The Descendants (2011)

Kleine en fijne film!!! Zeer genoten en Clooney blijft gewoon een fantastische acteur.

Kon niet boeien, trage verhaallijn, onverschillige personages, traaaaaaggggg. Ik schrok van de humoristische scene, die zat er namelijk één in. Waardeloze film, misschien dat de liefhebbers van George het kunnen pruimen.1,5 ster voor de moeite.

De film komt zeer traag op gang en niet in een positieve manier. Het is soms slaapverwekkend en wordt pas interessant als Shailene Woodley op de proppen komt. Clooney alleen is niet genoeg in deze film en het zegt al genoeg dat hij wordt weggespeeld door Woodley in een bijrol. Ik hoop in elk geval meer van haar te zien, ook in The fault in our stars was ze geweldig. De mooie momenten zijn vrij zeldzaam. Ik heb amper de indruk dat iemand ook maar echt treurt voor Elizabeth in een coma. De zijsprong naar Brian Speer maakt het wel interessant en geeft het cachet wat road-movie gevoel.

Ik hou anders wel van de stijl om het gewone leven met z'n kleine dingen weer te geven. Maar daar horen toch ook wel emoties bij. En de Amerikaanse 'arthouse' (als je het een noemer wil geven) weet nog niet goed hoe ze dat moet aanpakken. Al bewees The fault in our stars (om weer die film te noemen) dat het wel kan.

Wat een slechte film zeg.. Magere verhaallijn, saai, onrealistisch, weinig emoties en dan ook nog eens een flauw optreden van Sid (wat deed hij sowieso in het hele verhaal?).

Snap echt niet dat de film bijna 2 uur moet duren. En een 3,39* snap ik al helemaal niet. Zal wel aan mij liggen..

Deze film heb ik op 3 januari van dit jaar op RTL 5 gezien. Nu is het sowieso al een lange film maar met alle reclame ertussen kon het mijn aandacht niet vasthouden. Saaie shots op Hawaï, een veel te wijze (puber) dochter die haar vader van advies dient en een George Clooney die niet kan hard lopen. Daar heb ik hartelijk om moeten lachen. Het ligt niet aan jou Nubis, ik sluit me aan bij jouw review.

En bij George Clooney kan ik het beeld van de reclame die hij maakt niet weg krijgen. Ik denk dan wanneer komt de koffie

Saai melodrama.

Gister nogmaals bekeken en het blijft een erg fijne film. Clooney acteert goed, maar zodra Woodley de film binnenwandelt begint de film pas echt op gang te komen. Woodley laat in deze film zien wat ze in haar mars heeft.

Erg matige film. Het kibbelt en kibbelt maar voort en gaat als een nachtkaars uit. Pffff blaas!

Uitstekende film. Prima acteerprestatie van Clooney. Sideways was al prachtig, deze doet er nauwelijks van onder.

“What is it that makes the women in my life destroy themselves?”

The Descendants is weer een knap staaltje vakmanschap van regisseur Alexander Payne. Payne weet als geen ander een film te maken over de tekortkomingen en het falen van de mens en er een heerlijk ironisch, zwartgallig en grappig sausje overheen te gooien. Sideways was daar een goed voorbeeld van en The Descendants doet er nog eens een schepje bovenop. De vrouw van Matt ligt in een coma en samen met zijn jongste dochter Scottie gaat hij op bezoek bij zijn oudste dochter om het nieuws te vertellen. Maar dan komt Matt erachter dat zijn vrouw vreemd ging en wordt een film over rouwen en omgaan met verlies ook een film over de zoektocht naar het waarom van het vreemdgaan.

