Platoon (1986)

Prachtige film over een peloton Amerikaanse soldaten tijdens de Vietnam oorlog. Deze film toont maar weer eens dat oorlog het slechtste in de mens naar boven weet te halen. Hier en daar indrukwekkend in beeld gebracht en een aantal aangrijpende momenten (versterkt door Adagio for Strings, wat voor mij onlosmakelijk verbonden is met deze film). Ook het acteerwerk van de gehele cast is goed. Eén van de beste oorlogsfilms ooit.

Platoon was zo één van die klassiekers die voor mij vrij blanco was. Nog nooit gezien blijkbaar ... Platoon mag toch hét meesterwerk en hét refererend werk genoemd worden van Oliver Stone, nog meer dan bvb Natural born killers of alvast beter geslaagd dan Born on the fourth of July. Stone maakte een meer dan degelijke en realistische oorlogsfilm van Vietnam die samen met nog enkelen als standaardwerk kunnen gelden. De Vietnamoorlog is een oorlog die nog steeds erg zwaar op de Amerikaanse maag ligt. Deze Platoon probeert ook te tonen waarom dit zo was. Vietnam was een erg vuile oorlog al lijkt me dat een pleonasme.

Eén van de grote pluspunten van de film is dat het "vuile" spel belicht wordt van beide partijen. We weten allemaal dat de Amerikanen geen lieverdjes waren (My Lai) om maar iets te noemen. Stone deinst er dan ook niet voor terug om zonder schroom weer te geven (uitgebrand dorp, executies, de houding ten aanzien van Afro-Amerikanen, druggebruik onder de soldaten, ...). Het is echter wel jammer dat de personages van Dafoe en Berenger (mooie rollen van beiden overigens) nogal polariserend werden neergezet. Al bij al ook weinig kameraadschap. Groentjes worden uitgekafferd en voor het vuil van de straat versleten. En ook Sergeant Barnes heeft weinig over voor zijn manschappen.

De film focust zich op de gevechten en de angst/gruwel daarrond. Het overleven van de soldaten stond centraal. De film- of DVDposter is legendarisch en geeft goed weer wat je mag verwachten. Stone bewaart hierin goed het evenwicht en vindt de balans om niet (letterlijk) in overkill te gaan. De muziek (Adagio for strings) was sereen en paste als tegengewicht goed bij de hardere scènes.

Sheen was ok, maar niet geweldig. Vooral de motieven van zijn personage om deel te nemen aan de oorlog blijven me bij. Pvt. Chris Taylor vond het evidentie om zich als vrijwilliger te melden. Het was zijn plicht om zijn vaderland te dienen. Zijn grootvader liep over de slagvelden van WOI en zijn vader vocht tijdens WOII. Zo simpel is het.

Three Alpha Six, if you can't talk, son, just key your handset twice. Over,

Geshockeerd de eerste keer dat ik deze film zag als veertienjarige. Wat een vreselijk deprimerend gevoel hield ik over aan de scene in het dorp, de doden die daar vallen onder de bevolking en het hartverscheurende gejammer van die kinderen, werkelijk verschrikkelijk vond ik dat.

Nu zoveel jaren later, en zoveel keren vaker te hebben gezien, schat ik deze film toch in op een iconische schaal. De film, de muziek van Barber, de rollen en strijd tussen Berenger en Dafoe, ja zelfs de movieposter van Dafoe die zijn handen ten hemel strekt in zijn laatste momenten. Pfoe....wat een film. Strakke oorlog, goed in beeld gebrachte oorlog, de deprimerende lange patrouilles onder moeilijke omstandigheden en niet aflatende spanningen, maar ook de verschillende tussen de mannen. En tenslotte, ja daar is ie weer, de scene in dat dorp. Hoe de soldaten daar in opperste frustratie huishouden. Hoe Berenger daar op zijn knieën zit met dat gelittekende en kwaadaardige hoofd met het pistool tegen het hoofd van dat kind damn, iedere keer weer onder de indruk.


Berenger en Dafoe wat mij betreft nooit weer zo goed gespeeld. En Sheen komt er mee weg als jongeling maar zijn pa was beter in Apocalyps Now.

Deze film maar weer eens bekeken terwijl ik ook de documentaire aan het bekijken ben van Ken Burns: The Vietnam War. Hier kan je originele beelden zien hoe de Amerikanen de huizen in brand steken en wat de soldaten daar van vonden. Platoon geeft een realistisch beeld van wat daar aan de hand was. Zinloze oorlog en daar had het over en uit moeten zijn met het oorlogje spelen van de Amerikanen. En als het aan JFK had gelegen was dat ook zo geweest. De orders lagen al klaar maar na de moord op JFK ongedaan gemaakt en werden honderdduizenden soldaten gestuurd: 70% om het imago van Amerika te redden, 20% om China te blokken en 10% voor hulp aan de Vietnamezen (zie vrijgekomen documenten). Terecht dat deze film in de top 100 staat.

