Spoorloos (1988)

Dat vond ik eerst ook naar (ik herinner me dat het boek daar veel minder scheutig in was,
verdwenen aan het begin is daar ook echt verdwenen), maar later bleek het juist ten goede te komen aan het psychologische spel tussen Fignon (Donnadieu) en Hinault (Bervoets).

Boeken lezen doe ik niet, dus dat zegt me helemaal niks. Wat ik jammer vond is dat toen die Fransman voor het eerst in beeld kwam toen hij bij dat tankstation stond, ik gelijk zeker wist dat hij de dader zou zijn. Op dat moment stond hij daar gewoon, maar de eerste blik op hem wist ik het gelijk zeker. Dat vond ik echt een flinke tegenvaller, dat haalde alle mogelijke spanning compleet weg. Ik zou liever hebben gezien dat ze aan het einde pas met elkaar geconfronteerd zouden worden .

Ohja uiteraard, dat is een gegeven. Maar wat ik zeg, er is (denk ik) heel bewust voor gekozen de spanning te leggen in het psychologische kat-en-muisspel tussen de twee. Niet in het verhullen van de identiteit van de ontvoerder. Ik kon die keuze op termijn wel waarderen, ook al was ik in eerste instantie even sceptisch als jij.

Ik was zelf totaal niet onder de indruk van dat psychologische kat-en-muisspel, dus dat viel me al flink tegen. Denk dat ik dit beter had gevonden als de focus niet daarop had gelegen. Hadden ze de dader vrijwel de volledige speelduur buiten beschouwing gelaten, dan had dat qua mysterie naar mijn idee stukken interessanter kunnen zijn en had het eveneens ook spannender kunnen zijn. Ik vond uiteindelijk de film veel te traag .

Zoals hierboven vermeld, je wist eigenlijk gelijk al wie de dader was en dan zit er totaal geen spanning meer in.

Tot even na de kidnapping aardige film, ..........vervolg saai geen spanning, je wil weten hoe het afloopt daarom bleef ik kijken.....2,5

Deze film is gebaseerd op de roman Het Gouden Ei (1984) van de Nederlandse schrijver Tim Krabbé.

Het verhaal gaat over het jonge liefdeskoppel Rex en Saskia, dat in de zomer van 1984 door Frankrijk reist op weg naar hun vakantiebestemming. Tijdens een tussenstop bij een benzinestation verdwijnt Saskia echter spoorloos, om nooit meer op te komen dagen. De komende jaren besteedt Rex al zijn tijd en geld om in contact te komen met de kidnapper. Hij moet te weten komen wat er met zijn vriendin is gebeurd, en hij is daarvoor tot alles in staat.

Gisteren zag ik de film voor de tweede keer. De eerste keer was eind jaren '80, en ik weet nog dat ik bijzonder geschokt was door het heftige einde van de film. Voor de mensen die de film nog nooit gezien hebben zal ik het einde niet verklappen, maar ik heb er destijds wel een paar nachten slecht van geslapen. De film is dan ook gebaseerd op een afschuwelijk gegeven: ik kan me namelijk niks ergers voorstellen dan dat een van je geliefden spoorloos verdwijnt en je weet niet wat er gebeurd is. De makers van de film spelen op een fantastische manier met dit gegeven, en het feit dat de kidnapper een intelligente, vrij onopvallende man is die niet eens al te onsympathiek overkomt, maakt het er allemaal nog griezeliger op. Prachtfilm. 4*

