'. Slim en spannend. Er is een claustrofofische spanning, me dunkt. Visueel door enkel te werken met bruine, donkere, vale tinten in de fotografie. Strak tempo wegens een strakke montage. Kijk maar hoe Chazelle het eindduel filmt. Montage is gericht op shot - tegenshot, dan vlugger met camerabeweging naar Simmons en direkt terug naar Teller. Chazelle pakt het slim aan om een verhaal boeiend te vertellen (hoe oppervlakkig of ongeloofwaardig het verhaal ook mag zijn voor sommigen). En dan de 3 eindes. Einde nr 1 : wraak van Simmons is geslaagd. Einde 2 : de tegenzet van Teller werkt en hij wint. Einde nr 3 : ze respecteren elkaar. Zo blijft de film spanning in het duel creëren. Nogmaals : slim.

Mooi op een rijtje gezet. Het einde is inderdaad vanuit meerdere standpunten te bekijken. Zelf ga ik voor optie 3 trouwens. Er is ook nog een 4e optie denk ik: Teller is geslaagd in zijn drummen, maar is nog altijd afhankelijk van de mening van zijn meester. Een ogenschijnlijk happy ending met wrange bijsmaak.

Geweldige muziek en geweldige film. Het streven naar perfectie van Simmons en de wil om groot te worden van Teller op beklemmende wijze getoond. En op de juiste momenten enkele twists in het verhaal. Soundtrack staat nu op, nagenieten!

Optie 5 is dan nog dat de liefde en passie voor de muziek groter is dan de rancune die ze naar elkaar toe hebben waardoor ze in het absolute slot toch nog tot elkaar komen.

Gisteren na 6 jaar eens herzien en nog beter dan de eerste keer, wat een geweldig film blijft dit toch en wat een geweldig einde. Zelden nog een film gezien die gedurende de speeltijd alleen maar steeds beter wordt met ook nog eens een sublieme afsluiting.

Ben helemaal geen fan van dit soort muziek maar deze film is oh zo veel meer dan enkel muziek. Fantastische film met fantastische acteerprestatie's!

Deze film deed mij denken aan Full Metal Jacket en Black Swan, maar dan in de muziekwereld. De film met hele korte introductie van de docent die onze hoofdrolspeler ontmoet. Daarbij wordt de toon meteen al gezet.

Wat daarna volgt is dat men ziet hoe de docent omgaat met zijn studenten. Dit gaat niet bepaald zachtjes. Geestelijk breekt hij ze helemaal af. Of ze het verdienen of niet.

Onze hoofdrolspeler neemt geleidelijk de mentaliteit over van zijn docent. Dit gaat ten koste van zijn liefdesleven, familie en dergelijke.

Deze film heeft geen moment verveeld. Deze film is wat mij betreft nèt geen 5 sterren waard. Dit komt omdat je de personages nergens echt leert kennen. Het is heel oppervlakkig.

Ook kan ik mij niet voorstellen dat als dit in het echt zou gebeuren de docent al eerder tegen de lamp zou zijn gelopen. Hij had zoveel studenten en niemand die daar ooit buiten de colleges met iemand over heeft gepraat? En dat het dan zijn weg vond naar de leiding van het conservatorium?

Andermaal gezien en opnieuw weggeblazen door de prestatie van J.K. Simmons. En wat een fijne muziek, heerlijk!

Wat een geweldige film.

Kijken we naar de actualiteit dan doet het mij denken aan de turncoaches. Ook zij hadden hun eigen visie om de turnsters tot de top te laten behoren. In deze tijd 'not done'. Er zijn natuurlijk verschillen. Fysiek tegenover psychisch. Toch komt het laatste meer voor dan het eerst genoemde.

Ďe werkwijze van Terrence is abject. Hij wordt uiteindelijk daarop afgerekend en neemt wraak die niet leidt tot het gewenste resultaat.

Een zeer boeiende film met puik acteerwerk. Zowel J.K Simpson als Teller spelen weergaloos. Teller speelt hier echt drums. Nu heb ik daar geen moer verstand van maar het zag er erg overtuigend uit.

Schitterende camerastandpunt en -bewegingen.

Prima tempo in de film.

Een film die vele emoties in mij los heeft gemaakt.

Herkansing

Vroeger was het mijn droom om drummer te worden, maar een gevoel voor ritme waar zelfs een dronken schildpad zich voor zou schamen, stak daar een drumstokje voor. Maar de liefde voor percussie is nooit verdwenen. Dit leek mij dus wel een film voor mij.

