Sorstalanság (2005)

Adembenemende vertoning, prachtig vertolkte personnages, intriest verhaal dat helaas niet in de categorie fictie thuishoort maar berust op zowat de zwartste bladzijden van de mens.

Bijzonder moment in de film wanneer György terugkomende van Buchenwald in Boedapest de tram neemt zonder geld ... en dus ook zonder kaartje. De controleur berispt hem. De andere pendelaars negeren hem, uitgezonderd één vriendelijke man die voor hem een kaartje koopt. Deze nobele onbekende roept uit dat de medependelaars zich moesten schamen. Na een kort gesprek vraagt de vriendelijke man:" Welk gevoel overheerst bij je terugkomst in je thuisstad", in de hoop bij György een prettig gevoel op te wekken. György antwoordt echter "haat" en de man verstomt.

De scène vrij in het begin van de film waarin zijn vriendin heel heftig reageert op het niet weten van de betekenis van het Jood zijn is ook geniaal.

Wat een Nare film is dit.

Een ietwat saaie film, maar die eens te meer de waarheid over de concentratiekampen toont.

En meerbepaald het leed, zowel tijdens als achteraf.

Indrukwekkende en schokkende beelden, die de werkelijkheid niet uit de weg gaan.

Helemaal mee eens!!!

Ben het boek van Kertesz aan het lezen, en het leest lekker. Dan de film eens uitproberen

Oost-Europees traag maar sterk.

Aangrijpend en soms ondraaglijk omwille van het ellendig menselijk leed.

De korte scènes, vooral in het middenstuk, geven de film m.i. een beetje een documentair aspect waardoor toch wel wat schade aan de homogeniteit van het verhaal.

De Holocaust gezien door een 14-jarige maar ook de verschrikkelijke weerslag op de mens die overeind is gebleven.

Na "Elle s'appelait Sarah", van een paar weken terug, nu deze film, waaruit weeral blijkt dat Hitler bij zijn Jodenvervolging ver van alleen stond. Hier en daar moet men toch een zwarte bladzijde uit de Geschiedenis omdraaien...

Prachitge, verschrikkelijke film. Om bij stil te staan en na te denken over ......

Ook de monotone tinten geven iets eenzaams en verlaten ...

Aangrijpend.....

Wat een prachtige, meeslepende film die de overleving van een jongen van 14 jaar ijzersterk in beeld brengt. Geen vervelende cliche's, wijze lessen of storende toevalligheden. Vooral Beklemmende scene's met geweldige muziek van de meester, Ennio Morricone. Zo'n scene waarin de gevangen in de rijen staan en er af en toe iemand met een kille dof neervalt gemengd met die prachtige muziek is nauwelijks te beschrijven. Györgu is een personage die maar weinig films hebben, eentje die de kijker meesleept de hele film door tot het eind. Ik heb nog nooit zoveel medelijden en sympathie gehad in een film voor een personage. Weinig dialogen, visueel mooi en nauwelijks irritante bijrollen. Soms waren de bewakers wel iets té neergezet. Nergens laat de film bewust de kijker tot ontroering komen, maar dat komt gewoon vanzelf. Alles is zo indrukwekkend en zelfs als kijker ziet zo'n bakje wortelsoep en zo'n stukje droog brood er verrukkelijk uit als Györgu je meeneemt in dit aangrijpende verhaal. Het moment waarop de verzorger vraagt aan Györgu wat zijn naam is, en hij antwoord zijn kampnummer is zo pijnlijk, maar toch ergens wel mooi om te zien.

Geef de film een kans, ga er naar op zoek en geniet.

5* (plek top 10)

Tja.... er valt nu eenmaal niets leuks te melden over Auschwitz en andere kampen.

Het autobiografische meesterwerk Onbepaald door het lot van Imre Kertesz beschouw ik als een van de beste boeken die ooit over de holocaust is geschreven. Dat komt allereerst doordat het boek vanuit het onschuldige, open perspectief van de 14-jarige hoofdpersoon is geschreven. Deze jongen kijkt bijna objectief naar alle gebeurtenissen en beschouwt veel dingen als volstrekt logisch. Ten tweede laat Kertesz zijn personage in de loop van het boek volwassen worden, en hij doet dat op zelden geevenaarde wijze. De laatste reden dat Onbepaald door het lot eruit springt in de stapel van holocaust-literatuur is de kerngedachte van het boek, namelijk dat Gyurka ook in de kampen zijn eigen lot bepaalde, vriendschappen sloot, keuze maakte, kortom dat deze periode een niet weg te denken onderdeel vormt van zijn leven. Juist dat maakt het einde van de roman zo schrijnend. De omgeving ziet hem als slachtoffer, voelt zich wellicht schuldig, en probeert hem daardoor te dwingen het leven in het concentratiekamp te vergeten. Gyurka is een buitenstaander geworden voor de mensen waar hij naar terug wilde keren, en dat komt nog harder aan, is veel minder logisch dan de wreedheden uit Buchenwald.

