The King's Speech (2010)

Ik ken niet zo veel van het Britse koningshuis, maar wou toch eventjes de stamboom opsnorren vooraleer ik de film aanvatte. The king’s speech was destijds een terechte winnaar op de Oscars. De film wisselt grappige met onroerende momenten af. Vooral het samenspel tussen dokter Logue en de hertog was subliem en zeer aangenaam om volgen. Hun eerste contact sprong uit het oog, maar ook alle andere conversaties tussen beiden waren momenten om naar uit te kijken. Stotteren was wel degelijk een immens probleem voor een prominent voorbeeldfiguur in tijden waarin media (radio) ontontbeerlijk was geworden. En ook WOII stond voor de deur en menig zullen wel getwijfeld hebben over de daadkracht van de nieuwe koning(en) na het overlijden van de sterke George V die Groot-Brittannië doorheen WOI en de Ierse opstanden heeft geloodst.

Maar de film biedt meer dan louter uitstekende dialogen, in voorkomend geval tussen Bertie en Lionel. Ook Helena Bonham Carter deed het goed als toegewijde echtgenote en ook Guy Pierce viel niet uit zijn rol. Tijdens Darkest hour, de film over Churchill, kwam George VI me toch anders over dan in deze film, daadkrachtiger vooral.

De sfeer en omkadering werd zeer goed weergegeven. Ik blijf me steeds verbazen over het feit dat het protocol het steeds haalt van normale mesenlijke emotionele reacties zoals bij het overlijden van de oude koning en de onmiddellijke aanstelling van de nieuwe koning. Of het moment dat Albert zelf de troont bestijgt en hij zijn dochters voor het eerst ziet.

De film werkt toe naar de ultieme speech en je ziet het personage van Firth duidelijk groeien in de film. Uitstekende regie van Hooper die zich gesterkt mag voelen van de even uitmuntende acteerprestaties. Leunt dicht tegen de 4,5*aan. Mooi!

Goede film, die vooral uitblinkt op vlak van de sterke acteerprestaties. Anderzijds is een film die twee uur lang dieper ingaat op de stotterproblematiek van een voormalige Britse koning toch iets teveel van het goede. De film had op de stotterproblematiek na weinig te bieden, omdat het leven in een koninklijke familie toch niet interessant genoeg is, al was het nu ook niet zo dat de film daardoor begon te vervelen. De film kent eerder een constant maar degelijk tempo, met weinig uitschieters. Een ander sterk punt naast de acteerprestaties is de set design, en dat is wel een iets dat vaker terugkomt in de films van Tom Hooper. Voor mij niet één van de sterkste films van het jaar 2010, maar wel een film die één van de beste acteerprestaties kent van dat jaar (van zowel Firth als Rush).

Als je historische opnamen van George VI beluistert, hoor je dat hij vooral veel pauzes inlaste, ook op onlogische plaatsen, maar dat hij zelden klanken herhaalde. Colin Firth slaagt erin van dat gestotter geen flauw komisch effect te maken maar een pijnlijke belemmering. De oorzaak was wellicht psychologisch. De vorst was bang van z'n vader en voelde de druk van de verplichtingen en verwachtingen op hem wegen. Hij kon zichzelf niet zijn; moest rechtshandig schrijven terwijl hij linkshandig was.

Portretten van z'n nobele voorouders staren hem berispend aan. De grote microfoon wordt vanuit kikkerperspectief getoond om hem dreigender te maken. Dan komt z'n angstige gezicht in close-up. De technologie, kostuums en decors van de jaren '30 zijn goed gereconstrueerd. Bepaalde details schijnen niet te kloppen, maar je wordt toch wel meegesleept naar een andere tijd. De toespraak op het einde is mooi gemonteerd, met plechtige muziek van Beethoven en reacties van toehoorders uit alle lagen van de bevolking.

Een geweldige nevenrol is er voor Geoffrey Rush. Lionel Logue was een Australiër, maar het is aannemelijk dat hij met een Brits accent sprak, de norm voor eloquent Engels. Hij lijkt op een poppenspeler die de touwtjes in handen heeft, maar met goede bedoelingen. Er is een tegenstelling tussen de echtgenotes van de twee broers. Elizabeth (Helena Bonham Carter) is de zachte kracht op de achtergrond die haar echtgenoot steunt; Wallis Simpson de verleidster die Edward VIII de afgrond in trekt.

Die subjectieve invalshoek was ook aanwezig in de koningsdrama's van Shakespeare. Op die traditie borduurde David Seidler voort toen hij het script schreef. Hij speelde al met het idee voor een toneelstuk in de jaren '70, maar moest wachten tot na de dood van Elizabeth in 2002. Uit het resultaat spreekt een liefde voor de Engelse taal en een vertrouwdheid met de Britse geschiedenis.

