The Discovery of Heaven (2001)

Deze was een cadeautje van m'n pa voor kerstmis. Ik had echter totaal geen idee wat dit voor iets was. De regisseur kende ik van zijn acteerwerk, maar verder was het allemaal een beetje een onbekende zaak. Gisteravond dan toch maar eens opgezet..

Laat ik vooraf maar direct stellen dat ik deze film 50% slecht en 50% goed vind. Daarmee is mijn cijfer misschien wel duidelijk, maar ik zal het toch maar even toelichten. Deze film begint erg druk. In het begin had ik een idee dat dit een groot zootje ging worden en die verwachtingen bleken deels waar te zijn. Als men uiteindelijk weet wat de bedoeling van het verhaal is, en waar men nu precies naar zit te kijken wordt de film iets aangenamer. Desondanks moet ik zeggen dat ik de eerste helft van de film saai vond. De driehoeksverhouding die er ontstaat, boeide me totaal niet en het voelde bij vlagen aan als een lange GTST-aflevering.

Dan, als zoonlief ter wereld komt, slaat de film (gelukkig) een heel andere richting in. Dit is eigenlijk pas het moment dat de film voor mij echt interessant werd en.. tsja, dat duurde nou eenmaal een dik uur. Ondanks dat het acteerwerk van deze jongeman nou niet bepaald denderend was, was zijn personage toch vrij indrukwekkend. Ik heb het boek niet gelezen, maar het is zelfs in de film duidelijk zichtbaar dat er goed is nagedacht over de details betreffende het mysterie en de zoektocht. De settings en decors zijn punten waar de film ook erg goed op scoort; met als hoogtepunt de hemel zelf. De uiteindelijke conclusie is absoluut de moeite waard en wordt op een waardige manier over gebracht.

Voor mij voelde het dus aan als een film bestaande uit twee gedeeltes, waarvan het ene mij helemaal niks deed en ik het andere heel erg interessant vond. Het niveau van het acteerwerk schommelt van matig tot goed, de keuze voor de muziek is prima en visueel viel het me ook niet tegen. Erg gemengde gevoelens dus. Uiteindelijk zorgt een sterke tweede helft ervoor dat ik op The Discovery of Heaven toch als een gematigd goede film terugkijk.

3*

Ik herinner me dat ik 'm goed vond toen ik 'm in de bioscoop zag, alleen ik was toen ongeveer 14. Dus ik kan er eigenlijk geen zinnig woord meer over zeggen.

Het is ook bijna niet mogelijk om een boek van 900 pagina's in een twee uur durende film te proppen, met ook nog eens een vergezochte verhaallijn. Het verhaal, over liefde en trouw, kreeg dan ook te weinig samenhang en werd te fragmentarisch. De hemel vond ik schitterend vormgegeven en het noodlot kreeg een meervoudige betekenis. Door de inzet van Stephen Fry kreeg deze loodzware handeling de noodzakelijke lucht en humor.

Vorige week heb ik het boek eindelijk eens gelezen en al gauw kreeg ik de behoefte om de film ook te gaan bekijken. Gisteravond zag ik de film op DVD. Vanochtend dacht ik steeds aan wat ik nou eigenlijk van die film vond en het leek me goed om dat te gaan opschrijven, schrijven is goed om mijn gedachten te ordenen en te verwoorden. Hieronder de omschrijving van wat ik van The Discovery of Heaven vond.

Om te beginnen wil ik reageren op wat mijn voorganger schreef over het verfilmen van (dikke) boeken. Tenzij het verhaal in een boek zich geheel in het hoofd van de verteller afspeelt en geen interactie met de buitenwereld heeft is het niet moeilijk om de essentie van een boek te bepalen en deze essentie weer uit te werken tot een filmscript. Op deze manier kan van een 927 blz. dik boek een twee uur durende film gemaakt worden zonder dat je het gevoel hebt dat die twee uur overvol zijn.

In het geval van The Discovery of Heaven is dat helaas niet gelukt. De twee uren maken een volgepropte indruk en het merkwaardige is dat het verhaal desondanks niet veel vaart heeft. De personages praten heel veel met elkaar zonder dat er iets gebeurt. Op de ene set wordt wat gezegd, vervolgens wordt er op de andere set wat gezegd, enz. enz. Als we het geluid uit zetten weten we niet wat er aan de hand is. Het verhaal is dus niet filmisch. Je merkt voortdurend dat de scriptschrijver grote bewondering heeft voor het boek en zoveel mogelijk het boek wil volgen. Dat werkt dus niet en daarom werkt The Discovery of Heaven als film ook niet.

