Platoon (1986)

Nog altijd in het kader van klassiekers die ik voor mijn dertigste gezien wil hebben.

Tegenover de subtiele psychologische opbouw van The Deer Hunter en de overdonderende visuele schoonheid van Apocalypse Now steekt dit bijzonder flets af. Oliver Stone kleurt namelijk veilig binnen politiek-correcte lijntjes met een overdreven moralistisch spektakel waarin zijn voornaamste acteurs af en toe even een oscarwinnend momentje mogen pakken. Echt beklijven doet het dan ook niet, want geen van de imposante hoeveelheid acteurs krijgt genoeg tijd en aandacht om voldoende uitgediept te worden en daarmee psychologische gelaagdheid te kunnen krijgen. Dan gaat het ook extra opvallen dat Charlie Sheen eigenlijk maar heel beperkt is in dit soort dramatische rollen. Een beetje bedrukt kijken met een stoere bandana zet nog niet het innerlijke conflict neer van een jongeman die geshockeerd is geraakt door wat hij waarneemt tijdens het oorlogsgeweld.

Visueel doet het niet heel bijzondere dingen voor het genre van de oorlogsfilm, maar de indringende shots van eindeloze hoeveelheden dode lichamen komen natuurlijk hard binnen. Toch is het jammer dat die meer 'realistische' aanpak niet consequent doorgezet wordt. Er wordt niet echt gekozen voor één duidelijke richting: óf een poging tot realisme en een objectieve blik geven op de verschillende lagen van oorlogsvoering, óf een middelvinger opsteken naar hoe de menswaardigheid verloren gaat in oorlogsgeweld. Allebei proberen te verwerken in dezelfde film levert vooral oninteressante sentimentele clichés op.

Net voor de 5e keer gezien en nog steeds kippenvel .

Zoveel gevoelig\pijnlijke momenten in beeld gebracht samen met de geweldige soundtrack , hield het trouwens maar net droog . Platoon bezit een geweldige portie actie en drama ,ook de goede acteerprestaties van de hele cast zijn het vermelden waard . Met een kleine 2 uur is de speelduur van deze film ook prima , iets waar ik me bij Apocalypse Now 4* een beetje aan gestoord heb .

Deze punten samen met de geweldige regie maakt Platoon voor mij de beste oorlogs film ooit gemaakt !! 5*

Deze film heeft een diepe indruk gemaakt tijdens mijn jeugdjaren, ik hoef hem nu niet weer te zien voor een waardering omdat de tijd hieraan afbreuk doet.

Prima Vietnam film. Harde, meedogenloze, rauwe film op een mooi uitziende locatie. De sfeer is erg goed en de actiescènes zijn hard en mooi in beeld gebracht. Het spektakel is groot en de drama komt goed over. Het acteerwerk van deze sterrencast is goed, en vooral Tom Berenger en Willem Dafoe springen met hun acteerprestaties er bovenuit. Het moment waarin Dafoe word neergeschoten door Berenger is een scene wat je niet snel vergeet.

Een van de betere vietnamfilms. Verhaal is gewoon goed!

Wat de bovenste persoon al zegt.. Echt een hele goede vietnamfilm.
Kijkt lekker weg deze film

Helemaal mee eens. Ook toffe rollen van Whitaker, Depp en Dillon!

Hebben de mensen die Depp niet wisten te herkennen zeker weten de 120-minuten versie gezien? Of je moet echt blind zijn

Tsja, geen idee. Johnny Depp was wel heel duidelijk te herkennen

Ja en niet te zuinig, pff. Ja het is een kleine rol, maar heus geen figuranten rol ofzo.


http://snag.gy/18LF6.jpg

Een shot uit mijn Bluray. Hij liep onder andere zo'n 5 seconden zo in beeld, en dit is geen zoom.

Wil trouwens geen olifant van een mug maken, maar ik had echt het gevoel alsof er dan een director's cut ofzo was als je hem hebt gemist, maar kon ik al nergens vinden dus het zal wel niet.

Mwah ik had er meer van verwacht gezien het hoge gemiddelde. Ik had gehoopt op meer actie en dat de actie ook goed in beeld is gebracht want ik had regelmatig het gevoel van, wat gebeurt er nou en wie is wie? Ook is het niet spannend, doch is het wel een realistische film.

Best een aardige film.