Als ik een film zie met een hele hoge waardering waar ik niets aan vind of andersom dan denk ik ten eerste dat zal wel aan mij liggen. Misschien zien de anderen iets wat ik niet zie of weten ze iets dat ik niet weet?

De 4K façade

Originele blu-ray is velen malen mooier.

Het is nog maar de vraag welk format, 4K of Blu-ray, het dichtst bij de originele opnames staat. Meestal is dit toch de 4K. Dat de Blu-ray misschien mooier is is dan vaak ook een kwestie van persoonlijke smaak.

Vanavond deze Vietnam klassieker voor het eerst eens bekijken. Benieuwd hoe de film zich verhoudt tegenover Apocalyps Now en Full Metal Jacket

Dat wordt genieten!

Daarna The Deer Hunter nog even meepakken dan heb je de Big4 compleet

Bedankt voor de tip!

Platoon is een Amerikaanse oorlogsfilm die gaat over de belevenissen van een Amerikaans peloton tijdens de oorlog in Vietnam (1964-1975), gezien door de ogen van de soldaat Chris Taylor (Charlie Sheen). De film bevat dan ook veel oorlogsgeweld. Vooral de inval in een Vietnamees dorpje waar de bewoners wapens en Vietcongstrijders hebben verborgen is erg heftig om te zien. Het is schokkend om te zien hoe wreed de Amerikanen soms waren tegen de Vietnamese bevolking.

De dramatische beelden worden begeleid door prachtige klassieke muziek (Adagio for Strings van de Amerikaanse componist Samuel Barber), wat alles nog indrukwekkender maakt. En ook is fijne sixtiesmuziek te horen van o.a. Jefferson Airplane (White Rabbit), Merle Haggard (Okie from Miskogee) en Smokey Robinson (Tracks of My Tears).

Toch is Platoon een film die me niet bijzonder lang bij zal blijven. Ik heb inmiddels zo veel oorlogsfilm gezien dat ik min of meer onverschillig ben geworden voor de hoeveelheid geweld. Daarnaast zijn de personages in oorlogsfilms redelijk inwisselbaar, zodat je niet echt meeleeft met de hoofdpersonen. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar meer psychologische Vietnamfilms als The Deer Hunter (1978) of Apocalypse Now (1979). Ik kan me echter voorstellen dat het grote publiek in 1986 behoorlijk geschokt was door deze rauwe oorlogsfilm. Anno 2018 zou deze film waarschijnlijk veel minder ophef veroorzaakt hebben. 3,5*

Ik heb Platoon, inmiddels alweer 33 jaar oud, vanavond herzien. Ik heb hem 20 a 25 jaar geleden voor het laatst gezien, maar het blijft een indrukwekkende film.

Een ontzettend goeie oorlogsfilm. De hele cast ( en dan vooral Berenger en Dafoe als tegenpolen) acteren ontzettend goed. Sheen vond ik dan niet veel beter spelen als anders. Ook leuk om een jonge Depp en Whitaker te zien! De muziek is mooi en past perfect bij de film. Er lijkt niet altijd een rechte verhaallijn in te zitten, de focus ligt vooral op de belevingen van Chris, en de 2 totaal verschillende leiders, het is niet te veel geromantiseerd en het laat zien wat oorlog met een mens kan doen.

Sheen heb ik nooit een boeiende acteur gevonden, maar dit is toch echt oprecht een klassieker, 4,5!

Deze film gaat helemaal nergens over: twee sergeanten worden boos op elkaar. Er wordt veel geschreeuwd en op het eind gaat iedereen dood. Behalve de hoofdpersoon.

Saddle up! Lock and load!

Och och...wat een film is dit toch! Andermaal er doorgedraaid, en wat van meet af aan opvalt is de superrealistische sfeer en de echtheid van de karakters. De film ademt wat mij betreft een bepaalde authenticiteit uit en benaderd op sobere wijze de verdeeldheid en dwaasheid ten top. Treffend is de eindeloosheid der dingen, sleur en vermoeidheid, maar bijvoorbeeld ook de stress en spanning in het verlaten kampement om uitermate filosofische te eindigen over de zin en het kwade van de Vietnamoorlog verpersoonlijkt in Barnes en Elias. Een soort slepende duistere schaduw die knaagt aan moraliteit en die mensen rare dingen laat doen.

