Rushmore (1998)

“She's my Rushmore.”

“I know. She was mine too.”

Prima film weer van Wes Anderson. Eén van zijn eerste films, en als beginnend regisseur mag je best trots zijn dat Rushmore als één van de eerste films op je cv staat. Want de film is een originele coming of age film met dat eigenzinnige en 'quirky' sfeertje dat Anderson's films altijd hebben. Met veel kleurrijke personages weer, en het acteerwerk van Schwartzman, Bill Murray en Olivia Williams is sterk. Anderson kan soms zeer vreemde films maken, maar hij zorgt er wel altijd voor dat zijn films ook een menselijke en oprechte kant hebben. En dat is bij Rushmore niet anders.

Puntje extra voor de muziek. Film vond ik soms echt vervelend.

Hoofdrolspeler vond ik onuitstaanbaar. Murray hier ook geen uitblinker.

Leuk! Ik ging er blanco in (mijn to-see-list is te groot, ik lees niet meer in) en bleek in een comedy beland; niet mijn favoriete filmgenre, maar werd blij verrast. Absurdistisch, maar in normale kaders. Bijna alle karakters hebben wel iets aparts en de onderlinge vriendschappen tussen oud en jong, die compleet scheef zouden gaan in 'de normale' wereld, geven een frisse benadering.

Een paar keer goed gelachen, voor de rest zit het hem voornamelijk in een sluimerende glimlach. Stiekem ontrolde de film zich als romance, waar ik vrij allergisch voor ben. Maar verrek, door de Hollywoodclichés te omzeilen, keek het nog gewoon lekker weg ook. Bijzonder debuut van de jonge hoofdrolspeler en smullen van de rol van Bill Murray. In het laatste kwart flikkert de film wel als een kaartenhuis in elkaar, als de humor wat verdwijnt en toch die Amerikaanse moralen er doorheen komen. Dan voelt het net wat minder sarcastisch aan dan de rest van de film. Hoe dan ook, Wes Anderson is toch een aparte.

Toch wel een van zijn betere. Goede personages, een leuk verhaal en een paar mooie scènes. Blijft een fijne film dit.

Rushmore oogt iets minder pittoresk dan Andersons latere werk, maar is daarom niet minder mooi. Ook grijs heeft zo z’n charme. En uiteraard heeft deze film veel meer in petto dan fraaie tableaus. Anderson trakteert op een mix van olijke kwajongensstreken en cynische dialogen. Voeg daarbij een topcast, met o.a. Murray als lusteloze industrieel en Schwartzman als zelfverklaard wonderkind, en je hebt een pareltje.

Wel mis ik een beetje spontaniteit in het werk van Anderson. Voor een regisseur die zo nadrukkelijk dweept met de Nouvelle Vague (een stroming die bol staat van de improvisatie), heeft hij een opvallend grote behoefte om alles tot in de puntjes te ensceneren.

Hoe dan ook een boeiende creatie. 4*

Mwa.

Rushmore is wat mij betreft een iets minder typisch voorbeeld van de films van Wes Anderson. Ik heb vaker bij zijn films neergezet dat zijn latere delen, eigenlijk elke film na deze film, meer hebben ingezet op de presentatie die wordt bijgestaan met droge komedie. Rushmore is echter een wat klassiekere komedie, maar nog steeds kurkdroog.

Uiteraard is het allemaal best aardig neergezet en het feit dat Anderson nog relatief jong was toen hij dit had gemaakt verdient uiteraard complimenten. Waarschijnlijk is dat ook een reden waarom het jongere tienerleven op deze manier wordt neergezet. Best herkenbaar en daarom ook leuk. Jammer genoeg vond ik de humor zelf snel repetitief aanvoelen. Al die "leuke" grapjes met handjobs gingen na een tijdje wel vervelen.

Schwartzman vond ik in tegenstelling tot veel anderen eigenlijk niet zo heel goed acteren. Zijn rol is erg apart waardoor acteurs er veel leuke dingen mee kunnen doen. Bij Schwartzman voelt het eerder aan als altijd hetzelfde. Dezelfde uitdrukking, dezelfde soort dialogen. Zal er uiteraard bij horen, maar dat houdt voor mij geen komedie van meer dan 90 minuten overeind. Eerder geschikt voor een kortfilm.

Bijrollen zijn gelukkig wat beter. Verhaaltje is niet echt mijn ding, maar gezien de goede reacties vinden anderen het een stuk leuker. Het is vooral zo dat Anderson het allemaal gelukkig niet langer maakt dan dat het hoeft te zijn. De film wordt op het juiste moment afgesloten op de juiste manier. Anderson vermengt ook redelijk typerende thema's voor zijn doen in het verhaal, dus ergens is het best herkenbaar.

Het is alleen niet een soort komedie dat me erg aanspreekt, dus het is uiteraard een kwestie van smaak. Ik vond het allemaal te veel een herhaling. Types zoals die van Schwartzman vind ik persoonlijker geschikter als bijrol of voor kortfilms. In een film van 90 minuten gaan dergelijke figuren na enige tijd vervelen, en dan komt het menselijkere tintje te laat. Verder uiteraard redelijk.