The Lodge (2019)

Langdradige saaie niet spannende but film !

De locatie, stiltes en de isolatie doen al gauw denken aan films als The Shining en The Thing die in deze film ook voorbij komt op tv. Inderdaad een slowburner zoals iemand dat hier al benoemde, waarbij je een paar keer op het verkeerde been wordt gezet als kijker. De twist is geen grap van de kinderen, maar ze willen Grace juist helpen vanuit hun geloof. Ze denken dat Grace een massamoord heeft gepleegd, of in ieder geval dat ze iets vreselijks heeft gedaan op basis van wat ze op internet hebben gezien. Zodoende hebben ze een plan gemaakt om Grace te laten biechten voor haar zonden, zodat ze gered kan worden. Wellicht denken ze dat ze met deze daad ook hun moeder die zelfmoord heeft gepleegd kunnen redden van haar doodzonde. Ik zag trouwens pas achteraf dat de moeder wordt gespeeld door Alicia Silverstone, ik had haar niet herkend.

Ik houd altijd wel van minimalistische horror, en ook deze film slaagt er in om de spanning op één locatie goed op te bouwen. Het gebruikt elementen die we wel eens eerder hebben gezien, maar dat vergeef ik Fiala en Franz dan maar. De film heeft mij in ieder geval van begin tot eind kunnen boeien.

3,5*

snap niet waarom al zonder film te zien score gegeven wordt een 4 of een 5 :ben zeker ook horror fan Thriller etc .ook zitten wachten op het film een ding zeker echt niet hereditary ,midsommer,the shining,the thing.kom op zeg vervelen we of zo .echt hey kijk anders nog een keer naar the invisible man voorbeeld.persoonlijk had ik het maar niet naar gekeken is een not see mag wel van mij hoor maar weet zeker je komt hiervan nog terug schrijft en geeft zelf je score.

Verfijnde Horror.

Sfeervol, stijlvol en vol (traag) drama. Ik hou er van. The Lodge slaagt er op alle punten makkelijk in. Daarbij overtuigend acteerwerk waarbij de kids zelfs verbluffend goed in hun rol zitten.

Na een ontzettend sterk begin dacht ik dat deze film Ich Seh Ich Seh (2014) ging overtreffen. De inspiratie of ode aan Hereditary (2018) is overduidelijk en daar is ook niks mis mee. Wat ik wel jammer vind is dat het uiteindelijk vooral een herhaling blijkt te zijn van Ich Seh, Ich Seh . Dat is toch wel een dingetje.

Drama / Horror.

Vergelijking met Aster is snel gemaakt. Familie drama met wat horror elementen. Het heeft een traag tempo met hier en daar een dramatische explosie die door het trage tempo hard kan aankomen. Het door de kop schieten van Silverstone leek een startsein te geven voor een gekke film. Helaas blijft de film daarna wel erg lang concentreren op het drama. Ergens kun je zeggen dat dit wel logisch is. Want in basis is het idee de relatie tussen een stiefmoeder en haar stiefkinderen. Anderzijds zet het scenario ook veel horror elementen in om de kijker zo op het verkeerde been te zetten. Zo voelt haar enige overlevende uit een cult een beetje flauw aan. Het is de uitleg waarom ze steeds gekker wordt, maar het is ook weer net iets te overdreven gezocht. Waardoor het het drama wat ondermijnt.

Bij Aster heb ik dat ook vaak, dat hij niet graag een volbloed horror maakt en daardoor allerlei drama elementen toevoegt, maar uiteindelijk een beetje vast zit in zijn eigen valkuil. Waardoor je op dramatisch vlak een beetje onvoldaan achterblijft en op horror vlak ook. Hij heeft de mix ook nog niet perfect weten uit te voeren naar mijn mening.

En ook hier is het niet perfect uitgevoerd. Er zitten wel genoeg leuke dingen in. Je merkt dat de regisseurs een sfeer willen creëren en het acteerwerk is heel netjes, en de twist vond ik wel erg geestig. Het is zo vreselijk van de kinderen dat het wel weer leuk is. Maar het mist overal net dat beetje extra.