Goed.

Lang uitgesteld, deze The King's Speech. Onterecht. Ietwat stroperig, soms zelfs wat stoffig en de echte charme die "kostuumdrama's" kunnen hebben, heeft deze niet.

Maar ik vind de setting interessant, zeker als de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog af en toe het verhaal in sluipt.

Daarenboven werkt de tandem Colin Firth - Geoffrey Rush ook gewoon goed. Niet meesterlijk goed, maar wel gewoon degelijk. Firth is een beetje saaie klaas, maar op een bepaalde manier past dat wel in de wisselwerking met de meer flamboyante Lionel Logue zoals door Rush neergezet.

Ook wel wat spijtig dat de makers naar het einde toe wat uit de bocht gaan. Met een dramatisch klinkend strijkorkest wordt gedaan alsof de toespraak een mijlpaal in de wereldgeschiedenis is, terwijl ik het liever wat bitterzoet had gehad - het is immers een trieste boodschap bij de start van een trieste periode. Dat hoeft niet als "overwinning" neergezet te worden.

3,5

Doorsnee Oscarwinnaar.

Dat klinkt misschien wat vreemd, maar ik vind dit soort films wel echt de typische soort films die de oscars winnen. Meestal gebaseerd op een waargebeurd verhaal, met een grote namen cast en een dramaverhaal. Deze is ook zeker niet anders.

Firth is best prima bezig desondanks. Echter, ondanks dat hij soms best sterk bezig is, is de Engelse humor (vast wel zo bedoeld) soms iets te geforceerd en sterk aangezet. Het is iets te awkward om echt grappig te zijn en te sterk aangezette Engelse humor ligt me nooit volledig.

Rush is ook bovengemiddeld bezig, maar krijgt voor de rest verrassend weinig om zichzelf een beetje mee te bewijzen. Het is vooral de typische "bijpersonage" waarbij je de chemie en band tussen Firth en Rush al vanaf het begin kan uittekenen.

Bovendien rook ik weinig chemie tussen de twee. Nergens is het meeslepend, ontroerend, grappig of met enige impact. Wel tamelijk entertaining, er gebeurd net genoeg om het boeiend te houden, maar voor een Oscarwinnaar met zo'n gemiddelde verwacht ik simpelweg gewoon meer bijzondere materialen.

Wat wel goed gelukt is is de sfeer. Er hangt duidelijk een oud sfeertje dat goed is neergezet en sommige scenes zijn ijzingwekkend sfeervol in beeld gebracht. Denk maar aan de eerste speech in het stadion maar ook zeker de laatste "King's Speech". Qua regie zit het dus allemaal wel goed.

Maar voor de rest vooral niet al te bijzonder naar mijn mening. Je komt er wel snel doorheen en de sfeer is correct gedaan, maar voor de rest is er weinig vonk in de chemie en dan heb je gewoon acteurs die goed acteren. Misschien ook beter geweest als de wat dommige humor even wat minder geforceerd aangezet was.

Ik vind films en series over het Britse koningshuis meestal erg goed. Maar deze vond ik niet om doorheen te komen.

Ik heb de film nog niet gezien, wat ik me er zo vooraf van voorstel is een verhaal over een koning die stottert en daar problemen heeft. Hoe ik het me zo voorstel is dat hij vervolgens aan het eind van de film een emotionele speech geeft waarbij hij zijn stotteren toch overwonnen heeft, zit ik er ver vanaf?

Is het de alsnog de moeite waard deze film te kijken?

Ik neem aan dat dat een retorische vraag was, maxroelofs?

Het is een beetje grappend bedoeld natuurlijk, al is het misschien wel een gevoel wat gebruikers herkennen bij bepaalde films.

Een standaard oscarwinnaar over twee tegenpolen die de beste vrienden worden en hun angsten en conflicten moeten overwinnen. Ondanks dat het al honderd keer gedaan is staat The King's Speech daar net iets boven, het gaat immers over het koningshuis, de machtigste mensen van het land, die meer dan vaak aan het woord moeten komen op evenementen en media, en dan is het toch wel lastig als je er geen woord uit krijgt. Het waargebeurde verhaal is leuk zat om je 2 uur mee te vermaken, Firth en Rush spelen beiden erg goed, en de periode is hier mooi in beeld gebracht, samen met een aantal mooie decors.

Een terechte oscar voor Firth, mooi in beeld gebracht en mooi acteerwerk van de rest van de cast, al is het allemaal net iets te herkenbaar, 3,5!

Degelijk.

