Grease (1978)

Ooit wel eens een keertje gezien op mijn middelbare school, vraag me niet meer waarom, nu maar eens opgezet om te kijken of zulke films me een beetje kunnen boeien. Dirty Dancing was ondanks genoeg minpunten nog best oké, maar Grease vond ik vrij vervelend om weer te zien. De grote plus van Grease is de muziek, waar enkele wereldberoemde nummers in zitten die ik ook zeker wel de moeite van het luisteren vind. Zeker het slot was wel sterk. Maar verder vind ik er geen bal aan.

John Travolta en Olivia Newton-John spelen 2 vrij irritante personages en het hele highschoolsfeertje vind ik vaak zat in films leuk, maar hier was het niks. Komt ook doordat ze allemaal dramatisch acteren en het dus allemaal enorm over de top gaat op een niet boeiende manier. Daarbij valt het ook niet echt te verkopen dat Newton-John door moest gaan als een scholiere, terwijl ze destijds gewoon al 30 was. Waarom zoek je dan niet iemand die gewoon qua leeftijd bij het verhaal past? Misschien ben ik niet de geschikte doelgroep voor deze film, aangezien de score toch vrij hoog is.

2* (was 2,5*)

“Sandy!”
“Tell me about it, stud.”

Grease valt bij herziening toch wel een beetje tegen. Sommige liedjes zijn nog steeds erg catchy, maar voor de rest valt er weinig te genieten. Het verhaal is erg matig en dat geldt ook voor de acteerprestaties.

Newton-John is goed en haar transformatie is nog steeds erg leuk gedaan. Maar Travolta en de andere acteurs doen eigenlijk maar wat. Je wilt de film eigenlijk doorspoelen naar de leuke liedjes, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Maar hé, bij het eindnummer zat ik toch weer mee te neuriën. Dat spreekt dan weer in het voordeel van de film.

Grease is typisch zo'n film die vrijwel iedereen kent, al was het maar omdat hij elk jaar wel ergens op TV is. Maar ik had hem niet meer gezien sinds m'n tienerjaren, dus ik was zo'n beetje het hele verhaal op een enkele scene na, vergeten. Nou blijkt bij herziening dat het verhaal ook bar weinig voorstelt. Sterker nog, het is nauwelijks een verhaal te noemen. "Dramatische" plottwists (ik noem de openslaande autodeur tegen het hoofd van de coureur waardoor Danny zijn plaats moet innemen, het gescheurde condoom en de wel/ niet zwangerschap van Rizzo) worden zo knullig uitgevoerd dat al snel duidelijk is dat dit een film is die je niet al te serieus moet nemen en dat een degelijk script niet tot de merites van deze desondanks klassiek te noemen musical behoort.

Wat dan overblijft is het enthousiasme van de cast, (overigens bijna allemaal veel te oud voor hun rol, met als uitschieters dikke dertigers Rizzo en Sonny) en natuurlijk de liedjes en dansjes. Daar zit dan de kracht van de film, want ondanks dat het niet bepaald mijn smaak is zitten de liedjes goed in elkaar en zijn ze behoorlijk catchy. Verderzal het ongetwijfeld nostalgische gevoelens oproepen bij mensen die de jaren 50 hebben meegemaakt.

super film waar ik mee opgegroeit ben.al 300 of meer keren gezien.,maar hij blijft geweldig.

In het rijtje wel gestemd, nooit gereviewed.

Toen ik net op MM kwam op gestemd, met de laagste score. Herziening trekt de film een beetje omhoog, vooral vanwege de positieve vibe. Niet eens waar ik 13 jaar geleden erg blij van werd, ondertussen zie ik daar nog wel de meerwaarde van in.

Ook wat kleine details hier en daar, zoals de drive in waar Hollywood of Bust opstaat, toch één van de leukere Martin/Lewis films. Het zijn kleine dingetjes en momenten die ervoor zorgen dat deze film niet meer de ondoorkoombare sleur is die hij ooit was.

Maar verder zal het ook zeker nooit een favoriet worden. Daarvoor heb ik veel te weinig met de muziek, vind ik de personages redlijk vervelend en doet het Amerikaanse highschool gebeuren mij gewoon te weinig. Leuk dat het allemaal lekker luchtig blijft, maar echt aanspreken doet het niet.

Sterretje erbij dus en weer een stapje dichter bij een gelijk stemmen/meningen aantal.

1.5*

Peachy keen, jellybean.

Dit blijft gewoon een leuke film van Randal Kleiser , zelfs na al die jaren...

Het verhaal is niet zo bijzonder, maar de manier waarop alles naar voren komt en in combinatie met die nog steeds herkenbare muziek maakt veel goed...