Om te beginnen is het verhaal van Mulisch al gekunsteld. Gekunsteld omdat het uitgangspunt vreemd is, God is ernstig teleurgesteld in de mensheid en daarom neemt hij de Tien Geboden terug. Zijn die opeens niet meer geldig dan? Laat God (of god) zijn eigen principes los omdat de mensheid zich er niet aan houdt? Een ander vreemd aspect is dat de stenen tafelen terug moeten. Zijn die stukken steen belangrijker dan de strekking van de woorden? Waarom doet God dat niet even zelf, waarom moet er met heel veel ingewikkeld gedoe een mens verwekt worden om dat klusje voor hem op te knappen? Het uitgangspunt raakt kant noch wal en de ontwikkelingen missen ook iedere logica. Toch kan een merkwaardig, gekunsteld idee voor een verhaal nog wel uitgewerkt worden tot een geslaagde film.

Helaas is de uitwerking ook niet denderend. Steven Fry speelt zijn rol als Onno uitstekend, maar de teksten die hij moet uitspreken zijn vaak net zo gekunsteld als het verhaal zelf. Dat geldt voor de andere rollen ook. Onno: “"I’'m going!"” Max: “"I’'m coming!"” Een puberale grap, amateurisme ten top. De volgende scènes met als hoogtepunt dat ze 'Cosmic Twins' zeggen te zijn wekken ook meteen de indruk niet de spontane interactie te zijn tussen twee mannen die elkaar nog maar een paar uur kennen, maar bedacht door een schrijver die een manier zocht om te benadrukken dat de twee hoofdpersonen een bijzondere emotionele band met elkaar hebben. De film is een aaneenschakeling van tenenkrommende dialogen die niet realistisch overkomen maar duidelijk bedoeld zijn om de toeschouwer te informeren. Goede dialogen schrijven, d.w.z. natuurlijk klinkende teksten die toch precies de nodige informatie verschaffen, is een vak op zich; in Hollywood zijn er talloze schrijvers die zich hebben gespecialiseerd in dialoog. Ik vind dat de makers van The Discovery of Heaven hebben laten zien waar hun limieten liggen en dat ze zich aan het project hebben vertild. Het was beter geweest als de essentie van het verhaal was verwerkt tot een script dat meer afstand neemt van het boek en daardoor meer op zichzelf staat en zijn eigen tempo en ritme krijgt.

Het zijn vaak wel mooie beelden die we krijgen voorgezet, de cinematografie is goed voor elkaar. Maar daar is The Discovery of Heaven niet mee gered. 5/10

Werd altijd omschreven als onverfilmbaar,,,,en dat is het ook.

Het boek is zo complex.

Alleen het einde was enigssinds te doen.

Maar ondanks dat het een dappere poging is,is het een mislukte poging .

De Ontdekking van de Hemel leest over het algemeen vlot maar stelt inhoudelijk ook niet zoveel voor vind ik. Vlak nadat ik het boek uit had heb ik deze film gezien en die slaat helemaal nergens op.

Het grootste probleem van deze film is dat het een tamelijk omvangrijk verhaal in 2 uur probeert te proppen. Dat lukt op zich wel, alle elementen uit het boek komen aan bod, maar ze komen er niet zonder kleerscheuren vanaf. Had de film twee en een half uur mogen duren, dan had er net even wat meer vlees aan de botten kunnen zitten. Nu raast de film in een moordend tempo aan ons voorbij, zonder tijd te nemen om wat langer stil te staan bij zaken die de film wat meer diepgang konden geven. Waarom is het belangrijk dat de stenen tafelen gevonden worden; wat drijft Quinten? We komen het niet te weten. Evenzo had er wat meer gewicht gegeven mogen worden aan de gebeurtenissen in Rome, waarin vader en zoon beslissen de tafelen te stelen, vervolgens een plan opstellen en dat uitvoeren. In het boek was dit heel spannend en dat mis ik in de film.
Positieve punten: de hemel is goed en sfeervol vormgegeven; de casting: alle acteurs vond ik passen bij de personages uit het boek en er wordt goed geacteerd. De grappige opmerkingen van Onno komen goed uit de verf.

Per definitie is alles wat van Harry M. komt, bagger.