Ik vind dit een prachtige film. Dit is één van de klassiekers van de Vietnam-films. Het is opvallend hoe realistisch de landschappen en de personages zijn.
Doorheen de film zijn er een paar voice-overs van Chris Taylor, het hoofdpersonage. Er zijn er niet veel en ze zijn ook niet lang. Maar ze hebben een maximaal aan zeggingskracht. Hij beschrijft eigenlijk zijn emoties, gevoelens en de situatie in het kamp.

Natuurlijk is de belangrijkste scène van de film de scène waarin ze het dorp binnenvallen. Hier laat Oliver Stone zien dat de Amerikanen wreed en bijna onmenselijk waren tegenover de plaatselijke bevolking. En dat terwijl Platoon een Amerikaanse film is!
In ieder geval die wreedheid zal vele gevolgen hebben voor de rest van de film.

Ik geef het een 4.0. Aangezien ik het begin niet zo sterk vond.

Een beroemde film die ik toch desondanks nog nooit gezien had. En dat had ook beter zo kunnen blijven. Het is een weerzinwekkende oorlogsfilm vol geweld en ellende. De zinloosheid van de oorlog in Vietnam komt hier goed tot uiting. Zoveel onschuldige slachtoffers. En dan ook nog een oorlog binnen het eigen peloton. Weerzinwekkend inderdaad. De voice-over volgens Amerikaanse traditie met de zogenaamde moraal van het alles was helemaal de genadeslag voor deze film. Geen film om nog eens te bekijken.

Ik ben toch niet zo enthousiast over deze film als bijna alle gebruikers hier. Misschien komt dit omdat ik de film gezien heb bijna half in slaap, maar zo veel plezier heb ik er na een eerste kijkbeurt niet aan beleefd. Heb ook niet zoveel ervaring met dit soort films, normaal kan ik dit soort films wel nog smaken maar deze kan mij niet meteen overtuigen. Verhaal op zich is niet zo bijzonder, de uitwerking is redelijk goed. Acteerwerk is ook goed, net zoals de muziek. Spijtig van dat fake onweer dat in beeld komt, sfeer is er wel aanwezig in deze film, natuurlijk is het allemaal erg om te zien, en ziet het er allemaal heel realistisch uit. Paar momenten die er uit springen zoals wanneer ze het hele dorp in brand steken,... Voor de rest vaak van hetzelfde, maar wel zeer mooi beeld gebracht. Ondanks de vele positieve punten kon de film mij niet overtuigen. Zal hem nog eens moeten herbekijken wanneer ik klaarwakker ben. De film deed niet echt iets met mij en ik beleefde hem blijkbaar niet zoals vele anderen hier.
3/5
***

En dan opeens schiet er door je hoofd: "Ik moet Platoon weer eens gaan zien", uit het niets.

"Sin loi" voor Charlie Sheen, hij volgde in zijn vader's voetstappen om in een oorlogsfilm te gaan spelen maar pappa Martin was zeker de betere in de fantastische film Apocalypse Now. Een geluk voor Charlie was het feit dat niemand minder dan Oliver Stone deze film regisseerde en de klassebakken Willem Dafoe en Tom Berenger naast zich had.

Eén van de smerigste oorlogen uit de geschiedenis van de mens, een conspiracy theory is er dat de oorlog gestart is om economische redenen. Met een oorlog valt voor sommige mensen namelijk enorm veel geld te verdienen, vooral door bankieren die geld moeten vrijmaken voor de oorlogsvoering. De tweede Indochinese Oorlog zou na het Tonkin-incident gevolgtrekking vinden, een incident die tot op heden nog betwist wordt of het nu echt wel plaats heeft gevonden.

Met een flinke dramafilm, zoals we gewent zijn van Stone, bekritiseert de regisseur de oorlog. President Johnson bracht de Amerikaanse staat in een verlegenheids knieval door de Noord Vietnamezen (met steun van de Sovjet-Unie en China) simpelweg enorm te onderschatten. Dit met een enorm verlies van soldaten, 60.000 Amerikanen, die een gemiddelde leeftijd hadden van 19 jaar, een schandaal.

De ellende van de oorlog wordt zeer sterk in beeld gebracht. Het begin, prachtig ondersteunt door Adagio for Strings van de Amerikaanse componist Samuel Barber, laat duidelijk zien dat er geen doekjes omheen gewonden worden. Geen heroïsch verhaal, stoere mannen en Amerikaanse helden, nee volwassen mannen die vechten voor hun leven en een daarnaast nog eens een zwaar psychologisch gevecht moeten leveren.

