Rushmore (1998)

Originele, vermakelijke en inspirerende film. Zeer mooi vormgegeven en behoorijk goed geschreven. De humor van Anderson is niet voor iedereen weggelegd - zelf kom ik vaak ook niet verder dan een glimlach - maar hij je kan niet ontkennen dat hij erg bijzonder is.

Zoals Goongumpa hierboven al zegt valt het niet te ontkennen dat Anderson erg bijzonder is, maar het blijft voor mij toch een regisseur die op een afstandje blijft. Met uitzondering van Fantastic Mr. Fox kom ik eigenlijk nooit echt op een lijn met zijn gevoel voor humor lijkt het wel. Zo'n Rushmore is daarom enerzijds leuk om te kijken door zijn originaliteit en onvoorspelbaarheid, maar anderzijds gaat het toch een beetje aan me voorbij zonder echt indruk te maken. Ik moest eigenlijk nergens om lachen, ondanks dat ik de humor herkende. De muziek is eigenlijk het beste, zoals wel vaker bij Anderson.

Wel een serieus pijnpunt was de hoofdrol. Nergens kreeg ik ook maar een grijntje sympathie voor hem. Ik weet dat hij een arrogante snob is, maar deze is iets teveel van zijn menselijkheid beroofd om mij aan te spreken. Je zit dan toch de hele tijd naar iemand te kijken waarvan je hoopt dat hij snel uit de film verdwijnt. Bill Murray speelde hier volgens mij voor het eerst die uitgebluste rol die hij later heel vaak zou herhalen. Het blijft leuk, maar ik mis de verrassing erin die mensen in 1998 waarschijnlijk wel zagen. Murray won dan ook veel prijzen voor deze film. Dit is trouwens de derde film met Olivia Williams die ik in korte tijd zie. Zo heb je nooit van haar gehoord, zo duikt ze overal op. Dat heb ik wel vaker met bepaalde acteurs.

3*

Ik wist dat ik haar ergens van kende toen ik The ghost writer gisteren zag . Ze speelde wel erg goed in die film.

Hier en daar grappig, hier en daar ook bijzonder flauw. Film zit aardig in elkaar en verloopt vlot, maar echt heel bijzonder is het niet. De relatie tussen Murray en Schwartzman is wat ver gezocht. Naar het einde toe wordt het wat te zoetsappig, al is een happy end hier passend. Het is geen film die je lang bij blijft.

Mijn vijfde film van Anderson, een van zijn betere.

Erg leuke film met de de sublieme Bill Murray en de doorbraak van de geinige Schwartzman. De originaliteit druipt haast van 'Rushmore' af. Het is echter ook zo dat ik de humor slechts de halve tijd vind werken en dat de film ook de nodige zwakke momenten heeft.

Heel voorzichtige, maar tegelijk gedurfde film met de immer sympathieke Schwartzman. Vroeger meen ik dat ik murw was geslagen door 'Rushmore'. Overweldigende tragikomedie met puik acteerwerk, passende muziek en een boeiend verhaal dat alle kanten uit lijkt te stuiteren. Er zit werkelijk van alles in verwerkt. Liefde, jaloezie en oneindig veel andere emoties. Allen omringt door zachte, allesbehalve opdringerige humor.

Steeds een plezier om na verloop van tijd nog eens op te leggen. Doorspekt met een dikke laag jeugdsentiment - tevens één van de eerste films die ik zag - kom ik aan een meer dan behoorlijke score.

4,00 (3,75)

We both have dead people in our families

Heerlijke oddball komedie. Films van Anderson zijn vaak sowieso wel tof, maar dit vind ik toch een van z'n betere. Gekke types en momenten genoeg; niet voor de schaterlach, wel voor een goede glimlach de hele film door.

Had een leuke vermakelijke film verwacht maar had heel veel moeite in het verhaal te komen.
De rol van Jason Schwartzman sprak me niet echt aan en leek op sommige punten wel veel op overacting, gelukkig blijft Bill Murray leuk om te zien en maakte het geheel wat dragelijker.
Wat ik wel positief en origineel aan Rushmore vond is de muziek en de manier van filmen en montage, jammer van het standaard verhaaltje en het cliché einde, wanneer leren ze dat eens af..

Rushmore viel me best tegen, de film is uit te zitten tot het einde maar daar is veel mee gezegd.

2*

Bij herziening ben ik eruit: Rushmore is geniaal! Uniek hoe alles zo gortdroog tongue-in-cheek verteld wordt, met een minimale stijl, vol eenvoudige, lieflijke plaatjes en zo weinig mogelijk camerabeweging. De stijl past perfect bij de naïeve, kinderlijke blik die het hoofdpersonage op zijn universum heeft. Vind het heerlijk hoe alles zo simpel en helder wordt voorgesteld. Allerlei kleine taferelen krijgen epische proporties, wat een heel absurd effect geeft.