De film Sorstalanság blijft qua verhaalverloop trouw aan het boek, en ook de dialogen zijn vaak letterlijk terug te voeren op de tekst van Kertesz. Toch wordt het gevoel van het boek alleen tegen het einde benaderd. In het gedeelte daarvoor vond ik teveel sentimentaliteit zitten, bijvoorbeeld door de muziek van Morricone en door het overmatige gebruik van fade-outs. Tegelijk wordt te weinig geprobeerd door middel van een voice-over het naieve perspectief van Gyurka weer te geven. Daarmee vallen eigenlijk de eerste twee onderscheidende factoren van het boek al een beetje weg. Erg jammer. Wat wel goed blijft is het vermijden van veel direct geweld of anderszins shockerende taferelen. Zoals gezegd is wat mij betreft het laatste gedeelte van de film het beste. Het hoofdthema blijft namelijk behouden en geeft Sorstalanság een wending die in maar weinig holocaustkunst voorkomt.

Toch blijft ik als het aankomt op de wereldoorlogen, en waarschijnlijk geldt dat voor alle op werkelijkheid gebaseerde kunst, de voorkeur geven aan literatuur boven film. In boekvorm is er meer mogelijkheid om stijl en inhoud te integreren zonder allerlei kunstgrepen te moeten toepassen. Dat blijkt bijvoorbeeld weer in het nieuwe boek HhhH van Binet over de aanslag op nazikopstuk Reinhard Heydrich. Ook romans als De huid van Curzio Malaparte, Biljarten om halftien van Heinrich Boll en Kaddisj voor een niet geboren kind van Imre Kertesz beschouw ik als onverfilmbaar. Iedereen die deze film goed vond kan ik dus alleen maar aanraden dit soort boeken te lezen.

Knappe film. Gruwelijke beelden. De film met als het ware in korte fragmenten in een beeld van sluier van afgezwakte kleuren. Mooi zo het tijdsbeeld neergezet. Alhoewel het verhaal duidelijk en expliciet werd neergezet kon het gevoel van intense ellende niet worden overgebracht. Toch vond ik het een bijzonder goede film. Overigens vond ik niet alle acteurs top hun werk doen.

thx, zal ik zeker doen, dat lezen. (Ik vind 'la pelle' trouwens best een goede film, maar in hoeverre het zich tot het boek verhoudt, weet ik natuurlijk (nog) niet)

PS Wie heeft die knalblauwe hemel in die poster geplakt?

Ik vond de film ook pas écht loskomen naar het eind van de film. Vooral omdat er plots een verhaal verteld wordt, dat ik nog nooit gehoord heb. Schrijnend inderdaad hoe Joden aan hun lot overgelaten worden, hoe er ongetwijtefeld nog miljoenen in de vergetelheid zijn gesukkeld, zeker achter het ijzeren gordijn, waar de nieuwe gruwel van het communisme al te wachten stond.

Ik vond de kampsfeer wel goed verfilmd: hoe Gyorky steeds meer in zichzelf gekeerd werd en stilaan alle houvast en structuur verloor. Ik vond het ook sterk hoe re gekozen werd voor een kleurenpalet dat tevergelijken valt met hoe stripverhalen ingekleurd worden: heel monochroom, soms bijna van alle 'chroom' gespeend. Past ook een beetje bij het 'herinneren' en het maakt alles niet echt minder gruwelijk.

Afschuwelijk verhaal op aangrijpende wijze in beeld gebracht. Dat geldt niet alleen voor het leven in het concentratiekamp, maar ook voor de periode na afloop van de oorlog: de kolossale vernielingen, de apathie en onverschilligheid van de mensen. Afgrijselijk.

Marcell Nagy (net als de hoofdfiguur pas 14 jaar oud) zet een indrukwekkende rol neer.

Wat een ongelooflijke echtheid straalt deze film uit. Geen helden, maar het mooie zit soms in het kleinste gebaar in deze film, zoals een stukje brood of vlees geven aan je naaste ook al zit je allemaal in dezelfde vreselijke omstandigheden. Overleven wordt voor iemand die alleen zijn weg moet helemaal zwaar, maar soms wordt je er door een ander doorheen gesleept, opgeraapt of verzorgd. Dat is ook wat de blije gedachten geeft aan de hoofdpersoon als hij terugdenkt aan de kampen..

Feit dat de personen allemaal hun eigen taal spreken, doet de film gewoon heel erg goed. Waarom wordt dit toch niet meer gedaan. Hoeveel beter zou Schindler's List of the Pianist ook nog worden als ze in het Duits of Pools waren. Zelfs de grote filmbazen uit de VS zouden er goed aan doen.