3+ sterren.

Wat een vreemde zin Vanwaar haalt u, dat men scores geeft zonder de film te zien?

Wat een vreemde zin Vanwaar haalt u, dat men scores geeft zonder de film te zien? [/quote] nou ja punten klopt toch en is score nie scores.is ook duidelijk te zien van andere en te lezen. alleen zien van trailer punten geven dat find ik vreemd moet toch begin tot einde kijken zien en beoordelen

Ja weird, ik ben t ermee eens dat t erg sfeervol is vooral door de cinematografie, qua spanning vind ik de opbouw door de film heen ook niet slecht.
Ik begreep ook niet echt alles maar dat zal wel aan mij liggen en m'n aandacht.. Idd umbra anders heb ik ook ff wat gemist.

Dat gezegd te hebben toch zou ik hem aanbevelen hoor, puur voor de sfeer enzo... ik vond hem daardoor spannend, en ook wel omdat sommige dingen onduidelijk zijn een tijd lang.
Maar ja als een film vooral dat heeft ipv dat het plot heel ingenieus is, dan kan je ook moeilijker een ontknoping hebben die bevredigend is, omdat het allemaal veel minder staat of valt met twists enzo.
En eigenlijk moet je dan tbh niet zeiken en cinematografie, sfeer en emotie erin kunnen waarderen. Dat gun ik iedereen iig.

Denk dat sommige mensen mss per se vinden dat een plot altijd de kern van elke film is, mss snappen die mensen ook sommige Spike Jonze films niet waarin eigenlijk geen zak gebeurt maar dat hoeft ook helemaal niet altijd. Kwestie van anders leren naar films kijken, tenminste als je ze wilt kunnen waarderen.
Maar dit is geen Jarmusch ofzo hoor, dat was niet mn punt.

Ehm... Ja... Deze film zal zeker niet ieders ding zijn, want hij is traag. Persoonlijk vond ik dat wel fijn. Het is geen standaard horror film, dit is pure psychologische horror. Er had best een stukje uit geknipt kunnen worden, want nu is het heel even langdradig. Deed me denken aan The Shining. Niet slecht en verrassend. 3,5*

Erg fijne sfeervolle film met lastige kindertjes, deed me ook het meest denken aan Ich seh Ich seh.
Hoewel er tegenwoordig wel meer van dit soort horrortjes uitkomen zijn ze niet allemaal even sterk uitgevoerd, maar deze was weer spannend en boeide van begin tot het einde.

Als je de zondagochtend preek van de koorknaapjes misbruik makende pastoor of dominee saai vind dan ga je hier ook niet veel aan vinden. Wat een gezwets. Valt me nog mee dat de vader een nieuwe vriendin had en geen nieuwe vriend of transgender of zo. Gelukkig krijgen ze allemaal wat ze verdienen. Succes.