Een thriller die totaal niet spannend is. Ondanks matig acteerwerk vooral van het verdwenen meisje was dit best integrerend tot aan de kidnapping. Daarna krijgen we een traag middenstuk waarin de dader wordt belicht, hop weg mysterie. Wanneer het dan eindelijk tot een ontmoeting komt tussen dader en de man van het verdwenen meisje zijn we al een uur verder. het wordt niet spannender, integendeel de dader probert nog wat indruk te maken en sympathie te wekken op de gedupeerde met wat verhaaltjes over zijn persoon. En ja met nog slechts 15 minuten zien we dan eindelijk wat er gebeurt is met het meisje, de ontovering was inderdaad heel knullig. En het moment van schok komt uiteindelijk als de gedupeerde uiteindelijk aanvaardt om hetzelfde als zijn vriendin te ondergaan. het einde had ik ergens verwacht, wellicht omdat een familielid mij ooit eens had verteld zonder evenwel te verklappen wat dat onplezierige moment was. Maar de ergste nachtmerrie van mening mens hoef je uiteindelijk niet ver te zoeken.
Uiteindelijk meer een Franse dan een Nederlandse film maar op het einde na niet waard om te bekijken.

Hoewel ik de roman Het Gouden Ei van Tim Krabbé, waarop deze film is gebaseerd, niet heb gelezen, was ik wel bekend met de ontknoping van dat boek. Dat doet echter niet (veel) af aan de kijkervaring van deze film. De spanning wordt goed opgebouwd en zit vooral onderhuids. De dader komt immers al snel in beeld. De film zit goed in elkaar en de Franse omgeving zorgt voor voldoende sfeer. Het acteerwerk is in orde. Een gedegen film van Nederlandse bodem.

Knap geregiseerde film van George Sluizer. De spanning en onzekerheid is slopend in beeld gebracht. Er zit een onderhuidse spanning in die niet meer weg gaat. Het einde is heftig in beeld gebracht en laat je niet meer los. Claustrofobisch en uitzichtloos. De bewerking van het boek van Tim Krabbé is goed gelukt.

Zulke films, 32j na datum voor de eerste maal zien, heeft toch een relatief grote kans op mislukken en dat is bij deze niet anders. Wou hem wel zien, door het vrij hoge gemiddelde hier. Het begin, de rit, tot aan het naftstation, kon ik het allemaal nog wel hebben, maar indd daarna gaat het toch wel de mist in met saaiheid en traagheid als leidraad. Ook het acteerwerk is niet echt hoogstaand, sowieso niet de grootste fan van Bervoets. Ferme teleurstelling.

Spannende en mysterieus tot op het eind. En wat voor een eind.

De Amerikanen hebben er een eigen versie van gemaakt met een soort van goede afloop en daarmee de hele film verpest.

Aardig.

Boek ooit eens gelezen, en ik weet er eigenlijk nog best veel van. Een verrassing was deze film daarom ook niet, maar toch kon ik er best van genieten. Op voorhand verwachtte ik er weinig van, want Nederlandse films zijn altijd een beetje een risico, maar Spoorloos viel me erg mee. Perfect is het echter niet.

Zoals verwacht is het acteerwerk voorspelbaar slecht. Donnadieu doet het nog wel aardig, en de uitstraling van Ter Steege kan er ook nog wel mee door, maar verder lopen de dialogen er dramatisch uit en leidt deze film sterk aan het zo-praat-niemand syndroom. Daarnaast zijn de dialogen qua schrijfwerk ook echt om te huilen. Haalde me zeker in het begin een aantal keer uit de film.

Verder is de look van deze film niet erg mooi, want veel versiering zit er niet in. De locatie is sterk gekozen, en het plaatsje is sfeervol, maar daar houdt het wel weer op. Het zijn vooral de beelden zelf die intrigeren, want de stijl is niet bepaald absorberend. Gelukkig weet regisseur Sluizer het als het op de beelden zelf aankomt best intrigerend te maken.

Lang duurt het zeker, maar intrigerend is het ook. Het verhaal is niet bepaald sterk, het is vooral de laag die erachter zit die het hem doet. Donnadieu speelt namelijk een best aardig personage die de aandacht moeiteloos vast kan houden en ook een interessante achtergrond kent. Sluizer geeft ook net genoeg mee aan ieder personage om ze niet cliché over te laten komen.