Platoon is verre van een gewone oorlogsfilm. Behalve het treffende tijdsbeeld speelt de film in op alle mogelijke spanningen en maatschappelijke problemen die schuil gingen achter deze soldaten zoals armoede, dienstplicht, veel negers die de klos waren, en raciale problemen. Daarnaast speelt de film perfect in op het beruchte bloedbad in My Lai en laat op intelligente wijze zien hoe een dergelijke situatie ontstaat en uit de klauwen loopt. Hoe dan? Nou, zo dus! Vermoeidheid, stress, spanning en een ontstellend jonge gemiddelde leeftijd met gebrek aan empathie en een harde/armoedig jeugd. Zet daar bij een onderofficier die aan wil pakken en je hebt een smeltkroes/broeipot. Per definitie is de hele verdeeltheid en gechargeerde spanning eerder als filosofische beeld bedoeld dan dat het een beeld is van een doorsnee peloton. Alhoewel Matterhorn van Marlantes ook niet ver van dit beeld afwijkt.

Voeg daarbij drie acteurs in de rol van hun leven, Berenger was geknipt voor zijn rol, McGinley is ook voortreffelijk als bange hielenlikker, en Dafoe kreeg niet geheel onterecht een nominatie voor zijn rol. Toch zou ik niet kunnen kiezen tussen de drie. Een kleine cameo van Stone zelf en de altijd aanwezige Dale Dye wiens boek format stond, maken de film compleet om het treurige maar treffende Adagio van Barber niet te vergeten.

Platoon boeit, schokt, is eerlijk, verbaast, maar is boven alles een topfilm.

Platoon is een onthutsende oorlogsfilm over de Vietnamoorlog omdat hij ook de wandaden van Amerikanen laat zien. Het portreteert de tweedeling binnen een peloton aan het front. Je hebt de hardcore combatjunkies onder leiding van sergeant Barnes(Berenger) en de groep onder leiding van sergeant Elias (Dafoe) die de ellende proberen te verdrijven door te blowen. De tweedeling word gestalte gegeven door het groentje Chris Taylor die moet kiezen tussen beide groepen. Het is een zware film om te bekijken want het ontbreekt aan sympathieke characters zoals ik in Tour of Duty gewend was. Dit was waarschijnlijk ook de bedoeling van Stone. Platoon is dus een steengoede maar snoeiharde Vietnamfilm die je murw gebeukt achterlaat na het kijken. Alsof je net een stevige partij gesparred hebt met Mike Tyson.

Hm.

Maakte achteraf toch niet zo'n indruk als ik had gehoopt. Ondanks dat het onderwerp zeker boeiend is en alle potentie had om boeiend te kunnen zijn. Dat is het ook. En dat mag ook wel aangezien regisseur Oliver Stone zelf ook veteraan is.

Dat tempo doet het hem dan ook vooral. De film is absoluut nergens saai en raast in genadeloos tempo door die 2 uur. Er gebeurd ook ontzettend veel in die 2 uur, waarvan enkele momenten confronterend gebracht zijn en daarom op weten te vallen.

Ook leuk om zo veel bekende acteurs in jongere rollen te zien. Op acteren kan ik niet heel veel afrekenen. Alleen Sheen vond ik iets te gemaakt spelen. Berenger hier wel in een sterke rol. Ken hem nog niet zo goed als acteur, maar krijg het idee dat hij de Steven Seagal-weg opgaat.

Echter heeft de tijd de film wel weten in te halen. Alles voelt een tikkie ouderwets aan. Niet dat dat een probleem is, maar het gaat wel ten koste van een bepaalde ervaring. Ik zie ook dat de film psychologisch moet zijn, maar het ging wat mij betreft wel heel snel met de schakel naar chaos.

Ook een beetje lelijk camerawerk hier en daar, zeker tijdens de oorlog zelf. De beelden vanuit de helikopters ogen wel indrukwekkend, maar de beelden op de grond waren me te afstandelijk en chaotisch. Dat laatste wil ik nog wel begrijpen, maar hier leek het bij vlagen toch wat onkundig.

Maakte eigenlijk ook gewoon geen impact op mij. Het zijn enkele scenes die eruit springen. Het binnenvallen van het dorp en natuurlijk de iconische dood van Dafoe. Maar voor de rest kon ik toch niet heel veel speciaal materiaal ontdekken hier. Raast wel aan je voorbij, maar ik miste toch hier en daar wel de impact een beetje. Soundtrack was overigens erg mooi, maar de toepassing hiervan vond ik vaak wat minder treffend.