The King's speech is sterk op vele vlakken. Aankleding, sets, etc bracht de sfeer van de jaren '30 goed over. Een historisch 'kostuumdrama' zou ik het zeker niet willen noemen, daarvoor was er bij lange na niet genoeg immersion langs mijn kant, maar oppervlakkig gezien was dat gewoon allemaal dik in orde. Het sterkste punt zijn de acteurs. Helena Bonham Carter speelt een rol die ze naar mijn gevoel al tig keren heeft gespeeld maar is sterk zoals altijd, Firth is zeer goed als stotterende, onzekere en gefrustreerde koning en Geoffrey Rush steelt helemaal de show met een rol die hem op het lijf geschreven is.
Het script vond ik echter niet altijd even sterk. Zo standaard als je maar kan vinden, binnen de eerste tien minuten kan je het verloop verder ook wel zelf invullen. De perikelen van het Engelse koningshuis interesseren me verder ook niets, dus die scènes deden het voor mij niet. Het interessantste buiten de gesprekken en oefensessies tussen Firth en Rush was nog de casual info droppings over buitenlandse politiek/fascisme/Hitler etc.

De toon van het einde vond ik misplaatst. Alsof iedereen uitbundig gaat klappen, een traantje gaat wegpinken van opluchting etc. aan de vooravond van WOII. Zou het een véél interessantere keuze gevonden hebben als King George er eindelijk in slaagt om een perfecte speech te geven, maar de sfeer erna evengoed erg somber en neerslachtig is. Geen gevoel van triomf en van die emotioneel rijzende muziek. Nu lijkt het alsof alles in orde is enkel en alleen omdat George goed kan spreken Maar bon, ik snap wel dat dat de opzet van de film was, had er alleen niet zoveel mee.

3*

Komische en vermakelijke film die ergens tussen luchtig drama en tragikomedie inhangt en vooral vorm gegeven wordt door twee topacteurs.

De film begint bij George die weinig succesvol een speech probeert te doen, de echo en vertraging doet een normaal mens al op de zenuwen werken, laat staan iemand die twijfelt over zichzelf en zijn stem. Het is het begin van een gebracht beeld dat zich in tientallen jaren afspeelde maar voor de film en het gevoel in een paar jaar gepropt wordt. Iets dat op zich niet deert. Kil en naargeestig wordt het koninklijk huis gebracht met haar 'gereserveerde' gedrag, de pestende David, de harde vader die later erg overtuigend zijn dementie neerzet, en alle hielenlikkers en andere politieke wezens die er om heen zweven en vooral hun mannetje voor het stotterprobleem naar voren willen schuiven. Want zelf iemand aanbevelen is belangrijker dan dat een vreemdeling succes heeft. Komisch zijn de sessies tussen Bertie en Lionel die aan elkaar gewaagd zijn en het is buiten gewoon interessant te zien hoe Lionel steeds verder weet te komen en vooral succes en vooruitgang oogst door te prikkelen. De spanning stijgt richting het einde, de druk dus ook en de angst alsnog te falen.

Het ware verhaal van de oorlogsheld is iets minder aangedikt maar toch niet minder waar. Mid jaren '20 kreeg hij al spraakles, iets dat het probleem nooit helemaal uitbande, iets waar Logue uiteindelijk wel in slaagde. Het slissende 'your dispicble' Daffy Duck accent is toch wel erg goed na gedaan, zo getuigt een filmpje uit 1938, Bill Mendelsohn zit er dus qua klank en accent ook niet ver naast in Darkest Hour. De kroning, de bekende speech, de achtergrond, het klopt allemaal best wel. Slechts de gesprekken en omgang met Logue zal een beetje een vrije invulling zijn.

Verder valt de luchtig, soms wat sarcastische toon op richting het hele koningshuis, de setting en aankleding, Derek Jacobi, Timothy Spall als Churchill, Gambon als dementerende koning, Firth als terechte oscarwinnaar, maar vind ik toch Geoffrey Rush geweldig. Bijzonder hoe die man toch alles kan. Van angsthazerige klerenmaker in The Tailor of Panama tot piratenkapitein in de Pirates reeks, om hier een welbespraakt en rustige spraaktherapeut te spelen met eindeloos veel geduld. Prachtig die man.

The King's Speech is een humoristische film met een fijne toon die nergens echt de plank misslaat of uit de school klap maar wel perfect hij het onderwerp en de sfeer past. Voeg daar de prestaties van twee topacteurs aan vast en je hebt The King's Speech. Vermakelijk, humoristisch, degelijk, prikkelende en vooral met een stiekeme boodschap: wees wie je bent en je kunt meer dan je denkt.

Een drama eigenlijk zo'n gebrek voor iemand als een koning die vaak in de openbaarheid is.