In het geval van Matt betekent dit een zoektocht naar de man met wie zijn vrouw vreemdging. De film speelt zich af op Hawaï en dat zorgt voor een sterk contrast met het leed waar Matt en zijn dochters mee om moeten zien te gaan. Maar ondanks het zware onderwerp hangt er een bijna een luchtige sfeer over het geheel. Payne weet met fantastische dialogen, sterke acteerprestaties en een aantal grappige en ontroerende scènes de juiste toon aan te slaan. Als de oudste dochter Alexandra hoort dat haar moeder in coma ligt komt dat keihard aan en wanneer de drie op zoektocht gaan naar de minnaar van hun moeder/vrouw levert dat veel grappige situaties op. Zo balanceert Payne op een koord met aan beide zijde twee uitersten maar het voelt allemaal waarachtig aan en nergens onnatuurlijk. Het subplot rond de verkoop van een stuk grond dat al heel lang in het bezit van de familie van Matt is hangt er een beetje bij maar wordt gelukkig wel goed afgesloten. Clooney is fantastisch in zijn Hawaï-shirt, slippers en korte broek maar de echte ontdekking is toch Woodley als oudste dochter. Een geweldige acteerprestatie van haar. The Descendants is zo een sfeervol portret geworden over een afwezige vader/echtgenoot die erachter komt wat echt belangrijk is in het leven.

Hawaï, Clooney, rijkdom ... Niet meteen de gebruikelijke ingrediënten van Alexander Payne.

En toch krijg je geen Payne Light geserveerd. Gelukkig maar. De personages zijn als vanouds lekker cynisch en grofgebekt, inclusief het 10-jarige dochtertje. Voorts liet de regisseur ook het druilerige weer van zijn geliefde home state Nebraska overwaaien naar het tropische eiland. Wie hoopt op zonovergoten stranden en palmbomen, komt van een koude kermis thuis. Sure, de film bevat enkele mooie shots van Hawaï, maar de toon is eerder somber en onderkoeld.

Zo levert Payne opnieuw een rustig voortkabbelend dramaatje af, doorspekt met gevatte dialogen. Ook het evenwicht tussen kommer en comedy zit écht goed. En dat is misschien wel de belangrijkste troef van van deze film, want zoiets is toch een unicum Hollywood. Noem maar eens 10 andere dramedies van dit kaliber.

Anyway, tot zover mijn lofzang voor de man achter de camera. Ik zou bijna vergeten dat deze film ook door andere mensen gedragen wordt. Door een sterke cast bijvoorbeeld, met een solide Clooney op kop. Verder wist vooral het onbezonnen vriendje (Nick Krause) van dochterlief te charmeren, net als enkele kleurrijke nevenpersonages.

Uiteindelijk gaat de film een beetje uit als een nachtkaars; de (halve) plottwists aan het eind konden het vuur niet echt opnieuw aanwakkeren. Maar hoe dan ook een verademing, dit soort cinema. 4*

Het is allemaal te vlak en daardoor niet boeiend. De film heeft wel die fijne, lome, wat voortkabbelende stijl die Payne ook gebruikt in Sideways , maar daar gebeurt ondertussen veel grappigs/ontroerends en daarin zijn meerdere topacteurs. Die aspecten mist deze film dus.

Ik las hier dat mensen vonden dat de film traag op gang komt, maar ik vond het eerste uur juist wel aardig. Daarna was de spanningsboog al gezakt en de grootste uitdaging namelijk dat Clooney de relatie met zijn dochters verbeterd/weer een band opbouwt al volmaakt.

dikke duim voor Shailene Woodley! Clooney deed het ook wel goed.

Onderhoudend familiedrama. De rol van Sid was er een beetje met de haren bijgesleept, vandaar geen 4*.

De acteurs trekken de film net boven de middelmaat.

Het verhaal daarentegen mist diepgang om van een boeiend en meeslepend drama te kunnen spreken. Payne wou blijkbaar een groter publiek bereiken door het 'luchtig' te houden. hij had dat beter niet gedaan.

Mooie en ontroerende film met superbe acteerwerk, de drie gezinsleden voorop. Minpuntje vind ik dat ik soms de draadjes van de poppenspeler kon zien : als Matt zijn nachtelijk gesprek met Sid heeft blijkt de laatste ook serieus en niet-oppervalkkig te kunnen te zijn en een "verleden" te hebben, en het is mooi dat de kijker zo een andere kant van een schijnbaar eendimensioneel personage te zien krijgt, maar als ik even later zie hoe (Matt ziet hoe) de tot dan toe barse en onsympathieke vader van de comateuze Elizabeth heel teder zijn dochter over het gehavende gezicht strijkt en diep rouwt, denk ik meteen: "O kijk, zo krijg je van de schoonvader eveneens een andere kant te zien," en daardoor komt het me voor alsof het een programmapunt van Payne (of de romanschrijfster) is om de kijker te laten zien dat geen enkel mens alleen maar simpel of bits of wat dan ook is, waardoor ik meteen úít de "organische natuurlijkheid" van het verhaal word gehaald – maar dat is misschien een persoonlijke hang-up. Gelukkig houden het al genoemde goede acteerwerk, de toch wel spannende ontwikkeling rondom Brian Speer (kent iemand Matthew Lillard nog uit Scream ?) en de algemene melancholische sfeer de film op (hoog) niveau.