Lag 21 januari 2015 met een lichte griep in bed en deed iets wat ik nooit eerder had gedaan. Keek een film op de laptop. Zo graag wilde ik deze film toen zien. Met koptelefoon, dat wel. Maar helaas kon ik m niet smaken. Dat had niet zozeer met het audiovisuele aspect te maken. Ik vond de muziekleraar een vervelende karikatuur en de Full Metal Jacket aanpak ongeloofwaardig.

Maar goed, sta altijd open voor een tweede kans en toen de 4K UHD disc in de aanbieding was, nam ik de gok.

Herziening dus. Maar wederom vond ik de set up met de tot Grieks mythologische proporties opgeblazen sta-in-de-weg muziekdocent ongeloofwaardig, vervelend en veel te kort door de bocht neergezet. Al klonk het wel allemaal beter en zag het er mooier uit. Maar het eerste uur zat ik weer met gemengde gevoelens te kijken.

Maar als na het uur de toon verlegd wordt en de docent (eindelijk) het veld moet ruimen, valt die opzet toch wat beter op z’n plaats.

Het was de eindscene waardoor ik de film de eerste kijkbeurt nog enigszins kon waarderen. Maar die maakte dit keer veel meer goed. Het sterk verbeterde beeld en geluid speelt daar zeker een rol in en de Oscar voor montage is ook zeker verdiend.

Terugkomend op het mythologische aspect: de eindscene is een spectaculaire veldslag, waardoor het simplistische begin uiteindelijk toch nog goed op z’n plek valt. Bovendien ronduit indrukwekkend. En omdat ik bij andere mythologische actiefilms ook nooit te kritisch ben op de set up van het drama, kwam het uiteindelijk toch nog goed tussen mij en Whiplash. Heb er uiteindelijk best van genoten.

Goed gegokt.

Kleine 4*

Vermakelijke muziekfim, waarbij affiniteit met muziek (of beter, jazz en drummen) wel noodzakelijk lijkt vanwege de langere muzikale scenes. De beeldvorming en intensiteit is heerlijk. Simmons heeft de perfecte kop voor deze rol en ook zijn subtielere mimiek is uitstekend. Ook al heb je nog nooit een drumstokje aangeraakt, je voelt met de drummer mee.
De drang naar 'de grootste' te willen zijn is er, maar weg naar totstandkoming voelt iets minder logisch; de stap van eerstejaars naar geselecteerd worden voor de band én eerste drummer worden gaat wat te snel, ook al is het for the sake van de film. De manier van opkomen en weer afhaken (dan ook maar meteen je hele oefenruimte ontmantelen) heeft wat clichématigs over zich heen, net als het weerzien met Simmons. Het twistje is dan wel weer leuk. De semi-romance voegt helemaal niks toe (oh, zijn passie gaat voor zijn potentiële liefdesleven, nou nou), hoewel het me in het begin niet stoorde door de natuurlijke totstandkoming én het fijne koppie, maar het slottelefoontje zag je van een kilometer aankomen. De film moet het niet van het verhaal hebben.
Ondanks het iets te makkelijke verloop van de film en de clichés, wegen de intensiteit en de muziekfactor zwaarder en sluit je de film met een dikke glimlach af (7,5)

Ik ben absoluut geen liefhebber van jazz en drums, maar het na zien van de trailer trok het verhaal mij wel aan en heb dus de film zojuist op Videoland gekeken en met de volumegehalte wat minder dan normaal, heb ik mij toch goed vermaakt met dit heftig muziekdrama. Voor liefhebbers van jazz en drums moet deze film het walhalla zijn. De acteerprestaties van zowel, Miles Teller, als J.K. Simmons zijn uitstekend. Een 3.0+ oftewel een -3.5

Juist niet. Diverse video's op youtube van muziekkenners laten er weinig van heel. Deze bespreking van alleen de trailer vind ik zelf wel grappig.

Als je "walhalla" begrijpt in zijn letterlijke betekenis misschien weer wel, hé eRCee: "Zaal voor de Gevallenen"...

Ik vind het ook wel interessant dat Terrence als antagonist dankzij protagonist Andrew zijn baan verliest vanwege zijn agressieve leermethode, maar dat op het eind met het slagen van de fantastische solo van Andrew, hij Terrence gelijk geeft met zijn methode.