Jammer genoeg overheersen er ook een hoop irritatiepunten die het intrigerende geheel wat in de weg zitten. Richting het einde zit er een uitzonderlijk beklemmende scene in, ik denk dat iedere kijker wel weet welke, maar het gedrag van de personages haalt de kijker ook weer uit. Zo weegt deze film constant sterke beelden met zwakke beelden af. Een beetje jammer is dat wel, maar dat neemt niet weg dat Spoorloos voor Nederlandse begrippen een degelijke film is.

Ik vond de laatste 20 minuten wel erg tof, maar de weg daarna toe vond ik veel te langzaam.

Een wat eigenaardige film over een jonge vrouw die spoorloos verdwijnt op een snelwegparking. Bizar in die zin dat het gerechtelijk of politioneel onderzoek uitbleef, zelfs wanneer blijkt dat zij niet het eerste en vermoedelijk ook niet het laatste slachtoffer was.

Een film met een sterk begin waarbij de spanning wordt opgebouwd en het gebeuren met de nodige tijd mooi wordt geconstrueerd. Deze aanpak komt ook terug naar het einde toe wanneer de dader en Rex elkaar ontmoeten. Jammer genoeg valt de film in het middenstuk volledig in en was het voor mij een weinig boeiend gedeelte.

Ik zie er niet direct een klassieker in, maar in zijn geheel genomen best een degelijke film. Vermakelijk zonder meer, maar het einde maakt wel wat goed. Die psychologische spelletjes bieden vaak toch een meerwaarde.

Grootste manco van de film tov het boek is ook dat het nauwelijks psychologisch inzicht geeft in de moordenaar. Dat was juist het meest interessante aan het boek.

Het boek kende ik al, toen ik ooit de film zag. Prachtig spel van de hoofdrolspelers en vooral Johanna ter Steege is overtuigend. Ik vond en vind de film echt shit, omdat het verhaal zó naar en mistroostig is. Zal ook wel komen omdat ik natuurlijk de toedracht en afloop kende. Shit vond ik het echt, omdat er niets positiefs in de film zit, er over alles heen gekacheld wordt en er veel negativiteit blijft hangen. Daarom is de film zijn doel echt voorbijgeschoten. Inmiddels is het een soort klassieker uit de tachtiger jaren vorige eeuw geworden (als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf wel bijzonder. En dan een variatie erop). Ik vind het nog steeds een overbodige film: er zijn heel veel mooiere boeken om te verfilmen, dan dit.

Shocktober #8

Volgens mij had ik deze films sinds de oorspronkelijke release nooit herzien. Maar toch stonden veel momenten mij nog scherp op het netvlies. Het is dan ook een unieke klassieker. Een eenvoudig maar effectief verhaal. Vaardig op celluloid gezet door Nederlands meest internationale regisseur.

Sterk! 4*

Huh? L'assassin (geniale rol van Donnadieu!) doet alles toch expliciet uit de doeken? Wat had jij dan nog willen weten, ben ik wel nieuwsgierig naar.

Of misschien moet ik gewoon het boek eens lezen, geen slecht idee.

De reis en stop langs de autoroute in Frankrijk zorgt voor een grote herkenbaarheid en draagt zeker bij aan het unheimlich gevoel dat de film uitstraalt. De intro in de tunnel is ijzersterk en is een feite een samenvatting van hele verhaal dat zich zal gaan afspelen. Het onderbewustzijn van het publiek wordt alvast voorgeprogrammeerd. De acteerprestaties zijn behoorlijk met een Bernard-Pierre Donnadieu (what’s in a name) als psychopaat naast een zoekende Gene Bervoets.

Uiteindelijk gaat het meer om een psychopatendrama dan om een in your face exposé van psychopatengruwel. De finale is hierop wel een uitzondering en komt daardoor des te harder binnen. Heftig. De regie is treffelijk en de montage speelt hier zeker ook een belangrijke rol met de verschillende standpunten en tijdsprongen. Gelukkig hebben we de Tour de France - enkele keren op de radio - als ijkpunt voor wie aan datering zou twijfelen. Lange tijd is de zege van Fignon in de Tour van 1984 het enige waar je als kijker zeker van bent.