The King's Speech (2010)

Ik ken niet zo veel van het Britse koningshuis, maar wou toch eventjes de stamboom opsnorren vooraleer ik de film aanvatte. The king’s speech was destijds een terechte winnaar op de Oscars. De film wisselt grappige met onroerende momenten af. Vooral het samenspel tussen dokter Logue en de hertog was subliem en zeer aangenaam om volgen. Hun eerste contact sprong uit het oog, maar ook alle andere conversaties tussen beiden waren momenten om naar uit te kijken. Stotteren was wel degelijk een immens probleem voor een prominent voorbeeldfiguur in tijden waarin media (radio) ontontbeerlijk was geworden. En ook WOII stond voor de deur en menig zullen wel getwijfeld hebben over de daadkracht van de nieuwe koning(en) na het overlijden van de sterke George V die Groot-Brittannië doorheen WOI en de Ierse opstanden heeft geloodst.

Maar de film biedt meer dan louter uitstekende dialogen, in voorkomend geval tussen Bertie en Lionel. Ook Helena Bonham Carter deed het goed als toegewijde echtgenote en ook Guy Pierce viel niet uit zijn rol. Tijdens Darkest hour, de film over Churchill, kwam George VI me toch anders over dan in deze film, daadkrachtiger vooral.
De sfeer en omkadering werd zeer goed weergegeven. Ik blijf me steeds verbazen over het feit dat het protocol het steeds haalt van normale mesenlijke emotionele reacties zoals bij het overlijden van de oude koning en de onmiddellijke aanstelling van de nieuwe koning. Of het moment dat Albert zelf de troont bestijgt en hij zijn dochters voor het eerst ziet.

De film werkt toe naar de ultieme speech en je ziet het personage van Firth duidelijk groeien in de film. Uitstekende regie van Hooper die zich gesterkt mag voelen van de even uitmuntende acteerprestaties. Leunt dicht tegen de 4,5*aan. Mooi!

Goede film, die vooral uitblinkt op vlak van de sterke acteerprestaties. Anderzijds is een film die twee uur lang dieper ingaat op de stotterproblematiek van een voormalige Britse koning toch iets teveel van het goede. De film had op de stotterproblematiek na weinig te bieden, omdat het leven in een koninklijke familie toch niet interessant genoeg is, al was het nu ook niet zo dat de film daardoor begon te vervelen. De film kent eerder een constant maar degelijk tempo, met weinig uitschieters. Een ander sterk punt naast de acteerprestaties is de set design, en dat is wel een iets dat vaker terugkomt in de films van Tom Hooper. Voor mij niet één van de sterkste films van het jaar 2010, maar wel een film die één van de beste acteerprestaties kent van dat jaar (van zowel Firth als Rush).

Als je historische opnamen van George VI beluistert, hoor je dat hij vooral veel pauzes inlaste, ook op onlogische plaatsen, maar dat hij zelden klanken herhaalde. Colin Firth slaagt erin van dat gestotter geen flauw komisch effect te maken maar een pijnlijke belemmering. De oorzaak was wellicht psychologisch. De vorst was bang van z'n vader en voelde de druk van de verplichtingen en verwachtingen op hem wegen. Hij kon zichzelf niet zijn; moest rechtshandig schrijven terwijl hij linkshandig was.

Portretten van z'n nobele voorouders staren hem berispend aan. De grote microfoon wordt vanuit kikkerperspectief getoond om hem dreigender te maken. Dan komt z'n angstige gezicht in close-up. De technologie, kostuums en decors van de jaren '30 zijn goed gereconstrueerd. Bepaalde details schijnen niet te kloppen, maar je wordt toch wel meegesleept naar een andere tijd. De toespraak op het einde is mooi gemonteerd, met plechtige muziek van Beethoven en reacties van toehoorders uit alle lagen van de bevolking.

Een geweldige nevenrol is er voor Geoffrey Rush. Lionel Logue was een Australiër, maar het is aannemelijk dat hij met een Brits accent sprak, de norm voor eloquent Engels. Hij lijkt op een poppenspeler die de touwtjes in handen heeft, maar met goede bedoelingen. Er is een tegenstelling tussen de echtgenotes van de twee broers. Elizabeth (Helena Bonham Carter) is de zachte kracht op de achtergrond die haar echtgenoot steunt; Wallis Simpson de verleidster die Edward VIII de afgrond in trekt.

