Het is moeilijk om objectief en onbevangen te kijken naar iets wat zo vaak op tv geweest is, en wat buitensporig populair was maar tegelijk verguisd wordt door opiniemakers. Het gaat over scholieren in het zesde middelbaar die, aan hun leeftijd te zien, vaak zijn blijven zitten. Les volgen of studeren doen ze nauwelijks; hun ouders krijgen we niet te zien. Veel belang hechten ze aan hun stoere imago, om bij het juiste kliekje te horen. De T-Birds zijn
greasers, jongeren in de late jaren '50, vaak van Italiaanse afkomst, die leren jassen droegen en haren die blonken van de gel.
John Travolta werkte de terugkeer van die look in de hand. Hij ontwikkelde een stoer loopje dat veelvuldig geïmiteerd werd door tieners. Hij speelt Danny, een jongen die worstelt met een dilemma. Moet hij z'n stoere imago in stand houden, een atleet (
jock) worden, of zichzelf zijn en z'n kwetsbare kant laten zien? Olivia Newton John speelt Sandy,
die openbloeit van braaf, bedeesd meisje tot vamp. Dat is geen onderwerping, want Danny had z'n liefde al verklaard vóór haar metamorfose. Er zitten leuke nevenpersonages tussen, vooral bij de Pink Ladies; maar ook typetjes, zoals de nerd met de bril.
Sindsdien heeft geen enkele musical nog zoveel liedjes opgeleverd die tot het collectieve geheugen behoren. De podiummusical had liedjes in populaire stijlen van de jaren '50: rock 'n' roll, rockabilly and doo wop. De nieuwe liedjes daarentegen spelen in op de discorage, met name het titelnummer en het duet
You're the One That I Want. Het solonummer voor Olivia Newton John werd een gevoelige ballad,
Hopelessly Devoted to You. Zij blonk vooral uit in zingen; John Travolta in dansen.
De montage zorgt voor een vlot tempo. Er zijn crosscuts van de T-Birds naar de Pink Ladies, zodat je de mannelijke en de vrouwelijke reactie op dezelfde gebeurtenissen kunt vergelijken. Tijdens
Greased Lightnin' schuift Travolta onder de rammelbak, om er langs de andere kant uit de komen in een glamoureuze fantasiescène. Een drive-in was een tijdgebonden fenomeen. De autorace is een climax met een knipoog naar Ben-Hur (1959). Het is begrijpelijk dat dit een wereldwijd succes werd bij een jong publiek, maar het heeft ook een hoog campgehalte.