Verder is het hoofdpersonage een van de meest memorabele filmkarakters die ik ken. Vooral zijn
toneelstukken zijn geniaal .

En voor ik het vergeet: Schwartzman en Murray zijn helden.

Aardige film, die in ieder geval leuker is dan The Royal Tenenbaums.

Anderson maakt in ieder geval bijzondere films, zoveel is zeker. Dat wil niet zeggen dat ze ook allemaal even goed zijn. The Fantastic Mr. Fox vond ik erg leuk, maar The Royal Tenenbaums juist niet. Rushmore komt ergens in het midden hiervan terecht. Vooral de soort humor die gebruikt wordt is apart, maar werkt niet altijd voor mij. Ik was vooral benieuwd op sommige momenten hoe de film verder zou gaan, maar echt supergrappig wordt het allemaal nooit.

Jason Schwartzman speelt hier degelijk, maar zet vooral toch ook een personage neer die ik vaker irritant vond dan leuk, hoewel dat misschien ook en beetje de bedoeling is. Bill Murray is wat mij betreft het leukst. Hij kan als geen ander enorm droog spelen en doet dat hier ook weer met verve. De leukste momenten in de film komen dan ook absoluut van zijn personage. Ik moet Wes Anderson trouwens hier wel complimenten maken voor de muziek. Die is fris, leuk en vaak ook erg goed.

Uiteindelijk is het geen slechte film, maar ik ben wel bang dat Anderson nooit een persoonlijk favoriet van mij zal worden.

3,0*

Heerlijk off-beat en origineel. Verschrikkelijk hoofdpersoon en dat is in alle opzichten positief.
Muray blijft mijn held.

Laatste toneelstuk was episch.

Heerlijke film, misschien wel Andersons beste.

Vind het moeilijk te zeggen, omdat zijn films qua sfeer en stijl wel op elkaar lijken, heb ze dan ook allemaal op 4* staan, geen een springt er duidelijk uit, maar elke film die ik van hem zie is wel gegarandeerd leuk.

Ik denk dat ik bij Rushmore misschien nog wel het meest heb moeten lachen. Vooral Bill Murray vond ik weer fantastisch, maar ook Jason Schwartzman doet het geweldig (die scene met Luke Wilson in dat restaurant ).

Een hoop supergrappige scenes, al is het wel duidelijk humor die je moet liggen. Als je de lulligheid van mensen en hun motivaties niet helemaal kan vatten wordt het een ander verhaal denk ik. Verder blijft het geweldig hoe Anderson het tempo van zijn films beheerst, ondanks dat zo'n 75% weinig tot geen binding met het plot of verhaal wat hij vertelt heeft. Maakt het allemaal des te leuker.

4* dus.

'k ben er toch iets minder enthousiast over. Misschien komt het door het hoofdpersonage, die me niet echt kon bekoren. 'k had niet echt een idee wat je van hem moest denken. Ook qua humor had 'k er wel veel meer van verwacht. Voor de rest kon het verhaal me wel bekoren en paste de muziek wel bij de film.
Tja, de film was toch minder m'n ding en 'k vrees dat het bij één kijkbeurt zal blijven.

Vind ik nou net een pluspunt. Geen cliché personage die je zomaar onder de categorie sukkelige nerd of vervelende pestkop kan plaatsen.

Lekker onvolwassen filmpje, maar dan op een volwassen manier... of andersom. 4*tje

Sympathieke ongecompliceerde film, die moeilijk in een genre te stoppen valt.

Films met Bill Murray kan je altijd blind gaan zien, want die man speelt nooit in slechte films.
Hoewel ik aanvankelijk dacht van wat is die Schwartzman voor overacterende sukkel, viel dat 100% mee.

Leuk, maar niet zo goed als Bottle Rocket. Ik kan altijd erg van Murray genieten en dat is in deze film niet anders. Schwartzman kende ik alleen van Bored to Death en hier speelt hij eigenlijk op precies dezelfde manier. Geen groot acteur dus maar wel goed gecast voor deze rol. Het verhaal is vermakelijk en er zit zat goede grapjes in. De magic touch miste alleen. Dikke 3,5

De humor, in dit ongewone komedie-drama, kun je rustig, stil en bedaard noemen en het verhaal, over een leerling die hopeloos verliefd is op zijn lerares, is leuk, met zotte intermezzo's en tegelijertijd ernstig. Echter ik vond niet dat alle grappen even goed werkten en het geheel (achteraf gezien) had ik blitser verwacht. De beelden, de muziek en de solide cast harmoniëren naadloos.