De kracht van de film zit in de regie, Stone heeft de cameramensen de juiste opdrachten voor bepaalde shots gegeven. Je kunt gewoon de angst en ellenden zien en voelen, zelfs bijna ruiken en proeven. Met daarbij een enorme sterke soundtrack is dit al genoeg voor een sterk stuk werk. Daarnaast doen, al eerder genoemden, Willem Dafoe en Tom Berenger het fantastisch, Dafoe als beschermengel en Berenger als een door de oorlog geknakte maniak.

Soldaat Chris, Charlie Sheen, heeft zich als volunteer aangemeld om te vechten voor zijn naïeve idealisme, niet alleen de armsten moeten vechten voor Amerika, om zich hiermee te bewijzen voor zijn ouders dat hij volwassen is. In de tijd was er een actieve campagne voor het rekruteren van soldaten voor deze oorlog, een ideaalbeeld werd geschetst tegen alle werkelijkheid in. De hele oorlog zal Chris zijn kijk op de samenleving volledig veranderen, zijn idealisme blijkt utopie te zijn en nostalgie rijst. Ook al is gebleken dat Charlie Sheen geen acteur is voor echt serieuze rollen, hier doet hij het verrassend goed. Natuurlijk leunt de man op de kunsten van de regisseur en zijn mede-acteurs en vooral Berenger speelt hier de rol van zijn leven, wat kan die man duivels kijken.

Een kijk in het leven van een Vietnamsoldaat. Of het nu helemaal realistisch is kan ik "gelukkig" niet zeggen, dat het allemaal overtuigend wordt gebracht is evident voor mij. Hard wordt alles in beeld gebracht, de scene in het dorp laat zien hoe ver tot onmenselijke daden de jonge soldaten worden gedreven. Dit vooral onder groepsdruk en onder de stress van de oorlogsdruk. In de tijd van deze oorlog werd veel geleerd over shellshock, een aandoening door de constante druk van oorlogsvoering. De drama wordt nog eens aangedikt door het horen van wat Chris zijn oma schrijft.

Langzaam aan wordt de onderlinge verdeeldheid groter in het bataljon, na het incident in het dorp bereikt het zijn hoogtepunt. Het is niet alleen oorlog voeren tegen de Noord Vietnamezen en de daarbij behorende Vietcong, nee dit bataljon vecht een oorlog onderling uit.

Dit indrukwekkend werk van Oliver Stone opende het grote toneel voor de man en leverde nog een paar grote werken op. Deze prent vind ik dan wel de beste dat de man gemaakt heeft (JFK in de nek hijgend), de bedompt droevige en angstige sfeer is geweldig neergezet. Het acteerwerk is klasse gesteund door een zeer goed script, beeld en geluid staan er ook prima op.

Mijn 4** blijven staan, elke keer een behoorlijk beleving deze oorlogsfilm.

Spectaculaire oorlogsfilm uit mogelijks de wreedste oorlog uit de 20ste eeuw, en met de gebruikelijk ingrediënten : onderlinge relaties onder de militairen, tegenstellingen tussen blank en zwart, anecdotes uit het thuisfront, naijver en jaloersheid, sentimentaliteit, heldendom (gelukkig niet al te verheerlijkend) en lafheid, keiharde vechtscènes, de gruwelijke wreedheden... visueel heel sterk gebracht maar eigenlijk al allemaal vroeger gezien, zij het dan dikwijls in zwart-wit en met minder filmische mogelijkheden.
Stone was verteraan van de Vietnam-oorlog. Laten we hem vertrouwen.
Terecht met prijzen beloond

indrukwekkend ...maargeen propoganda voor het amerikaans leger

DE vietnamfilm bij uitstek,grote klasse!!!!!!!!!!

Bevat wel goede dingen. Ik vatte een verhaal op, maar door de stevige scenes merk je er eigenlijk weinig van. Charlie Sheen zette goed neer hoe een soldaat toen zou hebben gereageerd, want ja, oorlog is oorlog en het moet dus geloofwaardig blijven.

