The Descendants (2011)

Clooney en Woodley, ja dat rijmt, en acteren uitstekend, maar wat die acteur die Sid ten tonele brengt in het verhaal doet is voor mij een spelbreker; is het komedie of slapstick? Verder een niet bijzonder boeiend verhaal en Hawaï vind ik sowieso te klam en broeierig. Afijn, een snel te vergeten niemendalletje.

Een Oscarnominatie nog wel.

Blijkbaar heb ik eerder films gezien van regisseur Payne, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik helemaal niets meer weet van die andere projecten. The Descendants kwam vooral onder de aandacht vanwege het binnenharken van de nominatie. Positief is dat ik deze film moeilijk een prijzenvanger kan noemen. Daarvoor voelt het te persoonlijk en afwijkend aan, terwijl de inhoud allesbehalve is.

Clooney is ouderwets sterk, maar toch ben ik geen liefhebber van hem in deze specifieke film. Vooral omdat ik de rol nauwelijks onderscheidend vind van andere Clooney-personages, waardoor ik de indruk krijg dat dit heel erg op de automatische piloot is geacteerd. Typisch het werk van een professional die eigenlijk helemaal niets geeft om het project en gewoon doet wat hij moet doen. Om die redenering vind ik Woodley en Miller een stuk sympathieker, maar tot een nominatie mocht dat dan weer niet komen.

De eerste helft van de film vond ik niet erg sterk. De balans tussen drama en komedie is stabiel, maar de ietwat opzichtige en geforceerde pogingen om de film luchtig te houden via humor zit de toonzetting in de weg. Dat zorgt ook voor toevoegingen zoals Krause als Sid, die in het begin onuitstaanbaar is. Wel handig dat dit soort wietventjes in de tweede helft automatisch een IQ-stijging van 60 krijgen. Wat mij betreft had het personage achterwege gelaten mogen worden, maar voor nu is het zoals het is.

De tweede helft vond ik mooier. De dramatiek wordt ook meer naar voren geschoven en Payne laat het allemaal persoonlijk en oprecht aanvoelen. Ik voelde het gezin niet echt naar elkaar toe groeien zoals waarschijnlijk wel bedoeld was, maar de acteerprestaties zijn sterk en de toonzetting nooit te zwaar. Ik voelde niets bij het afscheid, maar ik vond het wel lief. Wat me wel raakte was toen Miller het nieuws van overlijden voor het eerst hoorde. Hawaii als locatie zelf is ook geweldig gekozen en levert fraaie sfeerbeelden op. Ik ben ooit op 4 van die eilanden geweest en de sfeer van deze film komt aardig overeen met die ervaring.

Sympathieke en soms mooie film. Nominatiewaardig vond ik het niet, maar het is toch net wat stabieler en vlotter dan een hoop soortgenoten. Ook eens fijn om een film te zien die niet enkel en alleen op de zware toonzetting voortborduurt, maar gewoon een geheel creëert dat oprecht aanvoelt. Ik heb dan ook best genoten en de speelduur van 115 minuten vloog in een mum van tijd voorbij. Fijn filmpje voor een keer.

Prima film met een goed verhaal. Kijkt lekker weg.

The Descendants is een heel klein filmpje wat groots weet uit te blinken. Ik kon er op alle fronten van genieten. Zo komen ze niet veel voorbij. Gewoon prachtig.

Mja, doorgaans liggen dit soort "kleine" Amerikaanse films (The way way back, Sideways, Little miss Sunshine, The stationagent) mij wel maar deze vond ik wat tegenvallen.

Naar mijn mening wat zielloos gespeeld, gekunsteld plot, flauwige muziek die alles direct ontkracht.

De bedoeling van het verrekt irritante vriendje was me ook niet helemaal duidelijk, moest dit zo'n "aanvankelijk-irritant-maar-uiteindelijk-ontwapenend" karakter voorstellen?