John Travolta is op zijn plaats en wordt zeer leuk bij gestaan door Olivia Newton-John...

Na bijna 40 jaar heb ik voor het eerst in mijn leven Grease gezien. De film waar ik vroeger absoluut niet heen kon gaan.

Het verhaaltje heeft weinig om het lijf, SNF had een beter verhaal. De film is een echte feel good movie, mooie jongens, (minder) mooie meiden, catchy muziek, goede choreografie en leuke beelden.

De zangstem van JT is niet echt bijzonder, ONJ heeft een mooie zangstem. "Grease is the word" blijft nog even in mijn achterhoofd spoken vrees ik.

Deze film heb ik jaren geleden als jongeling gezien en we sprongen meteen op de zetel om de liedjes na te zingen met bijhorende wijzende vinger alà Travolta! De liedjes vind ik nu nog steeds leuk, de rest van de film is vooral kinderachtig en flauw. Olivia Newton-John is me toch een trutje! Maar het is wel leuk om John Travolta als slanke man met vetkuif te zien en met piepstemmetje (wat een verschil met zijn look in zijn latere films zoals From Paris with Love). In Saterday Night Fever was hij denk ik nog magerder, heel grappig om hem te zien dansen ook... zingen ging hem blijkbaar iets minder goed af!

Als kind meerdere keren gezien en verder kwam de Grease medley natuurlijk bij elk schoolfeest wel voorbij. Deze film zou dus in het geheugen geprent moeten zijn en toch was ik enkele scènes kwijt.

Ook een flink stuk minder dan in mijn herinnering. De liedjes die ook in de medley voorkomen zijn nog wel aardig, wat ook voor de titelsong geldt, maar de rest is toch een stuk minder. En zeker in het begin zijn de scènes tussen de liedjes toch behoorlijk stroperig.

Verder is Travolta's karakter best wel een eikel, terwijl Newton-John een stijve trut is. Grappig dat ik daar als kind totaal niet bij stilstond. Dan hoop je dat ze bij elkaar komen, omdat ... tja ze nu eenmaal de hoofdpersonen zijn.

Kortom, verre van geweldig, maar ook niet heel erg onaangenaam om weer eens gezien te hebben. Al is dat wel weer genoeg voor de komende 15 jaar. 1,5*.

Matig. Die twee liedjes kent iedereen wel en ik ook, maar dan is de vraag hoe de rest van de film is. Nu ja, sommige andere liedjes zijn nog wel aardig en de choreografie is oké, maar verder is het een vrij vervelende film met nog vervelendere personages. Geen met wie ik enig gevoel had. Ook lelijk gefilmd, inhoudelijk niks bijzonders en al snel ook saai. 2,0*.

Vermoedelijk leuk in een nostalgische bui, maar buiten de nummers leek dit nergens op. Zwak scenario, veel te oude acteurs die dan nog eens niet de beste acteerprestaties neerzetten.

Hoe zal ik beginnen? Grease een filmmusical uit de laten jaren 70 van de vorige eeuw. Een enorme hit met super leuke liedjes en goede acteurs.
De liedjes die gebruikt worden passen heel goed bij de film, ze sluiten heel goed aan bij de scenes en de emoties van de acteurs. Ik vind dat de liedjes erg leuk zijn en je kunt ze zo meezingen. De teksten zijn niet al te lastig maar wel betekenisvol.
De acteurs die in Grease spelen zijn onder andere John Travolta, Olivia Newton-John en Jeff Conaway. Ik vind deze acteurs heel goed bij de film passen. Olivia Newton-John speelt het verlegen en brave meisje en heeft ook echt die uitstraling en John Travolta speelt de stoere jongen met een groot hart en heeft ook deze uitstraling. De acteurs kunnen heel goed acteren en de kijker het juiste gevoel geven die bij de scene past.
De verhaallijn vind ik ook erg goed, omdat het een mooi liefdesverhaal is waarin 2 geliefden elkaar kwijt raken en met wat struggles elkaar weer terug vinden en een happy end krijgen. Ik vind het ook best geloofwaardig omdat alle dingen die gebeuren ook echt konden gebeuren in de jaren 50 op een high school in de VS, de tijd en plaats waar deze film zich afspeelt.
Al met al vind ik deze film geweldig en zou ik, als je een filmliefhebber bent van oude films of houdt van romantische komedies, deze film echt aanraden.

Ik vind deze recensie juist omschreven. En Grease is best de moeite waard om met tussen pozen een aantal keren opnieuw te bekijken. Voor mij een 4.0.

