Genre: Drama / Romantiek
Speelduur: 126 minuten
Alternatieve titels: The Eclipse / Eclypse
Oorsprong:
Italië / Frankrijk
Geregisseerd door: Michelangelo Antonioni
Met onder meer: Alain Delon, Monica Vitti en Francisco Rabal
IMDb beoordeling: 7,7 (21.952)
Gesproken taal: Engels en Italiaans
On Demand:
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot L'Eclisse
"… the ache and ecstasy of love…"
Vittoria's relatie met haar intellectuele vriend is afgelopen. Ze ontmoet de gladde belegger Piero, een charmeur die verwoede pogingen doet haar te versieren. Met veel moeite lukt hem dit, maar aangezien zij allebei moeite hebben met communiceren en het tonen van gevoelens is deze relatie uiteindelijk gedoemd te mislukken.
Externe links
Acteurs en actrices
Piero
Vittoria
Riccardo
Vittoria's Mother
Anita
Ercoli
Intoxicated Man
Marta
Video's en trailers
Reviews & comments
hugohei
-
- 2149 berichten
- 2347 stemmen
Dat was nog es een populair thema in de jaren zestig : mensen die moeite hebben om met elkaar te communiceren.
En daar stonden twee mensen dan eenzaam te zijn midden in de hectische stad, of slenterend door troosteloze buitenwijken.
Gelukkig was de man Alain Delon die zijn mond nauwelijks opendeed en de vrouw was de prachtige mysterieuze Monica Vitti. Dat scheelde enorm in het kijkplezier.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Je moet absoluut geen spannende thriller/mysterie verwachten. L’Eclisse is gewoon net zo mooi en net zo saai als bijvoorbeeld; L’Avventura en/of Le Mépris.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
L'Eclisse is eigenlijk zo'n lastige film dat ik me ook goed kan voorstellen dat veel mensen dit niet (ten volle) kunnen waarderen. Als je de emotionele strekking niet voelt en als je geen idee hebt waar Antonioni heen wil met deze haast minimalistische film dan kan L'Eclisse een nogal duffe zit worden. Ik vind deze film zo subtiel en geniaal, dat ik me bijna niet voor kan stellen dat ik ooit nog een betere film zal gaan zien over miscommunicatie.
In principe is het plot erg simpel, maar het is wel ontzettend geniaal uitgewerkt. En de finale is gewoon briljant.
Vitti komt uit een ongelukkige relatie (waarschijnlijk ook door een gebrek aan communicatie en connectie) en stort zich meteen weer in een relatie met de oppervlakkige Delon. Antonioni laat ons wat afspraakjes zien, wat gevrij op de bank, een beetje geflirt hier, een paar verliefde blikken daar en die (semi-)gelukkige toestanden leiden je een beetje af van hun tegengestelde karakters. Want in bepaalde scene's wordt het je wel duidelijk dat Vitti een emotionele vrouw is, een dromer, iemand die veel in haar gedachtenwereld leeft en Delon pronkt graag met zijn bezittingen. Het is een oppervlakkige man die leeft in een materialistische wereld. En ook al let je eigenlijk niet op deze karaktertrekken, je merkt wel dat er een kille leegte over de film hangt. Op een gegeven moment plannen ze nog een afspraakje en gaan ze ieder naar hun eigen huis en dan komt Antonioni met een geniale vondst; een scene van zo'n 7 minuten waarin hij de locaties toont die je allemaal al gezien hebt in de film (soms vanuit een andere camerapositie dan eerder in de film). Alleen lijkt alles veel killer dan voorheen en bovenal: Delon en Vitti zijn vreselijk afwezig. En toen overviel een totale leegte mij. Ik kreeg een verschrikkelijk somber gevoel over me heen. Wat Delon en Vitti hadden dat was geen liefde. Ze zijn nooit tot elkaar doorgedrongen, mensen dringen niet tot elkaar door. Zelfs de ogenschijnlijke intiemste contacten zijn vaak niet oprecht omdat ze berusten op miscommunicatie; mensen geven zich bijna nimmer bloot. Stortte Vitti zich in een nieuwe relatie om de vorige te vergeten? Was ze wel verliefd op Delon? En wat wilde Delon van Vitti? Waarom hielden ze zichzelf voor dat ze verliefd waren? Ze komen beiden niet opdagen op hun ontmoetingsplek.....