Heb je de film in de tussentijd nogmaals gezien of per ongeluk op de 1 geklikt?

Thanks, soms onthoudt de site het niet.

Hele sterke film met sublieme vertolkingen van vooral met name J.K. Simmons. Als je spreekt over iemand met charisma (ook al speelt hij een eikel, met toch een menselijk gevoelig kantje) dan is dit je typevoorbeeld.

Eigenlijk doet het verhaal me sterk denken aan Amadeus. Een verhaal over de leermeester die waanzinnig streng is voor de leerling, hem eigenlijk ten gronde richt, maar altijd het waanzinnige talent in de leerling erkent.

Zoals hier geschreven, veel spannender dan vele thrillers of horrorverhalen.

Andrew [Miles Teller] is een ambitieuze drummer die snakt naar erkenning van zijn vader [Paul Reiser] en daarom vastbesloten is om de eerste keus te worden in het jazzensemble van Terrence Fletcher [J.K. Simmons] aan het (fictieve) Shaffer conservatorium. Maar Fletcher is extreem veeleisend en schroomt niet om zijn pupillen tot op het bot te vernederen als ze niet voldoen aan zijn verwachtingen. Andrew laat zich echter niet zo snel uit het veld slaan en offert alles en iedereen op om Fletchers erkenning te krijgen. De titel verwijst naar een uiterst complex muziekstuk waar Andrew zijn tanden in bijt. Miles Teller volgde twee maanden lang een paar uur per dag training om te overtuigen als drummer en is geweldig. Regisseur Chazelle gebruikt zijn persoonlijke ervaring om de drumscènes een intensiteit en een ritme te geven die het drama verhoogt. Maar J.K. Simmons is ronduit verbijsterend als de docent die in een fractie van een seconde kan transformeren van een vriendelijke, geduldige man in een bezeten, angstaanjagende duivel zonder ooit in karikatuur te vervallen. Het leverde hem dan ook de Oscar voor ‘Beste Mannelijke Bijrol’ op. Het helpt als je enige praktische en theoretische muziekkennis hebt, maar het is zeker niet noodzakelijk.s

Een zeer sterke en uitmuntende muziek drama film.

Met Jazz muziek, of het nou je smaak van muziek wel of niet is,dan is duidelijk deze film van hoog niveau is.

Met een meesterlijke rol van J.K. Simmons als de tiran van een muziek leraar, wat hij doet met een rede.

Ook Miles Teller als de gedreven en getergde Conservatorium drum leerling speelt subliem.

Een film die meer dan verdiend meerdere Oscars heeft gewonnen.

Wat een idioot die Terence Fletcher zeg.

Misschien niet helemaal geloofwaardig? Ja misschien.

Misschien niet de finesse van het echte jazz? Ja misschien.

Misschien een traantje gelaten bij de haast Goddelijke drumsolo? Ja misschien...

*4.0

Enerverende muziekfilm waarbij je zelfs als je niet van jazz houdt bewondering krijgt voor de technische begaafdheid van de topmusici in het genre. Mooie rol van Miles Teller die tot het uiterste wordt gedreven (en beyond) door de tirannieke JK Simmons, die net menselijk genoeg blijft maar continue manipulatieve spelletjes speelt en zich gedraagd als een psychopatische drill sergeant, soms nog gewelddadig ook. Simmons speelt ook erg goed omdat hij nu zoveel meer is dan karikatuur. De overdreven toestanden door zijn idiote gedrag af en toe zijn daarbij dan vergeven.

De film is met oog voor detail gemaakt, lust voor oor en oog en weet je daardoor mee te slepen in een wereld die fascineert maar ook trekjes heeft van moderne slavernij, die van de professionele musicus. De passie en gedrevenheid van ze is mooi om te zien. Gelukkig wordt de soms weerzinwekkende keerzijde van ambitie ook niet geschuwd. Maar nergens wordt er een al te vingerwijzend oordeel geveld.