Vermakelijke film, die qua verhaal niet heel veel voorstelt. Een lekkere dosis fout-gehalte. Grease weet vooral te imponeren qua muziek, de gekozen nummers worden dan ook goed ingespeeld op de emoties van de karakters. Naderhand het einde nadert, sluit de film af met een echte feelgood gevoel!

Vanavond in Breda naar Grease geweest!

Wow! Wat gaaf om deze film terug in de bioscoop te kunnen gaan zien.
Veertig jaar geleden samen met mijn vader in de Roxy te Bergen op Zoom gezien. Eigenlijk ongelooflijk dat wij kinderen van een jaar of tien oud ook helemaal gegrepen werden door de Grease/Travolta rage, die destijds een jaar of wat heerste. Toen vonden we dat heel gewoon, maar nu denk ik: waren we niet veel te jong voor deze film?

In ieder geval: een heel fijn weerzien en wat zijn ze goed: John en Olivia! Een fantastisch filmduo en wat was hun ster ook weer snel uitgedoofd. Travolta kwam eindelijk in de jaren ' 90 weer terug.

Tuurlijk had ik de film de afgelopen jaren nog wel een aantal keren op TV/dvd bekeken, maar nu op een groot filmdoek en met erg goed geluid is een wereld van verschil. Heerlijke feel good movie en fijne nog altijd hele bekende liedjes.

Het was een mooie ervaring!

Toch altijd wel een favoriet van mij gebleven en ik verhoog mijn stem van vier naar vijf sterren!

Lollig.

Duidelijk afkomstig uit 1978, mar stiekem heb ik hier behoorlijk van genoten. John Travolta en Olivia Newton-John zijn super enthousiast bezig. De film kent ook behoorlijk wat iconische nummers en scenes. Deel 2 schijnt het niveau totaal niet meer gehaald te hebben.

Behoorlijk fout op sommige momenten. Travolta is best leuk, al is de rest van de cast vrij matig. De film kent een hoop lollige momenten met een hoop lollige nummers en scenes. Het verhaal stelt weinig voor maar er is zo veel om te zien hier dat je dat vrij snel vergeten bent.

Zeer vermakelijk voor een vrij oude film. Heeft zijn klassieker status absoluut verdient. Geen echte topper, maar toch wel een leuke productie om een keer te kijken.

Grease is de eerste film die ik ooit in de bioscoop zag. Het was in 1978, ik moet een jaar of tien zijn geweest. Het verhaaltje heeft niet veel om het lijf, maar de liedjes zijn natuurlijk fantastisch. Vandaag weer eens herbekeken, en wederom genoten. Drieënhalve ster, voornamelijk uit jeugdsentiment. 3,5*

Grease werkt bij mij een beetje zoals religie: krijg je het met de paplepel ingegoten op jonge leeftijd, is de kans dat het beklijft aanzienlijk groter. Want Jezus, hoeveel blijheid kan een mens aan zeg. Toch bezwijk ik nog steeds voor de opdringerige vrolijkheid en het gelikte charisma van deze romantische high-school musical met screwball-elementen. Het zal, naast een select groepje jeugdfavorieten, de film zijn die ik het vaakst heb gezien ooit.

Van de openingstune van Valli (met gekkige animatie) tot het onzinnige moment dat Danny en Sandy met opstijgende auto hun wuivende vrienden uitzwaaien, en alle giechelende onschuld en wannabe-stoerdoenerij ertussenin; ik kan het allemaal naadloos meepraten en -zingen. De film is nooit spannend, zelden écht grappig en muzikaal zo cheesy als maar zijn kan, maar de pretentieloze overtuiging waarmee het girl-meest-boy verhaaltje geserveerd wordt, valt ook haast weinig kwalijk te nemen. Ja, dat het allemaal wel érg lieflijk en rooskleurig smaakt, dat er totáál geen scherp randje aan heel de film zit - of, als je een echte zuurpruim bent: dat de anti-feministische moraal tegenwoordig natuurlijk niet meer door de beugel kan -, maar de insteek om ook maar enigszins vinnig uit de hoek te komen heeft het dus ook totaal niet. En ik heb (je zou kunnen zeggen: gelukkig) op jonge leeftijd al geleerd om die übergepolijste en onbezorgde vorm van vermaak te omarmen voor wat het is.

