
The Descendants (2011)
Verenigde Staten
Drama / Komedie
115 minuten
geregisseerd door Alexander Payne
met George Clooney, Shailene Woodley en Beau Bridges
Matt King (George Clooney), een rijke landeigenaar, is getrouwd met een prachtige vrouw, die nu door een ernstig ongeluk in een terminale coma ligt. Zijn dochters van 10 en 17 jaar oud zijn onbekenden voor hem en hij denkt erover om zijn huis en land te verkopen aan een rijke vastgoedeigenaar. Twijfelend om de stekker uit de apparatuur te halen die zijn vrouw in leven houdt, komt Matt erachter dat zij een affaire had. Samen met zijn twee dochters gaat hij op zoek naar de betreffende persoon.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=ivP3lAKfE9A
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,3 / 232389)trailer (YouTube, ondertiteld)boek (BoekMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 14,99 / huur € 3,99Pathé Thuis: vanaf € 10,99 / huur € 2,99huur bij Ziggo On DemandIk hou anders wel van de stijl om het gewone leven met z'n kleine dingen weer te geven. Maar daar horen toch ook wel emoties bij. En de Amerikaanse 'arthouse' (als je het een noemer wil geven) weet nog niet goed hoe ze dat moet aanpakken. Al bewees The fault in our stars (om weer die film te noemen) dat het wel kan.
Snap echt niet dat de film bijna 2 uur moet duren. En een 3,39* snap ik al helemaal niet. Zal wel aan mij liggen..

Wat een slechte film zeg.. Magere verhaallijn, saai, onrealistisch, weinig emoties en dan ook nog eens een flauw optreden van Sid (wat deed hij sowieso in het hele verhaal?).
Snap echt niet dat de film bijna 2 uur moet duren. En een 3,39* snap ik al helemaal niet. Zal wel aan mij liggen..
Deze film heb ik op 3 januari van dit jaar op RTL 5 gezien. Nu is het sowieso al een lange film maar met alle reclame ertussen kon het mijn aandacht niet vasthouden. Saaie shots op Hawaï, een veel te wijze (puber) dochter die haar vader van advies dient en een George Clooney die niet kan hard lopen. Daar heb ik hartelijk om moeten lachen. Het ligt niet aan jou Nubis, ik sluit me aan bij jouw review.
En bij George Clooney kan ik het beeld van de reclame die hij maakt niet weg krijgen. Ik denk dan wanneer komt de koffie

The Descendants is weer een knap staaltje vakmanschap van regisseur Alexander Payne. Payne weet als geen ander een film te maken over de tekortkomingen en het falen van de mens en er een heerlijk ironisch, zwartgallig en grappig sausje overheen te gooien. Sideways was daar een goed voorbeeld van en The Descendants doet er nog eens een schepje bovenop. De vrouw van Matt ligt in een coma en samen met zijn jongste dochter Scottie gaat hij op bezoek bij zijn oudste dochter om het nieuws te vertellen. Maar dan komt Matt erachter dat zijn vrouw vreemd ging en wordt een film over rouwen en omgaan met verlies ook een film over de zoektocht naar het waarom van het vreemdgaan.
In het geval van Matt betekent dit een zoektocht naar de man met wie zijn vrouw vreemdging. De film speelt zich af op Hawaï en dat zorgt voor een sterk contrast met het leed waar Matt en zijn dochters mee om moeten zien te gaan. Maar ondanks het zware onderwerp hangt er een bijna een luchtige sfeer over het geheel. Payne weet met fantastische dialogen, sterke acteerprestaties en een aantal grappige en ontroerende scènes de juiste toon aan te slaan. Als de oudste dochter Alexandra hoort dat haar moeder in coma ligt komt dat keihard aan en wanneer de drie op zoektocht gaan naar de minnaar van hun moeder/vrouw levert dat veel grappige situaties op. Zo balanceert Payne op een koord met aan beide zijde twee uitersten maar het voelt allemaal waarachtig aan en nergens onnatuurlijk. Het subplot rond de verkoop van een stuk grond dat al heel lang in het bezit van de familie van Matt is hangt er een beetje bij maar wordt gelukkig wel goed afgesloten. Clooney is fantastisch in zijn Hawaï-shirt, slippers en korte broek maar de echte ontdekking is toch Woodley als oudste dochter. Een geweldige acteerprestatie van haar. The Descendants is zo een sfeervol portret geworden over een afwezige vader/echtgenoot die erachter komt wat echt belangrijk is in het leven.