Aardige drama voor een keer, waar veel meer uitgehaald had kunnen worden. Échte emoties oproepen lukt de film niet; de relatie tussen Matt, Alexandra en Scottie bereikt wel een leuke fase, maar omtrent hun vrouw/moeder blijft het ongeloofwaardig oppervlakkig.

Shailene Woodley alleen al is een reden om een film minimaal een voldoende te geven, zij moet wel mijn favoriete actrice zijn, qua alles eigenlijk... Ook George Clooney vond ik prima spelen.

Hawaï heeft zijn charmes als locatie, maar die verschrikkelijke muziek erbij laat de zielige punten van de film aanvoelen als zwarte komedie. Zo jammer. In Aloha zag ik de meerwaarde er wel van in, hier zeker niet.

Een 6.

Clooney speelt erg goed maar het is Woodley die de show steelt.

Mooie shots van het eiland. Maar soms net wat te traag.

Soms heb ik wel eens van die films die ik om de een of andere reden negeer of vergeet te kijken. The Descendants is hier een prima voorbeeld van. Clooney met zijn gladde voorkomen kan me maar zelden bekoren maar hier komt hij verdomd goed voor de dag. Nu moet gezegd dat hij hier ook wel een dankbare rol heeft en dat de film qua scenario goed in elkaar zit. De toon van de film is erg sterk. Sentimenteel of kitscherig wordt het nergens en het sfeertje van Hawaï blijft de hele film voelbaar.

Absoluut hoogtepunt van de film was voor mij echter rol die Woodley hier neerzet. Vooraf wist ik helemaal niet dat ze hier in zat maar zij tilt deze film eigenhandig naar een hoger niveau. Ik ken haar eigenlijk vooral van het redelijke Divergent (2014) en het tenenkrommende The Fault in Our Stars (2014). Na White Bird in a Blizzard (2014) is dit eigenlijk de tweede rol die ik van haar zie waarin ze wat meer pit heeft en dat ligt haar in mijn beleving beter.

Maar eerlijk is eerlijk over de hele linie is de cast erg goed en is dit een hele sterke uitgebalanceerde film die op alle fronten klopt met als extra bonus de prima rollen van Clooney en Woodley.

Erg goed

Geweldige film.

Ik begin toch stilaan fan te worden van Alexander Payne. Na Nebraska bevalt ook deze film me enorm, en verrast hij in positieve zin. Het sterktepunt vind ik hoe hij net zoals in Nebraska als geen ander een bepaalde sfeer kan neerzetten eigen aan de locatie die bovendien ook telkens vrij origineel en vernieuwend is. Voor mij werkte het opnieuw. En eigenlijk blinken zijn films wel uit in eenvoud en leren we met mondjesmaat de personages kennen via wat plotlijnen die uiteindelijk meer op de achtergrond van het gebeuren terechtkomen (in Nebraska, het "winnende" lot en hier de verkoop van het grond/eiland).

De acteurs en actrices doen hun werk ook goed. Ik vind het goed dat er al niet aan overacting wordt gedaan, wat doorgaans toch wel gebeurt bij dit soort films (die het goed doen op de Oscars). Shailene Woodley is een genot op het scherm (lekkere bees ook!), en ik ben nu al zwaar fan na het zien van het geweldige The Spectacular Now (aanrader!) en nu ook deze film. Zij was ook één van de redenen om deze film sneller te kijken dan gepland. En van George Clooney had ik het niet gedacht, maar ik heb ook genoten van zijn acteerprestatie. Ook een genot om die man aan het werk te zien, althans toch hier.