Regisseurs- en schrijversduo Veronika Franz en Severin Fiala maken met The Lodge hun tweede speelfilm na het aangename Ich Seh Ich Seh (2014). In die film ging het om een vrouw die na een gezichtsoperatie niet meer door haar kinderen wordt herkend en derhalve door haar kinderen in het afgelegen huis waar ze wonen wordt geterroriseerd.
In The Lodge gaat het om een vrouw die gedurende een korte periode met twee kinderen in een afgelegen huis moet samenleven en door hen vijandig wordt bejegend. Hm. Veel overeenkomsten dus. Op papier althans. Tijdens de film heb ik amper nog aan de eersteling gedacht.
Vanaf de eerste minuut heeft de film een onheilspellende sfeer. Al in de korte proloog die dient om de personages en hun omstandigheden bij de kijker te introduceren en die besluit met een stevige uitbarsting, sijpelen de eerste duistere voorgevoelens door. Als de lokatie dan ook nog eens verandert van steriele stadswoning naar groot houten chalet in de bossen, worden de onheilspellende voorgevoelens definitieve gevoelens.
Een afgelegen huis in midwinter. Omringd door een ijzig en besneeuwd landschap en moeilijk bereikbaar door de bijna onbegaanbare wegen. Om afgesneden te zijn van de beschaving is in een horrorfilm geen gewenste situatie. Dergelijke plekken dringen zich vaak aan personages op als een naargeestig soort vagevuur. Het zijn vaak plaatsen vol religieuze symboliek. Het zijn plaatsen die vragen om loutering van de ziel. Het zijn plaatsen die vragen om sinistere ervaringen. En die gebeuren dan ook. Sommige het gevolg van inbeelding. Sommige niet.
De film is terughoudend in verhalende ontwikkelingen. De film beperkt zich lange tijd tot het consolideren van de onheilspellende sfeer die zo vaardig werd opgebouwd. De camera registreert genadeloos kleine oneffenheden in de onderlinge verhoudingen tussen de personages. De personages kampen met open wonden van onverwerkte trauma’s, zijn weinig spraakzaam en gedragen zich ongemakkelijk. Een houding die je als kijker eenvoudig overneemt. De camera doet in dat opzicht goed werk.
De camera doet meer en laat het interieur van het huis steeds vanuit een ander perspectief zien, waardoor claustrofobisch wordt toegevoegd aan onheilspellend. Een heerlijke duistere sfeer is het. Een sfeer die zelfs nog iets meer verduisterd wordt en zelfs een surrealistisch laagje krijgt door het uiterst effectieve gebruik van de monotone klanken die het muzikale behang vormen.
Het moge duidelijk zijn. De film legt de focus op de sfeer. En op de personages. The Lodge is psychologische horror. The Lodge is ook drama. Dat is ook logisch als personages met onverwerkte trauma’s bijeen worden gebracht in een geïsoleerde opsteling. Die bekrompen situatie alleen al creëert ongemak en beklemming. In deze film geen jumpscares en opdringerige spannende muziek. Hier gaat het er subtieler aan toe.
Onder deze omstandigheden is het ijzig wachten op de uitbarsting. Die komt ook, maar duurt tamelijk kort en staat niet goed in verhouding tot het lange wachten. Hoe aangenaam dat wachten dan ook is geweest.
The Lodge is traag. The Lodge kent weinig verhaal. Desalniettemin is The Lodge vooral een fijne, boeiende en sfeervolle trip naar de afgrond van de menselijke psyche.

Snel afgezet, ik viel hier bijna in slaap.

Zeer lang uitgekeken naar deze film, maar helaas teleurgesteld.

Horror hoef je helemaal niet te verwachten, het is een lang uitgerekt familiedrama. De makers trokken veel registers open: een onheilspellende score, een vreemde, hyperreligieuze dochter, een psychiatrische stiefmoeder met sektarisch verleden, camerashots ingezoomd tot we de poriën in het gezicht van de acteurs kunnen zien. Dat alles om te verbergen dat er gewoon heel weinig gebeurt. Vraag die rest: waarom blijft die vent geladen revolvers uitdelen aan zijn labiele vriendinnen wanneer niet zolang geleden zijn vorige vrouw zich nog door het hoofd heeft geschoten?

Aan de trage kant en qua sfeer net niet verstikkend en claustrofobisch genoeg, maar deze horrorfilm heeft zeker zijn beklemmende momenten. Vanaf het begin zit de onderhuidse spanning er ook direct goed in. De cast is prima en het ziet er allemaal piekfijn verzorgd uit, maar de film mist gewoonweg net dat beetje extra om echt indruk te maken.

Prima film. Door de twists aan het einde van de film toch een half puntje meer. Ik dacht namelijk dat de film een andere wending zou hebben al was dat misschien ook een goed uitgangspunt geweest. Al met al een leuke filler.