Film maakte een ongelooflijke indruk op mij. Toch kan ik mij de lage waarderingen wel voorstellen, ook al geeft kunst zich ook niet immer meteen bloot. 5* Groot meesterwerk.
cempaka
-
- 168 berichten
- 0 stemmen
Ramon, jouw beschrijving van L’Eclisse volg ik helemaal. Maar in tegenstelling tot jou raakte ik niet van de film onder de indruk, en wel precies om de redenen die je noemt waar jij somber van werd. Met als gevolg dat ik de film geen herkansing heb gegeven.
Door het vreselijk afwezig blijven van beide hoofdpersonen glijd je vanzelf wel in een sombere leegte. Ik hoopte tevergeefs dat beiden samen de diepte in zouden gaan, dat er een samensmelting plaats zou vinden temidden van al die afstandelijkheid. Maar dit bleef uit en er was verder niets in de film waar ik door werd gegrepen. Want zelfs de kille sfeer was mij niet krachtig genoeg, die bleef ook te oppervlakkig. Na afloop van de film bleef ik een tijdlang stil met een gevoel van “Wat is dit nou…?”
Maar ik ben nu toch wel nieuwsgierig geworden naar mijn beleving van L’Eclisse bij herziening
cempaka
-
- 168 berichten
- 0 stemmen
Redlop verwijst in zijn bericht bij Ascenseur pour l'Échafaud naar een artikel over Jeanne Moreau
Dit artikel werpt licht op “het afwezig acteren” in L’Eclisse.
Présence, aanwezigheid, is een van de belangrijkste kwaliteiten die een acteur kan bezitten.Maar wat vooral de rollen kenmerkt van de 77-jarige actrice Jeanne Moreau, aan wie deze zomer door het Filmmuseum een retrospectief wordt gewijd, is de opmerkelijke gave om afwezig te zijn.....
Maar toen aan het eind van de jaren vijftig jonge regisseurs op zoek gingen naar nieuwe manieren om te vertellen, kwamen ze terecht bij de dertigjarige Moreau, die tot dan toe vooral succesvol was geweest als theateractrice.....
Plotseling was er, in de films van Malle en François Truffaut en later in die van Michelangelo Antonioni en Joseph Losey, tijd en ruimte voor Moreau. Haar ontoegankelijkheid maakte haar een nieuw soort femme fatale, haar zwijgzaamheid drukte nieuwe emoties uit.
Moreaus vermoeide ogen en de omlaag getrokken mondhoeken, bepaalden het gezicht van de artistieke Europese film van de jaren vijftig en zestig.
Redlop
-
- 8962 berichten
- 3566 stemmen
Redlop heeft alleen 'Ascenseur pour l'Échafaud' niet gezien, maar gaat binnenkort gebeuren.
cempaka
-
- 168 berichten
- 0 stemmen
Herzien, en mijn beleving is ongewijzigd. De beelden zijn prachtig, maar het verhaal en de acteerstijl spreken me nog steeds niet aan. Monica Vitti komt een paar keer toch wel leuk uit de hoek, vooral als afrikaanse danseres, maar daarna vervalt ze steeds weer in vreemd gedrag. Deze keer viel het me op dat het eigenlijk best wel meevalt met die afstand tussen Delon en Vitti. Er zijn momenten dat ze plezier met elkaar hebben en close zijn, maar haar instabiele reakties maken een dieper gaand contact toch niet mogelijk. En hij is te oppervlakkig en te weinig geïnteresseerd om daar iets aan te doen.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
In principe is het plot erg simpel, maar het is wel ontzettend geniaal uitgewerkt. En de finale is gewoon briljant.
Ben ik niet met je eens. En ik schrijf waarom.
Wat ik zo geniaal vind is hoe Michelangelo Antonioni in deze film de eeuwige tweestrijd laat zien tussen materialisme en de idealisme. En hoe hij deze twee tegenstrijdige opvattingen met succes subtiel weet te personifiëren in de “arme intellectueel” en de “rijke playboy”. En dat geen van beide opvattingen je van de isolatie en vervreemding kunnen redden en je weer een voldaan en gelukkig mens kunnen maken.
Bovendien is L’Eclisse een van de mooiste films (technisch) die ik ooit heb gezien. Alleen de beelden al. Dit is KUNST!
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Redlop verwijst in zijn bericht bij Ascenseur pour l'Échafaud naar een artikel over Jeanne Moreau
Dit artikel werpt licht op “het afwezig acteren” in L’Eclisse.