Platoon laat op een indringende manier de oorlog van binnen uit zien. Van de hektiek op het slagveld tot het doordraaien van de soldaten, het komt allemaal even overtuigend over. De Vietnam oorlog was natuurlijk ontzettend bruut en chaotisch. De overtreffende trap van deze ellende wordt door ingenieuze cameraposities enorm intens in beeld gebracht. Platoon is puur technisch dan wel ingehaald door de tijd, de menselijke kanten van de oorlog blijven nog steeds sterk overeind na al die jaren.

Platoon

Ik heb eindelijk deze heerlijk klassieke Vietcong oorlogsfilm gezien en ik moet zeggen dat ik me prima vermaakt heb! Ik ben niet echt into de Vietnamoorlog aangezien ik meer een Wereld Oorlog II fan ben maar, zo tussendoor een andere oorlogs-film te kijken vind ik natuurlijk ook totaal niet erg en ik moet zeggen, nogmaals dat ik me prima vermaakt heb.

Ik hoor vaak positieve dingen over Platoon en ik moest hem echt van een kameraad eens kijken, want deze was erg speciaal naar zijn mening. Ik vond hem dan wellicht niet zo ‘speciaal’ maar, gaaf was hij zeker. Toch altijd mooi om te zien zo’n oorlog in beeld gebracht vooral omdat dit de eerste (naja bekendste oorlog) is die Amerika zo goed als verloren heeft, want we weten hoe sneaky de Vietcong en anderen waren in deze oorlog.

Ook word er onder andere in deze film mooi in beeld gebracht hoe die verliezen er onder andere uitzagen, in de film werd dan wel niet getoond hoe de Amerikanen gewoon overlopen werden, dit was maar 1 van de redenen waarom de Amerikanen gevallen zijn want, ze verwachtten dit vrijwel nooit en die Vietnamezen hadden zo af en toe ook kamikaze soldaten die met een bomvest gewoon je bunker in rende en dan zichzelf liet opblazen, hoewel Amerika dan misschien wel het sterkste leger heeft en, de eerst kernbommen gegooid heeft, qua vechten waren de Vietnamezen toch beter in hun eigen bos. Wel dan niet gekeken naar alle burgerslachtoffers, dan wel het verlies van Amerika is gewoon een groot statement in deze film.

Wat ik mis in deze film zijn de valtrappen die er weldegelijk bestonden. Mijn familie is laatst in Vietnam geweest en de Vietnamezen hadden zulke mooie valkuilen waar dan spikes in stonden, mocht je daar invallen werd je levend gespiest en, ik denk dat, dat echt wel eens in het echt gebeurd is. Zou wat mij betreft een uitstekende toevoegen zijn voor deze film wat hem dan naast de Napalm Strikes, gevechten en goed verhaal toch weer een tikkeltje beter maakt.

Platoon is geen middelmatige film die zich snel laat wegzetten, er is veel tijd, geld en liefde in gestoken om het zo mooi mogelijk te krijgen, zo zijn de camerabeelden van mooie hoeken geschoten waarbij het vaak toch verdomd echt leek en ik er zelfs met open mond naar gekeken heb. Je komt onder andere de prachtige natuur tegen die Vietnam toch wel te bieden heeft, ook de actie scenes zijn mooi in beeld gezet waardoor het vaak lijkt alsof je er midden in zit, en dat vond ik erg prettig om naar te kijken.

Het verhaal is ook wel gaaf. We volgen Chris (Charlie Sheen) als beginneling in de oorlog die zijn school niet had afgemaakt en vrijwillig er voor koos om bij het leger te komen. Hij komt in het peloton met o.a. Sgt. Barnes en Sgt. Elias (uiteraard nog meerderen). We volgen de peloton van de twee sergeanten door het oerwoud van Vietnam waarbij ze toch vaak heftig moeten vechten tegen de Vietcong.

Op een dag besluiten ze naar een dorp toe te gaan waar Barnes hele andere ideeën opdeed dan Elias. Barnes wou het hele dorp uitmoorden en alles tot as over laten gaan waar Elias dit liever niet had. De twee kregen ruzie waarna Barnes Elias dood schoot in het oerwoud, ze moeten toch verder vechten en bij een grootschalig vuurgevecht word Chris ernstig gewond afgevoerd, en is de film zo langzamerhand ook wel klaar.

Prachtige film die ik toch met veel plezier heb uitgekeken, zeker de moeite waard!

