Platoon (1986)

Ik stel bij van 4* naar 3*. Ik zal vast een impopulair standpunt innemen, maar Stone stuurt me veel te veel wat de kijker moet vinden en voelen bij wat er gebeurt. Het moralisme ligt er behoorlijk dik bovenop, en bij tijd en wijle is het zelfs wat melodramatisch met die ‘brieven aan oma’. Barber’s Adagio is een mooi stuk, maar om dat nou 20 keer eronder te mixen… Waar Apocalypse Now worstelt met waanzin, waar Full Metal Jacket ironiseert, daar is Stone sentimenteel met een gebrek aan subtiliteit.

Bij een eerste keer kijken is het heus indrukwekkend, maar kijk je ‘m vaker dan is er weinig nieuws te ontdekken en verliest het snel aan zeggingskracht.

Als er voor mij 1 film over de Vietnam oorlog het beste is dan is dat zeker Platoon, ok ok Full Metal Jacket ook hoor iedereen Maar deze steekt qua verhaal, cast en de setting en hoe het de waanzin van deze oorlog was goed zien.

Sterke oorlogsfilm die vooral het proces "moral disengagement" bijna educatief in beeld brengt en dat heel realistisch doet door het My Lai drama op fictieve wijze te verfilmen. Ondanks het kleine verhaal een topfilm boordevol legendarische quotes, Sheen, Berenger en Dafoe spelen de sterren van de hemel.

Waar in veel oorlogsfilms de Amerikanen standaard als helden worden neergezet, is deze film niet bang om ook de duistere kant te laten zien. Oorlog is helemaal niet zo 'glamorous' als het wordt neergezet in de meeste Hollywood films en games, en dat is hier duidelijk. Goed geacteerd (met o.a. een jonge Charlie Sheen, Johnny Depp en Willem Dafoe), mooie shots en prachtig muziek. Ik vond deze ook veel beter dan Apocalypse Now en ook makkelijker om in één keer af te kijken.

Nooit echt te bevatten voor een buitenstaander wat er zich allemaal echt afspeelt in een oorlog. Dat laat deze film goed zien. Goed acteerwerk! Indrukwekkende film. Deze komt zeker in mijn top 10 lijst! 4,5*

Wat een sterke film toch, een 2 uur durende film die elke kijkbeurt voorbij vliegt. Maar wel eentje waar je enkele dagen nadien nog eens aan denkt.

Ik heb 'm ooit voor het eerst per ongeluk gezien. Ik was namelijk in de videotheek en wou Taxi huren. Nu ging er wat mis aan de kassa en had ik zonder dat ik het wist de film mee van die persoon die voor mij stond. Nou.. dat was dus Platoon. Ik was toen een jaar of 12 ongeveer en het was nogal een zware film om kijken.. doch wist die mij toen al aan te grijpen en heb ik 'm ondertussen al vele malen gezien.

Het werkt gewoon.. het steeds terugkerende deuntje van Barber en de harde actie. Samen met de mooie beelden, hier en daar toch scherpe dialogen en natuurlijk ook de onderlinge strijd tussen de individuen zelf. Elk typetje komt ook aan bod: Sheen het broekventje met een compleet verkeerd beeld over wat hem te wachten staat, het irritante alfamannetje Bunny die volledig het noorden kwijt is, O'Neill de grootste hielenlikker en lafaard, de Luitenant zonder ruggengraat, de mijmerende zwarten, de nuchtere maar wijze King (goede rol van Keith David), enz.

Dan nog uiteraard de doorwinterde Sgt Barnes die voor niets of niemand achteruit gaat en aan de andere kant Sgt Elias (wat een held die Dafoe) die ook zijn mannetje weet te staan maar dan op een volledig andere manier.. met respect voor het humane en door enkel te doen wat nodig is. Hij weet nog het verschil tussen goed en fout terwijl Barnes volledig fucked up is. Iedereen is eigenlijk fucked up en bang, maar probeert het op zijn eigen manier te verwerken of gaat eronder door.

Sowieso de beste Vietnam film voor mij en ook één van de beste oorlogsfilms.

Klassieker pur sang, en deze komt ook wel even binnen zegmaar. Mede omdat alles er zo dik bovenop ligt vind ik het daarom niet prettig om naar te kijken. Ik begrijp dat in een film met dit thema dat ook de bedoeling moet zijn, alles wordt natuurlijk behoorlijk realistisch in beeld gebracht maar ik kan er niet naar kijken. Voor mij net even "te".