Dit was weer een redelijk indrukwekkende film. Je volgt de belevenissen van de jongen die terecht komt in een concentratiekamp en hoe hard het er aan toe ging, maar toont ook hoe hij na het kamp tracht z'n leven terug op te bouwen. De cast speelde overtuigend. Het kwam ook erg authentiek over, mede omdat men Hongaars en Duits spreekt en ook de ontbering kwam uitvoerig in beeld.

Dit soort films zijn zeker de moeite om te bekijken, al is het maar om de gedachte levendig te houden.

ARD (Fateless, vrijdag 27 januari, 23:30 uur)

Vreemde film. Film is een soort wirwar van kleine opeenvolgende shots, soms zonder heel veel toelichting.

Een aantal van die momenten zijn zeer aangrijpend. Door het overtuigende spel met name van de kleine jongen, weet de film je geregeld flink bij de strot te grijpen.

De inleiding (dik 40 minuten) was helaas te langdradig en niet heel erg interessant. De film wordt pas indrukwekkend zodra we de concentratie kampen betreden.

Ondanks de logische volgorde van diverse shots en diverse gebeurtenissen, miste ik ik toch ook iets van een duidelijke verhaallijn.

Daarom toch wat gemengde gevoelens bij deze film.

Aardig, maar niet direct heel bijzonder.

Helaas, deze film heeft me niet geraakt.

Dat kwam denk ik omdat ik niet in het verhaal kwam.

Het waren te korte scenes en de verhaallijn vond ik erg verwarrend.

Hoofdpersoon 'had ik ook niets mee', te afstandelijk om te kunnen meeleven.

Jammer, had ik niet verwacht.

Ben het gedeeltelijk met ladybug eens. Verhaal is niet altijd te volgen en de personages zijn niet echt interessant. Desondanks indrukwekkende scenes en prachtige shots bijv. hoe je ziet dat de hoofdrolspeler steeds meer aftakelt en waarbij je ziet hoe ziek de nazi's waren. De sfeer wordt prima grimmig neergezet door het doffe kleurgebruik en de vele shots met regen.

Moet wel zeggen dat ik er meer van verwacht had. Schindler's List maakte destijds echt heel veel meer indruk op me dan deze. Ook het verhaal van SL is veel beter. Wel leuk dat Daniel Craig nog even voorbij kwam als Amerikaanse soldaat.

Mooie boodschap aan het einde. Prima film om eens op of rondom 4/5 mei te kijken! 3,5*

Wat ik waardeerde aan deze film is dat er anders dan bij vele andere, de film niet stopt met het einde vande oorlog.

Maar dat je ook nog ziet hoe zwaar het was om te overleven na de kampen.

Ondanks de wrede en naar de keelgrijpende scenes kon ik me moeilijk inleven in de hoofdrolspeler.

Het is duidelijk dat hij het geheel als in een roes heeft proberen te overleven maar op mij als kijker kwam dat heel ongewillig over.

Schitterend aan deze film was de sobere soundtrack die maar bij enkele scenes aanwezig was maar daarom niet minder onderstrepend.

Toch is het educatieve belang van dergelijke films onmisbaar.

Als boodschap naar ons allen. De mens is eigelijk een wreed beest.

Een goede drama/oorlogfilm...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Geen Dolby Digital aanwezig)...

Mooi HD kwaliteit...

Klein breedbeeld...

Soms verschrikkelijke beelden, prachtige muziek. Het lijken losse fragmenten en hierdoor kreeg het me niet mee.

Het was eventjes inkomen in deze film. Het begin ging vrij traag en ik ergerde me aan het acteurtje dat alleen maar gecast leek om zijn mooie ogen waarmee hij maar wezenloos staarde, zodat ik steeds op zijn voice-over zat te wachten om te horen welke emotie hij nu aan het uitdrukken was. Toen hij in het kamp terecht kwam, veranderde echter alles.

Terwijl de ontberingen de revue passeerden, begon ik steeds meer in die ogen te lezen, met als hoogtepunten (zoals hierboven ergens genoemd werd) het moment dat hij je plots rechtstreeks aankijkt en aan het einde in de tram, als hij de vraag wat hij voelt nu hij weer terug in Boedapest is, beantwoordt met ‘haat’. Dan ligt er ineens zoveel in zijn blik. Wat ik ook sterk vond, was het moment toen hij opgepakt werd en met de groep op de doorstekende tram stond te wachten: gaf de politieman hem met dat hoofdknikje nu de kans om te vluchten? Het is niet duidelijk.

Op sommige punten blijft de film wel wat vaag. In dat laaste gesprek met dat buurmeisje: waarom kon hij, omdat hij zelf joods was, haar toentertijd niet vertellen wat het betekende om joods te zijn?


In dat tweede kamp regende het wel idioot veel zeg

Prachtige sephia-achtige kleurenfilm met wel wat te doorvoedde figuranten maar verder niks mis mee! 4*