4.0*

goede film met een briljante Dafoe speelt werkelijk iedereen van het doek.

Rauwe film die de chaos en waanzin van de oorlog goed weet te vatten. Goede keus ook om de film klein te houden. Alleen dit peloton met hun missie en verder helemaal niets. Maakt het geheel extra beklemmend

“I think now, looking back, we did not fight the enemy; we fought ourselves. And the enemy was in us. The war is over for me now, but it will always be there, the rest of my days…”

Eén van de meest realistische oorlogsfilms die er bestaat. Weergaloos werk van Oliver Stone, zelf een Vietnamveteraan, die alles zo realistisch mogelijk in beeld wilde brengen. Platoon gaat over de strijd tussen Sgt. Barnes (Berenger) en Sgt. Elias (Dafoe), en Chris (Sheen) en de andere militairen die er de dupe van worden.

De scènes in de natuur zijn zo indringend gefilmd dat het soms lijkt alsof je er zelf bij bent. Met een aantal schitterende gezichtshots (de blikken van Berenger en Dafoe wanneer ze tegenover elkaar staan is grandioos). Dat de gekte steeds meer toeslaat komt tot een climax wanneer de militairen een dorp platbranden. Misselijkmakend. Berenger symboliseert deze gekte schitterend en hetzelfde geldt voor Dafoe en Sheen, die proberen om nog iets van hun menselijkheid te behouden. Let ook op de heerlijke bijrollen van Whitaker, Dillon, McGinley, Moses, David en een onherkenbare Depp. Topfilm.

Een herziening die ik lang voor me uit heb geschoven vanwege de muziek. Ik weet nog dat we met het orkest waarin ik speelde een apart blazersstuk en een apart strijkersstuk gingen doen. De dirigent kondigde vol trots aan dat het strijkerstuk dit adagio van Barber zou worden, waarna zowat alle strijkers reageerden met "gadverdamme!" waarop de dirigent haastig zei "of een ander stuk!" Barber is toen heel stilletjes afgevoerd, waar ik ook erg blij mee was, want ook ik vind het een zwaar melodramatisch stuk.

Opmerkelijk dat Barber ook in de soundtrack van twee films in mijn top 10, Reconstruction en Amélie, zit. Ik hou het er maar op dat ik er in die films veel minder moeite mee heb omdat de regisseurs het bewust als filmcliché gebruiken; in de tweede met een knipoog, in de eerste om te benadrukken dat we een film aan het kijken zijn.

Hier wordt het echt gebruikt om de kijker duidelijk te maken dat het hier om Drama met de hoofdletter D gaat en tegen zulk gebruik van filmmuziek kan ik erg slecht. Met name in de scène van de filmposter wordt het nog eens extra aangedikt in de vorm van slow motion beelden. Melodramatisch met de hoofdletter M en niet omdat deze zin toevallig (of niet) met dat woord begint.

Verder vooral veel beelden in de rimboe met wat gevechten tussendoor. Niet echt verheffend. De enige waarde die deze film voor mij heeft is dat het mensenrechtenschendingen door de Amerikanen durft te laten zien. Het filosofische geleuter aan het einde kan ik dan weer niet zoveel mee. 1,5*.

Geweldige film. Je raakt er helemaal in betrokken.

Na aanleiding van "Film van het jaar", deze oorlogsfilm uit 1986 aan een herziening onderworpen.

En wat valt dit ineens ontzettend tegen. Lang geleden gezien, toen bekroond met 8* op op imdb.
Het verhaal is zwak, beelden zijn weinig bijzonder (op enkele shots na), en het acteerwerk is ook niet om over naar huis te schrijven. Dafoe vond ik daar dan nog bovenuit steken. Dat moralistische gedoe op het einde was me dan ook echt even teveel.

2,5*.

Oliver Stone begon zijn opleiding aan de filmacademie nadat hij van september 1967 tot november 1968 had gevochten in Vietnam. Hij raakte twee keer gewond en kreeg twee onderscheidingen: een Bronze Star voor “extraordinary acts of courage under fire” en een Purple Heart. In 1971 maakte hij een korte film over Vietnam en na zijn debuut met “Seizure” en zijn eerste succes met “The Hand”, was hij vastbesloten om een film te maken over zijn ervaringen in de Vietnam-oorlog. Maar ondanks zijn achtergrond bleek geen enkele Amerikaanse filmstudio zich te willen wagen aan zo’n deprimerende film. Uiteindelijk gaf het Britse Hemdale hem een budget van 6 miljoen dollar om “Platoon” te maken.