Heerlijke humor ook die een beetje doet denken aan Captain Fantastic / Nebraska. Geen humor die eigenlijk opvalt door het aantal grapjes, maar meer situatiehumor (uit licht absurde situaties). Niet dat ik lag te bolderen van te lachen, maar eigenlijk vond ik het wel momenten wel grappig. Ook mooie beelden geschoten en sporadisch ook wel goede passende muziek bij de interludes/tussenpauzes waar de film wat meer zijn tijd neemt.

Erg goed. Voorlopig een dikke 3,5* net zoals Nebraska, maar bij beide films hou ik er wel nog rekening mee dat ik die 3,5* nog omzet in een 4,0*

Dit is intussen mijn derde Payne en ook deze is me zeer goed bevallen. Payne slaagt er telkens in warme menselijke films te maken. Het zijn vaak luchtige films met een vleugje dramatiek gekruid met een laagje subtiele humor. Films waarin je jezelf kan in herkennen doordat de personages net als jezelf vele talenten hebben, maar eveneens gebreken waarbij vallen, opstaan en zich herpakken een deel zijn van het leven. Matt King vat het in de begingeneriek goed samen: Hawaï lijkt voor velen misschien het paradijs op aarde, maar ook dat paradijs ontsnapt niet aan de dingen des levens zoals kanker, echtscheidingen en andere doemscenario's...

En vallen en opstaan, dat doet Matt King. Zijn schijnbaar perfecte leventje valt als een kaartenhuisje in elkaar wanneer zijn vrouw een bootongeluk krijgt en in coma ligt. Hij wordt met zijn neus op de feiten gedrukt, want ook het opvoeden van zijn kinderen als "stand-in vader" zou wel eens ruimer kunnen zijn dan aanvankelijk gedacht. Op de koop toe blijft hij twijfelen over de verkoop van een stuk land waarbij een meute neven en nichten op zijn huid zitten. Het verhaal wordt bovendien complexer wanneer blijkt dat zijn vrouw hem bedroog.

Dat is ook het mooie aan deze 'The descendants', de mixed up gevoelens die gecreëerd worden door de emotievolle gebeurtenissen. Hoe moet je reageren op iemand die je bedroog? Hoe moet je reageren als iemand je gezinsleven kapot maakte, duidend op Julie Speer? Over de doden niets dan goeds, het motto van de vader van Elizabeth? Of af en toe al vloekend in de kerk, het liefst wanneer niemand het hoort (Matt King)?

Ik heb alvast een goede George Clooney gezien, beter dan verwacht. De filmster wordt acteur. En ook Shailene Woodley mocht gezien worden, letterlijk en figuurlijk dan. The descendants is een ontroerende film. Het einde illustreert dat nog eens: inteder, intens en vooral ... er boenk op!

Ik sta altijd een beetje sceptisch tegenover en film met George Clooney, omdat het niet echt mijn favoriete acteur is mede omdat hij me al dikwijls heeft teleurgesteld.

Maar deze film is wel goed, beter dan ik ooit had vermoed.

Clooney is goed in zijn rol evenals de jonge Shailene Woodley, die ik zelfs nog beter vind.

Het scenario is prima, af en toe met wat humor doorspekt, maar dat moet kunnen bij dit soort films, die dramatiek als hoofdthema hebben.

De prent heeft me van begin tot einde kunnen boeien, wat zelden gebeurt met een film met Clooney.

Maar ere wie ere toekomt, hij heeft me hier aangenaam verrast.

“Paradise? Paradise can go fuck itself!”

The Descendants is weer een knap staaltje vakmanschap van regisseur Alexander Payne. Payne weet als geen ander een film te maken over de tekortkomingen en het falen van de mens, en er tegelijkertijd ook een ironisch, zwartgallig en grappig sausje overheen te gooien. Sideways was hier een goed voorbeeld van, en The Descendants doet er nog een schepje bovenop.

