Grease (1978)
mijn stem
3047 stemmen
Verenigde Staten
Muziek / Romantiek
110 minuten
geregisseerd door Randal Kleiser
met John Travolta, Olivia Newton-John en Stockard Channing
De Australische Sandy brengt haar vakantie door in Amerika. Daar wordt zij verliefd op Danny. Maar aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan de vakantie. Als haar ouders besluiten om toch in Amerika te blijven, komt Sandy heel toevallig op de highschool terecht waar Danny ook op zit. Als zij hier achter komt, is haar geluk maar van korte duur, want de Danny van vakantie blijkt op school een stoere bink te zijn die bij de T-Birds hoort. En daarom heeft hij een bepaald imago hoog te houden. Sandy probeert vriendschap te sluiten met de populairste meiden van de school, de Pink Ladies. Maar door haar truttige voorkomen blijft zij een eenling. Een verandering is nodig.
0
geplaatst: 16 juni 2020, 17:04 uur
BlueJean schreef:
Velen uit de cast zijn inmiddels overleden ja, en dat Danny en Sandy ruim pensioengerechtigd zijn is een schok
How time flies!
(quote)
Velen uit de cast zijn inmiddels overleden ja, en dat Danny en Sandy ruim pensioengerechtigd zijn is een schok
How time flies! Stockard nu: https://i.dailymail.co.uk/i/pix/2017/10/17/11/456B83D600000578-0-image-a-17_1508235467249.jpg
0
geplaatst: 15 juli 2020, 17:30 uur
Een vrolijke meezinger uit je jeugd kan verrassend uit de hoek komen! Op de kermis waar de scholieren hun eindfeestje vieren figureert een wel zeer aansprekende knuffel. Opeens begrijp je waarom deze film, die toch heus zijn minpuntjes kent, een klassieker is geworden.
0
geplaatst: 15 juli 2020, 21:22 uur
Deze heb ik 2 keer in de bios gezien omdat ik toen in between girlfriends zat.
Alleen daarom herinner ik me de film want verder is het een baggerfilm.
Wel redelijke liedjes.
Alleen daarom herinner ik me de film want verder is het een baggerfilm.
Wel redelijke liedjes.
0
geplaatst: 15 juli 2020, 22:51 uur
Vond deze geweldig toen die uitkwam. Maar goed ik was 11.
Nu kan ik er moeilijk doorheen komen. Het zijn twintig plussers die tieners spelen, die zich gedragen als kleuters. Zit er vooral met stijgende verbazing naar te kijken.
Travolta spat wel van het scherm en sommige liedjes zijn nog steeds best ok. Ik zal mijn beoordeling maar laten voor wat die was.
Nu kan ik er moeilijk doorheen komen. Het zijn twintig plussers die tieners spelen, die zich gedragen als kleuters. Zit er vooral met stijgende verbazing naar te kijken.
Travolta spat wel van het scherm en sommige liedjes zijn nog steeds best ok. Ik zal mijn beoordeling maar laten voor wat die was.
0
geplaatst: 11 oktober 2020, 11:05 uur
Uitstekende film waarin een zomerliefde het bijna niet overleefd als de school weer gaat beginnen. Deze kleurrijk aangeklede musical speelt zich af in de jaren '50. Veel van de liedjes zijn klassiekers te noemen en zijn nog steeds goed. De film heeft een heerlijke, vrolijke toon. Vermakelijke personages en John Travolta en Olivia Newton-John vormen een mooi koppel. Wel een beetje jammer dat de cast toch echt wel te oud is. Vanwege de hoge herkijkwaarde verhoogd naar 4.0 sterren.
0
geplaatst: 19 november 2020, 09:57 uur
En alweer zo'n cast die 18 jarigen moet spelen maar die inmiddels al 30 jaar oud zijn. Het gaat er bij niet in, dit kleuterniveau van volwassenen.
0
geplaatst: 16 december 2020, 11:08 uur
Het is moeilijk om objectief en onbevangen te kijken naar iets wat zo vaak op tv geweest is, en wat buitensporig populair was maar tegelijk verguisd wordt door opiniemakers. Het gaat over scholieren in het zesde middelbaar die, aan hun leeftijd te zien, vaak zijn blijven zitten. Les volgen of studeren doen ze nauwelijks; hun ouders krijgen we niet te zien. Veel belang hechten ze aan hun stoere imago, om bij het juiste kliekje te horen. De T-Birds zijn greasers, jongeren in de late jaren '50, vaak van Italiaanse afkomst, die leren jassen droegen en haren die blonken van de gel.
John Travolta werkte de terugkeer van die look in de hand. Hij ontwikkelde een stoer loopje dat veelvuldig geïmiteerd werd door tieners. Hij speelt Danny, een jongen die worstelt met een dilemma. Moet hij z'n stoere imago in stand houden, een atleet (jock) worden, of zichzelf zijn en z'n kwetsbare kant laten zien? Olivia Newton John speelt Sandy, die openbloeit van braaf, bedeesd meisje tot vamp. Dat is geen onderwerping, want Danny had z'n liefde al verklaard vóór haar metamorfose. Er zitten leuke nevenpersonages tussen, vooral bij de Pink Ladies; maar ook typetjes, zoals de nerd met de bril.
Sindsdien heeft geen enkele musical nog zoveel liedjes opgeleverd die tot het collectieve geheugen behoren. De podiummusical had liedjes in populaire stijlen van de jaren '50: rock 'n' roll, rockabilly and doo wop. De nieuwe liedjes daarentegen spelen in op de discorage, met name het titelnummer en het duet You're the One That I Want. Het solonummer voor Olivia Newton John werd een gevoelige ballad, Hopelessly Devoted to You. Zij blonk vooral uit in zingen; John Travolta in dansen.