Het is belangrijk om te beseffen dat de hoofdrolspelers in 1986 vrijwel onbekend waren bij het grote publiek. Dat maakt enerzijds duidelijk hoe bijzonder het is dat deze film zo’n enorm succes werd, maar geeft ook aan hoe belangrijk deze film is geweest voor deze hoofdrolspelers. Om de cast optimaal voor te bereiden, moesten ze allemaal een loodzwaar bootcamp doorstaan waarbij ze 100% ‘in character’ moesten blijven. De cast vormde na die twee weken een hecht team. Voor Johnny Depp, die hier een bijrol heeft als Lerner, een tolk, deed deze ervaring hem verlangen naar meer. Willem Dafoe is een bekende karakteracteur die recent nog te zien was in o.a. “John Wick”, “The Grand Budapest Hotel” en “The Great Wall”. Hoewel je Charlie Sheen in 1986 ook een piepklein rolletje (tegen het einde) heeft in “Ferris Bueller’s Day Off”, was hij ook nog een onbekende. Forest Whitaker is ook nog steeds een bekend karakteracteur, die bijvoorbeeld te zien was in “The Butler”, “Southpaw” en niet te vergeten “Star Wars Rogue One”.

“Platoon” vertelt het verhaal van Chris [Charlie Sheen], een idealistische vrijwilliger gebaseerd op Olvier Stone zelf. De film toont de erbarmelijke omstandigheden waaronder de soldaten moesten leven: de hitte, de mieren en de muskieten waren een haast even grote vijand als de Vietcong. Het toont ook hoe angstaanjagend het was om op patrouille te gaan in de jungle, waar de VC op elk moment kon opduiken en waar je constant moest waken voor booby-traps. Omdat de platoon-leden blindelings op elkaar moeten kunnen vertrouwen, ontstaan er vaak heftige conflicten waarvan die tussen Sergeant Barnes [Tom Berenger] en Sergeant Elias [Willem Dafoe] het platoon in twee kampen verdeelt. Barnes is intuïtief, pragmatisch en meedogenloos, Elias is bedachtzaam, intelligent en empatisch.

Oliver Stone slaagt erin om je iets te laten ervaren van hoe het daar was, zonder ooit in exploitatie te vervallen. Stone schoot alle scènes binnen twee maanden en was eigenlijk al blij dat hij deze film, waar hij al 10 jaar mee bezig was, eindelijk had gemaakt. Niemand had verwacht dat de film zo’n enorm succes zou worden: het maakte iets los bij veteranen die hun familie meenamen na de film.
De authenticiteit van “Platoon” zorgde er niet alleen voor dat familieleden en nabestaanden eindelijk iets begrepen van de omstandigheden waaronder hun vaders, echtgenoten, broers of zonen moesten opereren in Vietnam; het veranderde de manier waarop de wereld keek naar op de rol van de soldaten in de Vietnamoorlog.
“Platoon” maakt bovendien op zeer effectieve wijze gebruik van het muziekstuk “Adagio for Strings” van de Amerikaanse componist Samuel Barber. William Orbit [2000] en Tiësto [2005] scoorden hits met hun dance-remix van dit muziekstuk, maar na het zien van “Platoon” zal dat beeld van – ik ga een spoiler vermijden – die soldaat die zijn handen ter hemel werpt wanneer hij wordt doodgeschoten (de poster van de film) elke keer boven komen drijven wanneer je “Adagio for Strings” hoort. “Platoon” won vier Oscars, waaronder die voor beste film [Arnold Kopelson] en beste regie [Oliver Stone[, maar voor Stone geldt dat hij met het maken van deze film zijn eigen Vietnam-demonen en die van vele van zijn kameraden een plaats heeft kunnen geven en dat hij een grote bijdrage heeft geleverd namens al die mannen die sneuvelden ‘in the line of duty’, voor hun vaderland. Een grotere accolade kan een regisseur zich niet wensen.

