Wall Street (1987)

Amusant filmpje. Fijne trip in de teletijdmachine naar die toch wel aparte jaren '80, het tijdperk van de yup. Term die toen in voege kwam, young urban professional. Plots was het hip en cool om veel geld te willen verdienen.… Wie herinnert zich nog de Millet-rage?

Onbedoeld hi-la-risch is natuurlijk dat shot van Michael Douglas die met een joekel van een 'mobieltje', meer een draagbare telefooncentrale… Ook die kapsels van de vrouwen: daar zou je nu toch je kapper een proces voor aandoen, moest iemand je zo de straat op durven te sturen.
Het verhaal zelf loopt lekker vlot, Charlie Sheen kan nog bekoren met zijn destijds nog onschuldige babyface. De muziek is ook best cool, Eno en David Byrne passeerden ergens… Natuurlijk wel wat schmalzie, met de melige 'inkeer', en de wat lullige, haastig afgehaspelde deconfiture van Gekko, maar toen was ik allang tevreden.

Wall Street is zo'n film die draait om één personage, in dit geval dat van Michael Douglas die de toenmalige Gorilla van Wall Street met de klinkende naam Gordon Gekko geweldig neerzet. Hij weet van Gekko een larger than life figuur te maken met prachtige oneliners als If that guy bought a funeral parlour people would stop dying!. Het is geen schande dat Charlie Sheen als broekie die voortdurend laveert tussen blaaskakerig haantjesgedrag en kritiekloze aanbidding daar wat bleekjes bij afsteekt. Als tegenpool van Gekko is daar dan nog de vader van Buddy, een goudeerlijke noeste werker die maar weinig moet hebben van de snelle jongens met het snelle geld. En dan heb je nog de golddiggende binnenhuisarchitect Daryl Hannah. Het is misschien weinig subtiel wat Stone laat zien maar hij weet me toch wel mee te voeren in die bizarre wereld van kopen en verkopen, waarbij je in minuten miljoenen dollars kan winnen dan wel verliezen. Het heeft wel iets weg van een casino.

Het is jammer dat Stone afsluit met een afgeraffelde moraal die bovendien weinig geloofwaardig is. Dat Gekko er zo makkelijk intuint en heel handig nog even de frauduleuze zaken benoemt tijdens zijn woedeuitbarsting is wel heel matig geschreven.

Meerdere malen deze film gezien en elke keer weer genieten!

Michael Douglas steelt de show in deze film, fantastisch hoe hij als Gordon Gekko de gewiekskte beurs makelaar speelt.

Charlie Sheen speelt een jonge beginner in het wereldje van de aandelenhandelaars, die 59 dagen na elkaar dagelijks belt naar Gordon Gekko (zijn grote voorbeeld). Als hij op Gekko's verjaardag een doosje exclusieve sigaren zend, krijgt hij eindelijk een kans... Een gesprek van 5 minuten word toegestaan.

Hij probeert Gekko de beste deals te verkopen, maar Gekko is nt onder de indruk... Tot Sheen uit wanhoop iets vertelt dat eigenlijk inside informatie is over een nakende overname...

Dan begint het spel tussen Gekko & Sheen, waarin Sheen zich constant probeert te bewijzen tov Gekko en deze steeds rijker maakt ten koste van zich zelf.

Vanaf bijna de eerste scene kan het verhaalverloop uitgetekend worden. Destijds vooral erg goed getimed en met Douglas in een serieus erg sterke rol. Sheen blijft ook qua acteren altijd in zijn schaduw. Best een goede film, maar vooral het einde is niet echt sterk. Ik hoop altijd dat deze kijk op de financiële wereld redelijk algemeen onderschreven wordt, maar de werkelijkheid bedriegt me telkens weer. Een dezer dagen ga ik het vervolg ook maar eens kijken.

Ook deze Stone in de herziening gedaan. Zijn bio stopt bij Platoon, dus deze film wordt niet besproken, behalve dat hij oorspronkelijk Warren Beaty en Tom Cruise gecast had. Maar die laatste zat vast in Rain Man.

Film geeft een leuk (retro) beeld van Wall Street en de opkomst van de yuppies met het snelle geld. Inmiddels is dat natuurlijk allemaal geautomatiseerd en zijn de bedragen die daar verdiend worden vele malen groter. Dat zal ook voor de corruptie gelden. Want daar gaat de film over: Handelen met voorkennis. Met Sheen, Sheen, Hannah en Douglas heeft de film een prima cast en Stones dynamische regiestijl brengt Wall Street goed tot leven. Toch blijft mijn enthousiasme beperkt, want het blijft een wat te abstract onderwerp ook al laat Stone middels de vader slim zien hoe de echte wereld en de aandelenhandel met elkaar verbonden zijn.

Ruime 3,5, maar net geen kleine 4

‘Wall Street’ kampt met twee problemen. Ten eerste grossiert de film in platitudes. De punchlines zijn helemaal niet zo scherp als ze bedoeld zijn, daar kan zelfs een topcast geen verandering in brengen. Ten tweede is het allemaal veel te repetitief. Stone probeert het “werk” van de aandelenboeren in Manhatten als iets sensationeels voor te stellen, maar eigenlijk draait het grotendeels om vaag gegoochel met cijfers. Dan vond ik de invalshoek van American Psycho - onversneden satire over het narcisme in de geldbranche - veel interessanter (en entertainender).