Een fijne film die ietwat kabbelend begint maar langzaam maar zeker een smoel krijgt.
Zodra pappa weg is, blijven de kinderen en hun stiefmoeder achter en heerst er een negatieve sfeer. Zodra het iets beter gaat tussen de drie, ontstaat er een mysterieuze spanning in de lodge waarbij niemand de ander vertrouwt totdat ze erachter komen dat er mogelijk iets gruwelijks aan het gebeuren is. Slaan de stoppen door of zijn ze aan het hallucineren?
Of, kunnen ze zelfs niet meer hallucineren? Een prima film die we waarderen met een 7+.

Toch iets meer van verwacht.

Goodbye Mommy was een veelbelovend debuut, ook The Field Guide to Evil viel mij niet tegen. Op zich blijft deze film ook wel herkenbaar werk van het duo, maar ik vond het net allemaal iets minder strak. Misschien omdat de stijl ondertussen wat originaliteit mist, of omdat ze teveel gesettled zijn in het arthouse/horror stijltje dat de laatste tijd wel vaker boven komt drijven.

Visueel is het aardig, maar voor een film als deze mag het toch nog net wat meer zijn. Strak in beeld gebracht, af en toe een shot dat er bovenuit springt, maar ook redelijk veel doorsnee werk wat een beetje druilerig oogt. De soundtrack ben ik ook geen fan van. Wat gepluk aan een viool moet extra spanning brengen, maar ook daar dezelfde kritiek. Niks mis met een minimalistische score, maar dan moet het gewoon beter.

Acteerwerk wel goed, qua opzet ook best interessant, al vond ik ook daar dat he wel iets subtieler gemogen had. Zo ligt het drama er wel erg dik bovenop (overlevende van een sekte moet oppassen op twee kindjes wiens moeder zelfmoord gepleegd heeft omdat hun vader er met haar vandoor ging) en zijn de spelletjes van de kinderen wel érg slim. Ze leken me eerlijk gezegd niet echt oud genoeg om een ophanging te faken, noch om een voorpagina van een krant na te maken.

Het is het vaak allemaal nét niet, wat jammer is want het talent is er duidelijk wel. Nu vond ik het net iets teveel drama, iets te weinig geslaagde horror. Maar slecht is het niet, zeker niet voor wie van slow burners houdt.

3.0*

Pareltje.
Deed me qua locatie en soundtrack denken aan The Shining.
Snap de kritieken niet, dat er in de film niks gebeurd. Misschien verwacht men een echte horror, wat the lodge niet is. Dat is naar mijn inziens wel misleidend.
Er is continue een soort onprettige sfeer en spanning in het huis, erg goed gedaan in combinatie met de score.
En de 'twist' zag ik ook niet aankomen.
Beste film van het jaar tot nu toe.

4,5 ster

Meest saaie film van het jaar ja! Dit was alleen maar drama en geen horror.
Gretel en Hansel vond ik al saai maar die was tenminste nog een beetje sfeervol en mysterieus. Ik kan dit soort films best hebben, zoals hereditary vond ik echt wel goed maar dit..... nee.

Heerlijk bizarre film. En vrij spannend. Goed geacteerd door de hoofdrolspeelster. Het kleine meisje vond ik wat minder maar niet storend.

Redelijke thriller/horrorfilm. Het verhaal is aardig en kent een leuke plottwist. De uitwerking is verder okay. De opbouw is voldoende en de film is wat mysterieus en kent de nodige spanning. Echt zenuwslopend wordt het niet. Het einde is wat vaag en niet helemaal bevredigend. Verder is de sfeer prima. Het acteerwerk is goed. Zeker Keough zet een goede rol neer. Leuk om Silverstone weer eens te zien. Vermakelijk tussendoortje. 3.0/3.5

Deed me o.a qua muziek en bepaalde fragmenten denken aan Hereditary. Vond het geen onaardig filmpje.