Jeanne Moreau speelt niet in deze film, maar schittert in een andere film van Michelangelo Antonioni, La Notte.
Volgens mij verwar je La Notte met L’Eclisse ...
“It's okay with me.”
- Philip Marlowe, The Long Goodbye
cempaka
-
- 168 berichten
- 0 stemmen
Jeanne Moreau speelt niet in deze film, maar schittert in een andere film van Michelangelo Antonioni, La Notte.
Volgens mij verwar je La Notte met L’Eclisse ...
“It's okay with me.”
- Philip Marlowe, The Long Goodbye
Het was niet Jeanne Moreau waar ik het over had, maar over een bepaalde manier van acteren. In de jaren 50- 60 maakten enkele regisseurs (w.o. Michelangelo Antonioni, zie artikel) in hun films gebruik van de acteerstijl van Jeanne Moreau (afwezig, somber). In het artikel over haar wordt dit toegelicht en omdat ik het over de acteerstijl in L’Eclisse had verwees ik daar naar. Maar ik wist niet dat Jeanne Moreau zelf ook in een film van Michelangelo Antonioni gespeeld had.
Bas17
-
- 986 berichten
- 1010 stemmen
Je moet absoluut geen spannende thriller/mysterie verwachten. L’Eclisse is gewoon net zo mooi en net zo saai als bijvoorbeeld; L’Avventura en/of Le Mépris.
Overigens duurt L’Eclisse 118 minuten.
L`Avventura is niet saai Zelden zo'n meesterwerk gezien, vaak ontroerend zelfs.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
Dat bedoelde xgogax dan ook niet denk ik.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Inderdaad, wat ik daarmee wilde zeggen is dat L’Avventura en L’Eclisse uit hetzelfde hout gesneden zijn.
Als L’Avventura, Le Mépris, Viaggio in Italia je niet bevallen, dan zou ik L’Eclisse maar overslaan!
Overigens vind ik een aantal Antonionis beter dan L’Avventura. Il Deserto Rosso, L’Eclisse vind ik beter! Hier is mijn Top 9, bestaande uit films van Michelangelo Antonioni.
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer omdat ik recent L'avventura en La Notte zag, maar het gevoel heeft me gek genoeg niet besprongen. Weer een fijne meanderende film die in feite begint waar La Notte eindigt: met een getroubleerd stel. In L’eclisse verlaat de vrouw haar partner en gaat in de rest van de film op zoek. Meer naar zichzelf dan naar een partner, zo blijkt, want de halfslachtigehid waarmee Monica Vitti uiteindelijk aanlegt met Alain Delon getuigt van weinig daadkracht. Ik vond dit een bij vlagen moeilijk te duiden film (zo internet eens af), de moeilijkste van de trilogie eigenlijk, en naar de betekenis van nogal wat symboliek en traag geschoten overzichts-sequenties bleven voor mij obscuur. Soms werken ze compleet gevoelsmatig en uiterst doeltreffend, op andere momenten verwarren ze slechts Toch kon dat de pret niet drukken. Duidelijk is voor mij dat Vitti, gefilmd als vertoevend in een nogal kille en hypermoderne buitenwijk, botst met de in een klassiek appartement vertoevende Delon. Hij zit in het geld, zij in de talen. Deze contrasten zorgen ervoor dat de suggestie van een veranderende moraal en man-vrouw verhoudingen – en hun verstorende invloed op relaties - steeds sluimert maar nooit het etiket van de film wordt. Die blijft daardoor ongrijpbaar en universeel. Het heeft echt geholpen dat ik de (vermeende) trilogie achter elkaar heb gezien. Alhoewel ik op dit moment L’avventura zelfs veruit de minste vond, vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
Zeker niet. Ik werd meteen gegrepen door zijn beeldtaal (zonder enig gewenningsproces).
Ik denk dat je (over)gevoelig moet zijn voor universele kunst, respect hebben voor oude meesters en open moet staan voor andere culturen.
Allerbelangrijkste is dat je kunst moet aanvoelen. Je zintuigen moeten op zodanige wijze ontwikkeld zijn dat je meteen kunst van de rest kan onderscheiden.
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Nou dat voel ik wel aan. Ik ga niet voor niks drie films van Antonioni achter elkaar zitten kijken. Wat ik bedoelde te zeggen: is het toeval dat ik de eerste van de trilogie die ik zag, L ávventura, tevens de minste vond. Antwoord is moeilijk te geven, volgend jaar nog eens kijken, maar ik denk echt dat ik het gewoon de minste vind omdat ik hem gewoon de minste vind. L'eclisse intrigeerde me veel meer.