Film werd terecht met prijzen bedeeld al vond ik hem af en toe wat ter plaatse blijven trappelen, maar de acteerprestaties van Collin Firth en zeker niet minder van Geoffrey Rush helpen de film uitgroeien tot een genietbaar kijkstuk.

De koning die op stottertherapie gaat: dat kan alleen maar interessante cinema opleveren. En dat is The King's Speech ook zeker. Doorgaans haal ik mijn neus op voor drama's over vorsten en vorstinnen, maar deze vond ik oprecht sympathiek.

Dé reden waarom je deze film moet zien is natuurlijk het geweldige samenspel tussen Firth en Rush. Ook zonder de koninklijke context was dit ongetwijfeld een erg intrigerende film geweest.

Helaas worden de gesprekken tussen beide heren te vaak onderbroken door andere, mindere interessante affaires. Van zodra we de therapiekamer verlaten, slaat de toon om. Dan vervelt The King's Speech opeens in een stijf kostuumdrama.

Wat mij betreft dus geen grootse film, maar wel eentje die je zeker moet meepikken als je houdt van karaktervol acteerwerk (en wie houdt daar niet van?). 3,5*

P.S. Konden ze echt geen betere lookalike vinden voor Churchill?

Prima historische film!!

Vlak voor vandaag weer eens de Oscars worden uitgereikt mijn streven om alle winnaars op termijn te zien weer eens opgepakt. De winnaars blijven een mixed bag. Er zit veel goeds tussen, maar ook behoorlijk wat slechte films. En natuurlijk wat er zo tussenin hangt. Zijn naam is nu terecht een vies woord in Hollywood, maar lang was Harvey Weinstein nogal goed in het promoten van de door zijn productiemaatschappij geproduceerde films (eerst Miramax, later The Weinstein Company) bij de oscarjury. Dat was weleens terecht. Maar er zijn ook nogal wat omhoog gevallen films bij. The King's Speech is daar een van. Niet dat het echt slecht is en zelfs bijlange na niet de slechtste winnaar. Maar het is allemaal wel heel erg formule-achtig en voorspelbaar. Iets omhoog gehaald doordat de acteurs en met vooral Geoffrey Rush in een fijne rol. Maar verder pijnlijk doorsnee en niet van het soort dat ik helemaal door de vingers kan zien omdat het heel erg mijn smaak is.

Een klassiek kostuumdrama (diepe zucht want niet echt mijn ding). Nog enige beroering bij de eerste ontmoeting tussen Carter en Rush en tussen Firth en Rush maar snel is de voorspelbaarheid troef. Het drama binnen het koningshuis is standaard, de sessies bij Rush onderhoudend. Het is vooral de tandem Rush/Firth die de film overeind houden. Niet slecht daarvoor doen er te veel vakmensen mee en Hooper kan een scene in beeld brengen (het beeld bij de titel bv door de camerastandpunten bij de microfoon weet je direct het onderwerp) maar soms wil Hooper te veel entertainen en doet de scene waar Carter en Firth bij Rush zijn huis komen (om te verontschuldigen) en zijn vrouw binnenkomt waardoor Rush plots de bange wezel wordt (waarom eigenlijk, zijn vrouw doet niks) in feite niks ter zake. Toch één interessante voetnoot : in tijden van crisis (nakend WO II) zijn de leiders zwakke mensen die het naderend onheil niet (willen) zien met alle gevolgen van dien. Misschien dat onze politieke leiders die film maar eens opzetten voor dat ze naar het overleg comité gaan …

In 1925 vraag Koning George V [Michael Gambon] zijn zoon Albert [Colin Firth] om eerste speech te houden in Wembley, een speech die bovendien via de radio wordt uitgezonden. Het loopt uit op een fiasco, omdat Albert zijn angst voor spreken in het publiek niet weet te onderdrukken. Na een hoop mislukte behandelingen zoekt Alberts echtgenote Elizabeth [Helena Bonham Cartere] hulp bij Lionel Logue [Geoffrey Rush], een voormalige acteur die erin slaagde de spraakproblemen van getraumatiseerde WOI-veteranen te verhelpen. Albert scepsis, onzekerheid en schaamte maakt hem tot een lastige cliënt, maar geleidelijk weet Lionel de aanstaande koning voor te bereiden op de kroningsceremonie. Maar de echte vuurdoop komt op 3 september 1939 wanneer de inmiddels tot George VI omgedoopte koning het Britse volk per radio toespreekt om ze moed in te spreken bij het begin van WOII. Firth won een welverdiende Oscar, maar die had evengoed mogen gaan naar Rush want het is de veranderende relatie tussen Lionel en de koning dat dit verheft tot een meesterwerk.

Aardige film maar hiervan gaan er heel veel in een dozijn.