Dramedy à la Wes Anderson en in zijn wereld gaat het er allemaal wat excentrieker aan toe. Iets rondom een driehoeksverhouding waarin elk persoon in een andere fase van hun leven verkeert en zo zijn of haar eigen complicaties heeft. De strak gekadreerde, bijna feeërieke shots zijn hier en daar al aanwezig en de muziek van Mothersbaugh pruttelt vrolijk mee. Ik kan ook wel wat met die oude rocksongs, zeker wanneer The Who hun medley inzet en de haantjes los gaan.

Probleempje is de spil van dit alles. Schwartzman kan er weinig aan doen, zijn personage wil simpelweg maar niet al te sympathiek worden. Murray daarentegen zit gegoten in dit rolletje en Williams doet precies wat ze moet doen: lief zijn. En een beetje pittig. Filmpje kabbelt aardig voort met een mild grappig karakter, maar zonder vaak een grote lach te scoren. Al mag het block van Herman er wel zijn. Al met al toch net iets te weinig innemend om er helemaal in op te gaan.

Het blijft altijd weer iets om naar uit te kijken, je een half uurtje laten onderdompelen in het licht absurde universum van Wes Anderson. Na een aardig, maar nog zoekend debuut met Bottle Rocket is Andersons tweede worp wel een echte voltreffer en wat mij betreft zelfs voorlopig (ik hoef nu enkel nog The Darjeeling Limited en The Grand Budapest Hotel) z'n beste.

Een geweldig op dreef zijnde Jason Schwartzman speelt Max, een intelligente scholier die zich vol enthousiasme op alles stort wat maar mogelijk is (van de debatclub over de schermclub tot z'n grote liefde toneel), maar daarbij z'n studie vergeet en daardoor van school getrapt dreigt te worden. Wanneer hij ook nog eens vriendschap sluit met de welgestelde, maar aan de rand van een depressie staande fabriekseigenaar Herman Blume (een sterke Bill Murray) en verliefd wordt op een lerares (de erg schattige Olivia Williams), ontspint zich een knap geschreven verhaal.

Visueel zet Anderson een flinke stap vooruit na Bottle Rocket, met strakke composities en fijn kleurgebruik. Dit wordt aangevuld met een goede soundtrack: onder meer The Kinks, Cat Stevens en The Who zorgen voor de perfecte aanvulling. Om te concluderen: uitstekende acteerprestaties, visueel de eerste echte Anderson, sterk verhaal en dito soundtrack. 4* en erg jammer dat ik bijna door de mans oeuvre heen ben.

Het wordt nooit superleuk, ook nooit superstom. Het kabbelt wat door, het verhaal en de gebeurtenissen zijn meestal wat apart, de relaties tussen de personen zijn meestal wat vergezocht, en alles heeft eigenlijk nogal een rommelige en 'slordige' feel over zich. Het is allemaal nog niet zo (storend) excentriek als in zijn latere films, wel weet het maar te boeien tot ongeveer de helft, daarna zakt het allemaal dermate in dat het nog een lange zit naar het einde wordt.

Mijn vierde en laatste probeersel van Anderson was dit. Niet mijn regisseur.

2,5*

De enige film van de heer Anderson die ik nog niet gezien had is me nadat ik eindelijk wat in de film zat, niet tegengevallen. De excentrieke Max Fischer vind ik dan wel geen boeiend personage toch zitten er genoeg geinige dingetjes in deze film.

De trailer ziet er erg leuk uit en lijkt op een komedie dan een dramafilm, en als klap op de vuurpijl een waardering van een 7,8 op IMDb dus de verwachtingen waren redelijk hoog. Ook ben ik een fan van Bill Murray. Maar laat ik heel eerlijk zijn, de film is eigenlijk nergens leuk of grappig maar echt saai werd het ook niet. Het oogt allemaal vrij simpel, de dialogen in het begin vond ik maar vreemd en ging van de hak op de tak zonder een verhaallijn te hebben, maar later in de film liep alles wel op rolletjes. Toen de film afgelopen was heb ik gemengde gevoelens aan overgehouden, wat is eigenlijk het doel van de film geweest? En hoe zit het met Bill Murray en de lerares bijv.?

Kortom, een tegenvaller en vind het een standaard filmpje die nergens in uitblinkt. Leuk was het ook niet. De film krijgt wel een voldoende.

Apart kunstwerkje. Kijkt prima weg en wordt niet saai. Hoger dan een 3,5 zal het niet gaan.