Platoon blijft een klassieker over de Vietnam oorlog, die daarna zelf of niet meer overtroffen is, ik sluit me ook grotendeels aan bij de vorige comments. Scheelt mij een hoop typewerk

Persoonlijk ben ik nooit zo gecharmeerd van de voice overs, zeker niet als er een belerende ondertoon in zit, maar in deze film vind ik dat niet enorm storend. Oliver Stone heeft als Vietnam veteraan goed afgerekend met zijn demonen in het neerzetten van deze film wat mij betreft. En dat ondanks zijn beperkte budget van 6 miljoen.

Platoon is zeker een authentieke film die de hel op aarde Vietnam goed neerzet. Diverse onbekende acteurs zijn later bekender geworden zoals Johnny Depp, Willem Dafoe en Charlie Sheen zelf. Van Oliver Stone vond ik dit zijn beste film.

Alleen het veel latere We Were Soldiers kwam in de buurt maar buiten dat een nooit meer overtroffen Vietnam film. Stone's andere films gingen meer over persoonlijke drama's van Vietnam gangers en kunnen hiermee niet vergeleken worden.

En weer een klassieker die bij herziening genadeloos door de mand valt. Een aaneenschakeling van oninteressante, chaotische actiescènes, het gebruikelijke macho haantjes-gedrag van eencelligen en een mierzoete voice-over ondersteund door steeds dezelfde strijkers die het allemaal recht moet praten. Vreselijk.

Ik vond deze film echt zwaar tegenvallen. Na al die jaren eindelijk eens gezien, maar ik begrijp niet waarom deze film zo hoog gewaardeerd en populair is. Ik vond het niet meer dan een veredelde aflevering van Tour of Duty. Ik dacht altijd dat deze film in het rijtje hoorde met Apocalypse Now en Full Metal Jacket, maar Platoon kan daar bij lange na niet aan tippen. Jammer.

Prachtige film over een peloton Amerikaanse soldaten tijdens de Vietnam oorlog. Deze film toont maar weer eens dat oorlog het slechtste in de mens naar boven weet te halen. Hier en daar indrukwekkend in beeld gebracht en een aantal aangrijpende momenten (versterkt door Adagio for Strings, wat voor mij onlosmakelijk verbonden is met deze film). Ook het acteerwerk van de gehele cast is goed. Eén van de beste oorlogsfilms ooit.

Platoon was zo één van die klassiekers die voor mij vrij blanco was. Nog nooit gezien blijkbaar ... Platoon mag toch hét meesterwerk en hét refererend werk genoemd worden van Oliver Stone, nog meer dan bvb Natural born killers of alvast beter geslaagd dan Born on the fourth of July. Stone maakte een meer dan degelijke en realistische oorlogsfilm van Vietnam die samen met nog enkelen als standaardwerk kunnen gelden. De Vietnamoorlog is een oorlog die nog steeds erg zwaar op de Amerikaanse maag ligt. Deze Platoon probeert ook te tonen waarom dit zo was. Vietnam was een erg vuile oorlog al lijkt me dat een pleonasme.

Eén van de grote pluspunten van de film is dat het "vuile" spel belicht wordt van beide partijen. We weten allemaal dat de Amerikanen geen lieverdjes waren (My Lai) om maar iets te noemen. Stone deinst er dan ook niet voor terug om zonder schroom weer te geven (uitgebrand dorp, executies, de houding ten aanzien van Afro-Amerikanen, druggebruik onder de soldaten, ...). Het is echter wel jammer dat de personages van Dafoe en Berenger (mooie rollen van beiden overigens) nogal polariserend werden neergezet. Al bij al ook weinig kameraadschap. Groentjes worden uitgekafferd en voor het vuil van de straat versleten. En ook Sergeant Barnes heeft weinig over voor zijn manschappen.

De film focust zich op de gevechten en de angst/gruwel daarrond. Het overleven van de soldaten stond centraal. De film- of DVDposter is legendarisch en geeft goed weer wat je mag verwachten. Stone bewaart hierin goed het evenwicht en vindt de balans om niet (letterlijk) in overkill te gaan. De muziek (Adagio for strings) was sereen en paste als tegengewicht goed bij de hardere scènes.

Sheen was ok, maar niet geweldig. Vooral de motieven van zijn personage om deel te nemen aan de oorlog blijven me bij. Pvt. Chris Taylor vond het evidentie om zich als vrijwilliger te melden. Het was zijn plicht om zijn vaderland te dienen. Zijn grootvader liep over de slagvelden van WOI en zijn vader vocht tijdens WOII. Zo simpel is het.