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
L'eclisse intrigeerde me veel meer.
L’Eclisse is gewoon het meest subtiele deel van de trilogie
Wouters
-
- 2665 berichten
- 1837 stemmen
nog l'avventura aanschaffen en dan zal ik de trilogie eens in 1 keer gaan kijken. Professione reporter en blow-up waren al aangename verassingen met Antonioni. ik hoop niet dat L' eclisse heel veel parallelen heeft met Viaggio in Italia, die viel me namelijk redelijk tegen.
BASWAS
-
- 985 berichten
- 1107 stemmen
De titel van de film L’ Eclisse (de eclips) verwijst naar het onderscheppen van het licht van een hemellichaam door een andere ster. De nadruk in de film lijkt vooral te liggen op de onmogelijkheid om een vertrouwelijke relatie met iemand aan te gaan. Zou die ander ononderbroken een vertrouwelijke liefde kunnen blijven uitstralen?
De film begint sterk. Een stel wil het besluit nemen om uit elkaar te gaan na een nacht praten. De twee ex-geliefden, Vittoria en Riccardo, spreken en bewegen bijna minimaal in een kamer met aanvankelijk nog gesloten gordijnen. Op een ingetogen dierlijke wijze stralen de twee een sensuele vermoeidheid uit.
Na de openingsscène wordt de aandacht opgeëist door taferelen met veel vitaliteit die zich afspelen rondom en op de beursvloer. Eerst zijn er alleen maar oplopende koersen en dan is er opeens een sterke crash. Als een meute financiële wolven, met toch een enkel schaap ertussen, gedraagt de mensenmassa zich op deze marktplaats. Of is het een boksring?
Vittoria is op zoek naar echte nieuwe liefde. Met Roberto, een jonge beurshandelaar, probeert zij het passionele spel opnieuw te laten beginnen. Zij is nog wat dubbelhartig en schuw. Een deel van zijn passie is gericht op materiele zaken. Iets waarover zij schampert: “Wat is dat voor een passie?”
Toch ontstaat er een relatie tussen deze twee personages die gespeeld worden door Monica Vitti en Alain Delon. Ze blijven met aantrekken en afstoten nog wat kwetsbaar om elkaar heen draaien. Aan het einde van de film wordt het verdere verloop van deze relatie verduistert door een aantal strakke beelden van het moderne leven in een kale buitenwijk in de jaren zestig. De eindtitel verschijnt naast de close-up van een lamp in een straatlantaarn met stralend kunstlicht in de nacht.
Antonioni speelt in de film een prachtig poëtisch spel met de ongrijpbare elementen uit het leven: gevoelsmatig echt en rationeel kunstmatig. Wat is echt? Op de vraag van Roberto of zij en haar vorige partner elkaar goed begrepen, reageert Vittoria met het antwoord: “Natuurlijk, zolang we verliefd waren, begrepen we elkaar. Er viel niets te begrijpen.”
Daarvoor heeft ze via een raam in het ouderlijk huis van Roberto de woorden opgevangen van een onzichtbare voorbijganger op straat: “Om lief te hebben moet je de ander kennen. Maar misschien is het wel beter, om niet lief te hebben.”
Dit soort bespiegelingen en de slimme visuele schoonheid waarmee ze verfilmd zijn, maken van L’ Eclisse een boeiende film.
HenkMul
-
- 30 berichten
- 554 stemmen
Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer omdat ik recent L'avventura en La Notte zag, maar het gevoel heeft me gek genoeg niet besprongen.
danuz
-
- 12935 berichten
- 0 stemmen
Intrigerende film hoor. Van de drukte en hectiek van de aandelenhandel naar de contemplatieve rust van de buitenwijken en de appartementen. Een schouwspel over relaties, (architectuur!), maar vooral over (mis)communicatie/gebrek aan oprecht en gemeend contact, wat erg mooi in het slotstuk wordt uitgebeeld.