Acteerwerk is natuurlijk sterk, en geeft ook goed de waanzin van oorlog weer. Maar doe mij Apocalypse Now maar, die is toch nog wat "luchtiger". Het constante geschreeuw was een bron van ergernis. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het een slechte film is. Beoordeling is een dikke voldoende, maar voor mij persoonlijk geen film die ik nog eens een keer "voor m'n plezier" ga opzetten.

Zijn ook twee totaal verschillende films toch ?

Niet met elkaar te vergelijken.

Behalve dat het de Vietnam oorlog is en twee Sheens

Platoon kwam uit vlak voordat ik in dienst moest en maakte een behoorlijke indruk op mij. Zag m zelfs 6 keer in 8 dagen toen die uitkwam. Het was ook een van de films die mij een goede audio leerde waarderen. Het geluid bepaalt voor 70% de beleving, zo weten ingewijden.

De 4k stond al een tijdje in mijn kast te wachten tot de vrouw van huis was. Vanmiddag het geluid nog een paar tandjes harder dan luid gezet.

Het blijft een geweldige intense ervaring deze film. Voor het beeld hebben ze de kleur iets aangepast, iets meer naruurlijk groen en minder blauw. Het stoorde me niet, (zoals bij Aliens). Prima transfer, puike film! Ook leuk om te zien welke jongelingen in de cast het ver geschopt hebben en wie niet.

4 Oscars, Film, regie, geluid en montage. Die laatste twee zijn sindsdien mijn favoriet.

5*

Vind het lastig om deze te beoordelen. Nogmaals geen fijne film vind ik om te kijken, maar wel keihard en goed. Daardoor zit ik een beetje met een dubbel gevoel. Qua impact gewoon de volle mep, qua "genietbaarheid" dan weer het andere uiterste. Voor mij moet een film ook een klein beetje genietbaar zijn, en er valt hier verdomd weinig te genieten. Ik begrijp ook wel dat daar het onderwerp niet naar is, maar je kan het ook er te dik bovenop leggen en teveel "in your face" maken. Het geschreeuw ging me op gegeven moment echt behoorlijk op de zenuwen werken. De film spookt dagen, zo niet weken later nog steeds door je hoofd, en dat is knap. Maar ik hoef niet alleen geshockeerd te worden door een film, het mag voor mij persoonlijk ook best wat elementen bevatten die nog enigszins genietbaar zijn, ja ook in een zware oorlogsfilm zoals deze. Nu is het allemaal wel hele zware kost.

Herziening.

Net geen 15 jaar na mijn eerste (en enige) kijkbeurt van deze klassieker. Een herziening doe ik niet vaak. Zeker de gekende klassiekers, die je als beginnende filmliefhebber toch als eerste verslindt, lijken risicopatiënten, want smaken evolueren en kunnen veranderen.

Maar ik ben eigenlijk even lyrisch over Platoon als toen ik nog een 18-jarige snotaap was. De film staat simpelweg als een huis. Er valt op die twee uur amper iets aan te merken. Tuurlijk, het is Amerikaans dus op veel subtiliteit kan je regisseur Oliver Stone niet betrappen. De gekende Vietnamkritieken zijn aanwezig. Platoon is stevige kritiek, soms iets te gemakkelijk gegoten in een dom machopersonage.

Veel verder kom ik niet in mijn kritiek. Stone schotelt een aantal mooie shots voor; ook qua pacing klopt het plaatje volledig met na de focus op de tweespalt in het peloton een doldwaze finale vol chaos. Muzikaal wordt 'Adagio' net een keertje te veel gebruikt, maar het is verder wel een mooi stuk. Tom Berenger blinkt uit in een cast vol jonge koppen waarvan een aantal toch aardig bekend zouden worden.

Zeer geslaagde herziening.

4,5

Tom Berenger had hiervoor gewoon de Oscar moeten krijgen. Een rol op zijn lijf geschreven. Stoer, voor niemand bang en bovenal een asshole, maar vooral de angst in zijn ogen in het begin stuk, die angst wat hem tot buitensporig geweld drijft. Voor de rest is alles al geschreven over deze prent denk ik. Verhoogt naar 5 sterren. Wat konden ze goede films maken in de jaren 80