En toch krijg je geen Payne Light geserveerd. Gelukkig maar. De personages zijn als vanouds lekker cynisch en grofgebekt, inclusief het 10-jarige dochtertje. Voorts liet de regisseur ook het druilerige weer van zijn geliefde home state Nebraska overwaaien naar het tropische eiland. Wie hoopt op zonovergoten stranden en palmbomen, komt van een koude kermis thuis. Sure, de film bevat enkele mooie shots van Hawaï, maar de toon is eerder somber en onderkoeld.
Zo levert Payne opnieuw een rustig voortkabbelend dramaatje af, doorspekt met gevatte dialogen. Ook het evenwicht tussen kommer en comedy zit écht goed. En dat is misschien wel de belangrijkste troef van van deze film, want zoiets is toch een unicum Hollywood. Noem maar eens 10 andere dramedies van dit kaliber.
Anyway, tot zover mijn lofzang voor de man achter de camera. Ik zou bijna vergeten dat deze film ook door andere mensen gedragen wordt. Door een sterke cast bijvoorbeeld, met een solide Clooney op kop. Verder wist vooral het onbezonnen vriendje (Nick Krause) van dochterlief te charmeren, net als enkele kleurrijke nevenpersonages.
Uiteindelijk gaat de film een beetje uit als een nachtkaars; de (halve) plottwists aan het eind konden het vuur niet echt opnieuw aanwakkeren. Maar hoe dan ook een verademing, dit soort cinema. 4*
Ik las hier dat mensen vonden dat de film traag op gang komt, maar ik vond het eerste uur juist wel aardig. Daarna was de spanningsboog al gezakt en de grootste uitdaging namelijk dat Clooney de relatie met zijn dochters verbeterd/weer een band opbouwt al volmaakt.
Het verhaal daarentegen mist diepgang om van een boeiend en meeslepend drama te kunnen spreken. Payne wou blijkbaar een groter publiek bereiken door het 'luchtig' te houden. hij had dat beter niet gedaan.

Shailene Woodley alleen al is een reden om een film minimaal een voldoende te geven, zij moet wel mijn favoriete actrice zijn, qua alles eigenlijk... Ook George Clooney vond ik prima spelen.
Hawaï heeft zijn charmes als locatie, maar die verschrikkelijke muziek erbij laat de zielige punten van de film aanvoelen als zwarte komedie. Zo jammer. In Aloha zag ik de meerwaarde er wel van in, hier zeker niet.
Een 6.
Mooie shots van het eiland. Maar soms net wat te traag.
Absoluut hoogtepunt van de film was voor mij echter rol die Woodley hier neerzet. Vooraf wist ik helemaal niet dat ze hier in zat maar zij tilt deze film eigenhandig naar een hoger niveau. Ik ken haar eigenlijk vooral van het redelijke Divergent (2014) en het tenenkrommende The Fault in Our Stars (2014). Na White Bird in a Blizzard (2014) is dit eigenlijk de tweede rol die ik van haar zie waarin ze wat meer pit heeft en dat ligt haar in mijn beleving beter.
Maar eerlijk is eerlijk over de hele linie is de cast erg goed en is dit een hele sterke uitgebalanceerde film die op alle fronten klopt met als extra bonus de prima rollen van Clooney en Woodley.
Erg goed
Ik begin toch stilaan fan te worden van Alexander Payne. Na Nebraska bevalt ook deze film me enorm, en verrast hij in positieve zin. Het sterktepunt vind ik hoe hij net zoals in Nebraska als geen ander een bepaalde sfeer kan neerzetten eigen aan de locatie die bovendien ook telkens vrij origineel en vernieuwend is. Voor mij werkte het opnieuw. En eigenlijk blinken zijn films wel uit in eenvoud en leren we met mondjesmaat de personages kennen via wat plotlijnen die uiteindelijk meer op de achtergrond van het gebeuren terechtkomen (in Nebraska, het "winnende" lot en hier de verkoop van het grond/eiland).
