The Windermere Children (2020)

Prachtige film met heus wel mindere punten, ik vind hem te algemeen, ik had graag meer over die kleintjes gezien bijvoorbeeld,
het einde kwam wat plotseling, vond 'm vrij oppervlakkig blijven) maar wauw, ik zat er echt in en was niet bekend met dit stukje geschiedenis.

De film had echt langer mogen duren van mij.

Omdat ik me er niet aan gestoord heb. Vandaar dat 'maar wauw etc'.

ik heb deze film gezien en moet zeggen dat dit diep menselijk drama, dat waarschijnlijk vrij waarheidsgetrouw is gebleven, beter was uitgewerkt in een 10-delige serie.

Het is gewoon teveel informatie om in 2 uurtjes te vertellen.

Men start meerdere verhaallijnen, maar bijna nergens worden zaken uitgediept.

De peuters komen in het begin aan bod, nadien niets meer,

Een prille relatie wordt abrupt afgebroken, nadien niets meer,

De verwerking na de tekeningen, wordt niet meer aangehaald,......

Ik denk dat dit echt een gemiste kans is om het grote publiek te tonen hoe het is om als vluchteling opgevangen te worden in een land waar toch wel onbegrip is over het lijden dat die mensen doorstaan hebben. Hoofdzakelijk door onwetendheid en eigen leed verwerking.

Een mooi en intens tijdsdocument, maar hij gaat gewoon heel snel en te oppervlakkig.

Belangrijke thema's en ervaringen van de hoofdrolspelers, waaronder hun integratie in de samenleving, worden, spijtig genoeg, iets teveel genegeerd.

Erg degelijke film: net zoals bovenstaande user ben ik het ermee eens dat heek veel zaken niet genoeg worden uitgediept maar, ik vond het met deze korte speelduur al vrij lang duren dus zó erg boeide het me ook niet zo heel veel.

Maar goed, het is een sympathiek onderwerp en met een paar aardige scenetjes, iets waar ik verder niks van wist. McInnery is lekker aan het chagrijnen.

3,0*

Hier had ik heel veel meer van verwacht.

Stootte van in het begin tegen de borst toen ik zag dat bij aankomst in Windermere de kinderen er toch niet zo getekend uitzagen. Een opvoedster stelde dezelfde vraag hieromtrent en kreeg als antwoord:"Ge had ze drie maand geleden moeten zien" waarbij ik me dan de vraag stel waarom ze dan het brood van de tafel stalen om het dan verscholen als uitgehongerden te verorberen, dit nadat ze toch gedurende 3 maanden reeds beter waren gevoed.

En voor de rest, kon het me ook niet overtuigen. Zoals al aangehaald, eigenlijk te oppervlakkig en te gehaast uitgewerkt.

Te korte film om het volledige verhaal te vertellen. Maar een serie van 10 delen gaat mij te ver. De meeste joden die naar Nederland terugkeerden werden ook als tweederangs burgers behandeld. "Wij waren heel goed voor de Joden".

De enkelen uitgezonderd die soms met hun eigen leven moesten betalen omdat ze Joden hielpen.

Het feit dat deze kinderen het brood als aasgieren pakte, is nog steeds goed te verklaren. Het leed hoeft niet altijd zichtbaar te zijn. In de drie maanden voordat de kinderen naar Windermere kwamen, kunnen ze het wellicht al beter hebben gehad. Maar de kinderen werden weer verplaatst naar een plek die ze niet kende. De aankomst en de huisjes (barakken) leken erg veel op een kamp, waar zij eerder hebben gezeten. Ze hebben gedacht dat ze weer terug bij af waren. Een trauma verwerkt men met grote pieken, maar ook regelmatig met diepe dalen.

Ik ben het wel met je eens dat de film vrij vlak was, er had meer in kunnen zitten.

Ok, ShortyXL, dat lijkt mij een aannemelijke verklaring.

Dit was een goeie film. Ik vond het goed dat het eens een film was die zich afspeelde na de bevrijding. Dit soort films kom je niet veel tegen. 'k vond het interessant gebracht en de film mocht van mij gerust nog wat langer duren. De cast deed het uitstekend. Vond hem wel een aanrader!

Deze film heeft goede bedoelingen om een zwaar, waargebeurd verhaal te vertellen, maar de korte speelduur verhindert dit ten zeerste! Er blijft enkel een sober relaas over, nochthans zat hier meer in! Denk dat de bijhorende dokumentaire op de dvd aangrijpender is dan de verfilming. Gemiste kans.

Het kon me niet echt overtuigen, had hier wel wat meer van verwacht, is voor een keer te doen.

Een interessante film over Joodse kinderen die na de bevrijding in de nazikampen werden opgevangen in Groot-Brittannië. Het is vaak een geschiedenis die minder gekend of verteld wordt: wat is er gebeurd met de overlevenden van de bevrijde kampen? En zoals verwacht was niet iedereen even enthousiast over hun aanwezigheid. Dat werd ook later nog herhaald door de zeer empathische Oscar Friedmann: "de wereld zit namelijk niet te wachten op jullie", "jullie onbevattelijke leed is geen reden om ...", "als je iets wil bereiken in het leven, zal je er zelf voor moeten gaan", enz ...

Het is voor mij in de film wel niet geheel duidelijk hoeveel tijd er zat tussen de bevrijding in de kampen en deze opvang. Toch geeft de film een goede kijk hoe het eraan toeging. De film sluit ook naadloos aan op de documentaire, welk ik zeker zou aanbevelen als je de film bekijkt. Herhalend, dat wel, maar toch ook extra verrijkend.

Misschien niet altijd even diepgaand en vooral fragmentarisch oppervlakkig van een aantal gebeurtenissen. Maar voor de rest zeker onderhoudend genoeg om 90 minuten te boeien.