Overige minpuntjes zijn de scenes die de lange speelduur toch wat onrecht aandoen, zoals het nummer gezongen door Rizzo of de wat langzamere nummers van Danny en Sandy. Snoepen toch af van de joie-de-vivre van het geheel, hoezeer de dip in de liefde ook nodig is voor het verhaal. Ik leefde toch altijd weer even op, als Danny struikelt op de track, Sandy hem geschokt te hulp schiet ("Danny!"), en ze samen die jock uitlachen. Was ik weer happy. Want daar moet deze film voor zorgen. Zo ongegeneerd mogelijk. 3*

Als ik me het goed kan herinneren was dit zo'n beetje de eerste film die ik in de bioscoop heb gezien. Ik ga er vanuit dat dit de eerste film van John Travolta was en wie had kunnen vermoeden dat ie 40 jaar later nog films zou maken, dit in tegenstelling tot Olivia die al snel uit the picture was.
De film is eigenlijk niet best, de zang ook maar matig maar het is voor mij puur jeugdsentiment en die liedjes heb ik ook zeker een keer of duizend keer gehoord. Gewoon een klassieker.

Grappig, voordat ik andere commentaren ga lezen doe ik mijn eigen ding, maar in dit geval toch een kopie.

En ik zie nu ook dat we beide op 20 april geboren zijn, ik alleen 2 jaar later.

Waarom zou je dat doen?

Omdat ik te lui ben om het op te zoeken. De eerste film van enige significantie bedoelde ik eigenlijk.

Dan nog: Saturday Night Fever (1977) en Carrie (1976) worden door velen ook als significant beschouwd ?

oud maar blijft leuk

Ik heb Grease nu inmiddels iets van 3 keer gezien: één keer op de middelbare school bij Muziek, één keer op tv en een keer achter mijn computer, en nu na jaren een herkijk met mijn vriendin (op haar verzoek).

En ja, wat moet ik ervan zeggen. Het is nog steeds niet mijn ding. De liedjes zijn wel oké, maar ik kan weinig met die uberblije, theatrale klucht eromheen. Het romantische plot tussen Danny en Sandy (en dat 'akkefietje' tussen Kenickie en Rizz) zijn al mager, maar de pacing van de film is all over the place. Een straatrace hier, een danswedstrijd daar, het voelt allemaal een beetje als los zand en het verhaal is niets meer dan een gammele kapstok om een paar catchy liedjes op te hangen.

Sommige scenes didn't age well: de #metoo in de auto met Sandy en het feit dat Sandy haar look aanpast om Danny te veroveren is een bedenkelijke boodschap voor meisjes die vandaag de dag als discutabel zou worden bestempeld.

Dus nee, het mag dan wel een fanbase hebben onder musicalliefhebbers, maar er zijn heus wel betere musicals te vinden.

Gisteren was-ie weer eens op TV. In 2005 voor het eerst gezien en afgeknapt op de voor de hand liggende dingen: (veel) te oude acteurs, overacteren, liedjes die in de skihut vermoord zijn, enzovoorts.

Toch vond ik hem gisteren beter dan ik dacht. Of liever: minder slecht.

Dat heeft een beetje te maken met de verstopte grapjes over seks die er in zitten. Tijdens het 'Grease Lightning' liedje bijvoorbeeld, wordt de auto ingepakt in krimpfolie, en wordt deze folie door Travolta ook nog even een fractie van een seconde over zijn kruis gewreven. Dit is een verwijzing naar het feit dat deze folie in de jaren 50, bij gebrek aan condoom, nog wel eens als vervanging werd gebruikt. En dat de auto zelf gewoon een piemel op wielen is. Dat is wel geestig.

Verder blijft het natuurlijk een prul eerste klas. Het loopje van Travolta, de halve cast die kauwgom kauwt met open mond, de overdreven mimiek en gebaren, bleghhh.

Ik vond het gewoon een vervelende film om naar te kijken. Paar leuke muzieknummers, dan heb je het wel gehad.

De eerste film die ik ooit in de bioscoop heb gezien. Ik was 10

Na al die jaren blijft er niet zoveel van de film over. Volwassenen in de rol van tieners (dat zag ik ook al toen ik 10 was, vooral Rizzo vond ik zó oud!), onsamenhangend verhaaltje, matig acteerwerk, de irritante typisch Amerikaanse highschool 'feel'... nee, helaas. De film als geheel zakt ernstig door het ijs. Maar...

Enkele memorabele muziek-)scenes toch wel als Sandy uit haar schulp kruipt en de cast losbarst in "You're the one that I want" en het vrolijke "We go together" op het eind, zodat je toch met een goed gevoel op de film terugkijkt. Ook de titelsong van Frankie Valli (het grappige cartoonintro) doet het bij mij nog steeds prima.

Dus enkel voor de muziek en uit het oogpunt van jeugdsentiment: twee-en-een-halve ster.

Velen uit de cast zijn inmiddels overleden ja, en dat Danny en Sandy ruim pensioengerechtigd zijn is een schok How time flies!

Stockard nu: https://i.dailymail.co.uk/i/pix/2017/10/17/11/456B83D600000578-0-image-a-17_1508235467249.jpg