The Quiet Ones (2014)

Wat een dikke geluidsband voor je film kan doen.. Quiet Ones excelleert op de momenten waar het sound design de boventoon voert en laat vele soortgenoten -verrassend genoeg- achter zich. Het kindje dat het hardste schreeuwt krijgt alle aandacht; Pogue is hier het stille mannetje achterin de klas, die het beter kan, maar er niet mee te koop loopt. Heerlijk gedoseerd opgebouwd, met een klassieke invalshoek en met een eigen klank/smoelwerk. Onverwachts goed.

Goede opbouw, matige pay-off.

The Quiet Ones is geen enkel opzicht vernieuwend. Het is een typische exorcist film, met wat found footage ertussen door gemonteerd. De opbouw is nochtans prima: de creepy locatie en wat sterke geluidseffecten creëren al snel een ongemakkelijke sfeer. Schrikmomenten zijn goed gedoseerd; iets wat in veel Amerikaanse tegenhangers vaak over-the-top gaat.

Maar richting de finale strandt de film. Veel occult geleuter en uiteraard een intrige, zoals dat vaak bij Hammer films het geval is. Uiteindelijk mist het spanning en gaat de film als een nachtkaars uit. Hier had meer mee gedaan kunnen worden. Positief was het acteerwerk, vooral van het meisje. Zij zet een goed griezelig type neer, met die donkere holle ogen.

Al met al maakt ook moderne Hammer voorlopig geen indruk op mij. 2,5*

De naam Hammer Film Productions Ltd. stond ooit voor sfeervolle griezelfilms, die met name in de jaren 60 grootschalig werden geproduceerd. In de jaren 70 ging het bedrijf ter ziele. Vanaf 2008 produceert Hammer weer films. Van die films zag ik er een aantal. Met The Woman in Black (2012) en The Lodge (2019) bracht Hammer wederom fijne horrorfilms die recht deden aan de oude traditie. The Quiet Ones doet dat niet. De film raakt niet aan de fijne klassieke sfeer die de Hammerfilms doorgaans zo kenmerken.

De film past naadloos in de wereld van de moderne horrorfilm. De wereld van de goedkope effecten. De wereld van de shockelementen. In plaats van de kijker te trakteren op sfeervol spannend griezelwerk met gebruikmaking van de stilistische mogelijkheden die de prachtlokatie (oude villa) biedt, wordt gepoogd spanning te kweken met (geluids)effecten.

Alle ogenschijnlijk vreemde gebeurtenissen worden begeleidt met een enorme dosis aan decibellen. (Hoezo, Quiet Ones!). Dat trucje is in den beginne nog wel charmant, maar verliest al snel aan kracht en raakt steeds meer een vermoeiende en steeds minder een spannende snaar.

Het stramien is als volgt. Er wordt een (in aanzet) interessante opbouw ingezet naar een gebeurtenis die vervolgens telkens teleurstellend uitmondt in een explosie van lawaai en hectiek. En dat kunstje flikt men bij elke spannende gebeurtenis. Een film lang.

Het cameragebruik is in deze film opmerkelijk. De film wisselt een normale camera af met een handcam die de paranormale gebeurtenissen vastlegt. Dat klinkt op voorhand als een leuke toevoeging die de film meer levendigheid, sfeer en authenticiteit verleent. Nee. De afwisseling van camera’s werkt vooral rommelig en draagt alleen maar extra bij aan de nervositeit die alle geluidsexplosies al veroorzaken. Leuk bedacht, maar het werkt averechts. En zo is The Quiet Ones behalve een vermoeiende ook een vrij instabiele film.

Ook het acteerwerk genereert vermoeidheid. Weinig dynamiek en veel gemakzucht. Neem bijvoorbeeld het personage van de paranormale onderzoeker. Zijn gelaatsuitdrukkingen zijn even afwisselend als het saaie verhaal. Met een bevroren mimiek ondergaat hij alle hectiek. Zelfs in scènes waarin hij van zijn à propos raakt, blijft zijn gelaatsuitdrukking ongewijzigd. Het oogt soms bijna komisch en dat lijkt me niet de bedoeling.

The Quiet Ones is een teleurstellende film die niet kan bogen op verrassend geplaatste scares, op een intrigerende verhaalloop, op interessantepersonages of op een geraffineerd sounddesign.

Na ongeveer 6 jaar weer is opnieuw bekeken!

Prima vermakelijke film maar zonde van wat het had kunnen zijn.

Zoals ik ook al eerder vermelde is de 70's sfeer goed neergezet en fijn om naar te kijken. Daarnaast een goede cast en goed acteerwerk. Het verhaal was oké maar ook hier had meer in kunnen zitten. Naast dit had het ook allemaal een heel stuk spannender gemogen, miste ik wel.

Maar ook de 2e kijkbeurt niet verveeld.

Half.

Film waarin eigenlijk meer te beleven viel dan ik vooraf had kunnen denken. Vanwege de overweldigend negatieve indruk die de film achterliet evenals een notering in de lijst van films met meeste schrikmomenten had ik er vooral een makkelijk aperitiefje van verwacht. Het bleek echter wat complexer te zijn dan enkel dat.

Toch blijft het een horrorfilm die zijn roots vindt bij de klassiekers, want zowel de opbouw evenals de uitwerking van het concept blijven voorspelbaar. De thema's die in deze film worden behandeld zijn al vaker, veel vaker zelfs, eerder en beter gedaan. Dat mag echter de pret van deze film niet meteen drukken, maar pret is nu juist hetgeen dat hier ontbreekt. De film is vanuit de regie namelijk ontdaan van alle energie.

Een camera die niet echt lekker met het verhaal meezwingt en een tempo dat wat te ongebalanceerd is om te werken. Zeker de finale, die veel sterker had moeten uitpakken, stelt teleur. Verder is het audiovisueel wel consistent te noemen. Knappe cinematografie, nog knapper geluid inderdaad. Het onheilspellende gegrom van de geluidsmontage zorgt voor een onaangename en effectieve sfeer. Jammer genoeg gebruikt de film het al bij al te weinig in z'n voordeel.

Uiteindelijk is het wel kwalitatief en het ziet er absoluut goed uit. Ik kon er zonder twijfel makkelijk naar kijken, maar wat het cijfer toch weet te weerhouden van een voldoende is het acteerwerk zelf. Cooke hoort gewoon niet in een film als deze thuis en Claflin is onzichtbaar. Harris maakt wat meer indruk, maar z'n rol beperkt hem in elke manier van zijn vrijheid als het aankomt op acteren. Al bij al consistent, maar teleurstellend op inhoudelijk vlak. Altijd jammer.