De acteurs en actrices doen hun werk ook goed. Ik vind het goed dat er al niet aan overacting wordt gedaan, wat doorgaans toch wel gebeurt bij dit soort films (die het goed doen op de Oscars). Shailene Woodley is een genot op het scherm (lekkere bees ook!), en ik ben nu al zwaar fan na het zien van het geweldige The Spectacular Now (aanrader!) en nu ook deze film. Zij was ook één van de redenen om deze film sneller te kijken dan gepland. En van George Clooney had ik het niet gedacht, maar ik heb ook genoten van zijn acteerprestatie. Ook een genot om die man aan het werk te zien, althans toch hier.
Heerlijke humor ook die een beetje doet denken aan Captain Fantastic / Nebraska. Geen humor die eigenlijk opvalt door het aantal grapjes, maar meer situatiehumor (uit licht absurde situaties). Niet dat ik lag te bolderen van te lachen, maar eigenlijk vond ik het wel momenten wel grappig. Ook mooie beelden geschoten en sporadisch ook wel goede passende muziek bij de interludes/tussenpauzes waar de film wat meer zijn tijd neemt.
Erg goed. Voorlopig een dikke 3,5* net zoals Nebraska, maar bij beide films hou ik er wel nog rekening mee dat ik die 3,5* nog omzet in een 4,0*
En vallen en opstaan, dat doet Matt King. Zijn schijnbaar perfecte leventje valt als een kaartenhuisje in elkaar wanneer zijn vrouw een bootongeluk krijgt en in coma ligt. Hij wordt met zijn neus op de feiten gedrukt, want ook het opvoeden van zijn kinderen als "stand-in vader" zou wel eens ruimer kunnen zijn dan aanvankelijk gedacht. Op de koop toe blijft hij twijfelen over de verkoop van een stuk land waarbij een meute neven en nichten op zijn huid zitten. Het verhaal wordt bovendien complexer wanneer blijkt dat zijn vrouw hem bedroog.
Dat is ook het mooie aan deze 'The descendants', de mixed up gevoelens die gecreëerd worden door de emotievolle gebeurtenissen. Hoe moet je reageren op iemand die je bedroog? Hoe moet je reageren als iemand je gezinsleven kapot maakte, duidend op Julie Speer? Over de doden niets dan goeds, het motto van de vader van Elizabeth? Of af en toe al vloekend in de kerk, het liefst wanneer niemand het hoort (Matt King)?
Ik heb alvast een goede George Clooney gezien, beter dan verwacht. De filmster wordt acteur. En ook Shailene Woodley mocht gezien worden, letterlijk en figuurlijk dan. The descendants is een ontroerende film. Het einde illustreert dat nog eens: inteder, intens en vooral ... er boenk op!
Maar deze film is wel goed, beter dan ik ooit had vermoed.
Clooney is goed in zijn rol evenals de jonge Shailene Woodley, die ik zelfs nog beter vind.
Het scenario is prima, af en toe met wat humor doorspekt, maar dat moet kunnen bij dit soort films, die dramatiek als hoofdthema hebben.
De prent heeft me van begin tot einde kunnen boeien, wat zelden gebeurt met een film met Clooney.
Maar ere wie ere toekomt, hij heeft me hier aangenaam verrast.
The Descendants is weer een knap staaltje vakmanschap van regisseur Alexander Payne. Payne weet als geen ander een film te maken over de tekortkomingen en het falen van de mens, en er tegelijkertijd ook een ironisch, zwartgallig en grappig sausje overheen te gooien. Sideways was hier een goed voorbeeld van, en The Descendants doet er nog een schepje bovenop.
De vrouw van Matt ligt in een coma en samen met zijn jongste dochter Scottie gaat hij op bezoek bij zijn oudste dochter om het nieuws te vertellen. Maar dan komt Matt erachter dat zijn vrouw vreemdging, en wordt een film over rouwen en omgaan met verlies ook een film over de zoektocht naar het waarom van het vreemdgaan. De film speelt zich af op Hawaï en dat zorgt voor een scherp contrast met het leed waar Matt en zijn dochters mee om moeten zien te gaan. Maar ondanks het zware onderwerp weet Payne met fantastische dialogen, sterke acteerprestaties en een aantal grappige en ontroerende scènes er ook een opbeurende en hoopvolle film van te maken. De briljante laatste scene is hier een goed voorbeeld van. Clooney is fantastisch in zijn Hawaï-shirt, slippers en korte broek, maar de echte ontdekking is Woodley als oudste dochter. Ze laat hier al zien een groot acteertalent te zijn. The Descendants is zo een sfeervol portret geworden over een afwezige vader/echtgenoot die erachter komt wat echt belangrijk is in het leven.