1 van de zoniet beste oorlogsfilm die ik gezien heb

Een slechte film zal het vast niet zijn met deze status, maar mij liet het eigenlijk vrijwel helemaal koud, en ik weet niet eens precies waarom. Voor mij bleef het teveel een groep gasten met een conflict hier en een ambush daar, waarbij de cast voor mij ook nog eens te groot was om echt geïnvesteerd te raken in de personages en de verwikkelingen. Het blijft op die manier, ook door het ontbreken van een echt plot of spanningsboog toch vooral kijken naar een vrijwel anonieme groep schreeuwerds. Er vliegt een arm af of iemand wordt overhoop geschoten? Prima joh.

Een aantal oke geschoten dingen en wat aardige actie-oorlogsscènes, maar daar viel ik ook niet echt steil van achterover verder.

Die laatste zinnen van Sheen waren ook echt zeer onnodig, een paar platitudes over 'we didn’t fight the enemy we did fight ourselves' en 'find meaning in life', de scène was echt 10x beter geweest als hij gewoon in stilte was weggevlogen met de beelden op de achtergrond. Vond dat zo flauw en slecht dat ik er bijna nog een halve punt af zou halen.

Ik denk dat ik de Vietnamoorlog persoonlijk niet de meest boeiende oorlog vind om te verfilmen. Apocalypse Now heb ik hoog beoordeeld maar voor de rest geloof ik dat gebloed en geschiet in de jungle allemaal wel. In theorie is het natuurlijk een interessante oorlog met al die unfortunate sons die daar jaren een zinloze oorlog hebben uitgevochten, maar op film komt het toch vooral neer op eindeloos gedoe in de jungle. Kan lukken als je echt je best doet (Apocalypse Now dus), maar doe je dat minder dan wordt het al vrij snel saai en vervelend.

2,25*

Ik zou hem iets hoger scoren maar ik ben het hier op zich wel mee eens. Ik kon me ook niet echt inleven en wie er wel of niet dood ging boeide me ook niet zo. Er zijn toch wel betere oorlogsfilms. Ik vond de gevechten ook wat slapjes en chaotisch overkomen. Zeker met die paar 'Rambo' scenes die er nog in zaten leek het meer op een computerspelletje.

Nu is de Vietnamoorlog inderdaad een stuk minder interessant dan WOII, maar bijv de scene uit Forest Gump in Vietnam was toch een stuk beter verfilmd. Daar voelde je echt de chaos, de paniek, de wanorde. Dat mistte ik hier echt volledig. Zelfs Tour of Duty vroeger was beter gedaan.

Echt die gevechten, je zag enkel een hoop lichtflitsen in alle kleuren, het leek meer een discotheek.

Een vuurgevecht in de nacht midden in een donker bos of jungle ziet er gewoon zo uit vanwege lichtspoormunitie. De scene gaf erg realistisch weer hoe lastig het is om in die omgeving in het donker je te moeten verdedigen.

eindelijk gekeken, vorig jaar in kringloop dvd meegenomen en vandaag maar eens aan gewaagd.
Dat ik er helemaal van onder de indruk ben, nee, maar het is een vermakelijke deprimerende trip van 2 uur die rap erdoor gaat. In het begin had ik niet het idee waar men heen wilde met de vreemde close ups van insekten in Charlie Sheen's nek, maar al snel gaan we naar de rauwe en doelloze pogingen om tegen de onzichtbare vijand te strijden.
De dorps scene is inderdaad het diepte/hoogtepunt van de film, wat mij vooral in deze scene wel bijblijft is de walgelijke mentale afbraak van het karakter gespeeld door Kevin Dillon waarbij heel cru duidelijk wordt hoe deze jonge mannen doorhebben hoe zij kunnen beslissen over leven of dood, hetzelfde als Berenger die die oude vrouw zonder pardon neerknalt alsof het vuil is
Voor mee psychologische kanten kan je beter een aflevering van Tour of Duty kijken overigens.

Je hebt duidelijk de film niet begrepen.

Origineel u6s hij niet in blu-ray

Ja precies!

Een echte Vietnam klassieker wel. Goede film.

In de film volg je een platoon (peleton) van Amerikaanse soldaten in Vietnam.
2 sergeants botsen met elkaar door een incident met de lokale bevolking en dat verdeelt de groep.

De film laat goed de realiteit zien van Vietnam, zo ook te zien dat Amerikanen veel oorlogsmisdaden hebben gepleegd in Vietnam.

Korthom: goede vermakende film die indruk maakt op je.