Nog niet alles valt nu direct op z'n plek, weet ook niet direct wat ik er nu van moet vinden (behalve intrigerend dan), maar geloof dat mijn interesse in Antonioni's oeuvre nu officieel is aangewakkerd/ontvlamt.
djelle
-
- 6070 berichten
- 0 stemmen
Mannen komen van Mars, en vrouwen van Venus. Vooral dat laatste is een waarheid als een koe, en de koe uit L'Eclisse is er zo eentje die dit nog eens uitgebreid laat zien. Vittoria laat haar geliefde vallen als een baksteen zonder enige deftige uitleg, loopt 75 procent van de tijd rond met een geïrriteerde of verwaande blik, speelt voortdurend hard to get en zend misleidende signalen uit waardoor je verdomd moeilijk kan inschatten wat ze nu eigenlijk wil.
Michelangelo Antonioni staat erom bekend dat hij graag onze 'moeite met communicatie' aankaart, maar met zo'n uitgesponnen relatieperikel waar dergelijk lastig geval op hakken in betrokken is wordt wel een beetje voor een érg makkelijke weg gekozen. Zelfs Joëlle Milquet lijkt nog meer voor dialoog vatbaar, wat er ook voor zorgt dat de hele affaire eerder overkomt als 'een klasse apart', in plaats van een enigszins universeel scenario waarbij de thematiek sterk uit de verf kan komen. Uiteindelijk krijgen we ook niet veel meer dan enkele dates te zien, dus echt shockerend lijkt het me niet dat er (nog) niet veel wordt blootgegeven (figuurlijk dan).
Michelangelo Antonioni is ook een regisseur die wel eens geroemd wordt om zijn subtiliteit, maar als ik de opzichtige manier zie waarbij het nieuwe vriendje van madame voor zijn wegscheurende cabrio springt opdat zijn materialistische karakter nog eens goed onderstreept zou worden, is subtiliteit het laatste woordje dat in mij opkomt. Ik moest even denken aan Sex & The City toen ik een drietal giechelende trienen zag die zich gedroegen als overrijpe pubers, en dan vergeet ik bijna het onnozele dansje met het hondje wat er allemaal op moest wijzen 'dat Vittoria eerder van het speelse type is'. Nog meer onzinnigheid krijgen we ondermeer te zien in tal van uitgerokken beursbeelden, of een camera die om een of andere reden ontzettend lang blijft hangen boven een hijskraan en dat soort dingen.
Technisch valt er niets op aan te merken, maar behalve een handjevol geinige scenes met ventilators valt er ook eigenlijk weinig te beleven. Het einde zit goed in elkaar, maar had krachtiger overgekomen indien de karakters iets herkenbaarder geweest waren en de relatie iets verder had gestaan. Van welke planeet mijnheer Antonioni komt weet ik niet, maar hij mocht van mijn part weleens planeet aarde bezocht hebben om te leren hoe hij zijn filosofische theorietjes treffend aan de man kan brengen.
Over miscommunicatie gesproken.
1,5*
Olaf K.
-
- 1132 berichten
- 513 stemmen
Bij mij kwam hij anders luid en duidelijk binnen. Misschien een brilletje ?
djelle
-
- 6070 berichten
- 0 stemmen
Luid en duidelijk inderdaad. Treffend is iets anders.
speranza
-
- 24668 berichten
- 0 stemmen
Woorden schieten te kort om deze cinematografische parel de hemel in te prijzen. Alles klopt aan deze film. Monica Vitti spat van het scherm af.
speranza
-
- 24668 berichten
- 0 stemmen
Van welke planeet mijnheer Antonioni komt weet ik niet, maar hij mocht van mijn part weleens planeet aarde bezocht hebben om te leren hoe hij zijn filosofische theorietjes treffend aan de man kan brengen.
Het laatste nieuws
Misdaadfilm 'Catch Me If You Can' met Tom Hanks en Leonardo DiCaprio vrijdagavond op televisie
Kijkers ontdekken 'Too Old to Die Young' met Miles Teller op Prime Video: 'De beste serie van dat jaar'
Reboot van WOII-film 'Das Boot' binnenkort te zien in Nederland: 'Spat de klasse vanaf'
Nieuw 'Euphoria'-seizoen: problemen rondom de ontwikkeling blijken stukken groter dan gedacht
Bekijk ook
Sátántangó
Drama, 1994
381 reacties
Pather Panchali
Drama, 1955
70 reacties
Le Samouraï
Misdaad / Thriller, 1967
238 reacties
Ordet
Drama, 1955
78 reacties
Una Giornata Particolare
Drama, 1977
141 reacties
La Notte
Drama, 1961
75 reacties
Gerelateerde tags
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.