Die subjectieve invalshoek was ook aanwezig in de koningsdrama's van Shakespeare. Op die traditie borduurde David Seidler voort toen hij het script schreef. Hij speelde al met het idee voor een toneelstuk in de jaren '70, maar moest wachten tot na de dood van Elizabeth in 2002. Uit het resultaat spreekt een liefde voor de Engelse taal en een vertrouwdheid met de Britse geschiedenis.

Goed.

Lang uitgesteld, deze The King's Speech. Onterecht. Ietwat stroperig, soms zelfs wat stoffig en de echte charme die "kostuumdrama's" kunnen hebben, heeft deze niet.
Maar ik vind de setting interessant, zeker als de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog af en toe het verhaal in sluipt.

Daarenboven werkt de tandem Colin Firth - Geoffrey Rush ook gewoon goed. Niet meesterlijk goed, maar wel gewoon degelijk. Firth is een beetje saaie klaas, maar op een bepaalde manier past dat wel in de wisselwerking met de meer flamboyante Lionel Logue zoals door Rush neergezet.

Ook wel wat spijtig dat de makers naar het einde toe wat uit de bocht gaan. Met een dramatisch klinkend strijkorkest wordt gedaan alsof de toespraak een mijlpaal in de wereldgeschiedenis is, terwijl ik het liever wat bitterzoet had gehad - het is immers een trieste boodschap bij de start van een trieste periode. Dat hoeft niet als "overwinning" neergezet te worden.

3,5

Doorsnee Oscarwinnaar.

Dat klinkt misschien wat vreemd, maar ik vind dit soort films wel echt de typische soort films die de oscars winnen. Meestal gebaseerd op een waargebeurd verhaal, met een grote namen cast en een dramaverhaal. Deze is ook zeker niet anders.

Firth is best prima bezig desondanks. Echter, ondanks dat hij soms best sterk bezig is, is de Engelse humor (vast wel zo bedoeld) soms iets te geforceerd en sterk aangezet. Het is iets te awkward om echt grappig te zijn en te sterk aangezette Engelse humor ligt me nooit volledig.

Rush is ook bovengemiddeld bezig, maar krijgt voor de rest verrassend weinig om zichzelf een beetje mee te bewijzen. Het is vooral de typische "bijpersonage" waarbij je de chemie en band tussen Firth en Rush al vanaf het begin kan uittekenen.

Bovendien rook ik weinig chemie tussen de twee. Nergens is het meeslepend, ontroerend, grappig of met enige impact. Wel tamelijk entertaining, er gebeurd net genoeg om het boeiend te houden, maar voor een Oscarwinnaar met zo'n gemiddelde verwacht ik simpelweg gewoon meer bijzondere materialen.

Wat wel goed gelukt is is de sfeer. Er hangt duidelijk een oud sfeertje dat goed is neergezet en sommige scenes zijn ijzingwekkend sfeervol in beeld gebracht. Denk maar aan de eerste speech in het stadion maar ook zeker de laatste "King's Speech". Qua regie zit het dus allemaal wel goed.

Maar voor de rest vooral niet al te bijzonder naar mijn mening. Je komt er wel snel doorheen en de sfeer is correct gedaan, maar voor de rest is er weinig vonk in de chemie en dan heb je gewoon acteurs die goed acteren. Misschien ook beter geweest als de wat dommige humor even wat minder geforceerd aangezet was.

Ik vind films en series over het Britse koningshuis meestal erg goed. Maar deze vond ik niet om doorheen te komen.

Ik heb de film nog niet gezien, wat ik me er zo vooraf van voorstel is een verhaal over een koning die stottert en daar problemen heeft. Hoe ik het me zo voorstel is dat hij vervolgens aan het eind van de film een emotionele speech geeft waarbij hij zijn stotteren toch overwonnen heeft, zit ik er ver vanaf?

Is het de alsnog de moeite waard deze film te kijken?

Ik neem aan dat dat een retorische vraag was, maxroelofs?

Het is een beetje grappend bedoeld natuurlijk, al is het misschien wel een gevoel wat gebruikers herkennen bij bepaalde films.