De vrouw van Matt ligt in een coma en samen met zijn jongste dochter Scottie gaat hij op bezoek bij zijn oudste dochter om het nieuws te vertellen. Maar dan komt Matt erachter dat zijn vrouw vreemdging, en wordt een film over rouwen en omgaan met verlies ook een film over de zoektocht naar het waarom van het vreemdgaan. De film speelt zich af op Hawaï en dat zorgt voor een scherp contrast met het leed waar Matt en zijn dochters mee om moeten zien te gaan. Maar ondanks het zware onderwerp weet Payne met fantastische dialogen, sterke acteerprestaties en een aantal grappige en ontroerende scènes er ook een opbeurende en hoopvolle film van te maken. De briljante laatste scene is hier een goed voorbeeld van. Clooney is fantastisch in zijn Hawaï-shirt, slippers en korte broek, maar de echte ontdekking is Woodley als oudste dochter. Ze laat hier al zien een groot acteertalent te zijn. The Descendants is zo een sfeervol portret geworden over een afwezige vader/echtgenoot die erachter komt wat echt belangrijk is in het leven.

"They paved paradise to put up a parking lot" Een heerlijke film die nogal loom en laid back is, gelijk aan de aard van de locatie waar hij zich afspeelt, Hawaii. George Clooney is Matt King, een advocaat en een grootgrondbezitter in Hawaii. Hij staat voor een moeilijke beslissing. Vanwege the law against perpetuities moet zijn familie een groot stuk grond verkopen omdat ze het anders kwijt raken aan de staat. Zijn familie, een zooitje klaplopers die er bij lopen als toeristen (o.a. Beau Bridges) terwijl ze er geboren zijn, willen het aan een projectontwikkelaar verkopen die er een hotel en een golfbaan op wil zetten en daarmee zouden ze een enorm fortuin verdienen en is hun kostje gekocht. Matt heeft de eindbeslissing maar hij twijfelt want hij beseft dat daarmee zo'n beetje het laatste stukje van ongerept Hawaii ook zal verdwijnen. Tegelijk heeft hij ook wat anders aan zijn hoofd want zijn vrouw ligt in coma en er is geen kans op herstel. Hij moet dit aan zijn dochters vertellen. Zijn 17 jarige dochter Alexandra(Shailene Woodley) heeft ook nog nieuws voor hem wat zijn leven nog complexer zal maken. Clooney speelt werkelijk fantastisch! Op het eerste oog komt hij nogal doods over maar wie beter kijkt ziet gewoon dat hij een man speelt die op zijn tandvlees loopt en met kunst en vliegwerk overeind probeert te blijven. Hij is een speelbal tussen zijn dochters, zijn inhalige familie, zijn horkerige schoonvader die hem te min vind voor zijn dochter, het lapzwanzige vriendje van zijn dochter, de hypocriete vrienden van hem en zijn vrouw en niet in de laatste plaats zijn vrouw zelf. Met een geforceerde gelatenheid ondergaat hij zijn lot als hun speelbal. Door die gelatenheid geeft hij de andere acteurs, met name Woodley en Robert Forster om de overhand te nemen en te schitteren. Zelf toont hij zijn klasse voornamelijk middels zijn specialiteit: non verbale communicatie. Enkel met het afscheid van zijn vrouw laat hij die gelatenheid even varen. De kracht van de film is dat het vrijwel alles in het ongewisse laat. We zullen nooit weten wat de uitkomst is van zijn beslissing om het land niet te verkopen en wat zijn vrouw bezielde om een affaire aan te knopen met een kneus als Matthew 'fucking' Lillard,of all people! De film bevat zowel de oude als de nieuwe sheriff van Twin Peaks Michael Ontkean, in zijn laatste acteerrol, en Robert Forster.

Melodrama met af en toe een wat luchterige insteek. Geen zwaar beladen emotioneel verhaal. En daar gaat het volgens mij voor velen wat de verkeerde kant op. Doordat het allemaal wat braafjes blijft zonder echte diepgang is het een rustig voortkabbelend verhaal. Beetje zoals Sideways, een andere film van deze regisseur. Alleen wist Sideways mij iets meer te boeien.