Vond deze film behoorlijk sterk uit de hoek komen qua sfeer, spanning en soundtrack en dat zonder obligate boosdoener die om de hoek loert. Het gevaar komt van binnenuit en valt deels te verklaren vanuit het verleden van één van de personages.
Dit is nu zo'n film waar ik achteraf toch even voor alle zekerheid op google "movies explained" ga opzoeken om zeker te zijn of ik alles wel goed begrepen heb.
De donkere, koude, grimmige en troosteloze sfeer in en rond the lodge, in betere tijden toch bedoelt als een leuke vakantiewoning, blijft achteraf nog een tijdje nazinderen.

Dappere poging tot psychologische horror. Niet al te veel clichés, veel sfeer en goede acteerprestaties, met name van Keough, wiens film het toch een beetje is. Bepaald geen doorsnee horrorfilm overigens. Het is allemaal zo gitzwart, nerveus en ongemakkelijk dat de film meer drama dan horror is, zoals voor bijna alle goede horrorfilms wel geldt. Daar is duidelijk bij afgekeken (The Shining, Hereditary en in mindere mate The Thing).

Vond de film uiteindelijk wel wat nodeloos traag om er echt helemaal enthousiast over te worden. Een kwartiertje minder was best haalbaar geweest denk ik. Het slotstuk is nog wel best naar en spannend (ondanks vlak uitgewerkte personages), maar de twist daarvoor vond ik niet helemaal kloppen, zoals wel meer niet klopt in deze film. Wel leuk om Alicia Silverstone weer eens te zien. 3.0*.

Redelijke film waarin twee kinderen een paar dagen alleen doorbrengen met hun stiefmoeder in een berghut. Behoorlijk traag en ook wat eentonig. Maar de sfeer wordt er goed ingehouden (vooral ook door het wat afwijkende camerawerk). De mix tussen toch vooral drama en een vleugje horror werkt hier wel prima.

Eigenlijk weet je als kijker lang niet welke weg de regisseur wil inslaan en dat vind ik wel een pluspunt.
Positief is ook het camerawerk en de sfeer want die zorgen toch wel de nodige horrorelementen, ook al blijft de film op dat vlak vrij braafjes. Het huisje in het verlaten sneeuwlandschap in de bergen vormt natuurlijk een sfeerrijke kader voor deze film die de kijker lang met vraagtekens laat zitten. Het slot is ook niet te voorspellen. 6,5/10

De setting, acteerprestaties en de technische kwaliteit zijn prima in orde. Maar het Oostenrijkse regisseursduo Severin Fiala en Veronika Franz spelen met hun de eerste grote Engelstalige film een beetje op te veilig. Ze wijken niet heel ver af van de formule waarvan ze weten dat die al eerder heeft gewerkt. (hun prima debuut Ich Seh Ich Seh (Goodnight Mommy) uit 2014)

De film is een zogenaamde slow-burner, bevat nergens CGI en gaat verder voor onderhuidse horror. Nu hint de film in tweederde van de tijd ergens op. Van begin tot eind hangt er voelbare spanning. Het poppenhuis speelt een rol in de film maar uiteindelijk gebeurt daar niet veel mee. Het diende slechts als stemmingmaker. Ook andere opgeworpen hints komen nergens meer terug. Ze krijgen geen uitleg of vervolg, ze diende slecht één doel: spanning opbouwen. Het zijn alleen trucjes voor sfeer en dat vond ik toch een groot mankement aan deze film. Er zat zeker potentie in deze film, maar dan had men met de ontknoping wat beter uit moeten pakken. Slecht was het niet maar ik had hier wat beters van verwacht.

Aardig is misschien nog om te vermelden is dat: hoewel haar rol maar klein is, de moeder niemand minder dan Alicia Silverstone is. En dat de film mede geproduceerd is door Hammer, het oude Britse horrorhuis.

Vader sluit zijn getraumatiseerde kinderen op in een afgelegen blokhut met de enige overlevende van een zelfmoordsekte. Dat is toch wat elke vader zou doen, niet? Wannabe Hereditary maar wel bekijkbaar.