De naam Hammer Film Productions Ltd. stond ooit voor sfeervolle griezelfilms, die met name in de jaren 60 grootschalig werden geproduceerd. In de jaren 70 ging het bedrijf ter ziele. Vanaf 2008 produceert Hammer weer films. Van die films zag ik er een aantal. Met
The Woman in Black (2012) en
The Lodge (2019) bracht Hammer wederom fijne horrorfilms die recht deden aan de oude traditie. The Quiet Ones doet dat niet. De film raakt niet aan de fijne klassieke sfeer die de Hammerfilms doorgaans zo kenmerken.
De film past naadloos in de wereld van de moderne horrorfilm. De wereld van de goedkope effecten. De wereld van de shockelementen. In plaats van de kijker te trakteren op sfeervol spannend griezelwerk met gebruikmaking van de stilistische mogelijkheden die de prachtlokatie (oude villa) biedt, wordt gepoogd spanning te kweken met (geluids)effecten.
Alle ogenschijnlijk vreemde gebeurtenissen worden begeleidt met een enorme dosis aan decibellen. (Hoezo, Quiet Ones!). Dat trucje is in den beginne nog wel charmant, maar verliest al snel aan kracht en raakt steeds meer een vermoeiende en steeds minder een spannende snaar.
Het stramien is als volgt. Er wordt een (in aanzet) interessante opbouw ingezet naar een gebeurtenis die vervolgens telkens teleurstellend uitmondt in een explosie van lawaai en hectiek. En dat kunstje flikt men bij elke spannende gebeurtenis. Een film lang.
Het cameragebruik is in deze film opmerkelijk. De film wisselt een normale camera af met een handcam die de paranormale gebeurtenissen vastlegt. Dat klinkt op voorhand als een leuke toevoeging die de film meer levendigheid, sfeer en authenticiteit verleent. Nee. De afwisseling van camera’s werkt vooral rommelig en draagt alleen maar extra bij aan de nervositeit die alle geluidsexplosies al veroorzaken. Leuk bedacht, maar het werkt averechts. En zo is The Quiet Ones behalve een vermoeiende ook een vrij instabiele film.
Ook het acteerwerk genereert vermoeidheid. Weinig dynamiek en veel gemakzucht. Neem bijvoorbeeld het personage van de paranormale onderzoeker. Zijn gelaatsuitdrukkingen zijn even afwisselend als het saaie verhaal. Met een bevroren mimiek ondergaat hij alle hectiek. Zelfs in scènes waarin hij van zijn à propos raakt, blijft zijn gelaatsuitdrukking ongewijzigd. Het oogt soms bijna komisch en dat lijkt me niet de bedoeling.
The Quiet Ones is een teleurstellende film die niet kan bogen op verrassend geplaatste scares, op een intrigerende verhaalloop, op interessantepersonages of op een geraffineerd sounddesign.