George Clooney speelt een zeer rustige rol als vader die plots geconfronteerd wordt met de zorg over zijn 2 dochters. En één van die dochters wordt vertolkt door Shailene Woodley die ik al kende van de Divergent franchise. Hier was ze alleen 4 jaar jonger. Maar ze doet het goed. Beloftevolle actrice... Film op zich heeft veel emotionele scènes, vele traantjes, maar ontroerde mij niet echt. Was nergens zelf echt onder de indruk. Niet echt meeslepend. Zoals eerder gezegd, film heeft een vast tempo, zonder ups and downs. En dat tempo is traag. Je moet er van houden. Wel vele mooie sfeerbeelden van Hawaï, waar alles zich afspeelt. 3*

Een pareltje. Fijnzinnig geacteerd.

Paradise can go fuck itself.

Familiedrama die ik maar eens geprobeerd heb vanwege de bekende titel en verschillende Oscarnominaties, waarvan de film er overigens geen won. En na een stroeve start lijkt dit toch een meer dan redelijke slowburner.

Het stroeve lijkt in de beginfase te zitten in het contrasterende beeld. Je hebt het paradijs en de problemen, je hebt de problemen maar toch ook een luchtige sfeer, je hebt de problemen en een onwerkelijk verwachtingspatroon en tenslotte het hatelijke gedrag van dochter en dat domme vriendje tegenover Matt. Het is in die fase dat ik me afvraag waar dit nu precies allemaal naar toe moet. De vermeende relatie die de grond, hoop en gedachtegoed flink laat schudden is nog meer contrasterend met waar men naar toe aan het werken is, een afscheid uiteraard, maar geeft wel de eerste echt interessante prikkel af die de film boeiender maakt, net als de veranderende wisselwerking met Alex.

Mijn hemel zeg, je vrouw zal toch vreemd gaan met Matthew Lillard, man man man...! Wat heb je dan fout gedaan? Wat een kwal is dat altijd al joh, vanaf Scream af aan, ik kan dat domme hoofd met die intonatie niet aanhoren en dan heeft 'Brian' ook nog een relatie met Judy Greer. De schok is groot voor Matt, het plan dat hij samen bedenkt en uitvoert met Alex best wel grappig. Het blijkt maar weer dat ieder op zijn eigen manier met verlies om gaat , vooral als er een dergelijk skelet uit de kast valt. En eenmaal op gang, het gedoe over het stuk land dat verkocht gaat worden buiten beschouwing gelaten, is The Descendants toch een interessant schets van een man die zijn omgeving moet voorbereiden op het afscheid van zijn stervende vrouw en an passant weer wat meer feeling krijgt met zijn dochters.

Apart is de Hawaïaanse muziek, fraai zijn de landschappen, prima is de rol van Clooney waar ook zeker Woodley en de jonge Miller genoemd mag worden en de luchtige wijze waarop dit tragisch, soms komische geheel vertelt wordt, slaagt dan toch nog wel. Niet voldoende overigens voor een plek in de collectie of dat ik de film vaker ga zien, maar wel boeiend genoeg voor een keer.

George Clowney kan heel grappig rennen, dat wordt hier goed uitgebuit. Verder vind ik hem niet zo erg op z'n plaats, maar dat ligt ook aan de film die maar ten dele echt uit de verf komt.
Het basisidee om Matt (sowieso een eikel die z'n vrouw verwaarloosde en dus nul komma nul sympathiek wil worden) op zoek te laten gaan naar de man waar z'n vrouw verliefd op is (andersom niet, zo blijkt), vind ik niet erg sterk.
Verder zijn de bijrollen zo goed dat ik liever Matts rol geschrapt had gezien.

De film heeft zeker z'n momenten en Payne (wederom met partners in crime Taylor, Tent, Kent en vast een paar meer) weet er her en der nog wel zijn unieke stempel op te zetten, maar een 7 lijkt me wel genoeg.

Deze film doet weinig fout, maar wist me niet te raken en wist ook vaak de aandacht er niet bij te houden. Vreemd, want ergens ligt dit wel in mijn straatje, maar Payne smaakte me al eerder niet. Acteerwerk is prima (Clooney kan ik altijd goed hebben), prima locaties, fijne sfeer, zo'n lekkere slice of life in plaats van een verhaal van a tot z, en een mooi kabbelend tempo. Maar als gezegd, de film blijft steeds niet boeien. 3,0*.