Eigenzinnige coming-of-age komedie zoals die je die van Wes Anderson mag verwachten. Visueel heel sterk, maar ondanks het prima acteerwerk van de protagonisten niet helemaal mijn ding. Dat zit ‘m vooral in het feit dat ik sommige grappige ontwikkelingen eerder als absurd dan als geestig heb ervaren. M.u.v. van zijn Moonrise Kingdom blijft Anderson een “moeilijke” regisseur voor mij.

Die Wes Anderson creëert weer een fijn wereldje hoor. Er is ook maar één man die dit op zo'n manier kan. Ik heb genoten. Prachtige balans tussen humor en drama. Schwartzman is grappig en bij vlagen aandoenlijk. Bepaalde scenes zijn echt gortdroog en hilarisch. Die eetscene bijvoorbeeld.

Sowieso het idee dat alles qua leeftijd in bepaalde mensen hun hoofd niks uit maakt is erg leuk. Murray als vriend van Swartzman, die vervolgens weer verliefd is op een lerares en alles maar normaal vind, dan nog de vriendschap tussen hem en het zoontje van de lerares. Geen verschil tussen jong en oud. De gedrevenheid van Swartzman z'n karakter is heerlijk om te zien - alles wat-ie organiseert en doet. Leuk.

Ja een fijn karakter in een sympathiek, knap en scherp geschreven verhaaltje. Tussendoor leuke muziekjes en het toneelspel op het einde is een mooie afsluiter van deze 'Rushmore'. Blijf toch wel fan van Wes Anderson hoor. En Bill Murray in een film van hem is altijd genieten. Dikke voldoende voor deze prent.

Zal eens checken, rest van wat ik gezien heb van deze man beviel me niet.

Die droomjuf blijft ook een plaatje, enkel voor haar zou ik Rushmore al kijken.

Fijne maar toch weer een absurde film met gekke personages, goeie humor en toch wel hoe geacteerd! Wes Anderson is een krak in het maken van zo'n speciale films, maar het toch altijd heel simpel kunnen maken/filmen.. ik vind het altijd uitkijken naar films van hem. Perfecte balans van het emotionele naar het grappige! Een dikke 7,5/10

Mijn 2e Anderson deed me denken aan de 1e en enige die ik zag van hem tot nu toe, The Grand Budapest Hotel.

Visueel heel bijzonder, weer erg kleurrijk en opnieuw camerabeelden die je laten voelen alsof je een toneelstuk kijkt. Helaas voelt het verhaal zelf ook weer aan als een toneelstuk. Kon er totaal niet inkomen en kon eigenlijk niet echt een verhaal, laat staan einddoel, ontdekken.

Niet mijn humor blijkbaar. De soundtrack, meh. Ook niet noemenswaardig.

Kan niet op een voldoende uitkomen nee.

“She's my Rushmore.”
“I know. She was mine too.”

Prima film weer van Wes Anderson. Eén van zijn eerste films, en als beginnend regisseur mag je best trots zijn dat Rushmore als één van de eerste films op je cv staat. Want de film is een originele coming of age film met dat eigenzinnige en 'quirky' sfeertje dat Anderson's films altijd hebben. Met veel kleurrijke personages weer, en het acteerwerk van Schwartzman, Bill Murray en Olivia Williams is sterk. Anderson kan soms zeer vreemde films maken, maar hij zorgt er wel altijd voor dat zijn films ook een menselijke en oprechte kant hebben. En dat is bij Rushmore niet anders.

Puntje extra voor de muziek. Film vond ik soms echt vervelend.
Hoofdrolspeler vond ik onuitstaanbaar. Murray hier ook geen uitblinker.

Leuk! Ik ging er blanco in (mijn to-see-list is te groot, ik lees niet meer in) en bleek in een comedy beland; niet mijn favoriete filmgenre, maar werd blij verrast. Absurdistisch, maar in normale kaders. Bijna alle karakters hebben wel iets aparts en de onderlinge vriendschappen tussen oud en jong, die compleet scheef zouden gaan in 'de normale' wereld, geven een frisse benadering.
Een paar keer goed gelachen, voor de rest zit het hem voornamelijk in een sluimerende glimlach. Stiekem ontrolde de film zich als romance, waar ik vrij allergisch voor ben. Maar verrek, door de Hollywoodclichés te omzeilen, keek het nog gewoon lekker weg ook. Bijzonder debuut van de jonge hoofdrolspeler en smullen van de rol van Bill Murray. In het laatste kwart flikkert de film wel als een kaartenhuis in elkaar, als de humor wat verdwijnt en toch die Amerikaanse moralen er doorheen komen. Dan voelt het net wat minder sarcastisch aan dan de rest van de film. Hoe dan ook, Wes Anderson is toch een aparte.