Tegenwoordig noemen we dit een Matthijs van Nieuwkerkje, hebben we al wat over gelezen de afgelopen tijd. Het komt ook voor in de sport, kunst en muziek. Laat je helemaal affakkelen en dan kan je in het Metropole Orkest want veel hoger gaat het niveau niet meer in de jazz en klassiek. Jammer jongens en meisjes het juiste antwoord is drank en drugs en dan heb je helemaal geen bullebakken meer nodig verder. De film dan zal dan verder ook allemaal wel. Top 250?? Weet je mensen ik ben een oude drummer en dat drummen wordt wel onderschat, dat is fysiek behoorlijk zwaar. En dan ben ik nog blij dat ik nooit aan blaasinstrumenten ben begonnen. Ik ben ook nog wel eens door en hond in mijn hand gebeten de dag voor een optreden. Die bekkens die suizen nog dagelijks in mijn oren, nooit meer weggegaan, aan gehoorbescherming deden we ook niet. Je kan niet zeggen dat deze film helemaal niets deed, maar over het algemeen irriteerde mij dit op de verkeerde manier. Maar stick it out till the end. De finale is top!

Was je zo'n soort drumster

Ja zoiets, maar ik had geen dubbel bass pedaal. Punk geen metal. Maar in het plaatselijke rockcafé hingen mijn drumsstokken naast die van Marky Ramone. Dat is ook ongeveer mijn grootste claim to fame.

Gaaf , sta je toevallig ook met je band op Youtube? Ik ben vooral van de old-school Metal maar van Punk ben ik ook niet vies (ze hebben ook raakvlakken met elkaar, althans dat vind ik) en toevallig ben ik de laatste tijd aan het luisteren naar de punkband "Chaos UK", waar ik onlangs voor het eerst kennis mee heb gemaakt.

Gisteren nog eens herzien. Het spel van Simmons is natuurlijk meesterlijk, maar ook Teller zet een mooie rol neer. Ik ben geen jazz kenner, maar wel muziekliefhebber en dat maakt dat de film voor mij aantrekkelijker is dan wanneer het over een tv show oid zou gaan. Het psychologische spel is mooi verweven in het verhaal, voor mij blijft dit een van de betere films van de afgelopen 10 jaar.

ik blijf bij mijn score

Een hele goede film die een interessante kijk geeft over intensief lesgeven maar ook iemand die het beste doet om iets te maken van zijn leven. Het is veel meer ingewikkelder dan dat en ik zal hier niet over praten want dat maakt de film duidelijk als je het ziet. Het einde is briljant. De film is niet heel subtiel maar dat stoorde mij niet echt. Geweldig acteerwerk van Simmons en Teller. Voor een bepaalde reden heeft Whiplash een goude filter en ik moet toegeven dat het best passend is. Misschien omdat het je doet denken aan een drumstelsel, of een vage herinnering van een muziekgroep die aan het spelen is met al hun goude instrumenten.

Whiplash is gewoon een geweldige film die iedereen wel moet kijken.

Hou je van jazz en drums dan is dit wel de ideale film hiervoor.

Ik had waarschijnlijk te hoge verwachtingen hiervoor

Prima film maar geen topper voor mij.

3.0 ***

Herzien en finaal geen 4 sterren. Komt toch te kort op dramatisch vlak. Vanaf de climax (wordt buiten gegooid uit de academie) is er niet echt een drama (zit direct weer in een band) en focust men op de relatie meester-leerling. De love story is ietwat cliché en weinig uitgewerkt. Knappe fotografie met die fluor accenten groen, blauw en geel in donkere ruimtes.

Hoe zie je dat als de climax? Qua verhaalstructuur zie ik dat als de crisis. De climax lijkt me de solo op het eind.

tenenkrullende 'feel bad good movie' vol clichés.

Dit is net mijn punt. Het zou inderdaad een crisis moeten zijn maar het voelt voor mij aan als een climax. Waarom ? Het gevecht van Neiman is beslecht. Hij verliest. Hij heeft alles opgeofferd om de top te bereiken maar door noodlot (map vergeten, auto ongeval) zijn status verliest. Geënt op meester-leerling frame waarin de leerling de meester wil overtreffen. Wat daarna (na hij dus uit de academie moet) volgt is nog weinig dramatisch boeiend,. Het had perfect kunnen eindigen daar. Met als epiloog het ontslag van Fletcher als wraak en rechtvaardigheid. Daarom de climax, het verhaal was af. Wat volgt is (dramatisch) overbodig Het ontslag van Fletcher (nu een beetje weggemoffeld) had de crisis kunnen zijn om dan ipv de schorsing van Neiman. Het einde kan ik overigens niet als een climax zien vermits er drie opties worden gegeven hoe de verhouding meester leerling wordt beslecht (zie mijn eerste commentaar van 3 jaar geleden) . Dit is hoe ik het verhaal heb beleefd.