De montage zorgt voor een vlot tempo. Er zijn crosscuts van de T-Birds naar de Pink Ladies, zodat je de mannelijke en de vrouwelijke reactie op dezelfde gebeurtenissen kunt vergelijken. Tijdens Greased Lightnin' schuift Travolta onder de rammelbak, om er langs de andere kant uit de komen in een glamoureuze fantasiescène. Een drive-in was een tijdgebonden fenomeen. De autorace is een climax met een knipoog naar Ben-Hur (1959). Het is begrijpelijk dat dit een wereldwijd succes werd bij een jong publiek, maar het heeft ook een hoog campgehalte.
John Travolta werkte de terugkeer van die look in de hand. Hij ontwikkelde een stoer loopje dat veelvuldig geïmiteerd werd door tieners. Hij speelt Danny, een jongen die worstelt met een dilemma. Moet hij z'n stoere imago in stand houden, een atleet (jock) worden, of zichzelf zijn en z'n kwetsbare kant laten zien? Olivia Newton John speelt Sandy, die openbloeit van braaf, bedeesd meisje tot vamp. Dat is geen onderwerping, want Danny had z'n liefde al verklaard vóór haar metamorfose. Er zitten leuke nevenpersonages tussen, vooral bij de Pink Ladies; maar ook typetjes, zoals de nerd met de bril.
Sindsdien heeft geen enkele musical nog zoveel liedjes opgeleverd die tot het collectieve geheugen behoren. De podiummusical had liedjes in populaire stijlen van de jaren '50: rock 'n' roll, rockabilly and doo wop. De nieuwe liedjes daarentegen spelen in op de discorage, met name het titelnummer en het duet You're the One That I Want. Het solonummer voor Olivia Newton John werd een gevoelige ballad, Hopelessly Devoted to You. Zij blonk vooral uit in zingen; John Travolta in dansen.
De montage zorgt voor een vlot tempo. Er zijn crosscuts van de T-Birds naar de Pink Ladies, zodat je de mannelijke en de vrouwelijke reactie op dezelfde gebeurtenissen kunt vergelijken. Tijdens Greased Lightnin' schuift Travolta onder de rammelbak, om er langs de andere kant uit de komen in een glamoureuze fantasiescène. Een drive-in was een tijdgebonden fenomeen. De autorace is een climax met een knipoog naar Ben-Hur (1959). Het is begrijpelijk dat dit een wereldwijd succes werd bij een jong publiek, maar het heeft ook een hoog campgehalte.
0
geplaatst: 15 februari, 00:31 uur
Ik zie deze film nu voor het eerst en ging er eens lekker voor zitten. 't Was toch een klassieker, nietwaar.
Nou, ik weet niet of het eerlijk oordelen is ruim 40 jaar later, maar ik vind het hopeloos gedateerd. Hinderlijk gedateerd. Pijnlijk zelfs. Kan aan mij liggen. In mijn idee moet een 'klassieker' (zoals ik het zelf maar even noem) de tand des tijds kunnen doorstaan. Sterker, de tijd moet eerder nog de kracht kunnen bevestigen, dan een factor zijn die de film afbreekt... alvorens het een klassieker genoemd mag worden. Er zullen ook wel andere criteria gelden, waardoor het 't wel is, maar voor mij; nee... nu een beetje door de mand gevallen.
(
Nou, ik weet niet of het eerlijk oordelen is ruim 40 jaar later, maar ik vind het hopeloos gedateerd. Hinderlijk gedateerd. Pijnlijk zelfs. Kan aan mij liggen. In mijn idee moet een 'klassieker' (zoals ik het zelf maar even noem) de tand des tijds kunnen doorstaan. Sterker, de tijd moet eerder nog de kracht kunnen bevestigen, dan een factor zijn die de film afbreekt... alvorens het een klassieker genoemd mag worden. Er zullen ook wel andere criteria gelden, waardoor het 't wel is, maar voor mij; nee... nu een beetje door de mand gevallen.
(
0
geplaatst: 15 februari, 01:04 uur
Geno schreef:
Ik zie deze film nu voor het eerst en ging er eens lekker voor zitten. 't Was toch een klassieker, nietwaar.
Nou, ik weet niet of het eerlijk oordelen is ruim 40 jaar later, maar ik vind het hopeloos gedateerd. Hinderlijk gedateerd. Pijnlijk zelfs. Kan aan mij liggen. In mijn idee moet een 'klassieker' (zoals ik het zelf maar even noem) de tand des tijds kunnen doorstaan. Sterker, de tijd moet eerder nog de kracht kunnen bevestigen, dan een factor zijn die de film afbreekt... alvorens het een klassieker genoemd mag worden. Er zullen ook wel andere criteria gelden, waardoor het 't wel is, maar voor mij; nee... nu een beetje door de mand gevallen.(
Ik zie deze film nu voor het eerst en ging er eens lekker voor zitten. 't Was toch een klassieker, nietwaar.
Nou, ik weet niet of het eerlijk oordelen is ruim 40 jaar later, maar ik vind het hopeloos gedateerd. Hinderlijk gedateerd. Pijnlijk zelfs. Kan aan mij liggen. In mijn idee moet een 'klassieker' (zoals ik het zelf maar even noem) de tand des tijds kunnen doorstaan. Sterker, de tijd moet eerder nog de kracht kunnen bevestigen, dan een factor zijn die de film afbreekt... alvorens het een klassieker genoemd mag worden. Er zullen ook wel andere criteria gelden, waardoor het 't wel is, maar voor mij; nee... nu een beetje door de mand gevallen.
( Is niet bijna elke klassieker enigszins gedateerd?
* denotes required fields.
* denotes required fields.