Charlie Sheen en Michael Douglas redden de meubelen nog enigszins. Ze spelen erg enthousiast en hebben veel chemie samen. Voor de rest toch een sof. Kleine 2,5*

De film is vrij reëel, op het laatste half uur na. Hoewel het zeker kan gebeuren, is het einde te afgeraffeld om geloofwaardig te zijn. Waarom men niet koos om een paar scènes meer in de tweede helft te plaatsen is mij een raadsel. In ruil voor de lange aftiteling.

De producers vonden het blijkbaar zelf ook een zeldzame draai van gebeurtenissen en kozen voor een minieme invloed ervan op de film.

Vroeg me bij het kijken overigens telkens af of we er iets van kunnen opsteken. Voor onze eigen democratieën en de zwaktes van kapitalisme in de handen van de mens. Kijkend naar waar de wereld zich nu bevindt is het antwoord duidelijk gebleken, dit is entertainment. De film is dus genieten, ook voor diegenen die strijden tegen huidige nadelige vormen van kapitalisme.

Ben of word je ooit rijk als Gekko, doe moeite om met tenminste 50% van t vermogen het tegenovergestelde van Gekko te doen - de juiste projecten steunen, workforce uitbreiden, salaris adhv leefbaarheid, sociale zekerheden, vakbonden steunen, tenminste niet kapot te maken. Wordt de Bud Fox 3.0

Oh ja, en waarom? Dat zal ik vast wel een keer beantwoorden bij een recensie onder the Wolf of Wall Street

Aardige Stone.

Kende de film wel al voor een langere tijd, maar ik wist eigenlijk nooit dat het Oliver Stone was die de film had geregisseerd. Kan als regisseur best wel wat aanvangen met zijn films en heeft meerdere klassiekers tot leven gedirigeerd, maar zodra hij zich in lomp sentiment stort gaat het snel mis. Wall Street zit daar tussenin.

Het is namelijk eigenlijk gewoon een frisse invulling van een duf concept, maar met een zeer voorspelbaar en lomp verloop. Hoe realistisch je de personages ook probeert neer te zetten, een dergelijk iemand als Gordon Gekko zal altijd een gemaakt personage blijven. Wel met heel veel charme en duidelijke motieven, verder vind ik het een erg filmische rol.

Visueel niet al te bijzonder maar het tempo doet een hoop wonderen en zorgt ervoor dat de film een hele vlotte invulling wordt. Ondanks de vele irritante personages (Charlie Sheen, Daryl Hannah) blijft de film als een trein kijken en gaat nagenoeg zo aan je voorbij. De speeches van Douglas dragen daar ook goed aan bij, vind het zeker een van zijn betere rollen.

Ietwat onbevredigende tweede helft van de film die wat te veel een pad aanraakt van basisgedoe, verder lekker vermakelijk, vlot en snel. Wall Street kon me alleen als film niet echt erg overtuigen, want ik ben er zeker van dat alleen Gekko me echt bij gaat blijven. Misschien heeft dat ermee te maken dat het hoofdpersonage volstrekt oninteressant voor me was., maar goed. Aardige film om een keer gezien te hebben zou ik zeggen.

Greed is good - Gordon Gekko

Boeiende en nog steeds prima actuele film die tot nadenken aanzet over een systeem waarmee zowel enorme bedrijven vanuit niets opgebouwd kunnen worden als razendsnel vernield. Degenen die zo'n bedrijf liquideren verdienen dik, net als de ontvangers van een gouden handdruk maar de werknemers zijn hun baan en pensioen kwijt.

Topbelegger Gordon Gekko is veel dingen in de film: een stinkend rijk rupsjenooitgenoeg, cynisch over zowel liefde als geld verdienen (een zero sum game volgens hem: jouw rijkdom gaat ten koste van een ander, hij creeert niet), een kinderlijk wraakzuchtig mannetje, een sluwe crimineel die handelt met voorkennis maar ook iemand die snapt hoe de wereld werkt en geweldige speech geeft bij een aandeelhoudersvergadering. Want hij raakt een gevoelige snaar: de managers bij al die grote bedrijven hebben zelf amper aandelen maar gewoon topsalarissen die ze toch wel vangen en daarmee geen groot belang in het welvaren van hun bedrijf. Maar vervolgens laat hij zelf als aandeelhouder ook zien geen donder te geven om de toekomst ervan, hij wil gewoon cashen.

Op het moment dat Gekko's nieuwe leerling Bud Fox eindelijk het geluk gevonden heeft (met een aan hem gewaagde Daryl Hannah die gelukkig niet te eendimensionaal is) wordt heel toepasselijk This must be the Place ingezet van de Talking Heads. Hannah vertelt hem als het slechter gaat wel een waarheid als een koe: het is veel erger om veel te hebben en dat allemaal kwijt te raken, dan om niets te hebben.

Jaloezie voor succes blijkt ook groter als de geluksfactor wel erg hoog is (of er eigellijk valsgespeeld is), zoals we bij de collega van Bud zien.

Echte oplossingen voor het probleem dat de film aankaart heb ik nog niet gehoord. Het plot op het einde ging ook wel erg makkelijk.

Het lijkt mij in ieder geval dat zo'n liquidatie niet zo makkelijk zou moeten gaan en ook heel anders zou moeten verlopen om ieder (werknemers, pensioengerechtigden) zijn rechtvaardige deel te geven. Dit gaat om hervormingen in het ondernemingsrecht waar ik eigenlijk politici nog nooit over heb horen spreken. In de VS zullen de regels ook weer anders zijn dan in NL.

Kleine cameo van Oliver Stone. Zo zie je wel meer bekende gezichten met niet heel veel screentime zoals Terrence Stamp en Sean Young. Goed geacteerd en onderhoudend verhaal. Financiele wereld.